تبیان، دستیار زندگی

موسم عشق و طراوت

موسم عشق و بهار طراوت فرا می رسد؛ دو گل با یکدیگر پیمان مودت می بندندو نهاد خانواده، بر پایه مهر و محبت، و هم دلی استوار می شود. دیری نمی پاید که غنچه فرزند می شکفد و نشاط و طراوت خاصی به این دو گل می بخشد. در اینجاست که خانواده به معنی واقعی کلمه شکل می گیرد.

خانواده ستون بنای اجتماع است. نهاد کوچکی است که همه انسان ها را در کانون گرم خود پناه داده و در دامن پر مهر خود رشد می دهد. خانواده زمینه ای مناسب برای پرورش استعدادها و شکل گیری شخصیت انسان هاست. این نهاد مقدس، افراد را برای ورود به جامعه آماده می کند.

ضرورت تشکیل خانواده

اگر لازم باشد انسان برای رسیدن به کمال، از یک نردبان بالا برود، قطعا اولین پله این نردبان، «تشکیل خانواده» است. به جاست همه ما با این اقدام که رضای خدا را در پی دارد، گامی بلند به سوی کمال برداریم. پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله در این زمینه فرموده اند: «هرکس ازدواج کند، نصف دین خود را حفظ کرده است. پس باید در نصف باقی، تقوای الهی پیشه کند.»

واقعیت این است که در محیط خانواده ای که با عشق و محبت و براساس معیارهای اسلامی تشکیل شده است، آرامش و آسایش جسم و جان انسان تأمین می گردد. در زلال صفا و صمیمیت آن، زنگارهای پریشانی و خستگی از آیینه روح و جسم انسان زدوده می شود و تخیلات و وساوس شیطانی محو شده و به جای آن، استعدادها و نیروهای خلاق به شکوفه می نشیند.

فلسفه تشکیل خانواده

با سیری در بوستان عطرآگین قرآن، به این نکته پی می بریم که طراح آفرینش، خلقت انسان ها را به صورت جفت جفت طراحی نموده است. و در حقیقت، دوری گزیدن از تنهایی و میل به همسر گزینی و تشکیل خانواده، به سرشت و آفرینش انسان برمی گردد. اگر چنین نبود، هرگز همسران وسیله سکون و آرامش یکدیگر نبودند و دوستی و رحمت، میان آنان برقرار نمی شد.

خانواده، قرارگاه رحمت

خانه قرارگاه رأفت و مهر است. این نهاد، روشن از شعله عشق و گرمی اش از همدلی و یکرنگی است. حال که خداوند خانواده را محل رحمت و رأفت قرار داده است، شایسته نیست در این محل امن و آرامش، دلهره و ناراحتی و اضطراب بوجود آوریم. باید زبان به شکر این نعمت ارزنده بگشاییم تا خداوند برکات و رحمت فراوان خود را بر ما نازل فرماید.

خانواده، مکتب انسان سازی

خانواده اولین کلاس درس است و اولین درس، درس توحید است که پدر هنگام تولد، در گوش فرزند خویش می خواند. باید به فرزندان الفبای درست زیستن را نیز بیاموزیم و مهر ورزیدن را با آنان تکرار کنیم. باید با آنان به کارگاه عمل برویم تا درس تفاهم، سازگاری، محبت، ایثار و صمیمیت را از برشوند.

در محیط خانه، برای همه افراد خانواده، زمینه رشد و تکامل فراهم است. اگر هر یک از آن ها به تکلیف خود عمل کند، سایر افراد خانواده نیز خیلی زود با او همگام می شوند. در حقیقت، بهترین تربیت، تربیت عملی است و آنچه اثر کامل و مطلوب می گذارد، عمل انسان است. چه بسیارند افرادی که اهل تهجد و عبادتند و همسر و فرزندانشان نیز، در اثر همنشینی با آنان، به پیروی از آنان گراییدند.

مسؤولیت در خانواده

در نظام خانواده، هر یک از اعضای آن مسؤولیتی برعهده دارند. پدر به درخت تنومندی می ماند که دستان سخاوت خویش را گسترده و خانواده خود را زیر چتر دستان خویش گرفته است. از این رو، سرپرستی و کارهای سنگین به او واگذار می شود. با هوش و فراست دریافته است که شرط موفقیتش در این امر، میانه روی، پرهیز استبداد و زورگویی و جذب دل های همسر و فرزندان است و نیز به خوبی می داند که سخت گیری جز عقده و ناراحتی، ثمره ای به بار نمی آورد. مادر در کنار پدر، به گلی می ماند، لطیف، ظریف و باطراوت که کمتر تاب و تحمل کارهای سنگین و طاقت فرسای اجتماعی را دارد. خانه داری، همسرداری و تربیت فرزندان که نیاز به عاطفه قوی دارد و با استعداد و توانایی او متناسب است، به مقتضای آفرینش او، برعهده اش قرار گرفته است. امید است که همه افراد خانه، با رفتار درست و رعایت نظم، پیوند معنوی و عاطفی را در خانواده خود برقرار نمایند و همراه خود سازی، از سازندگی خانواده غفلت نورزند.

راز خوب زیستن

هرچه در مورد عشق و اهمیت محبت در خانواده سخن بگوییم، باز هم نمی توانیم این دو گوهر والا و پرارزش را توصیف نماییم. همه نگاه های لطف آمیز و جذبه های مهرانگیز و...، ترجمان عواطف پاک و پرشکوه خانوادگی است و عشق رنگ زندگی و راز خوب زیستن است. عشق، فاصله ها را کم، سختی ها را بر انسان آسان، ناهمواری ها را هموار و تلخی ها را شیرینی می سازد. با چراغ عشق و عاطفه می توان در خانواده، آینده ای روشن و تابناک ساخت.

عشق همان نیروی عظیمی است که به انسان هدف، احساس مسؤولیت و امید می دهد. انسانی که وجودش سرشار از عشق و محبت خانواده است، پویا، فعال و پرنشاط است و در جامعه، مفید و سودمند است و می تواند جامعه خود را به سوی خود کفایی و استقلال سوق دهد.

به هر حال، تنها عاملی که موجب تشکیل خانواده،بقا و تداوم زندگی است، عشق و محبت است و چه نیکوست که عشق و محبت به خانواده را وسیله ای برای سعادت اخروی قرار دهیم.

اقتصاد در خانواده

در محیط خانواده، مرد امکانات زندگی را فراهم می کند و زن نیز در غیبت مرد، سرمایه خانواده را پاسداری کرده، با تدبیر خود، امکان صرفه جویی را فراهم می آورد. روشن است که با وجود همسری مدبر و هنرمند، مرد با اطمینان خاطر به فعالیت های اقتصادی می پردازد و زن از این راه، در پیشرفت ها و موفقیت های اقتصادی همسر خود سهیم می شود. آن ها در عمل خود را شریک یکدیگر می دانند و هیچ گاه روح استقلال طلبی در خانواده حاکم نمی شود. در چنین خانواده ای، کودکان در کانون گرم و پرمهر تربیت می شوند.

تعلیم و تربیت در خانواده

تعلیم یعنی «آموزش دادن» و «آگاهی دادن» و تربیت به معنای «پرورش دادن» و به فعلیت در آوردن استعدادهای درونی است. در تعلیم و تربیت کودک، خانواده نخستین گام را برمی دارد و زیربنای شخصیت او را می سازد. این شخصیت در مدرسه و سپس در اجتماع کامل می شود و چنانچه این سه عامل، کودک را در مسیر درست هدایت کنند، استعدادهای ذاتی او شکوفا می شود. در حقیقت، کودکی که از همان نخستین سال های زندگی، به شناختن خوبی و بدی عادت کند، در بزرگی نیز انتخاب خوبی و پرهیز از بدی برای او آسان خواهد شد. برای این مهم، والدین خود باید از احساسات عالی و فضیلت هایی ارزشمند غنی باشند تا پرتو صفات وجود آن ها بتابد و آنان را گرم و روشن سازد و بی تردید، در این راه، کسانی به موفقیّت نایل می آیند که به آنچه می گویند معتقد باشند و عمل کنند.

روایات

ـ بهترین ارثی که پدران برای فرزندان خود باقی می گذارند، ادب و تربیت است؛ نه ثروت و مال.

ـ هیچ میدانی مانند ادب و اخلاق، پر ارج و گران مایه نیست ـ هر کس به فرزندش قرآن تعلیم کند، روز رستاخیز او را می طلبند و به او حلّه ای می پوشانند که صورت های اهل بهشت از نور روشن می گردد.

ـ حق فرزند بر پدرش این است که او را با اسم خوب نام گذاری کند و به خوبی ادب و تربیتش نماید و به وی قرآن بیاموزد.

حقوق در خانواده

زندگی خانوادگی ایجاب می کند هر یک از اعضای خانواده، تکلیف و مسؤولیتی داشته باشند که عمل به آنها برای استحکام حیات خانواده لازم است و این حق مسلّم همه افراد خانواده است که نسبت به هم رفتاری انسانی و معاشرتی نیکو داشته باشند، به یکدیگر احترام بگذارند، تفاهم، مهربانی و صمیمیت داشته باشند تا نظم و عدالت در خانواده برقرار شود و زمینه بای رشد تکامل هر یک از آن ها فراهم آید.