تیم ملی امید هم هربار که قرار شد در مسابقات شرکت کند، تشکیل می شود و بعد از چند بازی هم حذف خواهد شد. فرقی ندارد این حذف با حضور همه ستاره های یک نسل فوتبال در تیم ملی امید با مربیگری محمد مایلی کهن اتفاق افتاده باشد یا بر اثر سهل انگاری یا کارشکنی ها و بازی بازیکن دو اخطاره تیم امید در برابر عراق در زمان مربیگری علیرضا منصوریان.
نام این افراد و بازیکنانشان تنها بهانه ها را برای حذف شدن ما از مسابقات مقدماتی المپیک تغییر می دهد و در اصل ماجرا تفاوتی حاصل نمی شود. ما نه عادت داریم کار زیر بنایی کنیم و نه اصلا نیازی به این کار احساس می کنیم. تنها کامیابی های ما در فوتبال این است که باشگاه مورد علاقه مان در لیگ حریفان خود را شکست دهد و البته اگر این کار را در یک داربی انجام دهد شعف ما دو چندان خواهد شد.
