تبیان، دستیار زندگی

شعر آیینی شعری است در ستیز با ستم. روشن و انكارناشدنی است كه شاعران آیینی ما همواره جزء مبارزان بودند و با سلاح شعر وارد جنگ با باطل شدند. آثار به جا مانده از آن ها نشانه پیروزیشان است. البته در دوره ما هم شاعرانی در این عرصه تلاش های خوبی داشته اند.
ادبیات مهدوی را باید یكی از زیرشاخه های ادبیات دینی دانست كه با امروز و فردای ما گره خورده است و ما به آن سخت نیازمندیم، به ویژه در این دوره و زمانه كه از هر سو با یأس ها و حرمان ها روبرو هستیم. البته در گذشته این زیرشاخه ادبیات مانند امروز مطرح نبوده است كه شعری در این زمینه سروده شود و آن را مهدوی بنامند و در دوره ما این اندیشه بیش از دوره های دیگر رونق یافته كه دلیل آن نیاز بشر به اندیشه رهای بخش است.
از این رو شاعر آیینی با توجه به نیاز بشر به رهایی، آگاهی، دانایی و روشنایی، باید با دقت نظر خاصی وارد این عرصه شود و بداند هر چه می خواهد و دوست دارد، نباید بسراید. شاعری كه در حوزه مهدویت وارد می شود باید به منابع تاریخی مسلط باشد تا شعرش جانمایه لازم را داشته باشد. در این صورت است كه شعر وی جان دار خواهد بود و از استنادهای تاریخ سرشار. ما بیش از همه به این گونه شعرها نیاز داریم و باید با كوشش بیش تر از شعرهای احساسی صرف، فاصله گرفته و به سمت شعرهای بسترساز ظهور برویم. خوشبختانه شاعرانی جوان كه در این زمینه فعالیت دارند و علاقهمندند معارف مهدوی را بیان كنند كم نیستند. این نشانه خوبی است. تنها دلیل پرداختن این جوانان به موضوع مهدویت جاذبه فراوان اندیشه مهدوی است.
چنین تلاش هایی در عرصه ادبیات دینی سبب آگاهی مردم نیز می شود و فضایی را فراهم می آورد تا به خصوص جوانان با اندیشه های دینی آشنا شوند و این نكته بسیار سودمندی است كه نباید آن را نادیده گرفت.
متأسفانه برخی شاعرانِ عرصه شعر دینی آن گونه كه شایسته است از قرآن و روایات بهره نمی برند. البته شاعران آیینی توانمندی داریم كه بر اساس آموزه های دینی شعر می سرایند و اتفاقاً این چنین شعرهایی ماندگار خواهد شد چرا كه هدف شاعر دینی خلق جامعه ای نمونه است. او می خواهد انسان را به سمت جامعه ای پویا پیش ببرد، جهانی نو رسم كند و روح بیداری را در جامعه زنده نگاه دارد. در قرن های گذشته شاعران آیینی ما با تحمل محدودیت هایی بسیار، در خلق شعر دینی همت گماردند و آثاری ناب بر جا گذاشتند. در این دوره ها برخی حكومت ها بودند كه دوستدار دین و آموزه های انسان ساز مكتب تشیع نبودند و جلوی نشر شعرهای آیینی را می گرفتند و اجازه نمی دادند شاعر آیینی در فضایی امن و آرام به کارش در جهت گسترش آموزه های الهی ادامه بدهد. برای نمونه در دوره پهلوی اول و دوم ادبیات ما از ادبیات غرب اثر پذیرفت و این سبب شد ادبیات آیینی در انزوا باشد و شاعران اندکی در این حوزه قلم بزنند ولی با پیروزی انقلاب روق برگشت و فضا برای شاعر آیینی فراهم شد تا بتواند با شوق بسیار در این عرصه كارهای ارزشمندی انجام دهد. از این رو ما در زمانه ای زندگی می كنیم كه شاعران فرصت های مناسبی برای سرودن شعر دینی و مهدوی دارند كه باید از این فرصت ها به خوبی بهره ببرند و آثاری ماندگار از خود برای نسل های در راه به جا بگذارند.
منبع: ماهنامه ساعت صفر، شماره ی 12