تبیان، دستیار زندگی

هو العزیز

دلم قرار نمى گیرد از فغان بى تو
سپند وار زكف داده ام عنان بى تو
ز تلخ كامى دوران نشد دلم فارغ
زجام عشق لبى تر نكرد، جان بى تو
چو آسمان مه آلوده ام ز تنگ دلى
پر است سینه ام از اندوه گران بى تو
نسیم صبح نمى آورد ترانه شوق
سر بهار ندارند بلبلان بى تو
لب از حكایت شب هاى تار مى بندم
اگر امان دهدم چشم خون فشان بى تو
چو شمع كُشته ندارم شراره اى به زبان
نمى زند سخنم آتشى به جان بى تو
ز بى دلى و خموشى چو نقش تصویرم
نمى گشایدم از بى خودى زبان بى تو
عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم
چو یادم آید از آن شكرین دهان بى تو
گزارش غم دل را مگر كنم چون امین
جدا از خلق به محراب جمكران بى تو

سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم

در بزم وصال تو نگـویـم زكم و بیـش
چون آینه خو كرده به حیرانی خویشم

لـب بـاز نكـردم به خروشـی و فغـانی
مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم

یك چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم

از شوق شكرخند لبـش جان نسپـردم
شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم

بشكسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند « امین » ، بستۀ دنیا نیـم اما
دلـبـسـتـۀ یــاران خــراسـانـی خویشم

عمریست که در بندم و زندانی خویشم
دلبسته راز دل توفانی خویشم

چون زلف شکن در شکن یار
در پیچ و خم غصه پنهانی خویشم

از بخت بدم نیست دگر سوز و گدازی
من سردتر از بخت زمستانی خویشم

مجروحم و دلخسته به پرواز شب تار
در حیرت کوچ از دل ظلمانی خویشم

آرام دل و مطمئنم از سفر خویش
تا در ره آن یار جمارانی خویشم

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی

تو طبیب همه بودی ز چه بیمار شدی

تو که فارغ شده بودی ز همه *** و مکان
دار منصور شکستی همه تن دار شدی

عشق معشوق و غم دوست زند بر تو شرر

ای که در قول و عمل شهره بازار شدی

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی

ای که بر مسجدیان نقطه پرگار شدی

خرقه پیر خراباتی ما سیره توست

امت از گفته دربارتو هشیار شدی

واعظ شهر همه عمر نبرد مستی و لاف

دم عیسای مسیح از تو پدیدار شدی

یاری از ما بنما ای شده آسوده ز غم

که بریدی ز همه خلق و به حق یارشدی