تبیان، دستیار زندگی

سلام

خداوند متعال در این آیه شریفه، آشکارا و روشن و با تأکید فراوان خطاب به پیامبرش می‌فرماید به بندگانم خبر بده که من آمرزنده و مهربانم.

البته خداوند برخلاف بسیاری از بندگان، حرف و عملش فاصله‌ای با هم ندارد

و در حقیقت «قول» و «فعل» ذات اقدس اله، با هم یکی است.

خداوند در عمل ثابت کرده که مهربان، بخشنده و آمرزنده است، زیرا اولاً آنقدر به ما نعمت داده که قابل شمارش نیست و ثانیاً اگر قرار بود ما را نیامرزد و بلافاصله نسبت به گناهانمان، کیفر کند، باید روزی هزار بار زندگی ما و اطرافیانمان را به هم می‌ریخت و زیر و رو می‌کرد! پس او، هم مهربان است و هم آمرزنده.

شیخ اجل، سعدی در گلستان می‌گوید:

«هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب».

این درست!

اما آیا به راستی در هر نفَسی تنها دو نعمت موجود است و دو شکر واجب؟! به نظر می‌رسد حکیم شیراز با توجه به تنبلی و ناسپاس بودن نوع «انسان» با خودش گفته اگر مردم در هر نفس دو بار هم شکر خدا را بگویند باید کلاهمان را بیندازیم به عرش اعلا!

اما واقعیت این است که خداوند در هر نفس، بی‌نهایت نعمت به ما داده که ما توان شکرگزاری‌اش را نداریم، اما حداقل باید به این موضوع توجه داشته باشیم و تا حد امکان در قول و عمل، شکرگزار خداوند باشیم. بنا به تصریح آیات و روایات، خداوند تمام موجودات و حرکت چرخِ فلک را برای انسان آفریده تا او در پرتو این لطف، زندگی کند، خدا را بشناسد، شکر خدا را بگوید و در یک کلام «عبد خدا» باشد و در نهایت با لطف مضاعف پروردگار، به رضوان و پاداش بی‌پایان الهی دست یابد.