امام بیست و یکم ماه رمضان روزی است که مسلمانها را در فراغ شخصی به ماتم نشاند که بهترین مردمان و به تعبیر پیامبر صلی الله علیه و آله پدر امت بود. در اینجا قصد داریم تنها پیرامون دوستداران آن حضرت – و نه دشمنان – قدری بیشتر بیندیشیم تا نشان دهیم که دوستداران سید اوصیاء همگی مثل هم نبودند.این دوستداران حضرت را می توانیم به دو دسته تقسیم کنیم:
دسته اول
کسانی که وصف عدالت و علم او را شنیده اند. اینان کسانی بودند که یا از زبان پیامبر و صحابه ایشان درباره خصوصیات والای ایشان شنیده بودند و در دوران پنج ساله حکومت، از نزدیک علم و تقوا و شجاعت و عدالت آن حضرت را دیدند:
فرمانروایی که با وجود در اختیار داشتن اموال حکومتی و نیز دارایی های فراوان شخصی، در لباس و خوراکش در سطحی معادل فقیرترین مردم کشور زندگی می کند تا فقیران کشورش آشفته نشوند (1) و اموال شخصی خود را در راه خدا انفاق می کند. (2)
دانایی که خود به مردم سفارش می کند که اگر پاسخ سوال کسی را نمی دانستند، از گفتن «نمی دانم» خجالت نکشند(3) اما خود هیچگاه در مسأله ای درمانده نشده است؛ بلکه برعکس فرموده است: «قبل از آنکه از دستم بدهید از من سوال کنید»(4)
خلیفه ای که بر خلاف دو خلیفه قبل، هنگام تقسیم بیت المال، ارزشهای معنوی را در حساب و کتابهای مادی داخل نمی کند به پیشتازان اسلام سهم بیشتری نمی دهد و بین عرب و عجم هیچ فرقی نمی گذارد. و در راه خدا سیاه و سفید و فارس و عرب و ترک و ... برای او مساوی است.(5)
در تعیین استانداران دقت می کند و همه اعمال آنها را از طریق نمایندگان مخفی خود در شهرها کنترل می کند و در صورت ظلم، بدون ملاحظه با آنها برخورد قاطع می کند.(6)