تبیان، دستیار زندگی

عید نوروز


باد نوروز وزیـــده است به كوه و صحرا
جامه عیـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست
نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما
صوفى و عارف ازین بادیه دور افتـادند
جــام مى گیر ز مطــرب، كه رَوى سوى صفا
همه در عید به صحرا و گلستان بروند
من ســرمست، ز میخـــانه كنـــم رو به خدا
عید نوروز مبارك به غنــــى و درویش
یــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا
گر مرا ره به در پیر خــــــرابات دهى
بــه سر و جان به سویش راه نوردم نه به پا
سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم
تـــا بـــه دلـــدار رسیدم نـــكنم بـــــاز خــطا

حُسن ختام

الا یا ایها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را
كه از جـــانم فــــرو ریزد، هواى ننگ و نامم را
از آن مى ریز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد
برون سازد ز هستى، هسته نیرنگ و دامم را
از آن مى ده كه جانم را ز قید خود رها سازد
به خود گیـــرد زمـــــامم را، فرو ریزد مقامم را
از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بیحرمت
به هم كــوبد سجودم را، به هم ریزد قیامم را
نبـــــودى در حـــریمِ قدسِ گلــــرویان میخــانه
كه از هـــر روزنـــى آیم، گلى گیرد لجامم را
روم در جـــرگه پیران از خــــــود بى‏خبر، شاید
برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را
تـــو اى پیــــك سبكباران دریــــاى عدم، از من
به دریادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را
به ســـاغر ختم كردم این عدم اندر عدم نامه
به پیرِ صومعه بــــرگو: ببین حُسن ختــامم را

جان جهان

به تو دل بستم و غیر تو كسى نیست مرا
جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نیست مرا
عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال
به خدا، غیر تو هــرگز هــــوسى نیست مرا
بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى
چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نیست مرا
پــــرده از روى بینداز، به جان تـــــو قســم
غیـــر دیــــدار رخت مـــلتمسى نیست مرا
گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــایى
ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نیست مرا
مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى
جز رخ دوست نظر سوى كسى نیست مرا

صاحب درد

ما زاده عشقیم و فزاینده دردیم *** با مدعی عاکف مسجد، به نبردیم
با مدعیان در طلبش عهد نبستیم *** با بی خبران سازش بیهوده نکردیم
در آتش عشق تو خلیلانه خزیدیم *** در مسلخ عشاق تو فرزانه و فزذیم
درمیکده با می زدگان بیهش و مستیم *** در بتکده با بت زده هم عهد چو مردیم
در حلقه خود با خستگان چون گل سرخیم *** در جرگه زالو صفتان با رخ زردیم
در زمره آشفته دلان زار و نزاریم *** در حوزه صاحبنظران چون یخ سردیم
با صوفی و درویش و قلندر به ستیزیم *** با می زدگان، گمشدگان، بادیه گردیم
با کس ننماییم بیان، حال دل خویش *** ما خانه بدوشان همگی صاحب دردیم

دریاى جمال

ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا
تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا
به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نیست
ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا "
از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد
بَـــــــركَند دل ز حریم و نكُند رو به "صفا "
طاق ابروى تو محراب دل و جان من است
مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟
ملحد و عارف و درویش و خراباتى و مست
همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما
خرقــه صوفى و جام مى و شمشیر جهاد
قبله‏گاهى تو و این جمله، همه قبله نما
رَسَـــم آیا به وصـــــال تو كه در جان منى؟
هجر روى تو كه در جان منى، نیست روا
ما همه موج و تو دریاى جمالى اى دوست
مــــــوج دریاست، عجب آنكه نباشد دریا

مسلك نیستى

جزعشق تو، هیچ نیست اندر دل ما
عشق تـو سرشته گشته اندر گلِ ما
" اسفار" و "شفاء" ابن سینا نگشود
بـــــا آن همـه جرّ و بحثها مشكل ما
بــا شیخ بگو كه راه من باطل خواند
بـــر حـــــــــــقّ تو لبخند زند باطل ما
گــــــــــر سالك او منازلى سیر كند
خــــــود مسلك نیستى بود منزل ما
صـــد قافله دل، بار به مقصد بستند
بر جــــاى بمانـــد این دل غافـــل ما
گر نوح ز غرق سوى ساحل ره یافت
این غرق شدن همى بود ساحل ما

لب دوست

گـــــرچه از هر دو جهان هیچ نشد حاصل ما
غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل ما
حاصل كونْ و مكان، جمله ز عكس رخ توست
پس همین بس كه همه كوْن و مكانْ حاصل ما
جملـــــــه اسرار نهان است درونِ لب دوست
لب گشا! پـــــــرده بــــــــرانداز ازین مشكل ما
یـــــــــــا بكش یــا برَهان زین قفس تنگ، مرا
یا بــــــــرون ساز ز دل، ایـــــن هــوس باطل ما
لایـــــق طوْف حــــــــــریم تو نبـــــــــودیم اگر
از چــــــه رو پس ز مــــحبت بسرشتى گِل ما؟

+++

بسم الله الرحمن الرحیم

[امام بزرگوار(ره):]

[هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال] [با که گویم که درین پرده چها می‏بینم ]
[کس ندیدست ز مشک ختن و نافۀ چین] [آنچه من هر سحر از باد صبا می‏بینم]

+++