تبیان، دستیار زندگی

این جملاتی بود که ساعتی پس از کسب سومین مدال طلای کشتی فرنگی ایران در المپیک لندن، بر زبان اسطوره این ورزش یعنی "محمد بنا" جاری شد.

فرنگی کاری که مدال نقره جهانی اش در سال 1983، اولین مدال ایران در کشتی فرنگی پس از انقلاب بود، با پذیرفتن مسئولیت هدایت تیم ملی کشتی فرنگی ایران در سال 2005، آغاز گر رنسانس این رشته در ایران شد و سرانجام در آوردگاه لندن 2012، با ایستادن بربام کشتی فرنگی جهان، نه تنها به بزرگترین آرزوی خود دست یافت، بلکه جهانیان را نیز وادار به ادای احترام به فرنگی کاران ایرانی کرد.

شاید امروز زمان مناسبی برای بازخوانی اختلاف سلیقه هایی که باعث شد، بنا در آستانه مسابقات المپیک پکن از راس تیم ملی کنار گذاشته شود و تیم کشتی فرنگی ما با نتایجی نا امید کننده و با دست خالی از پکن به تهران بازگردد، نباشد.

اما خداحافظی این مرد اسطوره ای از دنیای کشتی که به نظر می رسد نه از سر ژست گیری های تعارف گونه، که در نهایت صداقت و جدیت بیان شده، ما را بر آن می دارد که از هم اکنون به فکر تمهیداتی برای ادامه یافتن مکتب "بنا" در کشتی فرنگی باشیم.

پر واضح است که هیچ کس به اندازه خود "بنا" نگران آینده درختی که او کاشته نیست. تنها اوست که می داند سوریان و نوروزی و قاسمی و عبد ولی و باباجان زاده و اخلاقی چگونه به المپیک رسیدند و بزرگترین افتخار تاریخ کشتی ایران را خلق کردند. او حالا از جایگاه کسی که برای رساندن کشتی فرنگی ایران از نقطه صفر به بالاترین قله جهان، خون دل خورده است ، می گوید که کشتی برایش تمام شده و دوست دارد در کنار خانواده باشد.

اما آنچه مهم است و نباید فراموش شود این است که حتی اگر کشتی برای "بنا" به پایان رسیده باشد، "بنا" برای کشتی تمام نشده است. کشتی ما هنوز به "بنا" نیاز دارد و اگر می خواهیم در المپیک بعدی نیز شاهد افتخار آفرینی فرنگی کارانمان باشیم، نباید به این سادگی او را از دست بدهیم.

بنا خودش بعد از قهرمانی تیم ملی در المپیک گفته است: " عاشقانه كشتی را دوست دارم، اما بعد از ده سال خسته شدم و دلم نمی‌خواهد برگردم. از مسئولان نیز می‌خواهم كاری نكنند كه شرایط به گونه‌ای شود كه حال من بدتر شود. واقعا خسته‌ام و شرایط ادامه كار را ندارم، بدون هیچ تعارفی از لطف تمام مردم و كسانی كه از من حمایت كردند تشكر می‌كنم. هم اكنون نیز همه در سالن بودند و من تنها به هتل آمدم چرا كه دیگر كاری دركشتی ندارم. آرزوی من قهرمانی در المپیك بود كه با همكارانی خوب و شاگردانی دلاور به این آرزو رسیدن سقف آرزوهایم بود و امیدوارم بعد از من جوانانی بیایند و این راه را ادامه بدهند.امیدوارم مسئولان غیر از بنا این كادر را حفظ كنند تا ورزشكاران ما بتوانند در زیر سایه‌ی آنها كارشان را ادامه دهند. بنا هیچ فرقی با دیگران ندارد. چرا كه خیلی‌ها بودند كه برای كشتی فرنگی بیش از من زحمت كشیدند. "

سلام
اگه بنا را حفظش نکنن و باعث رنجشش بشن مردم ایران نمی بخشنشون