پایگاه اطلاع رسانی آیت الله العظمی روحانی
سوال :
یك مسأله مدام ذهن مرا به خود مشغول كرده كه برایم غیر قابل تحمل شده است و آن این كه همیشه از غیرت اهل بیت (علیهم السلام) در مناسبت هاى مختلف خوانده و شنیده ام، از آن جمله عملكرد امام حسین (علیه السلام) هنگام شهادت فرزند بزرگوارش على اكبر (علیه السلام) كه از ترس هتك حرمت خواهر گرامى شان حضرت زینب (علیها السلام) به سوى ایشان شتافتند و بدن مبارك فرزند بزرگوار خود را در میدان كربلا رها نمودند. حال این سؤال به ذهن مى رسد كه هنگام یورش ستمگران به بانوى گرامى حضرت زهرا (علیها السلام)، حضرت امام على (علیه السلام) كجا بودند؟ موضع ایشان چه بود؟ و چه دلایلى پیرامون این موضع گیرى ایشان داریم؟!
جواب :
باسمه جلت اسمائه
بر كسى پوشیده نیست كه ما به عنوان پیروان مكتب اهل بیت (علیهم السلام) در وهله نخست باید نسبت به عملكرد ایشان حالت تسلیم و رضایت داشته باشیم، حتى اگر مقصود و هدف امور بر ما پوشیده باشد، زیرا ممكن است رازى در میان باشد و یا ما توانایى فهم امور را نداشته باشیم.
در این مورد از اهل بیت (علیهم السلام) روایت شده است: «امور ما بسیار سخت و دشوار است به گونه اى كه جز براى فرشته اى مقرب یا پیامبرى فرستاده و یا بنده اى كه خداوند قلبش را با ایمان آزموده باشد قابل تحمل نمى باشد» (1).
اما درباره واكنش حضرت امیرمؤمنان (علیه السلام) در مقابل این واقعه باید بگوییم كه: بى تردید حضرت امیرمؤمنان(علیه السلام) سرور و آقاى تمام غیرتمندان مى باشند ولى اگر بقاى دین الهى به قیمت صبر آن حضرت (علیه السلام) بر تحمل تمامى سختى ها و دشوارى ها توسط ایشان و اهل بیت گرامى شان قرار گیرد بى گمان ایشان صبر و شكیبایى خواهند نمود، بخصوص اگر این مصائب پیش از این توسط رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) به ایشان اطلاع داده شده باشد و او را به صبر و شكیبایى دعوت نموده باشد.
با این وجود ایشان غیرت علوى خود را آشكار نمودند و اظهار فرمودند كه اگر وصیت و سفارش رسول اكرم (صلى الله علیه وآله وسلم) نبود از آنها باك و هراسى نداشتند، چنانكه در برخى از روایات آمده است:
«على (علیه السلام) به سمت عمر یورش برد، گریبانش را گرفت، او را به زمین زد، ضربه اى به بینى و گردن او نواخت و قصد نمود او را به قتل برساند، اما به یاد فرموده و سفارش رسول خدا (صلى الله علیه وآله) افتاد و فرمود:
اى پسر صهاك (منظور عمر ابن خطاب است) به خداوندى كه محمد (صلى الله علیه وآله وسلم) را به نبوتش گرامى داشت سوگند كه اگر امر و عهد خداوند به رسولش (صلى الله علیه وآله وسلم) نبود هرگز قدرت داخل شدن به منزلم را نداشتى» (2).
------------------------------------------------------------------------
1- إنّ أمرَنا صَعبٌ مُستصعبٌ لا یتحمله الاّ ملكٌ مقرّبٌ أو نبى مرسلٌ، أو عبدٌ امتحن الله قلبَه بالإیمان; الخصال، ص 624.
2- فقال (علیه السلام): «یا بنَ صِهاك ـ لو لا كتابٌ مِنَ الله سبق، و عَهِدَه إلىَّ رسول الله (صلى الله علیه وآله وسلم) لعَلِمتَ أنّك لا تدخل بَیتى»; كتاب سلیم بن قیس، ص 150; بیت الأحزان، ص 110; بحارالانوار، ج 26، ص 266; تفسیر قمى، ج 159، ص 2.
منبع: http://www.rohani.ir/istefta-1531.htm