تبیان، دستیار زندگی

علی   ای  همای رحمت تو چه آیتی خدا   را                       که   به   ماسوا فکندی همه  سایه‌ی  هما   را

دل  اگر  خداشناسی همه   در   رخ علی بین                       به    علی   شناختم   به   خدا  قسم  خدا   را

به   خدا   که   در   دو   عالم اثر   از   فنا  نماند                       چو   علی گرفته باشد سر چشمه‌ی   بقا   را

مگر   ای   سحاب رحمت   تو  بباری ارنه دوزخ                       به   شرار  قهر  سوزد   همه   جان  ماسوا   را

برو   ای   گدای مسکین   در  خانه‌ی علی زن                       که    نگین  پادشاهی  دهد    از   کرم  گدا   را

بجز   از   علی که گوید به پسر   که   قاتل  من                      چو   اسیر  تست اکنون   به   اسیر  کن  مدارا

بجز   از   علی    که    آرد   پسری   ابوالعجائب                      که   علم  کند    به    عالم  شهدای  کربلا   را

چو   به    دوست  عهد  بندد   ز   میان  پاکبازان                      چو   علی   که   میتواند   که   بسر برد وفا   را

نه  خدا توانمش خواند  نه   بشر توانمش گفت                      متحیرم    چه   نامم    شه    ملک   لافتی   را

بدو  چشم خون فشانم هله ای نسیم  رحمت                     که    ز   کوی   او   غباری   به   من  آر  توتیا   را

به   امید   آن   که   شاید برسد  به   خاک پایت                      چه   پیامها  سپردم  همه   سوز   دل   صبا   را

چو  تویی قضای گردان   به   دعای مستمندان                      که    ز    جان    ما    بگردان    ره   آفت  قضا   را

چه زنم چونای هردم   ز   نوای شوق   او   دم                       که    لسان  غیب  خوشتر   بنوازد   این   نوا   را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی                      به    پیام     آشنائی   بنوازد    و     آشنا      را»

ز  نوای   مرغ   یا   حق  بشنو  که  در  دل شب                      غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا


شهریار

گفتا به وصی خود نبی مطلق                 نشناخت ترا کسی بغیر از من و ح

حق را نشناخت کس بغیر از من وتو              نشناخت مرا کسی بغیر از تو و

عارف نشد از سر علی کس اگاه               زانرو که نشد کس اگه از سر الله

یک ماُ من و این همه صفات واجب                        لا حول و لا قوة الا بالله

چون حب علی مرا بود در رگ و پوست        رنجم ندهد سرزنش دشمن و دوست

جز مدح علی لب به سخن وا نکنم            از کوزه برون همان تراود که در اوست

بی حب علی بهشت رضوا ن  مطلب           بی روزه و بی نماز ایمان مطلب

خواهی ز پل صراط اسان گذری              آزار دل هیچ مسلمان مطلب

دل گفت مرا علم لدنی هوس است              تعلیم نما اگر ترا دسترس است

گفتم که الف گفت دگر هیچ مگوی              در خانه اگر کس است یک حرف بس است

از عین علی دیده ما بینا شد                            وز لام علی لسان ما گویا شد

دریای علی نور خدا می بینم                           زان نور محمد و علی پیدا شد

ز پی امروز دنیا وز پی فردا ی دین
نیست جز مهرت پناهی یا امیر المومنین
تا نخستین روز از مهر تو دل روشن بگشت
روشنی جانش فرو نگرفت روز واپسین
مصطفای مجتبی را بودی از روز نخست
هم ولی و هم وصی و هم قرین و هم معین
جز پی دین هدی هر گز نفرمودی تو غزو
جز پی مهر نبی هرگز نورزیدی تو کین
آنچنان کاندر نبوت کرد پیغمبر ثبات
آن صبوری در ولایت کردی ای شاه گزین
شیر حق بودی و کردی با یتیمان آهویی
پادشا بودی و گشتی با فقیران همنشین
آستان دین کجا سر کشیدی به آسمان ؟
گر بکارش همتت بالا نمیزد آستین
حاسدت حکم زمین می جست و در فرمان تست
با مثا ل کبریائی هم زمان و هم زمین
هم صبا و هم شمال و هر بحار و هم جبال
هم نعیم و هم جحیم و هم ملک هم حور عین

تو صفا ده عشق و وفای منی
تو فرشته بام و سرای منی
تو نمکزن شور و نوای منی
تو بقا تو نشان بقای منی
تو دلیل وجود خدای منی

تو برون ز تصرف آب و گلی
تو نشاط روان تو فروغ دلی
تو به دیده مهی تو به سینه گلی
تو تجسم عشق و صفای منی
تو دلیل وجود خدای منی

تو نواگر هستی ما شده ای
تو خدا نه که نور خدا شده ای
عجبا عجبا که چه ها شده ای ؟
تو نه قبله که قبله نما ی منی
تو دلیل وجود خدای منی

تو ترانه ی صبح امید منی
تو خلاصه ی گفت و شنید منی
تو تبسم عید سعید منی
تو سرود منی تو نوای منی
تو دلیل وجود خدای منی

تو موید ختم رسل شده ای
دو جهان شده جزء و تو کل شده ای
همه گل همه نکهت گل شده ای
تو چراغ امید و سرای منی
تو دلیل وجود خدای منی

نه ثنا گر عزت ذات توام
که چو آینه محو صفات توام
به کرشمه حسن تو مات توام
تو فزون ز محیط ثنای منی
تو دلیل وجود خدای منی

تو ز هو طلبی همه هو شده ای
ز پرستش او همه او شده ای
همه او شده ای چه نکو شده ای
تو ولا تو فروغ ولای منی
تو دلیل وجود خدای منی

از على آموز اخلاص عمل‏
شیر حق را دان مطهر از دغل‏
در غزا بر پهلوانى دست یافت‏
زود شمشیرى برآورد و شتافت‏
او خدو انداخت بر روى على‏
افتخار هر نبى و هر ولى‏
آن خدو زد بر رخى كه روى ماه‏
سجده آرد پیش او در سجده‏گاه‏
در زمان انداخت شمشیر آن على‏
كرد او اندر غزااش كاهلى‏
گشت حیران آن مبارز زین عمل‏
وز نمودن عفو و رحمت بى محل‏
گفت بر من تیغ تیز افراشتى‏
از چه افكندى مرا بگذاشتى‏
آن چه دیدى بهتر از پیكار من‏
تا شدستى سست در اشكار من‏
آن چه دیدى كه چنین خشمت نشست‏
تا چنان برقى نمود و باز جست‏
آن چه دیدى كه مرا در عكس دید
در دل و جان شعله‏اى آمد پدید
آن چه دیدى برتر از كون و مكان‏
كه به از جان بود و بخشیدیم جان‏
در شجاعت شیر ربانیستى‏
در مروت خود كه داند كیستى...
اى على كه جمله عقل و دیده‏اى‏
شمه‏اى واگو از آنچه دیده‏اى‏
تیغ حلمت جان ما را چاك كرد
آب علمت خاك ما را پاك كرد
بازگو دانم كه این اسرار هوست‏
زآنكه بى‏شمشیر كشتن كار اوست‏
صانع بى‏آلت و بى‏جارحه‏
واهب این هدیه‏هاى رابحه‏
صد هزاران مى‏چشاند هوش را
كه خبر نبود دو چشم و گوش را
بازگو اى باز عرش خوش شكار
تا چه دیدى این زمان از كردگار
چشم تو ادراك غیب آموخته‏
چشمهاى حاضران بر دوخته.