درد دلهای دختر شمشیرباز یزدی؛ تنها مدال آور ایران

"تنها مدال‌آور دختر شمشیربازی ایران در آسیا"

بعد از یک صعود از کار خود اخراج شدم!

مهدی عمیدی كه به عنوان برترین ورزشكار خراسان رضوی در سال 90 انتخاب شد، عنوان كرد: به خاطر ریسك و خطر بالای ورزش كوهنوردی، پدرم در ابتدا ناراضی بود اما در این سال‌ها همیشه دعای خیر پدر و مادرم پشت و پناه من بوده است؛ به خاطر كوهنوردی از كار و زندگی و مسائل شخصی خودم گذشتم. با وجود این سختی‌ها كوهنوردی تمام زندگی من است و حتی در شركتی به عنوان كارمند قراردادی مشغول به كار بودم كه پس از یك صعود وقتی بازگشتم فهمیدم اخراج شده‌ام؛ با این حال پشیمان نیستم زیرا در این مدت به 20 كشور دنیا سفر كرده و خیلی چیزها یاد گرفته‌ام و چون سن خاصی ندارد آن را تا انتها ادامه خواهم داد.

وی گفت: با این حال فعالیت حرفه‌ای در این رشته را به كسی توصیه نمی‌كنم چون باید از همه زندگی‌اش بگذرد.

مهدی عمیدی در پایاین این مصاحبه کارتی به خبرنگار ایسنا هدیه داد که روی آن نوشته بود: "پیروزمندان، فاتحان لحظه‌هایند و شكوه زندگی را در كام فرصت‌ها می‌جویند بسان همه دیگر آدمیان آری از شكست می‌ترسند، اما عنان خویش به وحشت نمی‌سپارند. فاتحان واژه صبر را می‌شناسند آن‌ها می‌دانند كه ارزش هر چیز به عمری است كه در آن صرف می‌كنی."

آقای رئیس جمهور، من هم قهرمانم!

ورزشکار، ورزشکار است و باید از همه قهرمانان یک جور تقدیر شود.» این بخشی از صحبت های علی مظاهری است. بوکسوری که برای گرفتن مدال به لندن رفت و شانس اول مدال طلا بود اما در همان مبارزه اول رویاهایش به باد رفت.

پرچمدار کاروان ورزشی ایران در لندن در مبارزه اول خود به مصاف حریفی از کوبا رفت که در راند اول با نتیجه 6 بر 4 از نفر سوم جهان پیش بود اما در راند دوم و در حالیکه یک دقیقه و 56 ثانیه از وقت بازی می گذشت، 3 اخطار از داور آلمانی گرفت تا به عنوان بازنده اعلام شود.

مظاهری که معتقد است مبارزه را با ناداوری باخته است و حقش را مافیای بوکس خورده اند، حالا خسته از تبعیض های بین المللی، دلی پر از تبعیض های ملی دارد. او با اشاره به پیام رئیس جمهور برای تقدیر از سعید عبدولی که در شرایطی مشابه با مظاهری از دور رقابت ها حذف شده است، می گوید: « اگر تجلیلی برای کشتی هست باید برای بوکس هم باشد و این طور نباشد که ما بوکسورها همه جا مظلوم واقع شویم.»

از حال و هوای لندن برای ما می گویی؟

در لندن همه چیز عالی بود. من با مصدومیت کمر به مسابقات رفتم اما آنجا با کمک دکتر نوروزی به شرایط مطلوب و ایده آلی رسیدم و همه چیز تا روز مسابقه خوب بود. پرچمداری در عرصه بزرگی چون المپیک تجربه جدید و خوبی برای من بود که این افتخار نصیب من شد و من تصمیم داشتم با کسب اولین مدال بوکس شرایط بهتری را برای خودم و برای خانواده بوکس رقم بزنم که نشد.

در لندن قرعه من با 3 بوکسور کوبایی، ایتالیایی و آذربایجانی بود که قرعه نسبتا خوبی برای من محسوب می شد. به جز حریف اولم که کوبایی بود از دو حریف دیگر شناخت لازم را داشتم چون در اردوی ایتالیا با حریفان ایتالیایی و آذربایجانی ام بوکس کرده بودم.

 شانس اول مدال بودی اما به مدال نرسیدی و همچنان ایران در حسرت بی‌مدالی در رقابت‌های المپیک ماند، روز مسابقه چه اتفاقاتی افتاد؟

بله شانس اول مدال بودم و برای گرفتن مدال به لندن رفتم اما روز مسابقه کاری با من کردند که اصلا فکرش را هم نمی کردم. حریف کوبایی من قهرمان جهان و نفر سوم جهان بود اما من آن قدر آماده بودم که در راند اول 4-6 از او جلو بودم و راند دوم هم به راحتی می توانستم کار را تمام کنم اما شما دیدید که داور چطور با ناداوری حق من را خورد و نگذاشت من کارم را انجام بدهم.

داور در راند دوم به ناحق 3 اخطار به من داد که این باعث حذف من از رقابت ها شد. من با شکست حریف کوبایی در برابر حریفان ایتالیایی و آذربایجانی ام مطمئنا مشکلی نداشتم و این را داورهای آن مسابقه هم می دانستند ولی از آنجا که بوکس بافت مافیایی دارد نخواستند من برنده این رقابت ها باشم.

خیلی ها معتقد بودند که تو در آن لحظه از طرف مربی خوب کوچینگ نشدی.

نه این درست نیست. ما از اول با یک برنامه خاص جلو رفتیم و دستور کاری داشتیم. بر طبق برنامه ای داشتیم من بوکسور کوبایی را در راند اول مهار کردم وقرار بود در راند دوم کار را تمام کنم. اما وقتی داور آلمانی من را سه اخطاره کرد من قبل از پایان مبارزه ام حذف شدم و دیگر کسی کاری از دستش برنمی آمد و حتی خود مربی من از این تصمیم داور شوکه شده بود . اما جو به قدری بد بود که حتی تماشاچیان به این ناداوری اعتراض می کردند.

 چگونه؟

آن شب اکسل حدودا 5-6 هزار نفر تماشاچی داشت و تعداد زیادی برای دیدن مبارزه آمده بودند که بعد از این اتفاق همه داور را هو کردند و نام من را صدا می زدند. اما بعد از این مسابقه خیلی از قهرمانان دنیا نحوه داوری آن مسابقه را زیر سوال بردند و از داوری انتقاد کردند که با محرومیت 5 روزه داوری و بعد هم اخراج او از دهکده همراه بود. اما خوب دیگر هیچ فایده ای نداشت چون من حذف شده بودم و زحمات 4 ساله ام به باد رفته بود.

البته این اولین بار نبود که تو از اشتباه داوری ضربه می خوردی. در گوانگجو هم همین مشکل را داشتی.

بله متاسفانه این دومین بار بود که داورها حق من را می خوردند در گوانگجو مقابل حریف سوریه ای همین اتفاق افتاد اما آن زمان کسی حرف من را باور نکرد و مسئولان خیلی باورشان نمی شد که در حق من اجحاف شده تا زمانی که من دوباره مقابل حریف سوری ام قرار گرفتم و ثابت کردم که دوره قبل اشتباه شده است.

اما این بار شرایط متفاوت تر بود و مسئولان هم فهمیدند که باز ناداوری صورت گرفته؛ هرچند که در این دوره مردم نقش زیادی داشتند چون با اعتراضی که کردند و نظراتی که دادند باعث شدند تا مسئولان پیگیر این قضیه باشند و از حق من دفاع کنند.

البته کار خاصی نمی شد کرد و اعتراض نتیجه ای هم نداشت. تنها اتفاق این بود که بعد از آن رئیس فدراسیون جهانی پیام داد و بابت اتفاقی که افتاده بود،عذرخواهی کرد که باز می گویم هیچ کدام از این ها فایده ای نداشت چون من آن جا ضربه زیادی خوردم تا این حد که واقعا نمی دانم بعد از این باید چه کار کنم؟ اصلا دوست دارم که بوکس را ادامه بدهم یا نه؟

یعنی می خواهی بوکس را برای همیشه کنار بگذاری؟

 شاید این کار را بکنم الان خیلی خسته ام و شرایط روحی خوبی ندارم. خیلی بی انگیزه ام. چهار سال زحمت کشیدم که در عرض یک دقیقه و 56 ثانیه به باد رفت. بعد از اتفاقاتی که در مسابقات گوانگجو افتاد من یک سال و نیم بوکس را کنار گذاشتم اما چون تیم ملی در وزن من کسی را نداشت دوباره به برگشتم اما در شرایطی که دوباره با من این کار را می کنند، نمی دانم که اصلا می خواهم بمانم یا نه؟

خودت فکر می کنی چرا در مسابقات بزرگ حساسیت ها روی تو زیاد می شود؟

به هر حال چیزهایی پشت پرده است که وضعیت و شرایط بوکس دنیا را رقم می زند و به صراحت می توانم بگویم که ورزش بوکس مافیایی شده است.

من طبق پیش بینی خودم به راحتی می توانستم به مدال برسم و وقتی در اردوی ایتالیا بودم دنبال این بودم که قرعه من با ایتالیا باشد چون با حریفم بازی کرده بودم و خیلی خوب او را می شناختم و به راحتی با او بوکس می کردم. او همان کسی است که در این مسابقات نفر دوم شد و مدال نقره گرفت و حریف آذربایجانی من که قبلا از من شکست خورده بود سوم شد اما ما که قابلیت های زیادی داشتیم به هیچ جا نرسیدیم.

 روی هم رفته همه این ها یک دلیل می تواند داشته باشد و آن اینکه یک سری از آدم ها نمی خواهند ما به جایی برسیم و مافیای این رشته اجازه کار به ما نمی دهد.

خیلی از کارشناس ها معتقد بودند که تو بعد از حذف، برخورد احساسی داشتی و با ترک کردن رینگ و دست ندادن به داور راه اعتراض را برای خودت سخت کردی. خودت از این بابت ناراحت نیستی؟

به نظرم این یک بهانه است و کارشناسان این را بهانه قرار دادند چون ما حتی در قانون بوکس نداریم که حتما باید با داور دست داد و من درست که با داور دست ندادم ولی با مربی حریفم دست دادم و نخواستم بایستم و بیشتر از این شاهد ناداوری باشم. ضمن اینکه اگر مشکل از من بود من باید محروم می شدم نه داور که در نهایت ثابت شد که داور اشتباه کرده برای همین هم او را محروم کردند.

بعد از تو سعید عبدولی هم همین بلا سرش آمد و گفتند که در حقش ناداوری شده.

بله مبارزه عبدولی را دیدم و شنیدم که گفتند ناداوری شده و حق او راهم خوردند.

قرار است از عبدولی مثل دیگر مدال آوران تقدیر شود ، درمورد تو چطور؟ آیا به تو هم وعده 200 سکه را داده اند؟

راستش را بخواهید نه تا به حال کسی از این حرفها به من نزده است و با توجه به اینکه ناداوری در مورد من ثابت شد و داور را محروم کردند اما چنین وعده هایی را به من نداده اند. من دنبال مادیات نیستم اما به این معتقدم که اگر در کشور بیگانه حقم را خوردند در کشور خودم دیگر نباید حقم را بخورند.

عبدولی حقش است که ازاو تقدیر شود چون او هم مثل من 4 سال زحمت کشید و در این مدت مطمئنا تمرینات سختی داشته و دوری از خانواده و همه این مسائل را تحمل کرده است اما من هم همین روزها را پشت سر گذاشتم، من هم 4 سال زحمت کشیدم و ماه ها خانواده ام را ندیدم  تا این حد که زمانی که فرزندم بدنیا می آمد،  به خاطر اردوهای فشرده ای که داشتیم، نتوانستم کنار خانواده ام باشم.

 پدر و مادرمن هم مانند پدر و مادر سعید خیلی گریه کردند و ما به یک اندازه زحمت کشیدیم و در یک شرایط هستیم  پس حق من هم می تواند پاداش باشد، حق من هم می تواند سکه باشد. اما تا به حال کسی به من حرفی نزده و آقای رئیس جمهور پیام را فقط برای سعید عبدولی دادند ولی انتظار داشتم من هم به چشم مسئولین می آمدم که تا امروز این اتفاق نیفتاده است.

برای آینده چه برنامه ای داری؟

واقعا در حال حاضر نمی دانم می خواهم چه کار کنم. از طرفی نمی توانم دور از بوکس باشم چون 10- 12 سال که در ادروی تیم ملی هستم و یک جورایی از خانواده بوکس هستم از طرفی هم با این روش ادامه دادن سخت است. اما همه چیز بستگی به شرایط من در روزهای آینده دارد. باید ببینم چه شرایطی برایم فراهم خواهد شد و دیدگاه مسئولان نسبت به من چیست.

چه شرایطی می تواند تو را راضی نگه دارد؟

من نمی توانم شرایطی را تعیین بکنم ولی با این روند هم ادامه دادن برای من سخت است. به هر حال اگر تجلیلی برای کشتی هست باید برای بوکس هم باشد و این طور نباشد که ما همه جا مظلوم واقع شویم. حالا که مدال المپیک را عمدی از ما گرفتند حداقل در داخل کشور در حق ما اجحاف نکنند. ورزشکار، ورزشکار است و باید به همه قهرمانان یک جور رسیدگی شود.