اگر می خواهیم در میان ملل و در هزاره سوم جایگاهی داشته باشیم، ناگزیریم که از دوره کودکی و نوجوانی روی فرزندانمان کار جدی درباره پیشینه فرهنگی و تمدنی ایران صورت بدهیم. و هیچ کاری مهمتر از احیای غرور ملی به پشتوانه سهم انکارناپذیر ایرانیان در تمدن بشری نیست.
نسل جدید به ویژه دانش آموزان ابتدایی و راهنمایی از ایرانی بودن خود احساس غرور نمی کنند و از طرفی در عصر جهانی شدن، فرهنگ های بومی توسط امواج قهار ارتباطی و دیجیتالی درنوردیده می شوند و این برای کشور در حال توسعه ای چون ایران یک زنگ خطر است. نهادهایی همچون آموزش و پرورش و صداوسیما بدلیل گستردگی تأثیر و نفوذی که در کشور دارند باید از طریق کتابهای درسی و تولید برنامه های آموزشی و فرهنگی نسل جدید را با گذشته غرور آفرین کشورمان آشنا کنند که متاسفانه از هر دوطرف با کم کاری مواجه بوده ایم.
نسل جدید ما به ویژه دانش آموزان ابتدایی و راهنمایی در حالی از سالی به سال دیگر و از پایه ای به پایه دیگر می روند که تصویری منطقی و شایسته از دیرینه تمدنی و فرهنگی ایران در ذهن ندارند. امروز در مدارس کشورمان دانش آموزانی داریم که بیش از چند بار با خانواده به آنتالیا و دوبی سفر کرده اند اما هنوز تخت جمشید و بیستون را ندیده اند و با مشاهیر فرهنگ و ادب ایران بیگانه اند.