تبیان، دستیار زندگی

تعریف مفهوم معنا از نظر مولانا:
معنا مفهومی عمیق و پایه ای در اندیشه مولانا دارد که مانند روحی می باشد که کالبد بی جان افکار و احساس و رفتار آدمی را حیات و جهت می بخشد. و از آن مهمتر روح آفرینش و هستی هست.



سلام دوستان امیدوارم کسانی که اهل مطالعه در باره احوالات و اشعار مولانا هستند در این بحث همراه باشند

اصل بودن معنی و فرعی بودن صورت
«صورت » در نزد مولانا اطلاق می شود بر پدیده ها و لایه های سطحی جهان هستی ، اعم از جهان هستی و انسان، و مراد از «معنی » حقیقت راستین جهان هستی است که در پشت پرده ی نمودها پنهان شده است و فقط چشمان بصیر و «سبب سوراخ کن» می توانند ببیند.(4 - زمانی، 1384)
همه وجه آشکار جهان که ما حس می کنیم صورت و سایه ای ظاهری از معنای حقیقی آفرینش هست که پنهان به نظر می رسد.
مولانا همه آنچه از هستی و انسان به صورت ظاهری حس می شود را مانند نقش های عاریه ای می داند. همانطور که یک بازیگر نقش های مختلفی ایفاء می کند و بازی او با ماهیت و شخصیت بازیگر تفاوت دارد. انسان هم نقش های در زندگی این جهانی می گیرد که صورت کار هستند.
نسبت معنا با صورت (نقش و ظاهر)، مانند معنی شعر نسبت به قافیه آنست.
قافیه زیبایی دهنده ظاهری به شکل و صورت اشعار هستند. در حالیکه معنی نهفته در جان ابیات هست و اصل هست. بعضی انسانها اشتباه این صورتهای ظاهری دنیا و این قافیه ها را به عنوان معنی می گیرند و اشتباه می کنند.

مفاهیم مذکور را در ابیات ذیل می می بینم:

نقل قول:توضیح ابیات:
چیزی را که تو معنا می پنداری ، در واقع چیزی جز صورت عاریتی و موقتی نیست. تو به چیزهای به ظاهر آراسته دل خوش کرده ای (مانند کلمات و قافیه های قشنگ)
معنای حقیقی آن است که تو را از خود بگیرد، یعنی من و مایی و خود بینی را از تو بازستاند تو را از نقش و صورت و نقاب های مرسوم زندگی بی نیاز کند.
در واقع معنا آن نیست که انسان را کور و ناشنوا سازد و او را بر نقشِ ظاهر شیفته تر کند و اسیر شکل رایج زندگی کند.
(5 - زمانی،1375)

به نام خدا

  سلام و تشکر از مطلبتون

مطلب کمی سنگین است اگر ساده تر باشد بهتر است

آزادی(انتخاب و اختیار) :
آزادی به عنوان یک پدیده ی انسانی، مختص انسان است. آزادی انسان یک آزادی محدود است. انسان از قیدِ شرایط آزاد نیست ، ولی انسان آزاد است که در برابر شرایط، موضعی اتخاذ کند. (1 - فرانکل، 1383)

آزادی به معنای رهایی از 3 چیز است .
1- غریزه ها
2 – خوی و عادات خوب و بد به ارث رسیده
3 – محیط (2 - فرانکل، 1366 )

آزادی بخشی از یک ماجرا و نیمی از حقیقت است، آزادی چیزی جز جنبه منفی از کل یک پدیده نیست؛ که جنبه مثبت آن مسئولیت است. اگر آزادی با مسئولیت همراه نباشد ، ممکن است در معرض انحطاط تا خودکامگی صرف قرار گیرد. (3 - فرانکل، 1383)

مولانا از مفهوم اختیار نیز در مورد آزادی استفاده می کند.

فرانکل کوشیده است تا در برابر جبرگرایى و اومانیسم به یک اندازه بایستد و خطاى هر دو را آشکار نماید. وجود اراده و قدرت انتخاب را براى انسان به رسمیت بشناسد و حدود آن را نیز مشخص نماید ( 1 - ذاکر، 1385)

«کسانى که تعالى وجودى انسان را نادیده گرفته اند به دام دو خطا لغزیده اند:
1 - یا وجود را منحرف ساخته، آن را تا سطح جسمانیت و تا سطح یک شىء تنزل داده اند و موجب شده اند وجود انسان از شخصیت عارى گردد. یعنى براى بازى گرفتن انسان باید او را تا حدّ جسمانى تنزل داد و نیل به این مقصود با طرفدارى از جبرگرایى است که حاصل مى شود. جبرگرایى با لغزیدن به سوى کاستى گرایى موجب شده که پدیده هاى انسانى سر از امور مادون انسان در آورده و تا حد یک پدیده مادون انسانى تنزل نمایند.

2 - یا برخى دیگر به نقطه مقابل گراییده اند: از جبرگرایى به عنوان محدود کننده آزادى حرکت کرده و به اومانیسم به عنوان گسترش دهنده آزادى رسیده اند» .

در حالى که این هر دو خطا اند زیرا «تعالى خویشتن نشانه باز بودن وجود آدمى و نمایانگر «اراده» پدیده انسان است.... و از ویژگیهاى عمیق انسان.... قدرت نفوذ او در امور و گزینش و اختیار آنها است»
فرانکل همچنین تصریح مى کند حتى آنها که در تئورى و نظر از جبرگرایى حمایت مى کنند در عمل نمى توانند بر آن پاى بند باشند. «حتى فروید نیز تنها در تئورى از جبرگرایى حمایت مى کند ولى در عمل به هیچ وجه چشم خود را به روى آزادى انسان براى تغییر و پیشرفت نمى بندد». حقیقت آن است که «همه چیز را مى توان از یک انسان گرفت مگر یک چیز: آخرین آزادى بشر را در گزینش رفتار خود در هر شرایط موجود و گزینش راه خود. [چرا که ] آزادى معنوى چیزى نیست که قابل ستاندن باشد» (2 - فرانکل، ،1366).

- همسازی ( شکل دادن به زندگی بیرونی ) (1)

برای ساده سازی بهتر است همسازی را همان سازگاری بدانیم.
سازگاری با سازشکاری تفاوت دارد. سازشکاری به معنای تسلیم شدن در برابر محیط می باشد و در چنین شرایطی فرد خود را نادیده می گیرد.
اما در سازگاری فرد تعامل با محیط را طوری برقرار می کند که تا حداکثر ممکن تقاضا ها و خواسته هایش هم ارضاء شود و در ضمن تقابل و درگیریش با محیط به حداقل کاهش یابد.

پس ما با دو دسته نیاز روبرو هستیم:
1 – تقاضاهای خصوصی خودمان (خودآگاه یا ناخودآگاه)
2 – نیازها و انتظارات محیط و واقعیت

همسازی در واقع هماهنگ کردن، سازگاری و همراه کردن این 2 دسته نیاز است و همراه خود تنش را از بین برده یا به حداقل می رساند.

1 – فرد سائق جنسی داشته و نیاز به ارضاء دارد.
2 – محیط ، هنجارها و ارزشهای خاصی برای ارضاء نیاز در نظر می گیرد(ازدواج)

همسازی: یعنی ارضاء نیازهای جنسی در قالب هنجارها و ارزش های جامعه و محیط
به عبارتی همسازی یعنی شرایط و «موقعیتی که هستیم» و به وضعیت تعادلی در موقعیت حاضر و کنونی اشاره دارد.

همسازی ( شکل دادن به زندگی بیرونی ) :
کمک به ایجاد مصالحه میان تقاضاهای ناخودآگاه از یک طرف و نیازهای واقعیت از طرف دیگر است. این هدف می کوشد فرد دارای سائقـــه های خصوصی را با دنیای بیرونش همساز کرده و او را با واقعیت آشتـــی دهــد. (3 - فرانکل، 1366)


کمال ( کام بخشی یا تشفی زندگی ) :
هدفی با اعمال دارای جهت است و معطوف به « ارزش – استعدادهای نهفته (4) » هر موجود انسان است و تحقق این ارزش – استعدادهای نهفته ، هدف زندگی را تشکیل می دهد. (5 - فرانکل، 1382)

نتیجه:
در همسازی فرد متمرکز بر راحتی امروز و کنونی خویش و داشته هایش و لذت همرنگی هست.
اما در کمال فرد فارغ از سختی های موقعیت و موانع محیط تمایل دارد که خود را شکوفا سازد و رشد نماید.

الف) همسازی اشاره دارد به جایی که ما هستیم
ب) کمال یعنی جایی که باید باشیم

تنش: یعنی تلاشی که فرد لازم دارد تا از همسازی (وضعیت کنونی)، به کمال (وضعیت مطلوب برسد).

تکنیک قصد متضاد (1) چیست؟

مقدمه :
تکنیک و فن، ابزار و روشی هست که یک متخصص بسته به زمان، مکان و موقعیت خاص با توجه به دانش و آگاهی خود به کار می گیرد تا با استفاده از آن مشکلی را حل کند . یا راه رسیدن به هدفی را هموار سازد.

تکنیک قصد متضاد :
فرایندی که با آن ، بیمار (یا مراجع) تشویق می شود ، درست همان کارهایی را انجام دهد که از آنها می ترسد و یا آرزو کند که همان چیزی که از آن می ترسد اتفاق افتد. (2 - فرانکل، 1383)
تکنیکی که نیازمند آنست مراجع به عملی بپردازد که از آن هراسان است. این درست مخالف برداشت مراجع از موقعیت است به خصوص وقتی که در محیطی هر چه طنز آلودتر انجام شود.
این تناقض ( عمل کردن به چیزی که از آن هراسان هستید) ، در برداشت مراجع از علائم ، تغییر به وجود می آورد و مراجع را قادر می سازد از نشانه بیماری فاصله بگیرد و از موقعیت مشکل‌زا دوری گزیند. از این رو هدف مشاوره وجودی رساندن مراجع به نقطه ای است که از گریز علائم یا ستیز با آنها دست بکشد و در عوض ، در آنها اغراق کند، در نتیجه نشانه ها از بین می روند و مراجع دیگر با آنها دست به گریبان نمی شود.( 3 -جورج و کریستانی، 1381)