وقتی دو نفر با هم آشنا می شوند، اوایل رابطه فاصله هایی با هم دارند كه ناشی از خجالت و رودربایستی و عدم شناخت یكدیگر و نبود صمیمیت است؛ اما هر چه این ارتباط پیش می رود، فاصله كمتر می شود و بعد از ازدواج می توان گفت فاصله كاملا از بین می رود و زن و شوهر به هم نزدیك می شوند.
حاصل از بین رفتن فاصله ها صمیمیت است؛ یعنی همسران با هم صمیمی می شوند و از هم خجالت نمی كشند.
شوخی حالتی است كه در صمیمیت پیش می آید. شوخی حالتی مثبت در ذهن است و موقعی ایجاد می شود كه فردی، موضوعی ناهمخوان، غیرمنتظره یا سرگرم كننده را بگوید یا انجام بدهد یا موقعیتی با همین توصیف برای كسی اتفاق بیفتد كه دیگران را بخنداند.
اما در زندگی مشترك همیشه شوخی باعث خنده نمی شود. گاهی شوخ طبعی زیاد باعث دلخوری می شود. وجود شوخی در زندگی مشترك لازم است و نبود آن و خشكی رفتار همسران با هم می تواند مشكل ساز شود. در ادامه به نكات بیشتر و دقیق تری راجع به شوخ طبعی همسران اشاره می كنیم.
شخصیت های شوخ طبع
شوخ طبعی خصلتی است كه بعضی افراد از آن برخوردارند. افراد شوخ طبع معمولا از خنداندن دیگران لذت می برند. این افراد زیاد می خندند و اهل لطیفه گفتن و تعریف كردن خاطرات خنده دار هستند و اتفاقات را از دید طنز می نگرند.
در میان این افراد، كسانی هستند كه زندگی را نیز شوخی می گیرند و هیچ اتفاقی نمی تواند آنها را ناراحت كند و در واقع در شوخی كردن و به شوخی گرفتن مسائل افراط می كنند. معمولا همسران این دسته آنها را بی مسوولیت می دانند؛ چون هیچ وقت نگران مشكلات و اتفاقات نیستند و همسرشان مجبور است به جای آنها هم نگران باشد.
همسران كسانی كه زندگی را شوخی می گیرند و در مسائل مهم زندگی جدیت ندارند، به مرور عصبی و پرخاشگر می شوند و دیگر شخصیت همسران شوخ طبع شان برایشان جذاب نیست و گاهی عذاب آور هم هست. این افراد باید به یاد داشته باشند كه زندگی را باید جدی گرفت و در قبال آن احساس مسوولیت كرد. افراد شوخ طبع چون می توانند استرس و اضطراب را براحتی از خود دور كنند، با كمی تغییر در رفتارشان می توانند به همسرشان آرامش دهند نه این كه با شوخی گرفتن همه چیز او را عصبی كنند. این افراد می توانند از آرامش شان در جهت مثبت استفاده كنند.
دسته ای دیگر از افراد شوخ طبع، كسانی هستند كه همه چیز را مسخره می كنند و مسخره كردن را با شوخی اشتباه می گیرند. همسران این افراد اعتماد به نفس خود را از دست می دهند؛ چون دائما در حال مسخره شدن هستند. این افراد از اشتباهات لغوی تا زمین خوردن یا نقاط ضعف افراد نمی گذرند و آنها را به سخره می گیرند. آنها متوجه این موضوع نیستند كه همسرانشان دلشكسته و غمگین می شوند. آنها باید یاد بگیرند كه مسخره كردن دیگران را می رنجاند و خنداندن دیگران به قیمت آزار رساندن به كس دیگری اصلا كار درستی نیست. در مورد شوخی و بذله باید مراقب بود كه در آن، فرد خاصی هدف قرار نگیرد؛ بلكه موقعیت ها بهانه اصلی شوخی و بذله باشند. توجه كنید كه مضحكه قرار دادن یك نفر در جمع، جنبه طنز ندارد و حتی شوخی هم نیست. فقط می توان آن را تظاهر مستقیم پرخاشگری دانست. این كار موجب افزایش تنش در جمع و كاهش سطح بهداشت روانی می شود و در همسران باعث از بین رفتن دوستی و محبت بین آنها خواهد شد.
دسته ای دیگر از افراد شوخ طبع، كسانی هستند كه در عین شوخ طبعی با مسوولیت و جدی اند و به دیگران و بخصوص همسرشان احترام می گذارند و مواظبند با شوخی، كسی را ناراحت نكنند. این افراد با شوخ طبعی خود به دیگران آرامش می دهند و باعث می شوند دیگران در كنار آنها شاد باشند.
حال فرض كنید یك فرد بسیار جدی با شخصی ازدواج كند كه همه چیز را به شوخی می گیرد و به هیچ چیز زندگی اهمیت زیادی نمی دهد. شخصیت های متضاد، ابتدای كار برای هم جذابند؛ اما وقتی وارد زندگی می شوند، این تفاوت های آشكار باعث ایجاد مشكلات در زندگی می شود. فرد جدی می خواهد توجه همسرش را بر مسائل زندگی متمركز و با همكاری جدی او مشكلات را حل كند؛ اما همسرش می خواهد او سختگیر نباشد و همه چیز را اینقدر جدی نگیرد. این همه فاصله در اختلاف عقیده مشكل ساز است، مگر این كه هر دو طرف از این همه جدیت یا این همه شوخ طبعی دست بردارند و به تعادل برسند.
شوخی یا بیان دلخوری ها
بعضی افراد برای این كه اعتراض ها و ناراحتی های خود را بیان كنند، از راه شوخی وارد می شوند و با جمله های كنایه آمیز حرف خود را می زنند. این كار تا جایی كه به بی احترامی و مسخره كردن نینجامد، اشكالی ندارد. شما باید در رفتار همسرتان دقت كنید و از شوخی های او متوجه منظورش بشوید، اما این دقت نباید تبدیل به یك وسواس شود، طوری كه هر شوخی را به منظور ناراحتی برداشت كنید. كسی كه دلخوری هایش را با شوخی بیان می كند، شاید در گفتن مستقیم آن دچار مشكل است و شاید هم دوست ندارد راجع به این موضوع بحث كند. او فقط می خواهد ناراحتی اش را بیان كند. یادتان باشد كه شما باید آنقدر با همسرتان دوست باشید كه بتوانید براحتی ناراحتی های خود را به او بگویید و همسرتان نیز با شما این گونه باشد. پس از كنایه زدن بپرهیزید؛ اما بیان دلخوری ها برای زمانی كه نمی توان براحتی حرف دل را زد، می تواند یك راه باشد كه البته نباید در آن افراط كرد.
