یكى از مواهب الهى آب است كه مایه حیات همه موجودات زنده است. خداى متعال به مسأله مهمى در همین رابطه كه مسأله ذخیره آب ها در منابع زیرزمینى است پرداخته مى گوید: «ما این آب را در مخازن مخصوص، ساكن كردیم، در حالى كه اگر مى خواستیم آن را از بین ببریم كاملا قدرت داشتیم. (فَأسكَنّاهُ فِى الأرض وَ إنّا على ذَهاب بِهِ لَقادِرون) مى دانیم قشر روئین زمین از دو طبقه كاملا مختلف تشكیل یافته: طبقه نفوذپذیر و طبقه نفوذناپذیر اگر تمام قشر زمین نفوذپذیر بود آب هاى باران فوراً در اعماق زمین فرو مى رفتند و بعد از یك باران ممتد و طولانى همه جا خشك مى شد و قطره اى آب پیدا نبود.و اگر تمام قشر زمین طبقه نفوذناپذیر همچون گِل رس بود تمام آب هاى باران در سطح زمین مى ماندند، آلوده ومتعفن مى شدند و عرصه زمین را بر انسان تنگ مى كردند، و این آبى كه مایه حیات است مایه مرگ انسان مى شد.ولى خداوند بزرگ و منان قشر بالا را نفوذپذیر و قشر زیرین را نفوذناپذیر قرار داده، تا آب ها در زمین فرو روند و در منطقه نفوذناپذیر مهار شوند و ذخیره گردند و بعداً از طریق چشمه ها، چاه ها و قنات ها مورد استفاده واقع شوند، بى آن كه بگندند و تولید مزاحمت و آلودگى پیدا كنند (باید توجه داشت كه عبور آبهاى آلوده از قشر نفوذپذیر غالباً موجب تصفیه آن مى شود) این آب گوارائى را كه امروز از چاه عمیق بیرون مى كشیم و با نوشیدن آن، جان تازه اى پیدا مى كنیم، ممكن است از قطرات بارانى باشد كه هزاران سال قبل از ابرها نازل شده، و در اعمال زمین براى امروز ذخیره گشته است. بى آن كه فاسد شود.به هر حال، كسى كه انسان را براى زندگى آفرید و مهمترین مایه حیات او را آب قرار داد، منابع بسیار مهمى براى ذخیره این ماده حیاتى قبل از او آفریده و آب ها را در آن ذخیره كرده است.
