تبیان، دستیار زندگی

وقتی والدین، فرزندشان را در اختلاف میان خود دخالت می‌دهند، کودک فکر می‌کند که «بابا و مامان که دوتا آدم بزرگ هستن، نمی‌تونن مشکل خودشون رو حل کنن. پس، چه‌طوری می‌خوان مراقب من باشن؟

این بار هم، تفاوت زیادی با دفعه‌های قبل نداشت، ولی همین که خواستم پنجره را ببندم، فریادهای مادر جوان را شنیدم که از پسرش می‌خواست از او دفاع کند و بگوید که پدرش اشتباه کرده است. دخالت دادن یک پسر کوچک پنج ساله، در دعوای دوتا آدم بزرگ که دست‌کم، شش برابر او سن دارند، واقعا کار عاقلانه‌ای است؟


وقتی والدین، فرزندشان را در اختلاف میان خود دخالت می‌دهند، کودک فکر می‌کند که «بابا و مامان که دوتا آدم بزرگ هستن، نمی‌تونن مشکل خودشون رو حل کنن. پس، چه‌طوری می‌خوان مراقب من باشن؟» به نظر می‌رسد تنها نتیجه وارد کردن کودک در جروبحث‌های زن و شوهری، بی‌اعتبار شدن والدین باشد.

یک تجربه  پدرانه


پسرمان، سپر بلای‌مان


هنوز کیف دستی‌ام را زمین نگذاشته بودم. پسرم، هنوز جلو نیامده بود تا کیف را از دستم بگیرد که همسرم جلو آمد. سلام و خسته نباشیدش، بیش از هر روز، طول کشید و این، بوی خطر می‌داد، اما سرانجام فهمیدم که میهمان داریم؛ دوست مشترک‌مان که دل خوشی هم از او ندارم. جمله‌های همسرم، در ذهنم، این‌طور معنی می‌شد: «امشب، مهمون داریم. مهم نیست که تو، از اون، خوشت بیاد یا نه، ولی باید مودب و خونگرم باشی تا به همه خوش بگذره.»

حرفی نزدم، اما رنگ رخسارم، همه‌چیز را نشان می‌داد. توی چشم‌هایم زل زد: «دوباره من مهمون دعوت کردم، تو رنگت پرید.»به آشپزخانه رفت و شروع کرد به صحبت کردن؛ نه با من، با پسر پنج، شش ساله‌مان: «ببین بابا، از مهمون خوشش نمیاد، اما تو بگو؛ عمو اینا، وقتی میان این‌جا، بهت خوش می‌گذره؟ تو ببین که من دوست دارم با دوستای قدیمی‌مون ارتباط داشته باشیم، اما...»

هنوز داشت از واکنش‌های بچه کمک می‌گرفت. گفتم: «بس کن. می‌رم میوه می‌خرم، ولی لطفا بدون هماهنگی با من، مهمون دعوت نکن.» اصلا انگار نشنیده باشد، حرف‌هایش را ادامه داد: «از همین الان که خیلی بزرگ نشدی، تمرین کن که به خانواده‌ات احترام بگذاری. بگذاری اونا...» صدای بسته شدن در را پشت سر خودم شنیدم. امیدوارم که او هم شنیده باشد و دست از سر پسرکم برداشته باشد. دوست ندارم هیچ‌وقت او، میانجی‌گر دعواهایی باشد که برایش خیلی زود است.