تبیان، دستیار زندگی

بهار و یار

شاعر:ابوالفضل دادا (تبریز)

فصل گل و درخت و هزار آمده ست باز
وقت وصال و عشرت یار آمده ست باز

عطر نیایش از لب شب بوست اشکار
طرف چمن نسیم نگار آمده ست باز

دلدادگان سروسهمی را نوید باد
نرگس به گل نشست و بهار آمده ست باز

باری کمال سجده و تسبیح غنچه ها
گلبوته ها و سبزه به بار آمده ست باز

عمری پی اش اسیرم و یارم به پای خویش
مانند سایه زیر چنار آمده است باز

شوق پرندگی

حسن قدرت آبادی (تهران)

کوه شکوهمند و سبز
دست مناجات زمین

پر شده دریای بزرگ
موج به موج از یقین

وقت نماز عشق، گل
ز بند غنچه رسته است

سرو در آستان او
قامت عشق بسته است

همقدم چشمه روان
جاری و جویبار شو

حرف شکفتگی چو باغ
زمزمه کن، بهار شو

بیا به بلبل اسیر
شوق پرندگی ببخش

کوچه به کوچه با بهار

سفر

اکرم رئیسی (اصفهان)

سال ها می گذرد
لیک از یار سفر کرده من
خبری هرگز نیست
می گذرد از جلوی چشمانم
خاطرات سبزش
از غم دوری او
به کجا باید رفت؟
نه چراغی، نه نگاهی که بگوید از عشق
که بنالد زغم هجر و سفر
زیرا این سقف حیات
می زنم فریادی
من ز یار خوبم
کرده باشم یادی

بی صداترین صدا، عشق

رضا خواجوی (دزفول)

توی شهر بی صدایی، بی صداترین صدا عشق
توی خاک غربت و غم، با همه کس آشنا عشق

با تموم خستگی ها، با همه شکستگی ها
بهترین پناه و یاور برای این آدما عشق

میون این همه دشمن، میون کینه و نفرت
توی این نامردمی ها، اون رفیق بی ریا عشق

وقتی که برای آدم معنی شده ابهام
توی بهت حرف و واژه بهترین نام خدا، عشق

میون جاده غربت، توی راه بی کسی ها
بهترین پناه برای، خستگی عابرا، عشق

وقتی که سکوت و گریه، توی قلب آدما هست
توی سکوت قلب خسته، اون صدای آشنا، عشق

تبسم

هوشنگ هوشنگی (تهران)

لحظه تجسم بهار شد
و رقص برگ
لحظه شکوه آب و آینه
موسم خروش و اشک ابر
باز شد دوباره دفتر بهار
تازه شد حدیث سبز روزگار
جان گرفته فرصت دعا
می رود دعای تو، دعای من
به آسمان
جسم زندگی، گرفته جان!
لحظه تبسم است!

سبز

محمد رحیمی(رامهرمز)

یک نفر آمده دنیای مرا سبز کند
خواب و بیداری و رویای مرا سبز کند

پلک چشمان تر پنجره را بگشاید
سمت دلگیر تماشای مرا سبز کند

سیب لبخند به لب های تو آویزد و بعد
فصل نمناک غزل های مرا سبز کند

بعد از آن، هی هی تنهایی چوپانی دل
کسی آمد نفس نای مرا سبز کند

عند لیبانه سخن ساز کند کلک مرا
طبع شیرین شکر جای مرا سبز کند

کسی از نسل اقاقی، کسی از جنس بهار
یک نفر آمده دنیای مرا سبز کند

زینب؛ قهرمان کربلا

قهرمان کربلا در شام غوغا می کند
ظالم بیدادگر را خوار و رسوا می کند

خطبه می خواند که باشد همچنان آتشفشان
انقلاب کربلا بنگر که احیا می کند

زینب بیدار دل، آن دختر پاک علی (علیه السلام)
خصم را دیوانه و مجنون چو زهرا می کند

ظلم و جور دشمنان مکتب اسلام ناب
از تریبون جفا و ظلم، افشا می کند

می نماید فاش او اسرار عاشورای عشق
خون دل ها را روان از چشم اعدا می کند

او به ما آموزش درس شهادت می دهد
چشم ها را رنگ خون مانند صهبا می کند

می کند افشا فداکاری یاران حسین (علیه السلام)
زنده از نو، راه و رسم میر بطحا می کند

می کند رسوا یزید کافر و ابن زیاد
خلق را از بهر نهضت ها، مهیا می کند

با قدی خم، شامگاه روز عاشورای عشق
نیمه ی شب خوش نماز عشق بر پا می کند

می کند با حضرت محبوب او راز و نیاز
خون حق را در ره معشوق اهدا می کند

دختر شیرخدا، افشاگر ظلم و جفا
زنده و احیا، راه و رسم یکتا می کند

او سخن ها گوید از بازیگران دشت خون
زین فداکاری جهان را مات و شیدا می کند

می سراید شعر سرو واژگون بزم عشق
یاد اکبر، نوگل رعنای لیلا می کند

می زند فریادها از لاله های کربلا
این سخن را منعکس تا عرش اعلا می کند

با برادر عهد بسته، گوئی از روز ألست
فاش اسرار حسینی تا ثریا می کند

عاشقا! گر تشنه لب باشی، علمدار رشید
او کویر غم برایت مثل دریا می کند

می نماید فاش سرّ انقلاب کربلا
علّت این نهضت خونین هویدا می کند

مبتلای دردر و رنج و غم حسین بن علی (علیه السلام)
زندگی را از برایت نیک و زیبا می کند

«باقر» خونین جگر، فریادها زد یا حسین!
یاد تو آلام و دردم را مداوا می کند

نغمه های پیروزی

بار دیگر مثنوی ها گل نمود
باز یاد نغمه بلبل نمود

ای عزیز دل، گل زهرا، حسین
عقل کل را ای حسین، نور دو عین

گر حسین بن علی، مثل گل است
زینب مظلومه، او را بلبل است

حبّذا در صبحگاه روز عشق
خواند زینب نغمه ی پیروز عشق

از قیام پاکت ای خون خدا
کاخ ظلم و جور را کردی فنا

خواهرت بنگر که بی یار آمده
از غم هجران، گرفتار آمده

آه اندر کوفه و شام بلا
خطبه های جانفزا کرده ادا

همچو بلبل کرده بر پا شور و شین
در عزای زاده زهرا، حسین

دوش اندر مجلس ابن زیاد
آبروی آن لعین داده به باد

خطبه ای کرده ادا در شهر شام
نیک او پاشیده بذر صد قیام

باز بلبل نغمه ای آغاز کرد
او به کاخ ظلم، کشف راز کرد

خوش سخن گفت از قیام کربلا
از حسین، آن شاهد را خدا

داده از یاران حق، داد سخن
گشته خونین صحن گلزار و چمن

گر چه ظالم بود در دنیا، امیر
کرد زینب دشمن حق، سر به زیر

او سخن گفت از گلستان شفق
تا ابد پیروز باشد راه حق

عمر باطل در جهان پایان رسد
فصل حاکم گشتن قرآن رسد

گر چه دشمن، ظلم و کین بسیار کرد
خصم یزدان، ترک ننگ و عار کرد

لیک از الطاف ذات کردگار
آمده هنگامه ی فتح نگار

مکتب حق تا ابد پاینده است
مهر و ماهش تا ابد تابنده است

گفت «باقر» یا حسین! دیوانه ام
گر تو شمعی، من چنان پروانه ام

زینب است!

آن که کاخ ظالمان را کرد ویران، زینب است
عالمی را خطبه هایش کرد حیران، زینب است

کرد رسوا با سخن هایش ببین ابن زیاد
آنکه دشمن را کرد زار و پریشان، زینب است

آنکه در کاخ سیاه ظلم و تاریک یزید
کاخ ظلم و جور و کین را کرد ویران، زینب است

آنکه طاغوت سیه کار دغل رسوا نمود
آنکه افشا کرد اسرار شهیدان، زینب است

دختر زهرای اطهر، دخت پاک مرتضی
آنکه دارد حشمت و جاه سلیمان، زینب است

بعد زهرا، دختر ختم رسولان در جهان
آنکه باشد رهنمای خیل نسوان زینب است

انقلاب کربلا را آبیاری کرده او
آنکه با خون دل و با اشک چشمان، زینب است

کرد احیا در جهان با خطبه ها، اسلام ناب
آنکه رسوا کرد ظلم و جور و طغیان، زینب است

گیر الهام از کلامش راه نیکوی فلاح
آنکه برانداخت راه و رسم عصیان، زینب است

راز «ثارالله» را او در جهان افشا نمود
«باقر» دلداده! خصم خیل شیطان، زینب است

اشک خواهر

امشب از هر ناله ای خون می چکد
خون ز پیکرهای گلگون می چکد

امشب از هر آشیانه ناله ای است
ناله از سوز و گداز لاله ای است

امشب اندر دل شرر انداختند
حصر بشکستند و بر دل تاختند

امشب از هر ناله سوزی شد بلند
شعله عالم فروزی شد بلند

امشب این دل با افق دمساز نیست
شام طولانی و خواب ناز نیست

امشب از هر خانه ای خون می چکد
خون نه از خانه، ز گردون می چکد

چشم ها محو عروج لاله ها
دیده محو خاک تا بی انتها

ناله از زخم دل پروانه هاست
ناله از پرواز مرغ از خانه هاست

وای امشب هر دلی بارانی است
غصه ای بر کنج دل مهمانی است

وای مرغ سینه ها زخمی شده است
چشمه ی آیینه ها زخمی شده است

شیهه ی اسبان ضربت خورده بین
کودکان بی کس و افسرده بین

وای بر دل ضربه ی کاری زدند
ضربه بر مزد پرستاری زدند

وای من، اینجا چه خاک ماتم است
بار بر بار است و ماتم بر غم است

مادری بر نعش فرزندش به خاک
خون فرو می ریزد از دل دردناک

آن طرف تر خیمه ها در آتش است
جلوه ی پستی قومی سرکش است

این میان، انصاف و مردی مرده است
خیل نابخرد، مروت برده است

صبر تا کی، بردباری تا به کی
وای من، تیمار داری تا به کی

آه امشب بر دلم سوزی نماند
کس به تسکین دلم شعری نخواند

وارث یک زخم کاری گشته ام
تا سر کوی تو جاری گشته ام

غم مرا در انحصار خود گرفت
دیده و دل را شکار خود گرفت

غم فرود آمد و بر دل بار شد
بار بر بار آمد و انبار شد

غم که با این سینه هم بازار گشت
عشق آمد، خیمه زد دل، یار گشت

عشق در عشق آمد و بازار ما
رونقی بخشید و برکت کار ما

عشق مولامان، رواق منظز است
حصر نشناسد، ز حد بالاتر است

عشق او مرهم نه زخم دل ست
فخر یابد هر که عشقش شامل ست

هر که عشقش نیست بر سر، مردنیست
حاصل عمرش، به غیر از درد نیست

عشق؛ یعنی با حسین فاطمه
جان فدا، لب تشنه اندر علقمه

عشق؛ یعنی خویش را نشناختن
چون علی اکبر به میدان تاختن

عشق؛ یعنی شور هفتاد و دو مرد
جان فدا، با خیل نااهلان نبرد

شور هفتاد و دو سر نشناخته
کآتشی بر قلب دون انداخته

عشق مولا، نور وحدانیت است
رسم مردی، راه انسانیت است

عشق او رونق دهد بازار را
روح می بخشد دل بیمار را

عشق او بر هر دلی منزل گرفت
جای جایش لطف حق شامل گرفت

عشق او سرچشمه آزادگی ست
راه پیروزی ست، شرط بندگی ست

عشق او؛ یعنی مسلمان زیستن
زندگی را شهد عشق آمیختن

عشق او؛ یعنی سراسر کربلا
جای جای این زمین و خاک ما

کربلا، منزلگه تعلیم خلق
خلق را پرهیز از تزویر و دلق

کربلا و عشق بهتر زیستن
نزد هفتاد و دو گوهر زیستن

کربلا و گوی سبقت داشتن
بیرق آزادگی افراشتن

کربلا و شهد وصلت تا بهشت
گوی سبقت تا پگاه سرنوشت

کربلا و خیمه های سوخته
کودکانی چشم بر ره دوخته

کربلا و غیرت مردانگی
معنی عشق و طریق زندگی

کربلامان مهد عشق آموزی است
خط سیر سرخ تا پیروزی است

کربلا ما مانده ایم و یک نگاه
یک نگاه خسته تا آن سوی راه

کربلا مائیم و یک وامانده دل
یک نگاه بی تبسم روی گل

کربلا مائیم و یک زخم عجین
یک سر شوریده و یک دشت کین

کربلا مائیم و یک ماتم سرا
دست تنها و توکل بر خدا

کربلا مائیم و یک سوز و گداز
فرقت و تنهایی و راز و نیاز

پشتم از فرقت فرو افتاده است
غم مرا اینجا زمین بنهاده است

دیده از خون جگر تر می کنم
بی حسین امشب به دل سر می کنم

آسمان هم رنگ ماتم سینه اش
نیست گلچرخش، شکست آیینه اش

ماه هم قامت خمیده در تب است
هر دلی تنها نشستن مطلب است

بر هوا مرغی به طنازی نماند
کودکان را فرصت بازی نماند

اشک جاری در نگاه کودکان
ناله ها برخاسته تا آسمان

خیمه ها در شعله می سوزد هنوز
کودکی چشمش به در دوزد هنوز

دیده اش این سو و آن سو می رود
لاجرم از خیمه بیرون می دود

مام را می خواهد و می خواندش
شعله ای بر چرخ گردون ماندش

او پدر می خواهد و باور نداشت
ساربانش بی سر است و سر نداشت

زینب امشب بی برادر مانده است
کاروان رفته است و او جا مانده است

زینب امشب بی برادر سر کند
خون بریزد، دیدگان را تر کند

زینب امشب بی کس و غمخوار ماند
باز پرپر گشت و او بی یار ماند

آه زینب، آسمان ها را گرفت
تندر بی باک صحرا را گرفت

آه او، بغض گلو را می شکافت
حصر دل در روبرو را می شکافت

ناله اش تا آسمان ها سر گرفت
دیدگانش هر کرانی پر گرفت

می شکافند ناله او سنگ هم
غم فزاید هر دل دلتنگ هم

کربلا امشب، حسین من کجاست ؟
او کجا رفته ست، دست من جداست!

دست او دامان گردون چنگ زد
آسمان ها را از آهش رنگ زد

تا بیابد آنچه را گم کرده او
آنچه وقف خیل مردم کرده او

تا بیابد چون خودی ماتم زده
دیگری افزون تر از خود غم زده

تا بیابد سینه ای منقوش تر
سینه ای سوزنده تر، پر جوش تر

زینبم، داغ برادر می کشم
سوز او بر سینه و سر می کشم

زیباترین قیام

دل من باز یاد اربعین کرد
از این غم قلب امت را حزین کرد

حسین بنگر قیامی بس متین کرد
قیامی خون فشان و آتشین کرد

نظر کن زاده ی زهرای اطهر
نگر گلگون همه خاک زمین کرد

زمین کربلا را کرد خون فام
نبردی با تمام اهل کین کرد

ببین قربان به راه حضرت دوست
علی اکبرش آن مه جبین کرد

نگر اسلام ناب، احیا نموده
شکست خویش را دشمن یقین کرد

فداکاری به راه پاک محبوب
حسین بن علی، صبح و پسین کرد

به روز پاک عاشورای خونین
جنایت ها ببین شمر لعین کرد

قیام کربلای خون فشانش
ببین ارشادها تا واپسین کرد

به دشت نینوا آن عاشق دوست
حسین، جان را فدای راه دین کرد

قیامی کربلا در روز عاشور
تماشا کن که آن مرد امین کرد

ببین قربان به راه پاک یزدان
علی اصغر آن نیکو جبین کرد

ز خون خویش دشمن کرد رسوا
جهان را همچنان خلد برین کرد

به اوج آسمان عشق آن روز
عزا برپا نگر روح الامین کرد

تماشا کن قیام پور زهرا
خدا بر وی هزاران آفرین کرد

عزیزان را به راه دوست قربان
میان کارها زیباترین کرد

شهید راه یزدان با قیامش
که زنده راه ختم المرسلین کرد

حسین با انقلاب خویش هموار
ره حق از برای مسلمین کرد

نمود او مکتب اسلام، احیا
کسی دیگر نه کاری این چنین کرد

شنیدم خطبه های ناب زینب
دلم یاد امیرالمؤمنین کرد

به کاخ شوم جلاد سیه روز
به پا او خطبه ای پاک و وزین کرد

نظر کن خطبه سجاد در شام
شکست دشمن دین را قرین کرد

بنال ای «باقر» دیوانه از غم
غم او قلب عاشق را غمین کرد.

تا بیکران آرزو

که بود این موج، این طوفان که خراب از چشم دریا برد؟
و شب را از سراشیب سکون، تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد
که این گونه زمین را تا عمیق آسمان ها برد

صدای پای رودی بود و در قعر زمان پیچید
و بهت تشنگی را از عطشناک دل ما برد

کسی آمد کسی آن سان، که دیروز تَوَهم را
به سمت مشرق آبی ترین فردای زیبا برد

کسی که در نگاهش شعله آئینه می روئید
و تا آن سوی حیرت، تا خدا، تا عشق، ما را برد

خود حق بود او آری که از مرز یقین آمد
گمان ها را ز شک آکند، آن را تا حاشا برد

به خاک افکند ذلت را، شرف را از زمین برداشت،
و او را تا بلندای شکوه نیزه بالا برد

دوباره شادی ام آشفت با اندوه شیرینش
مرا تا بیکران آرزو تا مرز رؤیا برد

بگو با من، بگو ای عشق اگر چه خوب می دانم
که بود این موج این طوفان که خواب از چشم دریا برد؟
سید مهدی حسینی

ترانه باران
جمعه های بی نشونی

سه شنبه ها

تفاوت

شیعه یعنی...

شیعه یعنی تشنه جام بلا
شیعگی یعنی قیام کربلا

شیعه باید آب ها را گل کند
خط سوم را به خون کامل کند

خط سوم، خط سرخ اولیاست
کربلا بارزترین منظور ماست

شیعه یعنی بازتاب آسمان
بر سر نی جلوه رنگین کمان

از لب نی بشنوم صوت تو را
صوت«انّی لا اری الموت» تو را

پرچم زلفت رها در باد شد
از شمیمش کربلا ایجاد شد

آن چه شرح حال خویشان تو بود
تاب گیسوی پریشان تو بود

صبر کن، نی از نفس افتاده است
ناله بر دوش جرس افتاده است

کاروان، بی میر و بی بهشت و پناه
در غل و زنجیر می افتد به راه

می رود منزل به منزل در کویر
تا بگوید سّر بیعت یا غدیر...

شیعه یعنی دعبل چشم انتظار
می کشد بر دوش خود چل سال دار

شیعه باید هم چو اشعار کمیت
سر نهد بر خاک پای اهل بیت

یا پرستووار در پیش هشام
ترک جان گوید به تصدیق امام...
زنده یاد محمد رضا آغاسی

سپیده موعود

از پی ات روان کردم، هر غروب تنهایی
نامه های پی در پی، گریه های پنهانی

لحظه ای رهایی ده، ای ستاره قطبی
زورق وجودم را، زین محیط طوفانی

در مسیر دیدارت، ای سپیده موعود
کوچه باغ چشمم را، کرده ام چراغانی

از تبار اندوهم چون شقایق صحرا
الفتی ندارم با، هر غم خیابانی...
بهروز سپید نام

در حرم

به نام خدای عناق و سها
خداوند اکلیل و ناهید و ما!

بداریم منظومه ای بس شگرف
که توصیفش اما نکنجد به حرف

گروهی که در آن نیابی گسست
چو خورشید باشد در آن سرپرست

به دورش بچرخند آن هشت تن
که گویی بسازند یک انجمن

نخستینشان تیز پا و صغیر
ورا نام عطارد بود یا که تیر

چنان اختلاف دمایش زیاد
جوی بس رقیق و بیابان و باد

بود از فلز ساختارش همی
شبیه زمین در چگالی کمی

ندارد قمر چون خودش کوچک است
تمام وجودش پر از پولک است

به دوم رسیدیم، بس شهره است
که نامش همان کوکب زهره است

ببینی تو او را غروب و سحر
به جز مه و خورشید پر نور تر...

ز هر جسم پر نور درآسمان
بود زهره سیاری زرنشان

بدار جوی پر فشار و چگال
نگنجد چنین داغی اش در خیال

بداند بشر از درونش همین
که زهره است بس داغ تر از زمین

بود سومین کوکب دستگاه
زمین، مهد انسان، به همراه ماه

دمایی مناسب، هوایی تمیز
کند این زمین را از سایر عزیز

چهارم بود کوکبی راهوار
«فوبوس» و «دیموس» بر دو جنش سوار

چنان خاک سطحش بود سرخ رنگ
که مریخ باشد خداوند جنگ

به دنبال آبند بر روی آن
چو ققنوس پرتاب شد سوی آن

که مریخ باشد زمین جدید
پس از آن که مرگ زمین سر رسید

رسیدیم بر هیبت اختری
به فرمانروای جهان، مشتری

وجودش پر از گاز و جوش حجیم
بود جرم و حجم مدارش عظیم

چو شاه است لشگر همه گرد او
«گانیمد»، «کالیستو»، «اروپا» و «یو»

نظارت کند با همان چشم باز
کمر بند بسته است اطراف گاز

پس از آن زحل از همه برتر است
به سان نگینی بر انگشتر است

چگالی آن کم، خودش بس بزرگ
بدارد زحل حلقه های سترگ

قمرهای آن کمتر از مشتری است
بگردند بر گرد آن روی پیست

قمرهای کیوان عجیبند و سرد
پر از رمز و راز است «تیتان» زرد

به هفتم رسیدیم سبز و عجیب
به پهلو خمیده، چه سرد و نجیب

بود کوکبی سبز و سرد و ثقیل
قمرهای آن «آریل» و «اومبریل»

بسی هیدروژن یا هلیم در او
نشاید رصد کرد بی جستجو

اورانوس بود کوکبی مهربان
که قدرش بود پنج در آسمان

رسیدیم بر واپسین غول گاز
درونش نهفته است بس رمز و راز

که نپتون همان غول آبی سرشت
بود او رانوس بس هم نهشت

چه بسیار سرد و چه بسیار دور
که گویی نگیرد ز خورشید، نور

کمی نیلگون و پر است از متان
قمرها، بچرخند بر گرد آن

پس از آن دگر کوکبی غول نیست
پلوتو شده خارج از توی لیست

بدان سان که اندازه اش کوچک است
پلوتو – کارون جفت سیارک است

بگردند با نظم بر گرد مهر
نماینده حق درون سپهر

چو هر یک بدارند راه و مدار
همه شاکر لطف پروردگار

نگاهی بکن در دل هر کدام
نهفته است بر ما هزاران پیام

مشو غره از دلبری چون ونوس
مشو ترسناک همچو نام فوبوس

مزن مثل مریخ بر طبل جنگ
ولی با لطافت مرو زیر ننگ

فروتن شو از مهر چون مشتری
نکن فکر کز دیگران برتری

به سان زحل حلقه در گوش باش
ز خدمت به همنوع خود هوش باش

ز سعی اورانوس بیاموز درس
ز کج عهدی روزگارت نترس

چو نپتون قوی باش و آرام و سرد
صبوری بکن پیشه بر ضد درد

تو بخشش بیاموز از آفتاب
ز احسان و نیکی به مردم بتاب

ولی فکرت از این جهان برتر است
که اندیشه بر جسم تو زیور است

چو علمت بسی پرده ها را گسست
حصار سیاه جهالت شکست

خرافات را ریشه کن کرد علم
چو جادو و نیرنگ بر کند علم

که ذهنت از این دور و بر دور شد
به دنبال کاویدن نور شد

به دنبال دانش برو هر زمان
که در آفرینش بیابی نشان

نشانی از این خلقت بی نظیر
اگر می توانی از آن پند گیر

شباهنگ گوید تو را با خروش
در اندیشه کشف دنیا بکوش

به همت گرا، محو عالم شوی
بسی سعی کن، بلکه آدم شوی
عباس اسماعیل زاده (شباهنگ)
انجمن نجوم اکلیل شمالی لاهیجان
*توضیح : به دلیل رعایت اختصار، ابیاتی از این شعر بلند حذف شده و فقط به ابیاتی اشاره شد که جنبه های علمی نجوم را مد نظر دارد.
منبع: ماهنامه اطلاعات علمی شماره 364

قرآن بخوان

صبر حسن

فزت و رب الكعبه

(شصت و سه سال بعد) همان كودك
یك روز صبح زود كه از در داشت ـ
می‌رفت سمت كوچه، زمین نالید
(از آنچه روز فاجعه در سر داشت)

بانگ اذان شنیده شد از مسجد
مردی برای دفعة آخر داشت...
پاشو غریبه!، كیست؟ منم! یعنی:
اصرار بر هر آنچه مقدّر داشت
«قد قامت الصلوة!» نه، وقتش نیست
(در سجده، ضربه حالت بهتر داشت)
«سبحان رب...»، و وقت مناسب شد
این سجده حُكم وقت مقرر داشت
«فزت و ربّ ...»، كعبه به خود لرزید
دیوارهای كوفه ترك برداشت
*******

یك یاعلی

پی‌نوشت‌ها:

*دانشجوی مردم شناسی دانشگاه تهران

مجنون و عیب جو

که لیلی گرچه در چشم تو حوری است
به هر جزیی ز حُسن او قصوری است

ز حرف عیبجو مجنون برآشفت
در آن آشفتگی خندان شد و گفت:

اگر در دیده مجنون نشینی
به غیر از خوبی لیلی نبینی

تو کی دانی که لیلی چون نکویی است
کزو چشمت همین بر زلف و رویی است

تو قد بینی و مجنون جلوه ناز
تو چشم و او نگاه ناوک انداز

تو مو بینی و او پیچش مو
تو ابرو، او اشارتهای ابرو

دل مجنون ز شکر خنده، خون است
تو لب می بینی و دندان که چون است

کسی کو را تو لیلی کرده ای نام
نه آن لیلی است کز من برده آرام
وحشی بافقی

دو غزل از خلیل جوادی

ریسمان سیاه و سفید

مگو که سایه چشمم هنوز بر سر توست
که من ز سایه خود گاه گاه می ترسم

من و دو راهی چشم تو و هزار حدیث
اگر مر دّم از اشتباه می ترسم

چه قطره ها که ز پلک تو پایشان لغزید
عجیب نیست که از پرتگاه می ترسم

تو که به عمق مثل واقفی، مپرس چرا
ز ریسمان سپید و سیاه می ترسم

چشم به راه

بین ما یاد تو گل کرد و شوری برخاست
و به تکرار نشستیم من و آیینه

عطر گیسوی تو را می دهد این شانه هنوز
بی سبب نیست که مستیم من و آیینه

تا کسی باخبر از سرّ نگاهت نشود
تا ابد دست به دستیم من و آیینه

هرچه دیدیم به ایام چه زیبا و چه زشت
گنگ و آرام نشستیم من و آیینه

سادگی های دلم نذرگاه تو ولی
گفته ای کهنه پرستیم من و آیینه

مصرعی نیز سرانجام وصیت کردیم
که به سنگ تو شکستیم من و آیینه
صفحه43@
دو غزل از اسماعیل مزیدی-علی آباد کتول

ندارم

غیر از گهر اشک چراغ دگری من
در این شب یلدایی جانکاه ندارم

مجنونم و آواره به صحرا و بیابان
جز دشت جنون خیمه و خرگاه ندارم

لبه تشنه تر از هر چه کویر است دل من
بر چشمه دیدار تو چون راه ندارم

چون مرغ شباهنگ به جز ناله و فریاد
شبها همه شب تا به سحرگاه ندارم

آن شاعر سرگشته عشق توام آری
جز شعر و غزل توشه به همراه ندارم

یارای بیان غم طولانی خود را
ای وای در این فرصت کوتاه ندارم

جز شمع نگاه تو که روشنگر شبهاست
من دلخوشی دیگری ای ماه ندارم

عاشق ترین

حال و هوایم بی تو بارانی ست، تا چند
من شاهد این بارش یکریز باشم؟

تا کی گرفتار معمای نگاه و
آن چشمهای گنگ و رمز آمیز باشم

بی تو ندارد رنگ و بویی زندگانی
تا کی چنین آزرده از هرچیز باشم؟

افتاده ام از پا، مرا دریاب و مگذار
بردار غم این گونه حلق آویز باشم؟

سخت است دوری و جدایی از برایم
کاری کن از دیدار تو لبریز باشم

تقدیر من این بود از بدو تولد
عاشق ترین تا روز رستاخیز باشم
منبع:اطلاعات هفتگی شماره 3397

رسول ما به حجّت های قاهر
نبوّت در جهان می کرد ظاهر

گهی می کرد مه را خرقه سازی
گهی می کرد با مه خرقه بازی

گهی با سنگ خارا راز می گفت
گهی سنگ حکایت باز می گفت

عطایش گنج را ناچیز می کرد
نسیمش گنج بخشی نیز می کرد

خلایق را ز دعوت جام می داد
به هر کشور صلای عام می داد

چو از نقش نجاشی باز پرداخت
به مُهر نام خسرو نامه ای ساخت

نامه:

قدیمی کاوّلش مطلع ندارد
حکیمی کاخرش مقطع ندارد

اگر هر زاهدی کاندر جهان است
به دوزخ در کشد، حکمش روان است

و گر هر عاصیی کاو هست غمناک
فرستد در بهشت، از کیستش باک؟

به یک پشّه کُشد پیل افسری را
به موری بر دهد پیغمبری را

به هر دعوی که بنمایی اله اوست
به هر معنی که خواهی پادشاه اوست

ز قدرت درگذر، قدرت قضا راست
تو فرمان رانی و فرمان خدا راست

خدایی ناید از مشتی پرستار
خدایی را خدا آمد سزاوار

تو ای عاجز! که خسرو نام داری
وگر کیخسروی، صد جام داری

چو مخلوقی، نه آخر مُرد خواهی؟
ز دست مرگ جان چون بُرد خواهی؟

اگر بی مرگ بودی پادشاهی
بسا دعوی که رفتی در خدایی

مبین درخود که خود بین را بصرنیست
خدابین شو که خود دیدن هنر نیست

گواهی ده که عالم را خدایی ست
نه بر جا و نه حاجت مند جایی ست

خدایی کادمی را سروری داد
مرا بر آدمی پیغمبری داد

در آتش مانده ای، وین هست ناخوش
مسلمان شو، مسلّم گرد از آتش»

چو نامه ختم شد، صاحب نوردش
به عنوان «محمد» ختم کردش

فرستادن نامه:

چو قاصد عرضه کرد آن نامه ی تو
بجوشید از سیاست خون خسرو

ز تیزی گشت هر مویش سنانی
ز گرمی هر رگش آتشفشانی

چون عنوان گاه عالم تاب را دید
تو گفتی سگ گزیده آب را دید

خطی دید از سواد هیبت انگیز
نوشته از محمد، سوی پرویز

«که را زَهره که با این احترامم
نویسد نام خود بالای نامم؟»

رخ از سرخی چون آتش گاه خود کرد
ز خشم اندیشه ی بد کرد و بد کرد

درید آن نامه ی گردن شکن را
نه نامه، بلکه نام خویشتن را

از آن آتش که آن دود تهی داد
چراغ آگهان را آگهی داد

ز گرمی آن چراغ گردن افراز
دعا را داد چون پروانه پرواز

عجم را زآن دعا کسرا بر افتاد
کلاه از تارک کسرا در افتاد