تبیان، دستیار زندگی

انواع کودک آزاری:

علل کودک آزاری:

کودک آزاری یک مسئلۀ فرهنگی، اجتماعی، پزشکی است و معمولاً چندین عامل، مشترکا ً در بروز آن نقش دارند.


بررسی ها نشان داده اند مرتکبین کودک آزاری جسمی در 75 درصد موارد، والدین کودک ( بخصوص مادر )، 15درصد سایر وابستگان و 10 درصد مراقبین کودک (  مثل پرستار) بوده اند.

علائم و نشانه ها:

الف: کودک آزاری عاطفی:
    1- کودک بازی نمی کند.
    2- منفعل و دائم در حال شکایت است و یا حالت تهاجمی و یا بی اعتنایی دارد.
    3- اعتماد به نفس بسیار پائین.
    4- بندرت می خندد.
    5- مهارت های اجتماعی کمی دارد.
    6- از ارتباط با دیگران خودداری می کند و نگاهش را می دزدد.
    7- دائما سعی در جلب حمایت دیگران دارد.
    8- با اکراه غذا می خورد.
    9- پس رفت به دوران اولیۀ کودکی مثل مکیدن انگشت.
  10- اشکال در خوابیدن.
  11- توصیف خود با واژه های منفی و تحقیرآمیز.
  12- بی میلی نسبت به برنامه های خانواده.
  13- والدین از کودک انتظارات غیر واقعی دارند.
  14- والدین انتظار دارند که کودک نیازهای هیجانی و روحی آنان را برآورده سازد.
  15- عدم علاقمندی والدین به کودک.
  16- فقدان دانش و مهارت والدین جهت پرورش کودک.
  17- والدین به نیازهای خود توجه بیشتر دارند تا نیازهای کودک.
  18- والدین کودک را دائماً سرزنش می کنند.
  19- والدین با کلمات تحقیرآمیز با کودک خود سخن می گویند.

ب: کودک آزاری جسمی:
    1- احتیاط فراوان در تماس فیزیکی با بالغین.
    2- کنار کشیدن و یا حالت دفاعی گرفتن ناشی از ترس در پاسخ به حرکت ناگهانی بزرگسالان.
    3- تغییرات شدید رفتاری بهمراه واپس روی ها.
    4- حالت گوشه گیری یا پرخاشگری شدید.
    5- ترس شدید از والدین.
    6- هنگام صدا کردن بسیار سریع خود را می رسانند.
    7-غالباً دیر به مدرسه می آیند و زیاد غیبت می کنند.
    8- درخواست غذا از دیگران یا اقدام به دزدی مواد غذایی می کنند.
    9- اعلام می کنند که از سوی والدین کتک می خورند.
  10- برای علت ایجاد آسیب های بدنی خود دلایل نامتناسب، مختلف و ناباورانه می آورند.
  11- سئوالاتی مثل: می توانم با شما زندگی کنم؟ می توانم بیایم خانۀ شما؟ دارند و گاهی مکرراً  اعلام می کنند که  پدر یا مادرم مرا دوست ندارد.
  12- گاهی می گویند مکان مناسبی برای خواب نداشته اند و یا به اندازۀ کافی غذا نخورده اند.
  13- خانۀ این کودکان وضعیت به هم ریخته دارد.
  14- خانوادۀ این کودکان رفت و آمد محدود و کمی دارند و معمولاً اجتماع گریزند.
  15- والدین نمی گذارند کودکان با دوستانشان رفت و آمد کنند.
  16- والدین به مدرسه (مهد) سرکشی نمی کنند و نسبت به وضعیت تحصیلی کودک خود بی توجهند.
  17- والدین نمی گذارند کودک در فعالیت های اجتماعی مدرسه شرکت کند.
  18- والدین توضیحی برای صدمات بدنی ایجاد شده در کودک ندارند و سعی در مخفی کردن جراحت ها دارند.
  19- والدین، کودک خود را شرور و اصلاح ناپذیر معرفی می کنند.
  20- والدین در صحبت کردن از کلمات تحقیرآمیز و توهین آمیز استفاده می کنند.

ج: کودک آزاری جنسی:   
    1- بارداری در کودکان دختر که به سن بلوغ رسیده اند.
    2- علائم و نشانه های بیماری های مقاربتی.
    3- ادرار خونی.
    4- کبودی و تورم در ناحیۀ تناسلی.
    5- وجود خون و چرک در ناحیۀ تناسلی.
    6- وجود ناراحتی و شکایت کودک از ناحیۀ تناسلی بدون وجود علت فیزیکی واضح.
    7- تغییر رنگ در لباس های زیر.
    8- خونریزی از ناحیۀ مقعد.
    9- خاراندن مکرر ناحیۀ تناسلی.
  10- اشکال در نشستن روی صندلی.
  11- از دست دادن ناگهانی اشتها.
  12- دیدن کابوس های شبانه.
  13- حالت گوشه گیری و یا پرخاشگری شدید بطور ناگهانی.
  14- فقدان ناگهانی علاقه به زندگی.
  15- پس رفت به سوی رفتارهای بچه گانه مثل خیس کردن رختخواب، مکیدن انگشت و گریۀ بیش از حد.
  16- شکایت از درد ناحیۀ تناسلی.
  17- اعلام اینکه فلان کس مرا لمس می کند.
  18- اعلام تماس جنسی با اشخاص.
  19- اعلام داشتن یک بازی پنهانی با افراد بزرگسال.
  20- اعلام ترسیدن از تنها ماندن با بزرگسالان.


تشخیص کامل کودک آزاری بر عهدۀ افراد متخصص و بصورت گروهی است. در صورت مشاهدۀ علائم ذکرشده با یک متخصص تماس بگیرید.