خستگی آزارم می داد. روی صندلی پارک نشستم. صدای هیاهوی بازی بچه ها بیش از هر چیز دیگری جلب توجه می کرد.
نگاهم به پسرکی افتاد که از کنار گل های سرخ و زرد باغچه پارک رد می شد.
او نگاهی به اطراف انداخت و خم شد؛ گل رز درشت را چید و مثل برق گرفته ها از ترس باغبان پا به فرار گذاشت.
نفسم که سر جایش آمد، از جایم بلند شدم تا به راهم ادامه دهم. به انتهای پارک نرسیده، گل زرد دستمالی شده ای را دیدم که از ساقه شکسته بود و بیطراوت و پرپر شده روی آسفالت رها شده بود. من از کنارش بی تفاوت گذشتم. در همین حال نگاهم به غنچه ای داخل باغچه افتاد. به یاد این بیت افتادم:
کس غنچه نهان شده در برگ را نچید
از بدحجابی است اگر عمر گل کم است
آری، غنچه همان گل است اما از آنجا که خود را در پوشش گلبرگ مخفی نگه داشته، دست هر کس و ناکسی به سویش دراز نمی شود.
زن هم گل است، اگر خود را در گلبرگ عفاف پنهان کند، سلامتی روح و جسمش تضمین می شود و اگر اهل خودنمایی برای نامحرمان باشد، دست گلچین های بی وفا از هر طرف به سمتش دراز خواهد شد.
منبع:خانه خوبان،شماره۳۸،ص۲۲.
