حضرت علی(ع) وقتی كه شنید لشكریانش به لشكریان معاویه دشنام دادهاند، فرمود: «إنی أكره لكم أن تكونوا سبّابین ولكنكم لو وصفتم أعمالهم وذكرتم حالهم كان أصوب فی القول وأبلغ فی العذر وقلتم مكان سبّكم إیّاهم، اللّهم احقن دمائنا ودمائهم وأصلح ذات بیننا وبینهم واهدهم من ضلالتهم حتی یعرف الحق من جهله ویرعوی عن الغی والعدوان من لهج به».(نهج البلاغه، خطبهی206)
من خوش ندارم كه شما دشنام دهنده باشید، امّا اگر كردارشان را بیان میكردید و حالاتشان را یادآور میشدید، به صحیح نزدیكتر و از نظر معذور بودن رساتر بود. ای كاش به جای دشنام به آنان، میگفتید: خداوندا! خون ما و آنان را حفظ كن، بین ما و بین آنان را اصلاح نما و هدایتشان نما تا هر كه حق را نمیداند آن را بشناسد و هر كه حریص در ظلم و عدوان است از آن برگردد».
قرآن مجید در پرهیز از توهین و فحاشی اصرار دارند و ما كه خود را از پیروان راستین این میدانیم، انواع فحشها و ناسزاها در بیانمان حكم فرماست، به كافران و مشركان و یهودیان و… بد زبانی میكنیم بماند، حتی مسلمانان نیز از فحش، لعن و توهین بیبهره نیستند.