تبیان، دستیار زندگی

آمیوتروفیك‌ لاترال‌ اسكلروز (ALS) 

Amyotrophic lateral sclerosis

شرح بیماری:
آمیوتروفیك‌ لاترال‌ اسكلروز (ALS) عبارت‌ است‌ از تخریب‌ پیش‌ رونده‌ سلول‌های‌ طناب‌ نخاعی‌، كه‌ منجر به‌ از دست‌ رفتن‌ تدریجی‌ عملكرد عضلات‌ می‌شود. این‌ بیماری‌ مسری‌ یا سرطانی‌ نیست‌. علایم‌ این‌ بیماری‌ ممكن‌ است‌ با علایمی‌ كه‌ در اثر بیماری‌ لایم‌ در دستگاه‌ عصبی‌ بروز می‌كند اشتباه‌ شوند. در بیماری‌ ALS ، دستگاه‌ عصبی‌ مركزی‌ و عضلات‌، به‌ خصوص‌ عضلات‌ دست‌، ساعد، پا، سر و گردن‌ درگیر می‌شوند.

علایم‌ شایع‌:

پرش‌ و ضعف‌ عضلات‌، كه‌ از دست‌ها شروع‌ شده‌، به‌ بازوها و پاها گسترش‌ می‌یابد. نهایتاً عضلات‌ مسؤول‌ تنفس‌ و بلع‌ نیز درگیر شده‌، دچار ضعف‌ می‌شوند.
گرفتگی‌ عضله‌
سفتی‌ و انعطاف‌ناپذیری‌ گروه‌های‌ عضلانی‌
كاهش‌ وزن‌ بدون‌ توجیه‌
خورده‌ خورده‌ و نامفهوم‌ صحبت‌ كردن‌
معمولاً توانایی‌های‌ ذهنی‌ مشكلی‌ پیدا نمی‌كنند
حملات‌ ناگهانی‌ خنده‌ یا گریه‌

علل‌:

علت‌ دقیق‌ آن‌ نامشخص‌ است‌.
عوامل تشدید كننده بیماری:
سن‌ بالای‌ 40 سال‌
سابقه‌ خانوادگی‌ ALS
بروز این‌ بیماری‌ در بین‌ افرادی‌ كه‌ شغلشان‌ مستلزم‌ فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری بدنی‌ شدید است‌ بیشتر گزارش‌ شده‌ است‌.

پیشگیری‌:

در حال‌ حاضر نمی‌توان‌ از این‌ بیماری‌ پیشگیری‌ كرد.

عواقب‌ مورد انتظار:

در حال‌ حاضر این‌ بیماری‌ علاج‌ناپذیر است‌. بیماران‌ معمولاً در عرض‌ 5-2 سال‌ فوت‌ می‌كنند، اما 20% از آنها تا 5 و 10% از آنها تا 10 سال‌ زنده‌ می‌مانند.
تحقیقات‌ علمی‌ در زمینه‌ علل‌ و درمان‌ این‌ بیماری‌ در حال‌ انجام‌ هستند، بنابراین‌ امید می‌رود كه‌ روش‌های‌ درمانی‌ مؤثرتری‌ یافت‌ شوند و نهایتاً علاج‌ آن‌ میسر گردد.

عوارض‌ احتمالی‌:

عدم‌ توانایی‌ حركت‌ ناشی‌ از بیماری‌ باعث‌ بروز زخم‌های‌ ناشی‌ از فشارآمدن‌ طولانی‌مدت‌ روی‌ نقاط‌ خاص‌ می‌شود.
ذات‌الریه‌ ناشی‌ از مشكل‌ در بلع‌ و جمع‌شدن‌ ترشحات‌ در راه‌های‌ هوایی‌
زوال‌ رفتن‌ پیش‌رونده‌ قوای‌ جسمانی‌ فرد بر جنبه‌های‌ مختلف‌ زندگی‌ وی‌ از جمله‌ روابط‌، كار، درآمد، هماهنگی‌ عضلانی‌ و مسایل‌ جنسی‌ تأثیر منفی‌ می‌گذارد.

درمان‌:

اصول‌ كلی‌:
تشخیص‌ شامل‌ آزمون‌ الكترمیوگرافی‌ (نوار عضله‌) است‌. این‌ آزمایش‌ برای‌ ارزیابی‌ انتقال‌ پیام‌های‌ عصبی‌ به‌ عضله‌ انجام‌ می‌گیرد.
هیچ‌ درمان‌ اختصاصی‌ وجود ندارد. برای‌ كنترل‌ علایم‌ و اورژانس‌های‌ عارض‌ شده‌، بیمار تحت‌ مراقبت‌ حمایتی‌ قرار می‌گیرد.
برای‌ پیشگیری‌ از زخم‌های‌ فشاری‌، باید مراقبت‌ پرستاری‌ در حد مناسب‌ انجام‌ گیرد.
بیمار باید تكنیك‌ مكش‌ و بیرون‌ آوردن‌ ترشحات‌ جمع‌ شده‌ در ریه‌ خود را یاد بگیرد.
روان‌ درمانی‌ یا مشاوره‌ برای‌ یادگیری‌ روش‌های‌ مقابله‌ با ناتوانی‌ و معلولیت‌
نهایتاً بستری‌ شدن‌ در بیمارستان‌ یا مراكز نگهداری‌ از بیماران‌ دچار بیماری‌های‌ مزمن‌
داروها:
هیچ‌ دارویی‌ برای‌ درمان‌ ALS وجود ندارد.
آنتی‌بیوتیك‌ برای‌ مبارزه‌ با عفونت‌ در صورت‌ بروز ذات‌الریه‌
داروی‌ باكلوفن‌ ممكن‌ است‌ به‌ كاهش‌ سفتی‌ و انعطاف‌پذیری‌ عضلات‌ كمك‌ كند.
از داروهای‌ ضدافسردگی‌ شاید بتوان‌ برای‌ كاهش‌ تولید بزاق‌ استفاده‌ نمود.
فعالیت:
در زمان ابتلا به این بیماری تا حدی‌ كه‌ امكان‌ دارد بیمار باید فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری خود را حفظ‌ كند. ضعف‌ عضلانی‌ تدریجاً توانایی‌ جسمانی‌ فرد را كاهش‌ می‌دهد. با استفاده‌ از یك‌ برنامه‌ مخصوص‌ بازتوانی‌ می‌توان‌ استقلال‌ فرد را به‌ مدت‌ بیشتری‌ حفظ‌ نمود.
باید وسایلی‌ تهیه‌ شوند تا فرد را در حركت‌ كمك‌ كنند، مثلاً واكِر یا صندلی‌ چرخدار.
رژیم‌ غذایی‌:
اگر مشكل‌ در بلع‌ وجود دارد، باید غذاهای‌ نرم‌ و راحت‌الحلقوم‌ خورده‌ شوند.
نهایتاً ممكن‌ است‌ نیاز به‌ دادن‌ غذا از راه‌ لوله‌ وجود داشته‌ باشد.
درچه شرایطی باید به پزشك مراجعه نمود؟ اگر شما یا یكی‌ از اعضای‌ خانواده‌ تان علایم‌ آمیوتروفیك‌ لاترال‌ اسكلروز (ALS) را دارید.
اگر پس‌ از تشخیص‌ و اقدامات‌ لازم‌، دچار سرفه‌، تنگی‌ نفس‌، یا تب‌ شده‌اید.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی پزشکان ایران

دیابت چیست؟ 

دیابت یک نوع اختلا ل در سوخت و ساز بدن است که در آن یا انسولین به تعداد کافی در بدن وجود ندارد یا انسولین موجود قادر نیست تا وظایف خودرا به درستی انجام دهد و در نتیجه به علت وجود مقاومت در برابر آن، قند خون بالا می رود. انسولین هورمونی است که توسط سلول های «بتا» واقع در پانکراس ترشح می شود و وظیفه اصلی آن کاهش قند خون است، پانکراس نیز یکی از غدد دستگاه گوارش است که در پشت معده قرار دارد بالا بودن قند خون در دراز مدت باعث بروز عوارض در سیستم قلب و عروق، کلیه، چشم و سلسه اعصاب می شود.
دیابت نوع یک:
اغلب به نام دیابت وابسته به انسولین یا دیابت جوانان خوانده می شود.
در این نوع دیابت، تولید انسولین بسیار کم و یا متوقف می شود.
درمان شامل تزریق انسولین همراه با تغییرات رژیم غذایی و فعالیت بدنی مناسب می باشد.
دیابت نوع یک معمولا در دوران کودکی یا نوجوانی آغاز می شود اما ممکن است در هر سنی شروع شود. بهبودی کامل ندارد. یک بیماری خود ایمنی است به این معنی که بدن علیه سلول های خود فعال می شود. قبل از کشف انسولین درسال 1920 بیماران مبتلا به دیابت نوع یک معمولا درهمان سال های اول تشخیص بیماری فوت می کردند ولی پس از کشف این دارو همه چیز تغییر کرد.
علا ئم و نشانه های دیابت نوع یک :
علا ئم و نشانه های دیابت نوع یک با میزان افزایش گلوکز خون مرتبط می باشد اغلب افرادی که به دیابت نوع یک مبتلا می شوند نشانه هایی خواهند داشت که با معاینات پزشکی مشخص خواهد شد.
شایعترین نشانه های دیابت نوع یک شامل:
-دیر بهبود یافتن بیماری عفونی و افزایش استعداد ابتلا به اینگونه بیماری ها
- افزایش حجم ادرار
-تشنگی شدید
- کاهش وزن علیرغم افزایش اشتها
- خستگی مفرط
دیابت نوع یک چگونه تشخیص داده می شود؟
جمعیت کثیری از افرادی که به دیابت نوع یک مبتلا می شوند پس از گذشت یک ماه از پیشرفت نشانه ها تشخیص داده می شود. در موارد نادر، وقتی که نشانه ها مبهم تر هستند، ممکن است تشخیص بیماری طولانی تر شود. تست های در دسترس برای تشخیص دیابت نوع یک شامل موارد ذیل هستند:
قند خون تصادفی:
در یک تست تصادفی قند خون، نمونه خون به صورت تصادفی در هر زمان از روز بدون توجه به زمان مصرف غذا آزمایش می شود. طبق نظر انجمن دیابت آمریکا سطح گلوکز قند خون تصادفی بیشتر از mg/bl 200وقتی که با نشانه های دیابت همراه باشد، تشخیص دهنده دیابت می باشد.
قند خون ناشتا:
در یک تست قند خون ناشتا، نمونه خون بعد از یک دوره حداقل 8 ساعته بدون خوردن و نوشیدن گرفته می شود. نمونه خون صبح قبل از صرف صبحانه گرفته می شود. طبق نظرانجمن دیابت آمریکا اگر سطح گلوکز خون ناشتا در دو مرتبه آزمایش بیشتریا مساوی mg/bl 126 باشد تشخیص دیابت قطعی می شود. متداولترین تستی که برای تشخیص دیابت به کار می رود قند خون ناشتا می باشد.
تست تحمل گلوکز خوراکی:
در طی یک تست تحمل گلوکز خوراکی، ابتدا یک نمونه قند خون ناشتا گرفته می شود، سپس از فرد خواسته می شود تا 75 گرم گلوکز مصرف کند و قند خون دو ساعت بعد اندازه گیری می شود.
سطح قند خون کمتر از mg/bl 140 بعد از دو ساعت نرمال تلقی می شود. سطح قند خون بیشتر از mg/bl 200 بعد از دو ساعت مشخص کننده دیابت است. سطح قند خون بین 140 تا mg/bl 200 بعد از 2 ساعت نشانه اختلال تحمل گلوکز می باشد. این افراد باید در آینده از نظر ابتلا به دیابت مرتبا بررسی شوند.
اختلا ل تحمل گلوکز یک عامل خطر برای بیماری های قلبی است.
دیابت نوع دو چیست؟
آنچه در دیابت تخریب می شود فعالیت انسولین است. انسولین ماده ای است که به گلوکز اجازه می دهد توسط ارگان های مختلف بدن مصرف شود.
بر خلا ف دیابت نوع یک که تولید انسولین به طور کامل از بین می رود، علت دیابت نوع دو عدم هماهنگی بین نیاز بدن به افزایش ترشح انسولین و توانایی بدن در انجام این کار می باشد، مهم ترین دلا یل افزایش نیاز به انسولین افزایش توده چربی بدن و کاهش فعالیت فیزیکی می باشد.
از این رو موثرترین درمان شامل کاهش وزن و ورزش منظم است. استفاده از قرص ها می تواند به تحریک ترشح انسولین و موثر شدن انسولین کمک کند.
علائم و نشانه های دیابت نوع دو
متاسفانه دیابت یک بیماری بی سر و صدا است. در واقع سطح نسبتا بالا ی قند خون 200-180 (mg/bl ) نشانه ای در بیمار ایجاد نمی کند و ممکن است برای ماه ها یا سال ها علا مت دار نشود در حالی که آسیب های آن متوجه بدن می شود.
همچنین سطوح بسیار بالا ی قند خون (mg/bl 2200-200) فقط نشانه های خفیفی راایجاد می کند که شامل افزایش حجم ادرار، تشنگی غیرطبیعی می باشد در حالی که می تواند برای سال ها بدون علا مت باشد.
در همین زمان ممکن است ضعف و گرفتگی عضلا ت و سایر نشانه های کوچک اتفاق بیفتد.
سایر نشانه ها مانند کاهش وزن علیرغم افزایش اشتها و خستگی و افزایش استعداد ابتلا به عفونت ها می باشد. علا یم نوروپاتی (عوارض عصبی پاها) و یا اختلالا ت بینایی نیز می توانند از علا ئم افزایش قند باشد که باعث مراجعه فرد به پزشک می شود.
اغلب، دیابت نوع دو به طور تصادفی تشخیص داده می شود وبسیاری از بیماران از افزایش قند خود آگاه نمی باشند.
دیابت نوع دو چگونه تشخیص داده می شود؟
دیابت و تغذیه
تغذیه در دیابت در مورد رژیم غذایی افراد دیابتی به شما حق می دهم اگر سر در گم باشید متاسفانه دراین زمینه اطلا عات کم نزد پزشکان متخصص و کادر واحدهای درمانی کشور موجود است.
حقیقت در مورد بیماران دیابتی این است که بدن این افراد تحمل میزان بالا ی قند خون را ندارد و به همین جهت باید وعده های غذایی آنها را به صورتی تنظیم نمود که در مدت زمانی کوتاه میزان قندی که وارد بدنشان می شود زیاد نباشد.
برای این منظور چند راه پیشنهاد می شود:
کاهش میزان مصرف از مواد غذایی شیرین و حاوی مقدار زیاد کربوهیدرات; موادی نظیر انواع مرباها و نوشابه ها، قند و شکر و بیسکوئیت های شیرین و شیرینی و...
- کم نمودن حجم غذای خورده شده در هر وعده: به عنوان مثال یک فرد دیابتی به جای آن که هر روز از سه وعده غذایی و سه میان وعده استفاده نماید لا زم است از 3 وعده کم حجم و 5 یا شش میان وعده استفاده نماید که حتما یکی از آنها باید قبل از خواب باشد تا هنگام شب از خواب نپرند و با دیدن انواع خواب های آشفته و کابوس دچار کم خوابی نشوند.
- استفاده بیشتر از سبزیجات به همراه وعده های غذایی و همچنین استفاده از انواع میوه جات و غلا ت و حبوبات پوست گیری نشده.
دیابت و بارداری
دیابت حاملگی، نوعی از دیابت است که اولین بار در یک خانم حامله به دنبال حاملگی پدیدار می شود. در آمریکا ازهر 100 خانم حامله، حدود 3تا 8 مورد به دیابت حاملگی مبتلا می شوند، دیابت هم به بیماری اطلا ق می شود که قند خون بالا تر از حد طبیعی است.
بدن شما برای تولید انرژی گلوکز را مصرف می کند اما وقتی که میزان گلوکز خیلی بالا باشد برای بدن شما مضر خواهد بود، وقتی مبتلا به دیابت بارداری هستید، قند خون بالا برای جنین شما مضر است.
عوامل خطر مبتلا به دیابت حاملگی چیست؟
مبتلا بودن یکی از اقوام درجه یک به دیابت
سن بالا ی 25 سال
اضافه وزن
داشتن سابقه دیابت بارداری و تولد نوزاد با وزن بیش از 4/5 کیلوگرم
اگر اضافه وزن دارید و یا سابقه دیابت بارداری یا دفع قند در ادرار داشته اید، شما در معرض خطر بالا ی ابتلا به دیابت بارداری هستید.
اگر یک یا تعداد بیشتری از عوامل خطر را داشتید خطر متوسطی جهت ابتلا به دیابت بارداری دارید.
اگر هیچ یک از عوامل خطر را نداشتید خطر ابتلا به دیابت بارداری در شما پایین است.
دیابت بارداری چگونه تشخیص داده می شود؟
تست تحریکی غربالگری گلوکز(GCT):
برای این تست، یک نوشیدنی شیرین میل خواهید کرد و پس از یک ساعت سطح قند خون شما چک خواهد شد. این تست درهر زمانی از روز قابل انجام است. اگر نتیجه این تست بالا تر از حد طبیعی باشد شما نیاز به بررسی های بیشتری دارید.
تست تحمل گلوکز(OGTT)
حداقل 3 روز قبل از انجام این تست، شما باید رژیم غذایی عادی داشته باشید و حداقل 8 ساعت قبل از انجام این تست ناشتا باشید. قند خون، قبل از انجام تست اندازه گیری می شود. پس از آن شما یک نوشیدنی شیرین(حاوی 100گرم گلوکز) می نوشید و قند خون شما، یک ساعت، دوساعت و سه ساعت بعد از آن چک می شود. اگر قند خون حداقل در دو مورد بالا تر از حد طبیعی باشد شما مبتلا به دیابت بارداری هستید.
دیابت بارداری چه اثراتی بر روی کودک من خواهد داشت؟
تولد نوزاد با وزن بالا ; که این حالت می تواند منجر به زایمان سخت و آسیب به نوزاد شود.
کاهش قند خون نوزاد بعد از تولد
مشکلا ت تنفسی
ناهنجاری های جنینی
دیابت بارداری چگونه درمان می شود؟
یک الگوی غذایی مناسب
جهت طراحی یک الگوی غذایی مناسب برای خود و جنین با یک متخصص تغذیه مشورت کیند. از الگوی غذایی استفاده کنید که قند خون را در محدوده طبیعی حفظ کند. این الگوی غذایی شما را راهنمایی می کند که چه نوع غذاهایی بخورید، چقدر بخورید و چه وقت بخورید. نوع، مقدار و زمان مصرف غذا سه نکته مهم در حفظ قند خون در محدوده طبیعی می باشد.
مصرف شیرینی جات را محدود کنید.
سه وعده غذایی و همچنین یک تا سه میان وعده مصرف کنید.
از فیبرهای موجود در میوه ها، سبزیجات، غلا ت و نان، در رژیم روزانه خود استفاده کنید.
بر خلا ف تصور، نیاز پایه بدن به انرژی در حاملگی بالا تر نمی رود بلکه کمتر می شود و داشتن رژیم غذایی تحت نظر پزشک آسیبی به مادر یا جنین نمی رساند.
فعالیت بدنی مناسب
فعالیت هایی فیزیکی، از قبیل پیاده روی و شنا کردن به شما کمک می کند تا قند خونتان به حد طبیعی برسد. در مورد بهترین نوع فعالیت با پزشک خود مشورت کنید. اگر در حال حاضر فعالیت شما زیاد است از پزشک خود بخواهید شما را راهنمایی کند که الگوی ادامه فعالیت چگونه باشد.
تزریق انسولین (در صورت نیاز)
برخی از خانم های مبتلا به دیابت بارداری، برای رسیدن به قند خون طبیعی علا وه بر الگوی غذایی و فعالیت فیزیکی به انسولین نیاز دارند. در صورت نیاز به انسولین پزشک دوز انسولین و نحوه تزریق را به شما آموزش خواهد داد. انسولین برای جنین شما مضر نیست و از طریق جریان خون به جنین منتقل نمی شود.
بعد از تولد نوزاد، چگونه می توانم از بهبودی دیابت اطمینان حاصل کنم؟
شما باید 6تا 12 هفته بعد از تولد نوزاد تست قند خون را انجام دهید. در اکثر خانم های مبتلا به دیابت بارداری، بعد از اتمام بارداری، دیابت از بین می رود ولی شما همچنان خطر ابتلا به دیابت بارداری در حاملگی های بعدی و ابتلا به دیابت نوع دو را خواهید داشت.
در صورتی که قند خون در دوران بارداری تحت کنترل نباشد، بررسی و پایش نوزاد در 24 ساعت اول ضروری است.
چگونه می توانم از ابتلا به دیابت نوع دو جلوگیری کنم؟
- رسیدن به وزن ایده آل و حفظ آن: اگر وزن شما بالا تر از حد ایده آل باشد، 5 تا 7 درصد کاهش وزن، تغییرات زیادی را ایجاد می کند.
- حداقل 30 دقیقه در روز فعالیت فیزیکی از قبیل پیاده روی، شنا داشته باشید.
- الگوی غذایی سالم داشته باشید میزان زیادی حبوبات، میوه و سبزیجات در رژیم روزانه خود مصرف کنید.
- از مصرف چربیها و غذاهای با کالری بالا خودداری کنید. متخصص تغذیه در طراحی یک الگوی غذایی مناسب می تواند کمک کند.
چگونه می توانم از سطح قند خون خود آگاهی یابم؟
پزشک جهت کنترل قند خون، استفاده از دستگاه کوچکی که گلوکومتر نامیده می شود به شما توصیه خواهد کرد. شما باید یاد بگیرید که:
- چگونه از این دستگاه استفاده کنید.
- چگونه یک قطره خون از نوک انگشت خود بگیرید.
- محدوده طبیعی قند خون کدامست.
- چه زمانی قند خون خود را اندازه گیری کنید.
زمان هایی که باید قند خون را اندازه بگیرید:
وقتی از خواب بیدار می شوید.
دقیقا قبل از صرف غذا
1 تا 2 ساعت بعد از صرف غذا
تا 2 ساعت بعد از صرف ناهار
1 تا 2 ساعت بعد صرف شام
جدول زیر مقادیر قند خون طبیعی را در یک خانم حامله نشان می دهد:
کمتر از 90
کمتر از 140-130
کمتر از 120-110
بعد از برخاستن از خواب
یک ساعت بعد از غذا
2 ساعت بعد از غذا.
علت ایجاد مرض قند
دلایل مختلفی برای كاهش تولید انسولین توسط لوزالمعده شناخته شده است و هر بیماری ممكن است به یكی از این دلایل دچار مرض قند شده باشد. این دلایل عبارتند از: وارثت (ژنتیك)، ابتلا به بیماریهای عفونی، شرایط محیطی و استرس.
عوامل ارثی
محققینی كه بر روی دوقلوهای یكسان و خانواده بیماران مبتلا به مرض قند تحقیق می كنند كشف كرده اند كه نقش عوال ارثی در ابتلای به هر دو نوع مرض قند اهمیت دارد. در دوقلوهای یكسان در صورتی كه یكی از آنها به مرض قند نوع 1 دچار باشد، 50 درصد احتمال دارد كه دیگری نیز به مرض قند مبتلا شود. اما در مورد مرض قند نوع 2، اگر یكی از دوقلوها به این بیماری دچار شود، دیگر حتماً به بیماری مبتلا خواهد شد. بسیار مشكل است كه پیش بینی كنیم كه چه كسی بیماری را به ارث می برد. در تعدادی از خانواده ها این بیماری شدیداً بین افراد خانواده شایع است و این افراد استعداد زیادی در ابتلاء به این بیماری دارند. دانشمندان در این خانواده ها موفق به پیدا كردن چندین ژن شده اند كه احتمالاً مسئول ایجاد این لوزالمعده را شروع كند كه چندین سال بعد اثر خود را نشان دهد.
شرایط محیطی
افرادی كه به مرض قند نوع 2 مبتلا می شوند اغلب رژیم غذایی غیر متعادلی داشته و چاق هستند. بطور قابل توجهی، افرادی كه از كشورهایی كه مرض قند در آنجاها زیاد شایع نیست به كشورهایی مهاجرت می كنند كه این بیماری در آنجا شیوع بیشتری دارد، آنها نیز در معرض خطر بیشتری برای ابتلای به این بیماری قرار می گیرند. تغییرات عمده در نحوه زندگی نیز می تواند احتمال ابتلاء یك شخص به دیابت را افزایش دهد. یك مثال خوب در این مورد، افراد جزیره نائورو می باشد. وقتی در این جزیره معادن فسفات كشف شد، مردم این جزیره پول یادی بدست آوردند و ثروتمند شدند. در نتیجه رژیم غذایی آنها نیز تغییر نمود و اضافه وزن پیدا كردند و بیشر از گذشته مستعد ابتلاء به مرض قند شدند.
تمام این موارد به اهمیت ارتباط بین رژیم غذایی، محیط زندگی و ابتلاء به مرض قند اشاره دارند. با اینحال هیچ ارتباط دقیقی بین بروز مرض قند و مصرف قند و شیرینی دیده نشده است.
مرض قند ثانویه
تعداد كمی از افراد هم وجود دارند كه بروز مرض قند در آنها بعلت ایجاد بیماری دیگری در لوز المعده می باشد. برای مثال بیماری پانكراتیت (التهاب لوزالمعده) می تواند باعث تخریب قسمت بزرگی از لوزالمعده شود. بعضی از افرادی كه به بیماریهای هورمونی دچار هستند مثل سندرم كوشینگ (افزایش تولید هورمون استروئید در بدن) یا آكرومگالی (افزایش تولید هورمون رشد در بدنت) ممكن است به عنوان یك عارضه جانبی از بیماری اصلی شان، به مرض قند نیز مبتلاء شوند. همچنین لوزالمعده می تواند بر اثر مصرف زیاد و طولانی مدت الكل نیز دچار آسیب شود.
استرس ها
گرچه بسیاری از افراد، وقوع ابتلاء به مرض قندشان را به بروز وقایع استرس زایی مثل تصادفات یا سایر بیماریها ربط می دهند اما اثبات یك ارتباط مستقیم بین استرس و مرض قند دشوار می باشد. توضیح این مسئله ممكن است در این حقیقت نهفته باشد كه افراد، پزشكشان را به دلیل بعضی از وقایع استرس زا ملاقات می كنند و در همین ملاقات ها است كه تصادفاً مرض قندشان تشخیص داده می شود.
دیابت و خانواده
امروزه دیابت کودکان و نوجوانان به راحتی قابل کنترل است برخورداری از یک زندگی پر از نشاط و شادی با توجه به بیماری مزمنی مانند دیابت تنها به سعی و کوشش پزشکان و پرستاران در کلینیک با بیمارستان بستگی ندارد بلکه بزرگترین و مهمترین بخش درمان در دست والدین کودکان و نوجوانان دیابتی است
دیابت فرزند بر کل خانواده اثر می گذارد، بنابراین لازم است اعضاء خانواده در مراقبت از کودک مبتلا به دیابت همکاری کنند. والدین باید خود را با بیماری فرزند خود سازش دهند و سعی کنند مشکلات را با هم حل کنند. با فرزند خود ارتباط خوبی داشته باشند زیرا احساس ترس، نگرانی، عصبانیت و افسردگی والدین به کودک نیز منتقل می شود. در ابتدای تشخیص دیابت برای کودک، والدین یا خود کودک ممکن است دچار شوک و انکار بیماری شوند این مرحله از چند روز تا چند ماه وگاه بیشتر ادامه پیدا می کند. در این مرحله لازم است والدین و کودک توسط تیم بهداشتی (مثل پزشک، پرستار) و انجمن دیابت حمایت شوند تا این مرحله خوبی به پایان یابد
بعد از مرحله شوک و انکار برخوردهای دیگری به صورت غصه یا احساس گناه خود را نشان می دهد. بعضی از والدین ممکن است خود و یا کودک را برای بیماری مقصر بدانند و مرتب فرزن خود را سرزنش کنند. والدین عزیز باید بدانند که هیچکس در پیدایش این بیماری مقصر نیست
والدین تا زمانی که فرزندشان در درمان دیابت خود استقلال پیدا نکرده است. کاملاٌ‌ مراقی باشند ولی باید در نظر داشته باشید که زیاده روی در این کار موجب وابستگی بیش از حد کودک شده، رشد و تکامل او را به تاخیر می اندازد
در هنگام مراقبت از کودک نباید خود یا کودک را سرزنش کرد چون این کار سبب بروز مشکلات عاطفی در کودک و در نهایت سرکشی و عدم پیروی وی خواهد شد. خانواده ای درست عمل می کند که
بیماری دیابت فرزند خود را بپذیرد
اعضاء آن یکدیگر را کمک کنند
با انجمن دیابت در ارتباط دائم باشند
با فرزند خود ارتباط مطلوبی داشته و کنترل دیابت را به نحو احسن انجام دهد
والدین با به رفتار فرزند خود در سن مدرسه توجه داشه باشند کودک در این سنین با محیط مدرسه و دوستان جدید آشنا می شود علاقه دارد با دوستان خود ارتباط داشته باشد بنابراین غیبت مکرر از مدرسه یا بستری شدن مکرر یا از دست دادن دوستان ممکن است وی را نگران کند والدین باید فرزند خود را تحت حمایت خود قرار داده و او را تشویق کنند که نگرانیهایش را ابراز دارد
اگر کودک ازسوی دوستان خود طرد شود یا احساس کند که با دیگران فرق دارد ممکن است احساس تنهایی کند بنابراین حمایت والدین از فرزند در تمام شرایط لازم است
پیاژه یکی از روانشناسان عروف می گوید: کودکان آدم های بزرگهای کوچک نیستند قدرت فکر کردن آنها کم نیست بلکه طرز فکرشان فرق می کند
بنابراین کودک در سن مدرسه به خوبی فکر می کند و قدرت یادگیری دارد لذا باید آنها را همراه با والدین در کلباسهای آموزشی مخصوص کودکان دیابتی شرکت داد و توضیحات ساده در باره دیابت، او را در راه انجام آزمایشها و تزریق انسولین تشویق کرد
متخصصین سعی دارند که کودکان هر چه زودتر استقلال پیدا کنند و بتوانند بدون کمک والدین به تنهایی کنترل(بیماری) خود را به دست بگیرند
بعضی از کودکان بخصوص در سنین قبل از مدرسه از تزریقات می ترسند و آن را به عنوان تنبیه خود می دانند. والدین باید برای کم کردن اضطراب کودک، حینو بعد از تزریق کودک را نوازش کنند تا کودک آن را به عنوان تنبیه تصور نکند
والدین باید تزریق انسولین را بدون تصور اینکه به کودک صدمه ای وارد می کند انجام دهند و آن را به عنوان قسمتی از زندگی کودک بپذیرد
نوجوانان به علت رشد ناگهانی جسمی و تغییر ظاهری بدن از نظر سازش با دیابت مشکل بیشتری نشان می دهند آنها معمولاٌ سرکشی می کنند. بیماری را انکار می کنند و یا آزمایشها را اشتباه پاسخ می دهند. آنها دوست دارند وابستگی خود به والدین را کاهش دهند و در نتیجه ممکن است نسبت به والدین خشمگین شوند. در این موقع والدین باید رفتار نوجوان را درک کنند و مسئولیت بیشتری به وی بدهند و او را برای بیان احساسات خود تشویق کنند والدین باید فرزندان خود را برای ارتباط با کودکان دیابتی دیگر تشویق کنند تا آنها بفهمند که تنها نیستند.
راهی برای مبارزه با دیابت
تا سال 1920 افرادی که به نوع اول دیابت مبتلا می شدند حدود یک سال زندگی می کردند به محض آنکه سیستم ایمنی منحرف شده آنان کار انهدام سلولهای بافت مجزای کوچک و تولید کننده انسولین لوزالمعده را آغاز می کردند، این بیماران(که بیشترشان بچه بودند) دچار کم شدن آب بدن می شدند و به سرعت به حال اغماء می افتادند. از زمانی که پزشکان درمان دیابت را با تزریق انسولین آموختند. این بیماری صورت کمتر مرگباری به خود گرفته است اما هنوز هم عامل اصلی نابینایی و نارسایی کلیه استف و غالباٌ به قطع دستها و پاها می انجامد. دانشمندان دیر زمانی است که امیدوارند با شناخت آنچه که سیستم ایمنی را علیه سلولهای بافت کوچک مجزا می شوراند بتوانند این بیماری را به طور زیربنایی متوقف کنند بدین گونه بود که چندی پیش پیشرفت قابل ملاحظه ای را گزارش کردند دو تیم پژوهشی طی مقاله ای در نشریه نیچر خاطر نشان کردند که نه فقط مولکول عامل نابود کننده ایمنی را شناسایی کرده اند بلکه راهی برای ممانعت از آن را نیز توصیف کرده اند
سیستم ایمنی به نحوی عالی به منظور دفع متجاوزان خارجی بدون صدومه رساندن به نسوج بدن طراحی شده است. گلبولهای سفید خون در بدن گشت می زنند و حملات علیه هر ماده ای را که نشانه های مولکولی، یا آنتی ژن آن ناآشنا باشد را راهبری می کنند. مطالعات قبلی نشان داده اند که وقتی فردی به دیابت مبتلا می شود سیستم ایمنی واکنش خشونت آمیزی در برابر آنتی ژن های پیدا شده روی سلولهای بافت مجزای کوچک نشان میدهد اما تاکنون هیچکس نمی دانست که کدام آنتی ژن این موج ویرانگر را بر می انگیزد برای یافتن این مساله چند تیم پژوهشی از دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس و استنفورد رشته ای از آنتی ژن سلولهای بافت مجزای کوچک را ترکیب کردند و آنها را با خون موشهای مبتلا به مراحل مختلف بیماری دیابت در هم آمیختند. آزمایشها حاکی از آن بود که این جانوران از همان ابتدا نسبت به یک آنتی ژن – پروتئینی به نام جی ای دی واکنش نشان دادند.
اما به گفته دانیل کافمن از تیم دانشگاه کالیفرنیا همزمان با بهبود وضع آنها، سیستم ایمنی شان بر ضد آنتی ژنها نیز قد علم کرد.
عقل سلیم می گوید که اگر جی ای دی هدف اولیه سیستم ایمنی است بنابراین آموختن تحمل جی ای دی ممکن است از بقیه بهمن جلوگیری کند. هر دو تیم به منظور آزمایش این فرضیه، کار تزریق جی ای دی به موشهای مستعد دیابت را در دوران طفولیت آنها یعنی زمانی که سیستم ایمنی آنها در حال شکل گیری بود آغاز کردند. هر دو تیم موفق به پیشگیری از واکنش ایمنی در برابر جی ای دی شدند و توانستند از شروع دیابت جلوگیری کنند یا ان را به تعویق بیندازند 17 موشی که در پژوهش دانشگاه کالیفرنیا درمان شده هم اینک 40 هفته از عمرشان می گذرد و این خیلی بیشتر از سنی است که این بیماری معمولاٌ ظاهر می شود و افزرون بر این هیچیک از سمپوتمها را از خود برزو نداده است به گفته کافمن این یک تزریق ظاهراٌ روند بیماری را از بین برده است
هیچکس نمی داند که آیا این تزریق همین اثر را در انسانها دارد یا نه اما محققان امیدوارند که این احتمال را مورد کاوش قرار دهند. آنان در ابتدا به افرادی که دچار نوع اول دیابت هستند جی ای دی(یا اجزاء غیر فعالی از آْن) را می خورانند تا ببینند که آیا بیماری را کند می کند یا نه. سرانجام کافمن امیدوار است که اجزاء جی ای دی را به اطفال سالم از خانواده های مستعد دیابت تزریق کند. بررسی نتایج کار ممکن است ده سال به طول بینجامد اما اگر این رهیافت به وعده اش عمل کند یکی از عمده ترین بیماریهای کودکان آمریکایی ممکن است به زودی به تاریخ بپیوندد.
توصیه های تغذیه ای برای بیماران مبتلا به دیابت نوع اول
1. سعی كنید برنامه غذایی خود را به طور منظم تنظیم كنید. به نحوی كه هر روز در ساعات معینی غذا بخورید.
2. روزانه بین 4 تا 5 وعده غذا بخورید.
3. در هر وعده مقادیر متناسبی از كربوهیدرات ها را مصرف كنید تا دچار عوارض ناشی از نوسانات قندخون نشوید.
4. چربی دریافتی از طریق موادغذایی را محدود كنید.
5. مصرف قندهای ساده مانند شكر، شكر قرمز، عسل و شربت ذرت را محدود كنید.
6. مصرف فیبر را تا میزان 25 میلی گرم به ازای هر 1000 كیلوكالری دریافتی افزایش دهید. جهت اطلاع از میزان كالری موردنیاز روزانه خود، با متخصص تغذیه مشورت نمایید. منابع غذایی فیبر عبارتند از : انواع میوه و سبزی، حبوبات و غلات سبوس دار.
7. تلاش كنید از محصولات بدون قند مانند نوشابه های بدون قند، ژله بدون قند و بیسكوئیت های بدون قند استفاده كنید.
8. از میوه های تازه و كلوچه های كم چربی و غلات به عنوان میان وعده استفاده كنید.
9. هر روز صبح، غلات پرفیبر را برای صبحانه انتخاب كرده و از مصرف غلات دارای مقادیر زیاد شكر خودداری كنید.
10. به جای آب میوه از میوه تازه استفاده كنید.
11. از شیرهای كم چربی استفاده كنید.
12. روزانه حداقل 8 لیوان آب بنوشید.
توصیه های تغذیه ای برای بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم
از آنجایی كه بیماران دیابت نوع دوم در سنین بالاتری قرار دارند، مهم ترین كار در این بیماران، كنترل وزن می باشد. بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم باید توصیه های ذیل را مدنظر قرار دهند:
1. مصرف فیبرهای محلول به میزان 25 گرم به ازای هر 1000 كیلوكالری ضمن ایجاد احساس سیری ، می تواند به كنترل قندخون كمك كند. یكی از انواع فیبرهای محلول پكتین می باشد كه در سیب ، مركبات مثل پرتقال، لیمو و گریپ فروت ، توت فرنگی ، هویج و غلات سبوس دار وجود دارد . غیر از این مواد غذایی، منابعی فیبری كه در بالا ذكر شده اند را نیز مصرف كنید.
2. تعداد وعده های غذایی خود را افزایش دهید.
3. حتما قبل از صرف غذا از سالاد یا موادغذایی كم كالری مانند كاهو، كرفس، ژله بدون قند و سوپ های ساده و كم كالری استفاده كنید.
4. از مصرف آب میوه در صبح و به صورت ناشتا خودداری كرده و به جای آن در طول روز از میوه تازه استفاده كنید.
5. از نوشیدنی ها و دسرهای بدون قند استفاده كنید.
6. آرد گندم كامل را جانشین آرد سفید كنید.
7. از مصرف روغن ماهی و مكمل نیاسین خودداری كنید زیرا باعث افزایش قند خون می شوند.
8. مصرف چربی ها را در برنامه روزانه غذایی خود طبق نظر متخصص تغذیه كاهش دهید.
9. روزانه 8 لیوان آب بنوشید.
چگونه می توان دیابت خود را كنترل كرد؟
شما می توانید با برنامه غذایی درست، فعالیت بدنی منظم و نگهداری وزن د حد ایده آل، به كنترل مطلوب قند خون دست یابید.
نگهداری وزن در میزان طبیعی به كنترل چربی های خون و كاهش فشار خون نیز كمك می كند. تعدادی از مبتلایان به دیابت برای كنترل قند خون طبق نظر پزشك به مصرف قرص های خوراكی پایین آورنده قند خون یا انسولین نیاز دارند.
كنترل قند خون= فعالیت بدنی منظم+ برنامه غذایی درست
چگونه می توان به طور صحیح غذا مصرف كرد؟
استفاده از هرم مواد غذایی به شما كمك می كند تا برای تغذیه صحیح از غذاهای متنوع استفاده كنید. زمانی كه غذاهای متنوع می خورید ویتامین ها و مواد معدنی لازم نیز به بدنتان می رسد.
سعی كنید هر روز از هر گروه از مواد غذایی نام برده شده در هرم زیر استفاده نمایید.
مواد نشاسته ای چیست؟
مواد نشاسته ای شامل انواع نان، غلات، حبوبات، انواع خمیرها یا سبزیجات نشاسته ای است. در هر وعده غذایی باید از مواد نشاسته ای استفاده كرد. ممكن است شنیده باشید كه مبتلایان به دیابت نباید مواد نشاسته ای بخورند ولی به خاطر داشته باشید كه این توصیه دیگران را هرگز اجرا نكنید. خوردن مواد نشاسته ای برای سلامت هر فرد لازم و ضروری است.
تعداد واحد كربوهیدارت بستگی به شرایط مختلف دارد:
• میزان كالری مورد نیاز
• برنامه درمانی دیابت
مصرف مواد نشاسته ای سبب كسب انرژی، ویتامین ها، مواد معدنی و فیبر می شود. غلات كامل مفیدتر از بقیه غلات است زیرا باعث رساندن بیشتر مواد معدنی، ویتامین و فیبر به بدن می گردد.
فیبر موجود در غذاهای گیاهی كه جزئی غیرقابل جذب است، به كاركرد درست روده ها كمك می كند.
یك واحد ماده نشاسته ای شامل چه غذاهایی است؟
1 واحد
یك برش یا 30 گرم نان (سنگك، تافتون، بربری) یا 3 عدد بیسكویت معمولی یا 1 عدد سیب زمینی كوچك یا 3/1 لیوان برنج پخته یا 3/1 لیوان عدس پخته
2 واحد
2 برش نان یا 1 عدد سیب زمینی پخته+ 1 عدد بلال (تقریباٌ 15 سانتی متر)
3 واحد
1 عدد سیب زمینی آب پز+ 5 قاشق غذا خوری برنج پخته+ برش نان
ممكن است فقط لازم باشد یكی از مواد فوق یا 3 واحد ماده نشاسته ای را مصرف كنید. اگر به خوردن بیش از یك نوع كربوهیدرات در هر وعده غذایی نیاز داشتید از مواد نشاسته ای مختلف استفاده نمایید.
بهترین راه برای خرید، پخت و خوردن مواد نشاسته ای چیست؟
• سعی كنید نان های حاوی غلات كامل (نان سنگك، نان جو و...) تهیه كنید.
• سعی كنید مواد نشاسته ای پرچربی و سرخ شده مانند چیپس ذرت، چیپس سیب زمینی، شیرینی، بیسكویت و... كمتر مصرف كنید.
• ماست و شیر كم چربی یا بدون چربی تهیه نمایید.
• به جای سس مایونز از خردل یا آب لیمو استفاده كنید.
• سعی كنید در انتخاب مواد غذایی، انواع بدون چربی یا كم چربی آن را مصرف كنید
• به جای كره، روغن های حیوانی یا مارگارین از روغن مایع (ذرت، آفتاب گردان و...) استفاده كنید.
• سعی كنید تا حد امكان شیرینی، شكلات، ژله، آب نبات و كلیه مواد غذایی كه از قندهای ساده تشكیل شده اند مصرف ننمایید.
سبزیها شامل چه غذاهایی هستند؟
مصرف سبزیها برای تمامی افراد مفید است. سعی كنید هر روز سبزیهای خام و پخته استفاده نمایید.
مصرف سبزی ها باعث رساندن ویتامین ها، مواد معدنی و فیبر به بدن شما می شود. البته انرژی تولید شده از مصرف سبزی ها بسیار اندك است.
تعداد واحد سبزی هایی كه باید در طول روز مصرف كنید به عوامل زیر بستگی دارد:
• میزان انرژی روزانه مورد نیاز
• غلظت قند خون
یك واحد از گروه سبزی ها شامل چیست؟
1 واحد
1 عدد هویج پخته یا یك سوم لیوان لوبیا سبز یا قارچ پخته
2 واحد
1عدد هویج پخته+ 1 كاسه (كوچك) سالاد یا 1 عدد گوجه فرنگی متوسط
3 واحد
نصف لیوان سبزیجات پخته یا خام خرد شده (گل كلم، ذرت و...)+ 1 عدد گوجه فرنگی متوسط+ سه چهارم لیوان آب سبزی ها
ممكن است 1 واحد یا بیشتر از سبزی ها مورد نیاز روزانه شما باشد. اگر روزانه بیش از 1 واحد سبزی ها مورد نیاز است، سعی كنید از انواع مختلف سبزی ها استفاده نمایید.
مهم‏ترین راه برای خرید، پخت و خوردن سبزی ها چیست؟
• سعی كنید از سبزی های خام یا پخته بدون چربی یا كم چربی مصرف نمایید. می‏توانید سبزی ها را بدون چربی نیز طبخ كنید.
• سعی كنید از سس سالاد بدون چربی یا كم چربی برای روی سالاد یا سبزی ها استفاده نمایید.
• از پیاز و سیر در غذاها استفاده كنید.
• به جای سس از آبغوره یا آب لیمو در سالاد استفاده كنید.
• در حین پخت به سبزی ها یك قطعه گوشت قرمز یا مرغ اضافه كنید.
• بهتر است سبزی ها سریعاٌ بپزید و سعی كنید آنها را در كمی آب جوش بجوشانید.
• اگر سبزی را بصورت سرخ كرده مصرف می كنید باید از روغن های مایع نظیر روغن زیتون، ذرت و یا آفتابگردان به مقدار بسیار كم استفاده نمایید.
• سعی كنید به سبزی های پخته شده كره یا مارگارین اضافه نكنید.
• اگر نیاز به مصرف سس برای سالاد دارید از ماست كم چربی و یا آب لیمو نی ز می توانید جهت تهیه سس استفاده كنید.
میوه ها شامل چیست؟
مصرف میوه ها برای همه افراد لازم و ضروری است. با مصرف میوه می توان انرژی، ویتامین ها (C,A)، مواد معدنی و فیبر را به بدن رساند. تعداد واحدهای میوه كه در طول روز مصرف می كنید به عوامل زیر بستگی دارد:
• میزان كالری مورد نیاز
• غلظت قند خون
یك واحد از گروه میوه ها شامل چیست؟
1 واحد
نصف لیوان آب پرتقال یا 1 عدد سیب كوچك (یا هلو یاكیوی یا پرتقال) یا نصف
گریپ فروت یا 2 قاسق غذا خوری كشمش
2 واحد
نصف موز بزرگ (5/22 سانتی متر)+ 1 عدد و نصفی انجیر خشك یا یك و یك چهارم لیوان توت فرنگی
ممكن است به مصرف 1 یا 2 واحد میوه در طول روز نیاز داشته باشید. در صورتی كه در طول روز بیش از 1 واحد باید میوه بخورید، سعی كنید از انواع میوه ها استفاده نمایید.
چه نكاتی را هنگام مصرف میوه ها باید رعایت كرد؟
• سعی كنید میوه ها را بصورت خام مصرف كنید.
• میوه های خشك شده در واقع شكل تغلیظ شده هستند كه مقادیر زیادی قند دارند، بنابراین باید به میزان اندكی مصرف شوند.
• انگور دارای قند زیادی است كه اگر آنرا به مقدار زیاد مصرف كنید بركنترل قند خون شما اثر می گذارد.
• در هنگام خرید سعی كنید میوه های كوچك تر انتخاب كنید.
• خوردن میوه ها بصورت كامل بهتر از مصرف آب میوه ها است.
• سعی كنید در صورت مصرف آب میوه، از آب میوه صددرصد طبیعی و بدون شكر اضافه شده استفاده كنید.
• از دسرهای آماده كه چربی و قند بالایی دارند استفاده نكنید.
• اگر علاقه زیاد به مصرف آب میوه دارید آنرا با افزودن آب رقیق نمایید و یا آب را به میوه له شده اضافه كنید و به خاطر داشته باشید كه نباید به آن شكر اضافه نمایید.
• همچنین به منظور پیشگیری از یبوست و دیگر عوارض گوارشی سعی كنید تاحد امكان میوه ها را با پوست مصرف كنید.
گروه شیر شامل چه غذاهایی است؟
مصرف ماست و شیر بدون چربی و یا كم چربی برای سلامت همه افراد ضروری است. مصرف شیر و ماست سبب تولید انرژی و دریافت كلسیم، ویتامین A، پروتئین و سایر ویتامین ها و مواد معدنی می شود.
هر روز شیر بدون چربی یا كم چربی بنوشید و ماست كم چربی یا بدون چربی مصرف كنید.
تعداد واحد مصرفی از لبنیات به شرایط زیر بستگی دارد:
• میزان انرژی روزانه مورد نیاز
• غلظت قندخون
نكته مهم: اگر باردار هستید یا به نوزاد خود شیر می دهید، روزانه 5-4 واحد شیر و ماست مصرف كنید.
یك واحد شیر و جانشین های آن شامل چه غذاهایی است؟
غذاهای پروتئینی شامل گوشت قرمز، ماكیان (مرغ، بوقلمون و..)، ماهی، تخم مرغ و پنیر است.
هر روز مقدار كمی از این مواد را در برنامه روزانه بگنجانید.
مصرف روزانه پروتئین ها به ترمیم و ساخت بافت های بدن و عضلات كمك می كند و سبب تأمین ویتامین B6 و B12 و مواد معدنی (آهن و...) نیز می گردد.
تعداد واحدهای مورد نیاز از مواد پروتئینی به شرایط زیر بستگی دارد:
• میزان انرژی مورد نیاز روزانه
• غلظت قند خون
یك واحد گوشت و جانشین های آن شامل چه غذاهایی است؟
1 واحد
30 گرم گوشت قرمز، ماكیان یا ماهی پخته شده یا 30 گرم پنیر بصورت زیر:
1 عدد ران كوچك مرغ یا 1 قوطی كبریت پنیر یا 30 گرم ماهی تن نصف لیوان حبوبات پخته شده یا 20 عدد تخم مرغ
بهترین راه برای خرید، پخت و مصرف غذاهای پروتئینی چیست؟
• سعی كنید كم چربی ترین گوشت را بخرید.
• پوست مرغ دارای چربی زیاد است؛ قبل از پخت پوست آن را كامل جدا كنید.
• سعی كنید كه گوشت را بدون افزودن چربی طبخ كنید.
• به جای سرخ كردن تخم مرغ، آن را با پوست آب پز كنید.
• برای طعم بخشیدن بیشتر به این مواد از آبغوره، آب لیمو، سس گوجه فرنگی و.. استفاده كنید.
• فرآورده های گوشتی نظیر سوسیس، كالباس و همبرگر دارای چربی زیادی هستند، بنابراین مصرف آنها را به حداقل برسانید.
• سعی كنید ماهی بیشتر مصرف كنید و به جای سرخ كردن ماهی، آن را بصورت آب پز، بخار پز و یا كبابی مصرف نمایید.
روغن ها و چربی ها شامل چه غذاهایی است؟
همان طور كه در هرم مواد غذایی مشاهده می كنید روغن ها و چربی ها در قله هرم قرار دارند. یعنی باید مصرف آنها را به حداقل رساند. بعضی از چربی ها و روغن ها دارای چربی های اشباع و كلسترول می باشد كه برای سلامتی مضر است. مصرف این غذاها انرژی فراوانی در بدن شما تولید می كند ولی مواد مغذی كمی به بدنتان می رساند. غذاهای پرچربی شامل كره، مارگارین، سس سالاد، روغن ها، مایونز، خامه، پنیرخامه ای، سرشیر، چیپس سیب زمینی و... می باشد.
یك واحد از روغن ها و چربی ها شامل چه غذاهایی است؟
1 واحد
1 قاشق مرباخوری روغن (آفتابگردان، ذرت، زیتون، سویا، پنبه دانه) یا 10 عدد زیتون كوچك
2 واحد
1 قاشق مرباخوری مارگارین+ 2 قاشق مرباخوری تخمه كدو یا 12 عدد بادام خشك، در هر وعده غذایی ممكن است 2-1 واحد از این مواد مورد نیاز باشد.
مواد قندی شامل چه غذاهای است؟
همان طور كه مشاهده می كنید مواد قندی (نوشابه، شربت، مربا، شكر و عسل، آب نبا، شكلات) نیز در رأس هرم قرار دارند، بنابراین باید از این مواد به مقدار بسیار كم مصرف نمایید (تا حدامكان مصرف نكنید). این مواد سبب تولید انرژی در فرد می شود اما هیچ ماده مغذی به بدن نمی رسانند. بعضی از مواد قندی مثل كیك، دسرها و انواع شیرینی ها حاوی مقدار زیادی چربی نیز می باشند. مصرف كم این مواد نیز به كاهش وزن كمك می كند و قند خونتان را نیز كنترف می نماید.
یك واحد مواد قندی شامل چه غذاهایی است؟
1 واحد
1 عدد شیرینی (1 قطعه 3 سانتی متر) یا 1 قاشق مرباخوری شربت
لازم به ذكر است كه مصرف مواد قندی باعث می شود قند خون به سرع بالا رود.
چند نكته مهم:
• سعی كنید روزانه از تمام گروه های مواد غذایی استفاده كنید.
• سعی كنید غذاهای متنوع مصرف كنید تا مواد معدنی و ویتامین ها به مقدار كافثی به بدنتان برسد.
• به اندازه كافی مواد نشاسته ای، سبزی ها و ماست و شیر مصرف كنید.
• روزانه از مواد پروتئینی نیز استفاده نمایید.
• در هر وعده غذایی باید سعی كنید كه حداقل از هر 3 گروه غذایی مختلف استفاده نمایید؛ برای مثال ساندویج تخم مرغ كه در آن گوجه فرنگی، كاهو و جعفری استفاده شده باشد.
• مواد غذایی كه روزانه مصرف می كنید به 3 وعده اصلی و 3 میان وعده تقسیم نمایید.
• غذا خوردن منظم در تنظیم میزان قند خون اثر زیادی دارد به خصوص اگر قرص یا انسولین مصرف می كنید.
• گنجاندن سبزی ها و میوه ها به مقدار كافی در غذای روزانه را فراموش نكنید.
• به هنگام طبخ غذا از نمك كمتری استفاده كنید و سعی نمایید كه پس از پخت، نمك به غذا اضافه نكنید.
• از گیاهان معطر و ادویه های فاقد نمك برای طعم دادن به غذا استفاده كنید.
• از غذاهای كنسرو شده كه در طی فرآیندهای صنایع غذایی نمك به آنها افزوده می شود كمتر استفاده كنید.
• مصرف هفتگی تخم مرغ را محدود كنید (حداكثر هفته ای 2 بار)
• به هنگام مصرف روغن، هیچ گاه روغن را در ظرف سرازیر نكنید.
• روزانه 8-6 لیوان مایعات بدون شیرینی بخورید.
• سعی كنید وزن مطلوب خود را حفظ نمایید.
• مغزهای گردو، بادام و... در گروه چربی ها قرار می گیرند و هر واحد آنها برابر 2 قاشق غذا خوری است.
در این بخش اطلاعات کامل و جامع تری در مورد این بیماری ارائه می گردد :
دیابت شیرین وابسته به انسولین (IDDM)
در این دیابت که به دیابت جوانی (Insulin Dependent Diabets Mellitus) یا IDDM نیز معروف است، ضایعه معمولا در سلولهای بتا جزایر لانگرهانس لوزوالمعده بوده، لذا پس از صرف غذا (حاوی مواد قندی) ، انسولین ترشح نمی‌گردد.
در این ضایعه ، در کبد فرایندهای گلوکونئوژنز و ستوژنز صورت گرفته و راههای گلیکولیز (تجزیه گلوکز) و لیپوژنز (تجزیه لیپیدها)، صورت نمی‌گیرد. در سلولهای دیگر بافتها ، به علت اینکه گلوکز نمی‌تواند وارد سلولها شود، لذا راه تولید قند از تجزیه پروتئینها و چربیها ، تحریک می‌شود.
• تجزیه لیپیدها در بافت چربی ، باعث آزاد شدن اسیدهای چرب شده که به کبد انتقال یافته و در سنتز اجسام ستونی شرکت می‌کنند که این فرایند تولید ستواسیدوز کرده و در نهایت بیمار را به اغما می‌برد.
• آنزیم لیپو پروتئین لیپاز که در حضور انسولین فعال بوده و باعث صاف کردن خون از لیپیدها می‌شد، در فقدان انسولین ، غیر فعال بوده و غلظت لیپیدها و اسیدهای چرب در خون ، افزایش می‌یابد.
• پس در این نوع دیابت ، افزایش گلوکز خون ، می‌تواند به دو علت اصلی باشد: عدم وجود و یا نقصان انسولین که گلوگز نمی‌تواند وارد سلولهای مختلف گردد و دیگر اینکه در اثر شدت تولید قند از اسیدهای آمینه در کبد زیاد می‌شود که مقداری گلوکز به خون ریخته می‌شود و باعث افزایش غلظت گلوکز در خون می‌گردد.
فنوتیپ و سیر طبیعی IDDM
• زودرس‌ترین نشانه اختلال ، پیدایش آنتی بادیهای خودی ضد جزیره لانگرهانس در هنگامی است که گلوکز خون ، طبیعی است.
• متعاقب این دوره ، مرحله کاهش تحمل گلوکز ، اما طبیعی بودن گلوکز ناشتای خون است.
• با تداوم از دست رفتن سلولهای بتا پانکراس ، نهایتا افزایش گلوکز ناشتای خون بروز می‌کند، اما هنوز انسولین به میزان کافی جهت پیشگیری از ستوز تولید می‌شود. در طی این دوره بیماران دچار دیابت شیرین غیر وابسته به انسولین می‌باشند.
• سرانجام تولید انسولین به زیر آستانه بحرانی می‌رسد و بیمار مستعد ستواسیدوز می‌گردد. بیماران جوانتر عموما سریعتر از بیماران مسن‌تر این مراحل را سپری می‌کنند.
اداره بیمار مبتلا به IDDM
پیوند پانکراس یا سلولهای جزیره لانگرهانس در صورت نبودن عوارض سرکوب ایمنی ، می‌تواند بیماری را معالجه کند. اداره اکثر بیماران ، بر کنترل قاطع سطح قند خون از طریق تزریق انسولین خارجی ، تاکید می‌کند. تجویز انسولین یا نیکوتین آمید ، ظاهرا بروز IDDM در برخی از بیماران را به تاخیر می‌اندازد.
خطر توارث IDDM
احتمال IDDM در جمعیت عمومی ، تقریبا 1 در 300 است. در صورت ابتلای یک خواهر یا برادر ، این خطر به 1 در 14 افزایش می‌یابد. با ابتلای دومین خویشاوند این احتمال به 1 در 6 می‌رسد. فرزندان مادران مبتلا به احتمال 1 در 100 دچار IDDM می‌شوند.
دیابت شیرین غیر وابسته به انسولین (NIDDM)
برعکس دیابت جوانی ، انسولین در این بیماری که (Non Insulin Dependent Diabets Mellitus) یا NIDDM یا دیابت بالغین نیز نامیده می‌شود، وجود دارد. این دیابت در متوسط سن افراد چاق بوجود می‌آید. این دیابت در 80 تا 90 درصد دیابتی‌ها دیده شده است. علت این ضایعه ممکن است در اثر نقصان گیرنده‌های انسولین بر روی غشا سلولی سلولهای هدف ، یعنی ماهیچه ، کبد و بافت چربی باشد. این افراد با یک افزایش قند (هیپرگلیسمی) و افزایش لیپیدها (هیپرتری گلیسریدمی) دیده می‌شوند، ولی ستواسیدوز که در دیابت شیرین وابسته به انسولین وجود داشت، در این بیماران وجود ندارد. علت افزایش تری گلیسرید ، احتمالا به علت سنتز فراوان تری گلیسریدهای کبد در اثر تحریک حاصل از افزایش گلوکز و انسولین می‌باشد. چاقی قبل از اینکه ، دیابت خود را نشان دهد، وجود دارد و یکی از مهمترین عوامل ایجاد کننده این نوع دیابت است
فنوتیپ و سیر طبیعی NIDDM
NIDDM ، معمولا افراد چاق را در میانسالی را بعد از آن گرفتار می کند، هر چند با چاق شدن و بی تحرکی روز افزون کودکان و افراد جوان‌تر ، تعداد در حال افزایشی از آنها مبتلا می‌شوند. NIDDM تظاهر بی سروصدایی دارد به واسطه افزایش سطح گلوکز در بررسیهای روزمره تشخیص داده می‌شود. بطور کلی پیدایش NIDDM را به سه مرحله بالینی تقسیم می‌کنند:
• اول ، علی‌رغم مقاومت به انسولین ، گلوکز پلاسما طبیعی باقی می‌ماند.
• دوم، علی‌رغم افزایش غلظت انسولین ، افزایش غلظت گلوکز در خون ، پس از صرف غذا ایجاد می‌شود.
• سوم ، کاهش ترشح انسولین باعث افزایش غلظت خون در حالت ناشتا و دیابت آشکار می‌گردد.
علاوه بر افزایش غلظت گلوکز خون ، تنظیم نادرست متابولیزمی ناشی از اختلال عملکرد سلولهای بتا و مقاومت به انسولین سبب آترواسکلروز و بیماری کلیوی می‌شود. پیدایش این عوارض ، با زمینه ژنتیکی و میزان کنترل متابولیزمی ارتباط دارد. کنترل قاطع سطح گلوکز خون ، خطر عوارض را 35 تا 75 درصد کاهش می‌دهد.
اداره بیمار مبتلا به NIDDM
کاهش وزن ، افزایش فعالیت بدنی و تغییرات رژیم غذایی با بهتر کردن چشمگیر حساسیت و کنترل آن ، به بسیاری از مبتلایان به NIDDM کمک می‌کند. متاسفانه بسیاری از بیماران نمی‌توانند یا نمی‌خواهند نحوه زندگی خود را به حد کافی جهت انجام این کنترل ، تغییر دهند و نیاز به درمان با داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون مانند سولفونیل دوره‌ها) و بی‌گوانیدها دارند. برای نیل به کنترل قند خون و احتمالا کاهش خطر عوارض دیابت ، بعضی از بیماران نیاز به درمان با انسولین خارجی دارند. به هر حال انسولین درمانی با افزایش مقدار انسولین و چاقی ، مقاومت به انسولین را زیاد می‌کند
خطر توارث NIDDM
خطر NIDDM در جمعیت عمومی ، بسیار وابسته به جمعیت تحت مطالعه است. در اکثر جمعیتها این خطر از 1 تا 5 درصد می‌باشد. هر چند در ایالات متحده ، 6 تا 7 درصد است. اگر بیمار یک خواهر یا برادر مبتلا داشته باشد، خطر به یک در 10 افزایش می‌یابد. اگر یک خواهر یا برادر و یک خویشاوند درجه اول دیگر مبتلا شوند، خطر یک در 5 است. از آنجا که برخی اشکال NIDDM ، پیش زمینه IDDM (وابسته به انسولین) هستند، فرزندان بیمارن دچار NIDDM به احتمال تجربی یک در 10 دچار IDDM می‌شون

منابع :
دیابت چیست ؟ http://www.tbzmed.ac.ir
دیابت چیست ؟ http://aftab.ir
دیابت http://daneshnameh.roshd.ir
دیابت قندی http://daneshnameh.roshd.ir
آموزش تغذیه برای مبتلایان به دیابت http://publicrelations.tums.ac.ir

بیماری هپاتیت C چیست؟ 

كلا هپاتیت یعنی التهاب كبد كه عضوی بسیار فعال در بدن است. هپاتیت یا التهاب بافت كبد، موجب آسیب به كبد و مختل كردن فعالیت آن می‌شود. این اختلال یا التهاب به علل مختلفی به وجود می‌آید كه مهم‌ترین آنها آلودگی به ویروس‌های ایجادكننده هپاتیت مثل F، E، D، C، B، A و G است. در این بین ویروس هپاتیت C یكی از عوامل مهم ایجادكننده هپاتیت به حساب می‌آید.

اهمیت این بیماری چیست؟

بسیاری از بیماران مبتلا (حدود 90 درصد) بدون علائم واضح هستند و لذا از ابتلای خودشان خبردار نمی‌شوند.همچنین در بیش از 70 درصد از موارد، این بیماری مزمن شده و ویروس آن در خون باقی می‌ماند، نیمی از این ناقلان در صورت عدم تشخیص در طول زمان، مبتلا به بیماری‌های مهلكی مثل سرطان كبد یا سیروز می‌شوند.

با توجه به آنچه كه گفته شد آیا این بیماری علامت خاصی هم دارد؟

بیشتر بیماران، علامتی ندارند و یا بیماری آنها با علائم بسیار خفیف یا غیراختصاصی توأم است. در اقلیتی كه علائم دیده می‌شود، این علائم عبارتند از بی‌اشتهایی، تهوع، استفراغ، درد یا ناراحتی شكمی، تب و درد مفاصل.

این علائم كه در یك سرماخوردگی معمولی هم دیده می‌شود؟

بله، اتفاقا خیلی از موارد ابتلا با یك سرماخوردگی كه خود به خود خوب می‌شود، اشتباه می‌شوند.

پس این بیماری یرقان یا زردی در پی ندارد؟

چرا، هپاتیت سی در برخی از موارد علامت‌دارد و حتی زردی یا یرقان هم در پی دارد، ولی زردی در هپاتیت Cبسیار كمتر از هپاتیت نوع A و یا هپاتیت B است.

راه‌های انتقال هپاتیت C چیست؟

این بیماری از طریق تماس با خون فرد آلوده به سایرین سرایت می‌كند. بیشترین روش‌هایی كه در حال حاضر موجب سرایت بیماری هستند، استفاده از فرآورده‌های خونی كنترل شده و نیز استفاده از سرنگ‌های مشترك در معتادان است. احتمال سرایت ویروس هپاتیت C از طریق روابط جنسی كمتر است.
با توجه به بی‌علامت بودن اكثر ناقلین بیماری، اگر كسی شك داشت كه مبتلا به هپاتیت C شده یا نه چه‌كار باید بكند؟
می‌توان به پزشك خانوادگی یا مراكز مشاوره مراجعه كرد و راهنمایی خواست. در موارد زیر هم بهتر است از پزشک درخواست آزمایش خون برای بررسی هپاتیتC کرد.
سابقه مصرف مواد مخدر تزریقی
دریافت خون یا فرآورده‌های خونی تا قبل از سال 1376
سابقه پیوند اعضا قبل از سال 1376
سابقه طولانی دیالیز

اگر یكی از اطرافیان فردی به بیماری هپاتیت C مبتلا شده باشد باید چه كند؟

بایستی وسایل شخصی مانند مسواك، ریش‌تراش، موچین و سایر وسایل بهداشتی و آرایشی خود را مجزا كند تا مانع انتقال بیماری به دیگران شود. البته این بیماری از طریق سرفه و عطسه، غذا یا آب و استفاده از ظروف مشترك برای خوردن و آشامیدن منتقل نمی‌شود.

اگر كسی به هپاتیت C مبتلا شود آیا ممكن است به انواع دیگر هم مبتلا شود یا در مقابل آن ها ایمن است؟

احتمال دارد به انواع دیگر هم مبتلا شود و اتفاقا در صورت ابتلا به هپاتیت‌های دیگر، شدت بیماری در این افراد بیشتر و بیماری خطرناك‌تر است. به همین دلیل توصیه می‌شود اگر فردی به هپاتیت C مبتلا شد، هم خودش و هم خانواده‌اش باید علیه هپاتیت B واكسینه شوند.
آن چیزی كه هر بیمار مبتلا به هپاتیت احتیاج به دانستن آن دارد

چه كسی در خطر آلودگی با هپاتیت C است؟

راههای ابتلا به هپاتیت C نظیر آنهایی است كه برای هپاتیت B نام برده شد. به اختصار:
•افرادی كه خون یا فرآورده‏های خونی آلوده دریافت می‏كنند.
•خالكوبی
•كارگزاران بهداشتی و معتادین به مواد مخدر تزریقی
•بیماران دچار نارسایی كلیوی كه همودیالیز می‏شوند
•افرادی هستند كه در معرض ابتلا هپاتیت C قرار دارند. باز هم در بیش از یك سوم بیماران راه انتقال هرگز مشخص نمی‏شود.

علایم هپاتیت C چیست؟

بیشتر افرادی كه هپاتیت C گرفته‏اند علامت و شكایت مشخصی ندارند. اما بعضی افراد علایمی شبیه انفلوآنزا دارند كه عبارتند از: بی‏اشتهایی، تهوع و استفراغ، تب، ضعف، خستگی و درد خفیف شكم.
علایمی كه كمتر دیده می‏شوند شامل ادرا پررنگ و زردی چشمها و پوست می‏باشند. همانند هپاتیت B تنها راه كشف موارد مثبت از طریق آزمایش خون است.

چه درمانی برای معالجه بیماری بكار می‏رود؟

پزشك ممكن است برای شما اینترفرون الفا تجویز كند كه داروی ایمن و مؤثری برای درمان هپاتیت مزمن B و C در بیماران با بیماری كبدی جبران شده می‏باشد. شروع درمان با اینترفرون‏الفا می‏تواند باعث تأخیر در پیشرفت بیماری شود.
نمی‏توان پیشگویی كرد كه چه وقت بیماری پیشرفت خواهد كرد. هر چقدر شما سریعتر درمان را شروع كنید شانس بیشتری برای جلوگیری از عوارض جدی بیماری دارید. به منظور بهره‏مندی كامل از درمان با اینترفرون‏الفا شما باید دستورات پزشكتان را پیگیری كنید و درمان را به همان مدتی كه او برایتان تحویز كرده است ادامه دهید.

درمان با اینترفرون‏الفا چیست و چگونه عمل می‏كند؟

یك پروتئین است كه سلولهای مختلف بدن در هنگام ابتلا به عفونتهای ویروسی آن را ترشح می‏كنند تا در برابر عفونت مقاومت كنند. درمان با اینترفرون‏الفا، نوعی از اینترفرون انسانی را به اینترفرونی كه بدنتان خودش آن را می‏سازد (برای تحریك بیشتر سیستم ایمنی) اضافه می‏كند. استفاده از این دارو می‏تواند سبب بروز علایمی شبیه آنفلوآنزا شود، كه ممكن است دلالت بر مؤثر بودن درمان باشد. در حال حاضر دقیقاً معلوم نشده است كه چگونه این درمان در معالجه هپاتیت مزمن B و C عمل می‏كند. اینترفرون‏الفا ممكن است با حمله مستقیم به ویروس هپاتیت عمل كند، یا ممكن است سیستم ایمنی بدن را طوری تنظیم كند كه در غلبه بر ویروس كمك كند.

نحوه درمان با اینترفرون‏الفا چگونه است؟

درمان با ایتنرفرون‏الفا بوسیله تزریق است. شما می‏توانید آن را خودتان تزریق كنید یا آنكه پزشك، پرستار یا فرد دیگری این كار را برایتان انجام دهد. میلیونها نفر درست مثل شما تزریق را هر روز خودشان انجام می‏دهند. به خاطر داشته باشید كه بعد از چند تزریق، این كار برای شما آسانتر خواهد شد. درمان با اینتر فرون‏الفا را بكار برید و مطمئن باشید بزودی به آن عادت خواهید كرد.

آیا درمان با اینترفرون‏الفا عوارضی هم دارد؟

شایعترین عوارض جانبی درمان با اینترفرون‏الفا علایم شبیه آنفلوآنزا هستند كه معمولاً بعد از چند هفته كاهش پیدا می‏كنند. این عوارض شامل تب، لرز و دردهای عضلانی است. این عوارض در شروع درمان شایع هستند و نباید شما را بترسانند. اگر شما سؤالی درباره عوارض ایجاد شده برای خودتان یا درباره درمان دارید، برای اطمینان، با پزشك خود تماس بگیرید. مهم است كه بخاطر داشته باشید هرچند كه، درمان می‏تواند در ابتدا شما را، ناراحت كند اما احتمال پاك شدن بدن از ویروس در افرادی كه دچار این عوارض می‏شوند بیشتر است.
خیلی مهم است كه شما مطابق آنچه پزشكتان تجویز كرده است درمان را ادامه بدهید. تنها در این صورت است كه شما می‏توانید بیشترین بهره را از درمان با اینترفرون‏الفا ببرید.

چكار كنم تا از بعضی عوارض جانبی رها شوم؟

برای رهایی از بعضی عوارض جانبی اینترفرون‏الفا از دستورات زیر پیروی كنید:
الف) ضد دردها از قبیل استامینوفن یا ایبوبروفن می‏توانند برای جلوگیری یا آرام بخشی نسبی تب و درد بكار روند.
ب) تزریق اینترفرون‏الفا به هنگام خواب به شما اجازه خواهد داد تا در زمان بروز علایم شبیه آنفلوآنزا خواب باشید.
ج) انرژیتان را حفظ كنید: بكوشید تا بیشتر استراحت كنید.
د) به اندازه كافی مایعات بنوشید: قبل از درمان و طی درمان مایعات كافی بنوشید.
ه) غذاهای متعادل بخورید: از وجود مقدار كالری لازم در هر وعده غذایی اطمینان داشته باشید.
و) به چیزهای مثبت فكر كنید: دورنمای فكری سالمی داشته باشید.

آیا می‏توانم سایرین را آلوده كنم؟

اكثر افراد مبتلا به هپاتیت می‏توانند دیگران را آلوده سازند. هپاتیت B و C معمولاً از طریق تماس با خون یا فرآورده‏های خونی آلوده یا سوزن یا چیزهای تیز دیگر از قبیل تیغ و ماشین ریش‏تراشی از فردی به فرد دیگر انتشار یابند.
همچنین هپاتیت B با استفاده مشترك از مسواك یا سوهان ناخن می‏تواند منتقل شود. واكسن برای كمك به حفاظت افراد در مقابل هپاتیت B در دسترس است. پزشكان ممكن است توصیه كنند همه افراد خانواده شما واكسینه شوند. هپاتیت C به ندرت از طریق جنسی، از طریق مادر به نوزاد یا سایر افراد خانواده انتشار می‏یابد. و در این مورد واكسنی وجود ندارد.

آیا هپاتیت بر روند زندگی من تأثیری خواهد داشت؟

اولین چیزی كه باید به خاطر داشته باشید این است كه تنها شما گرفتار این بیماری نیستید. بیش از 4 میلیون نفر در ایالات متحده با یكی از انواع هپاتیتهای ویروسی آلوده هستند. در كشور ما بالغ بر 5/2 میلیون نفر با ویرسهای هپاتیت آلوده هستند و بیشتر این افراد از مشكل خود مطلع نیستند.
اگر چه شما تحت درمان با انترفرون‏الفا هستید، می‏توانید كار كنید وحتی مسافرت كنید. فقط همیشه دارو را به همراه داشته باشید. طرز تلقی شما نسبت به بیماری و چگونگی پذیرش آن عواملی است كه وضعیت شما را تعیین خواهد نمود. هر چقدر دید مثبت‏تری داشته باشید وضعیت عمومی شما بهتر خواهد بود. فقط به خاطر بسپارید كه صبوری و پایداری در درمان، به شما كمك خواهد كرد تا حداكثر بهره را از اینترفرون‏الفا ببرید.
داروهای متعددی برای درمان هپاتیت B وC بكار گرفته شده‏اند. موفقترین آنها تا كنون لامیوودین (برای هپاتیت B) و ریباویرین (برای هپاتیت C) بوده‏اند. در زیر به معرفی این داروها می‏پردازیم:

لامیوودین

لامیووین یك داروی خوراكی است كه به تنهایی می‏تواند ویرورس هپاتیت B را از بین ببرد. میزان تأثیر این دارو نیز در حدود 40-30% است (درست مثل انترفرون). البته پس از شروع درمان ویروس در اكثر موارد از بین می‏رود اما با قطع آن مجدداَ عود می‏كند. این دارو بسیار داروی مطمئنی است و عوارض جانبی آن ناچیز است. حسن دیگر آن خوراكی بودن آن است. اما متأسفانه هنوز بسیار گران است، مدت مصرف دارو حداقل 12 ماه می‏باشد.

ریباورین

ریباورین یك داروی خوراكی ضد ویروسی است كه مصرف همزمان آن با انترفرون در درمان هپاتیت C مؤثر است این دارو در حال حاضر نباید به تنهایی مصرف شود. مهمترین عارضة آن از بین رفتن گویچه‏های قرمز خون می‏باشد. كه ممكن است با ده درصد موارد منجر به قطع دارو گردد. بنابراین هنگام مصرف ریباویرین در فواصل منظم باید توسط پزشك معاینه شوید و آزمایشهای لازم را انجام دهید. مدت مصرف این دارو 12-6 ماه می‏باشد این دارو نیز بسیار گران قیمت است.

معرفی و علل بیماری هپاتیت c

معرفی
هپاتیت C یک بیماری ویروسی است که از طریق تماس با خون و ترشحات بدن افراد مبتلا منتقل می شود. این بیماری در اکثر بیماران حالت مزمن پیدا کرده و تعدادی از این افراد در آینده دچار عوارض بیماری مانند سیروز یا سرطان کبد می شوند.
علت
هپاتیت C توسط ویروس هپاتیت C که در سلول‌های كبد زندگی كرده و سبب بیماری كبدی می‌شود، ایجاد می‌گردد.
روش انتقال و سرایت بیماری:
ورود خون آلوده به خون شما سبب انتقال بیماری می‌شود.
تماس‌های معمولی مانند در آغوش گرفتن، بوسیدن، عطسه و سرفه كردن و یا استفاده از آب و غذای دیگران سبب بیمار شدن نمی‌شوند.
در معتادان تزریقی كه از سوزن‌های تزریق مشترك استفاده می‌كنند، بالاترین میزان ابتلا به هپاتیت C وجود دارد.
قبلاً انتقال این ویروس از طریق خون‌ها و اعضای اهدایی آلوده صورت می‌گرفت اما در حال حاضر تمام خون‌ها و اعضای اهدا شده از نظر آلودگی با ویروس هپاتیت C آزمایش می‌شوند.
احتمال انتقال بیماری از طریق رابطه جنسی كم است خصوصاً اگر شما تنها با یك نفر و برای مدت طولانی رابطه داشته باشید. در هر حال شما می توانید از کاندوم استفاده کنید.
در موارد نادری، هپاتیت C از طریق مادر آلوده به نوزاد منتقل ‌می شود. احتمال انتقال ویروس از مادر باردار به جنین حدود 5% می‌باشد و در زمان زایمان منتقل می شود و راهی برای كاهش خطر آن وجود ندارد.
شیردهی سبب انتقال ویروس نمی‌شود و در صورتی كه نوك پستان مادر زخم یا خونریزی داشته باشد، احتمال انتقال بیماری وجود دارد.
اگر با فرد مبتلا به هپاتیت C زندگی می‌كنید نگران نباشید تنها وسائلی مانند تیغ اصلاح، مسواك، ناخن‌گیر كه با خون تماس دارند را به صورت مشترك استفاده ننمائید.
علی‌رغم احتمال پایین انتقال هپاتیت C ، همسر و شریك جنسی، و اعضای خانواده باید از نظر ابتلا به هپاتیت C آزمایش شوند و در صورت نیاز تحت درمان قرار گیرند.
دوره کومون و بیماری‌زایی:
دوره کومون عبارت است از فاصله زمانی بین ورود ویروس به بدن تا بروز علائم بیماری كه از 2 هفته تا 6 ماه متفاوت است. هر کس تست هپاتیت C او مثبت است می تواند بیماری را به دیگران منتقل کند.
پیشگیری
هپاتیت C واكسن ندارد اما می‌توان با اقداماتی از آن پیشگیری نمود.
از سوزن تزریق مشترك با دیگران استفاده نكنید.
اگر در مراكز بهداشتی درمانی شاغل می‌باشید برای تماس با خون بیماران، سوزن و وسایل برنده آلوده، حتماً از دستكش پلاستیكی استفاده نمائید.
در صورت تمایل به تاتو كردن، درمان با طب سوزنی و یا هر عملی كه توسط فرو رفتن ابزار تیز و برنده در بدن صورت می‌گیرد، حتماً از تمیز بودن آنها اطمینان داشته باشید.
اگر آزمایش شما از نظر آلودگی به هپاتیت C مثبت است جهت جلوگیری از انتقال این ویروس به نكات زیر دقت كنید:
تیغ اصلاح، مسواك و ناخن‌گیر و هر وسیله‌ای كه ممكن است به خون شما آغشته شده باشد را در دسترس دیگران نگذارید و با آب و صابون آنها را تمیز نگهدارید.
زخم‌ها و خراش‌ها و تاول‌های پوستی خود را بپوشانید.
حتماً مراقب تامپونها، دستمال‌های بهداشتی و باندهایی كه با خون شما تماس دارند باشید.
از سرنگ مشترك با دیگران استفاده ننمائید.
از اهدا خون و اعضا به دیگران اجتناب نمائید.
می‌توانید به كودك خود شیر دهید اما باید دقت داشته باشید كه نوك پستان‌های شما زخم و خراشی نداشته باشد.
علائم
دو فرم هپاتیت C وجود دارد: فرم حاد و فرم مزمن. فرم حاد یعنی اینكه اخیراً به هپاتیت C مبتلا شده‌اید در حالیكه در فرم مزمن، بیش از 6 ماه از زمان ابتلا می‌گذرد. 85% افراد مبتلا به هپاتیت C در نهایت به فرم مزمن مبتلا می‌شوند.
هپاتیت C اغلب بدون علامت است و اکثر افراد 15 سال و یا بیشتر مبتلا به بیماری هستند که معمولاً بصورت اتفاقی طی انجام آزمایشات معمولی و یا اهدای خون، بیماری تشخیص داده می‌شود. بالا بودن آنزیم های کبدی می تواند اولین علامت بیماری باشد.
اگر بیمار علامت دار شود علائم عبارتند از:
خستگی
درد مفاصل
دل درد
خارش پوست
درد عضلانی
تیره شدن ادرار
یرقان و زردی ( زرد شدن سفیدی چشم و پوست)
هپاتیت C معمولاً باعث تخریب تدریجی كبد شده و حدود 25% افراد با هپاتیت C مزمن بعد از حدود 20 سال به آسیب جدی كبد ( نارسایی كبد) یا سیروز و سرطان كبد مبتلا می‌شوند.
علائم سیروز عبارتند از:
قرمزی كف دستان بعلت اتساع و گشاد شدن عروق كوچك
شبكه‌های عروقی كه منظره‌ای شبیه عنكبوت زیر پوست ایجاد می‌كنند ( مخصوصاًدر پوست قفسه سینه، شانه‌ها و صورت)
بزرگ شدن شكم
تحلیل رفتن عضلات
خونریزی گوارشی بعلت اتساع وریدهای گوارشی كه می‌تواند خطرناك باشد.
آسیب به مغز و سیستم عصبی كه آنسفالوپاتی نامیده می‌شود كه سبب مشكلاتی از جمله گیجی، عدم تمركز و اختلال حافظه می‌شود.
کی به پزشک مراجعه کنم
به پزشک مراجعه کنید در صورتی که:
در صورتی که در معرض خطر ابتلا به هپاتیت C هستید.
در تماس با هپاتیت C بوده اید.
علائم هپاتیت C را دارید.
آزمایش خون شما برای هپاتیت C مثبت بوده است.
در صورتی که مبتلا به هپاتیت C هستید و دچار هر یک از علائم زیر شدید به اوژنس مراجعه کنید:
احساس گیجی و یا داشتن توهم
خونریزی از مقعد یا استفراغ خونی
به چه كسانی می‌توان مراجعه نمود :
پزشكان عمومی
متخصصین اطفال
متخصصین داخلی
متخصصین عفونی
اگر دچار عوارض هپاتیت شده‌اید مجموعه‌ای از یك متخصص بیماری‌های گوارش و كبد و متخصص بیماری‌های عفونی می‌توانند به شما كمك نمایند.

آزمون های تشخیصی

گرفتن شرح حال و انجام معاینه دقیق پزشك را در تشخیص هپاتیت C یاری می‌كند و اگر به هپاتیت C مشكوك شد یك آزمایش خون جهت ارزیابی وجود آنتی‌بادی ضدویروس هپاتیت C درخواست می‌كند.
كه درصورت مثبت بودن نتیجه این آزمایش، آزمایش دیگری جهت بررسی ژنتیكی ویروس (RNA) انجام می‌شود. كه آزمایش آنتی‌بادی، ابتلای قبلی و آزمایش ژنتیكی فعال بودن هپاتیت C در حال حاضر و نوع ویروس هپاتیت C را نشان می‌دهد.
در صورت مثبت بودن آزمایشات فوق، ممكن است پزشك بیوپسی از كبد (نمونه‌گیری از كبد)انجام دهد برای این كه مشخص شود آیا ویروس به كبد شما آسیبی رسانده یا نه. در طی بیوپسی، از بین دنده‌ها سوزنی وارد كبد كرده و نمونه تهیه می‌كند و نمونه را زیر میكروسكوپ بررسی خواهد كرد.
ممكن است پزشك سی‌تی‌اسكن و MRI یا سونوگرافی نیز جهت بررسی احتمالی سرطان کبد درخواست نماید.

درمان

هپاتیت C همیشه نیاز به درمان ندارد. درمان بستگی به نوع بیماری، نوع ویروس، میزان تخریب کبدی و وضعیت عمومی سلامت شما دارد. دارو هایی که بکار می رود گران قیمت و دارای عوارض جانبی هستند و برای همه مفید نمی باشند.

درمان و مراقبت در منزل:

روش‌های زیر وضعیت روحی و جسمی شما را بهبود بخشد:
كم كردن تحرك: كاهش فعالیت‌ها و استراحت بیشتر در رفع خستگی شما كمك كننده است با كمك دیگران برنامه كاری خود را سبك‌تر و قابل انعطاف‌تر نمائید.
ورزش: ورزش می تواند انرژی شما را افزایش داده و افسردگی را کاهش دهد. ورزش آئروبیک بسیار مناسب است. فردای روز مصرف پگ اینترفرون از ورزش هایسنگین خود داری کنید.
برنامه غذایی مرتب و مقوی: بی‌اشتهایی و حالت تهوع در هپاتیت C رخ می‌دهد در این صورت باید تعداد وعده‌ها بیشتر شده و مقدار غذا در هر وعده كم شود. اگر بعدازظهرها دچار حالت تهوع می‌شوید وعده غذایی مقوی و كاملی را صبح استفاده كنید. رژیم غذایی مناسب عبارت است از استفاده زیاد از سبزیجات و میوه‌ها و محدود كردن قندها و چربی‌ها. اگر سیروز دارید مصرف نمك و پروتئین زیاد، خوب نیست.
اجتناب از الكل و داروها: الكل و برخی داروها سبب آسیب‌ رساندن به كبد می‌شوند اجتناب از آنها در صورت ابتلا به هپاتیت C امری ضروری است. در مورد الكل و داروهای مورد استفاده خود با پزشك صادق باشید و اگر تصمیم به ترك اعتیاد خود به این مواد را دارید با پزشك خود مشورت كنید. در مورد تمام داروهای نسخه شده و حتی گیاهی نیز با پزشك خود مشورت نمائید.
كنترل خارش بدن: در صورت ابتلا به خارش بدن حتماً با پزشك خود مشورت نمائید تا داروی مناسب برای شما تجویز شود. به دستورات درج شده روی بسته دارو عمل كرده و در صورت بروز هرگونه عارضه مصرف دارو را قطع نمائید.
كمك گرفتن برای رفع افسردگی: افسردگی در تمام بیماری‌های مزمن و طولانی مدت ممكن است رخ دهد و یا افسردگی می‌تواند یكی از عوارض داروهای ضدویروسی استفاده شده در درمان هپاتیت C باشد. حتماً در مورد دریافت داروهای ضدافسردگی و یا مشاوره روانی با پزشك خود مشورت نمائید.
كسب اطلاعات در مورد بیماری: داشتن اطلاعات بیشتر در مورد هپاتیت C شما را در كنترل بیشتر بیماری كمك می‌كند. اطلاعات بیشتر در تصمیم‌گیری بهتر برای درمان و تغییرات در نحوه زندگی (چه از نظر جسمی و چه از نظر عاطفی و روانی) كمك كننده خواهد بود.

درمان دارویی:

هدف از درمان هپاتیت C محدود كردن و بازداشتن ویروس از آسیب رساندن جدی و بیشتر به كبد می‌باشد. درمان مقدماتی هپاتیت C بستگی به این دارد كه به فرم حاد یا مزمن آن دچار شده باشید.

درمان هپاتیت C حاد و كوتاه مدت:

بدلیل عدم اطلاع از بیماری و بدون علامت بودن آن، درمان صورت نمی‌گیرد. در صورت اطلاع درمان در پیشگیری از بیماری طولانی مدت نقش خواهد داشت. البته هنوز بر سر این كه چه زمانی درمان آغاز شود و نیز طول مدت درمان بحث وجود دارد.

درمان هپاتیت C مزمن و طولانی مدت:

اگر آزمایشات خون و بیوپسی كبد شما، مطرح كنندة بیماری مزمن باشند، اما كبدتان سالم باشد ممكن است نیازی به درمان نداشته باشید. در حالیكه كبدتان آسیب دیده باشد نیاز به درمان تركیبی دارید.

درمان ضدویروسی در موارد زیر پیشنهاد نمی‌شود:

معتادان تزریقی و الكلیها (مصرف كنندگان متادون می‌توانند از این داروها استفاده كنند)

مبتلایان به سیروز پیشرفته

ابتلا به افسردگی شدید و دیگر اختلالات روانی
حاملگی و یا تمایل به باردار شدن: در صورتیكه از داروهای ضد ویروسی استفاده كرده‌اید تا 6 ماه پس از قطع دارو باید از 2 روش پیشگیری از بارداری استفاده نمائید. (این داروها روی جنین اثر می‌گذارند)
ابتلا به یك بیماری خودایمنی مثل لوپوس، سوریازیس، روماتوئید آرتریت و یا بیماری‌هایی مانند دیابت، بیماری قلبی و تشنج.
داروهای ضدویروسی در افراد 18 سال به بالا كه در خونشان ویروس وجود داشته و بیوپسی كبد نشان دهنده آسیب كبدی می‌باشد، توصیه می شود.
در مورد درمان ضدویروسی در كودكان 17 – 3 ساله اطلاعات كمی وجود دارد اما متخصصان معتقدند كه كارآیی این داروها در اطفال مانند بالغین است و درمان تركیبی با ریباویرین و اینترفرون در اطفال تائید شده است.
درمانهای دارویی ضدویروسی عبارتند از:
پگ اینترفرون و بقیة انواع اینترفرونها كه شبیه پروتئینی در بدن هستند كه برای مبارزه با عفونت ایجاد می‌شود.
تركیب اینترفرونها با ریباویرین كه شانس بهبودی را افزایش دهد.
تركیب پگ اینترفرون و ریباویرین موثرتر از تركیب سایر اینترفرون ها و ریباویرین می‌باشد. مصرف پگ اینترفرون بصورت تزریق هفتگی و طریقه مصرف ریباویرین 2 قرص روزانه می‌باشد.
طول مدت درمان بستگی به نوع ویروس از نظر ژنتیكی دارد و از 6 ماه تا 1 سال طول می‌كشد. اگر پس از 3 ماه بهبودی در كبد حاصل نشود مصرف دارو قطع خواهد شد.
درمان تركیبی پگ اینترفرون و ریباویرین در 50 تا 80% موارد باعث درمان یا کنترل بیماری می شود.
گاهی اوقات درمان باعث كاهش تعداد ویروسها در خون نمی شود ولی با این حال برخی از مطالعات نشان داده كه درمان باز هم می‌تواند از آسیب كبدی ‌ممانعت كرده و احتمال سیروز و سرطان كبد را كاهش دهد.
داروهای درمانی هپاتیت C گران قیمت بوده و دارای عوارضی از جمله خستگی، سردرد، تب، حالت تهوع، افسردگی، کم خونی، اختلالات تیروئید و مشكلات دیگری می‌شوند.
باید منافع درمان ضد ویروسی نسبت به مضار آن سنجیده شود. در تصمیم گیری برای دریافت درمان عجله نكنید زیرا هپاتیت C به آرامی پیشرفت می‌كند. حتماً در این زمینه با پزشك خود مشورت كنید.
اگر تمایل به دریافت داروی ضدویروسی نداشته باشید، پزشك شما را تحت بررسی دقیق و دوره‌ای قرار می‌دهد و هر 5 - 4 سال یكبار از شما بیوپسی كبد به عمل می‌آورد تا میزان آسیب كبدی شما را كنترل نماید.

درمان عدم پاسخ به دارو های ضد ویروسی:

گاهی اوقات با وجود ناموفق بودن اولین دوره درمان می شود دوره دیگری را امتحان کرد. این موضوع بستگی به آن دارد که چقدر خوب دوره اول را تحمل کرده باشید، چقدر درمان اولیه موثر بوده باشد، تفاوت دوز دارو با دوره اول چقدر باشد و نوع ویروس هپاتیت C چه باشد.

درمان جراحی:

در صورتیكه هپاتیت C سبب آسیب كبدی و نارسایی و از كار افتادن كبد شود، جهت افزایش طول عمر بیمار، پیوند كبد انجام می‌شود. كه البته پیوند كبد عملی متداول و معمولی نمی‌باشد.
پیوند كبد عملی گران قیمت با خطر بالا بوده و پیدا كردن كبد اهدا شده نیز مشكل است. تنها افرادی كه از سلامتی كامل برخورداند ( غیر از نارسایی كبد ) برای این عمل در نظر گرفته می‌شوند.
پیوند كبد برای معتادان تزریقی، الكلیها، مبتلایان به افسردگی شدید و یا اختلالات روانی مناسب نیست.
اگر پیوند كبد دریافت كردید تا آخر عمر باید تحت نظر متخصص بوده و جهت جلوگیری از پس زدن پیوند نیاز به مصرف داروهای سركوب كننده ایمنی دارید.
هپاتیت C ممكن است سبب درگیر كردن كبد جدید شما نیز شود و می‌تواند مشكل اساسی ایجاد كرده و سبب از كار افتادن كبد پیوندی شود. با این حال اكثر بیماران پس از دریافت پیوند كبد از حال عمومی خوبی برخوردارند و می‌توانند به زندگی طبیعی خود بازگردند.

درمان‌های دیگر:

برخی از بیماران در پی یافتن درمان‌های تكمیلی و یا روش‌های درمانی دیگر برای هپاتیت C هستند. تا این زمان روش دیگری برای كاهش علائم و درمان این بیماری پیدا نشده است.

سیر بیماری

بعد از اینكه ویروس به بدن شما وارد می‌شود ممكن است دچار هپاتیت C حاد شوید كه بیشتر افراد مبتلا به هپاتیت C حاد مشكل كبدی نداشته و بهبود می‌یابند.
بیش از 85% از افرادی كه به ویروس هپاتیت C دچار شده‌اند فرم مزمن بیماری در آنها ایجاد می‌شود.
هپاتیت C مزمن به مرور باعث ایجاد آسیبهای كوچك كبدی می‌شود كه در صورتیكه میزان این آسیبها زیاد شود در عملكرد كبد شما تاثیر خواهد داشت و حدود 25% از افراد مبتلا به هپاتیت C مزمن طی 20 سال و یا بیشتر دچار مشكلات جدی كبدی مانند سیروز و هپاتوسلولار کارسینوما می‌شوند.
عوامل زیر می‌توانند احتمال ابتلاء شما به آسیب شدید كبدی افزایش دهند:
میزان آسیب کبدی در زمان تشخیص بیماری
سن بالای 40 سال
مصرف الکل
مرد بودن
چاقی
دیابت
ابتلا به HIV یا سایر بیماریهای سیستم ایمنی
با وجود این كه اغلب افراد مبتلابه هپاتیت C مزمن، در اثر این بیماری فوت نمی‌كنند، %5 - 1 از افراد مبتلا به آسیب جدی و شدید كبد ناشی از هپاتیت C جان خود را از دست می دهند.
در مطالعات زیادی كه انجام شده مشخص گشته كه بطور متوسط زمان ابتلا به هپاتوسلولار کارسینوما 28 سال پس از آلوده شدن با ویروس هپاتیت C می‌باشد. هپاتوسلولار کارسینوما 10-8 سال پس از ابتلای بیمار به سیروز، رخ می‌دهد.
افراد مبتلا به هپاتیت C در صورت بروز سیروز، داشتن سن بالا، مرد بودن و بالا بودن آلفافیتوپروتئین (AFP)، استفاده از الكل و ابتلا همزمان به هپاتیت B، احتمال بیشتری دارد كه به هپاتوسلولار کارسینوما دچار شوند.
سیروز احتمال ابتلا به هپاتوسلولار کارسینوما را بالا می‌برد. اما برخی ازمبتلایان به هپاتوسلولار کارسینوما، سیروز ندارند.

بیماریهای مرتبط

خیلی از بیماریهای خارج از كبدی با هپاتیت C مزمن ارتباط دارند كه ربطی با شدت بیماری كبدی نداشته و وقوع آنها امری معمول نمی‌باشد.

كرایوگلوبولینیمیا:

شایع‌ترین بیماری، كرایوگلوبولینیمیا می باشد. وقتی سلول‌های سفید خون توسط ویروس هپاتیت C تحریك شوند آنتی‌بادی غیرطبیعی به نام كرایوگلوبولین تولید می‌كنند كه این آنتی‌بادی‌های غیرطبیعی در عروق كوچك بدن رسوب كرده و سبب ایجاد التهاب عروقی (واسكولیت) می‌شوند و می‌توانند اعضای مختلف بدن از جمله پوست، مفاصل و كلیه را درگیر سازند.
این بیماری علائم متفاوتی را ایجاد می‌كنند مانند: درد مفاصل و التهاب مفاصل، لكه های ‌ برافروخته و ارغوانی رنگ خصوصاً در قسمت پایینی پاها (پورپورا)، تورم پاها به علت دفع پروتئین در ادرار و درگیری و درد عصبی (نوروپاتی).
پدیده رینود نیز در این بیماران ممكن است رخ دهد. رینود عبارت است از تغییر رنگ نوك انگشتان دست و پا در اثر سرما كه ابتدا سفید، سپس ارغوانی و در نهایت قرمز رنگ می‌شود.
كرایو به معنی سرد می‌باشد و در آزمایشگاه كرایوگلوبولین از طریق تماس خون با سرما شناسایی می‌شود. هم‌چنین اگر التهاب عروقی (واسكولیت) در بیوپسی و نمونه‌گیری از اعضای بدن (مثلاً پوست یا كلیه) دیده شود، تأیید كننده وجود كرایوگلوبولین می‌باشد.
درمان صحیح ویروس هپاتیت C می‌تواند سبب از بین رفتن كرایوگلوبولین شود.

لنفوم:

لنفوم (سرطان سلول‌های لنفاوی) سلول‌های B غیرهوچكینی نیز با هپاتیت C مزمن در ارتباط می‌باشد و علت آن تحریك شدن زیاد سلول‌های سفید خون از نوع B، توسط ویروس هپاتیت C می‌باشد كه سبب تولید سلول‌های B غیرطبیعی می‌شود.
درمان موارد خفیف این بیماری با اینتروفرون گزارش شده است ولی اکثر بیماران نیاز به درمان‌های ضد سرطان دارند.

بیماری‌های پوست:

دو بیماری‌ پوستی لیكن پلان و پورفیریا کوتانئا تاردا (porphyria cutanea tarda) با هپاتیت C مزمن ارتباط دارند كه با درمان هپاتیت C (درمان با اینتروفرون) این بیماری‌ها نیز بهبود می‌یابند.
وجود اتوآنتی‌بادی:
در 25% از بیماران مبتلا به هپاتیت C آنتی‌بادی علیه بدن خود بیماران (اتوآنتی‌بادی) وجود دارد مانند آنتی‌بادی ضد هسته سلول، آنتی‌بادی ضد ماهیچه صاف و فاكتور روماتوئید.

چگونه با هپاتیت C کنار بیاییم؟

زیستن با بیماری‌های مزمن از قبیل هپاتیت C سبب افسردگی و مشکلات عصبی می‌شود. همچنین درمان این بیماری‌ها خود باعث عوارض جانبی شده كه كنار آمدن با آنها نیز ساده نیست.
از سوی دیگر این گونه بیماری‌ها در روابط فردی بیمار با دیگران نیز تداخل دارند. شما ممكن است به علت ترس از عكس‌العمل‌ و برخورد فامیل و آشنایان از برخورد و رویارویی با آنها پرهیز نمائید. ولی حقیقت این است كه در زمان بیماری، شما احتیاج بیشتری به افراد برای اعتماد كردن و تكیه كردن به آنها دارید. روابط خود را با دیگران حفظ كنید اما واقعیت‌ها را در مورد بیماری خود به آنها بگوئید.
افراد خانواده، همسر و شریك جنسی و هر كسی كه خود شما صحیح می‌دانید باید از بیماری شما اطلاع داشته باشند هر چند كه امكان انتقال بیماری به آنها كم باشد. باید این افرد آزمایش شده و در صورت نیاز درمان شوند. در جریان قرار دادن دیگران، به نفع شما نیز می‌باشد چرا كه برای درمان بیماری نیاز به همكاری و درك متقابل خانواده و دوستان صمیمی خود دارید. جهت تفهیم بهتر، قبل از این كه با آنها در مورد بیماری خود صحبت كنید، شرایط را آماده نمائید و واقعیت‌های زیر را در مورد هپاتیت C برای ایشان توضیح دهید :
هپاتیت C بسیار آرام پیشرفت می‌كند و ممكن است چند دهه بدون علامت باشد.
هپاتیت C قابل درمان و كنترل است و درصورت بروز علائم، درمان می‌تواند به شما كمك كند.
هپاتیت C به راحتی سرایت نمی‌كند، احتمال ابتلای دیگر اعضای خانواده كم است.
داشتن اطلاعات صحیح در مورد هپاتیت C بسیار كمك كننده است.
با همسر خود صحبت كنید. اگر چه امكان سرایت بیماری طی تماس جنسی كم است اما باز هم امكان ابتلا وجود دارد. استفاده از كاندوم همواره توصیه می‌شود زیرا از انتقال هپاتیت C و بیماری‌های مقاربتی دیگر جلوگیری می‌نماید. اگر شما برای مدتی طولانی و تنها با یك نفر رابطه دارید احتمال انتقال بیماری خیلی كم است. همسر و شریك جنسی خود را در ابهام نگذارید و حتماً در مورد بیماری خود با او صبحت کرده با هم به نتیجه واحدی برسید.

چگونه با هپاتیت C زندگی کنیم؟

در صورت ابتلا به هپاتیت C به 2 نكته توجه كنید:
شما سالها می‌توانید زندگی طبیعی داشته باشید.
مبتلا بودن به بیماری‌های مزمن نیاز به حمایت عاطفی دیگران دارد در غیر اینصورت شما احساس تنهایی می‌كنید.
اغلب افراد بیمار، بیشتر به بیماری خود توجه می‌كنند و كمتر به خود اهمیت می‌دهند. برای آسوده شدن از این حالت احتیاج به كمك مناسب چه در زمینة عاطفی و چه در زمینة پزشكی دارید.

اقدامات پزشكی:

هپاتیت C یك بیماری مزمن است و شما سالها با پزشك معالج خود در ارتباط خواهید بود. لذا پزشكی را كه از با تجربه و حاذق بودن او اطمینان دارید و براحتی با او مسائل را در میان می‌گذارید انتخاب نمائید. پزشكی كه واقعاً بیماری و شرایط شما را درك نماید هر بار زمان کافی به شما اختصاص دهد می‌تواند كمك بسیاری به شما كند.
هم چنین از منابع ( كتاب، سایتهای اینترنتی) موثق در مورد بیماری خود و درمان آن كسب اطلاع نمائید ( دقت كنید كه منابع بی‌ارزش و غیر علمی را انتخاب نكنید).

رابطة هپاتیت C و افسردگی:

زیستن با هر بیماری مزمنی سبب افسردگی می‌شود. اما افسردگی در بیماران تحت درمان با پگ اینترفرون یك عامل خطرناك است. درمان هپاتیت C می تواندسبب عوارض جانبی عاطفی روانی مانند عصبانیت، تحریك‌پذیری و یا افسردگی شود.
افرادی كه سابقه افسردگی دارند قبل از اینكه تحت درمان برای هپاتیت C قرار گیرند با روان پزشك حتماً مشورت نمایند. شاید لازم باشد درمان تا بهتر شدن شرایط روانی بیمار، به تعویق افتد و یا اینكه قبل از شروع درمان هپاتیت C افسردگی بیمار درمان شود. همچنین ورزش و تمرینات بدنی مرتب در بهبود حال روانی و افسردگی بیماران موثر است. حتماً قبل از شروع درمان، در مورد افسردگی ناشی از دارو با همسر خود صحبت كنید.

گروه درمانی:

برای دوستان و افراد خانواده، سخت است كه مشكلات شما را درك كنند لذا ممكن است دوست داشته باشید با بیمارانی كه مانند خود شما هستند آشنا شوید. این وب سایت یک بخش مخصوص بیماران جهت ارتباط با هم دارد.

کنترل

مراقبت از سلامت خود، برای بیماران هپاتیتی بسیار مهم است. اقدامات دیگری علاوه بر تغذیة مناسب، تمرینات و ورزش‌های مرتب، درمان دارویی و برخورداری از حمایت عاطفی خانواده، در حفظ سلامتی شما نقش دارند كه عبارتند از:
اجتناب از بیمار شدن: ابتلا به دیگر ویروسهای درگیر كنندة كبد مانند ویروس هپاتیت B و A برای بیماران مبتلا به هپاتیت C خطرناك است لذا واكسینه شدن علیه این بیماریها به شما توصیه می‌شود. همچنین ایدز سبب تضعیف سیستم ایمنی شما شده و روند پیشرفت بیماری را سرعت می‌بخشد. اگر شركای جنسی متعددی دارید حتماً از كاندوم جهت پیشگیری از این بیماری‌ها، استفاده نمائید.
داشتن خواب كافی: معمولاً بیماران هپاتیتی، با اختلال در خوابیدن مواجهند. بیخوابی یكی از عوارض درمان می‌تواند باشد و بیماران فكر می‌كنند كه مشكل پیش پا افتاده و جزئی است. اما واقعیت این است كه بیخوابی می‌تواند اثر زیادی داشته و حتی برخی از علائم از جمله خستگی مفرط می‌تواند ناشی از بیخوابی باشد. درمان خاصی برای بیخوابی ناشی از هپاتیت C وجود ندارد اما راههای معمولی مانند حمام آب گرم، اجتناب از ورزش وپرهیز از غذا خوردن زیاد قبل از خواب موثرند. همچنین با نظر پزشك خود می‌توانید از داروهای خواب آور استفاده كنید.
دقت داشتن در مورد الكل و داروهای دیگر: كبد در متابولیسم و پاك سازی خون از برخی مواد نقش دارد و هپاتیت C می‌تواندسبب كاهش این عملكرد طبیعی كبد شما شود. لذا الكل، برخی داروهای گیاهی و پزشكی برای مدت طولانی‌تری در بدن باقی می‌مانند و اثر بیشتر و شدیدتری به جا می‌گذارند برخی از مواد سبب افزایش خطر آسیب كبدی در بیماران مبتلا به هپاتیت C می‌شوند. ضد دردها و قرص‌های سرماخوردگی كه دارای استامینوفن و آسپیرین می‌باشند و نیز مقادیر زیاد برخی ویتامینها مثل ویتامین D و A و بسیاری از گیاهان دارویی می‌توانند سبب آسیب رساندن به كبد شوند خصوصاً‌ زمانی كه بیمار الكل مصرف می‌كند. اگر هپاتیت C دارید هرگز خودسرانه داروی گیاهی، ویتامین و دیگر داروها را مصرف نكنید. اگر سیگار می‌كشید و یا اعتیاد دارید حتماً جهت ترك آن اقدام نمائید و به مراكز معتبر جهت ترك اعتیاد مراجعه کنید.
حفظ آرامش خود: خود بیماری مزمن و نیز درمان آن می تواند سبب عصبانیت و افسردگی شود. ورزش به همان اندازه كه از لحاظ جسمی مفید است از لحاظ فکری وروحی نیز موثر است. استفاده از تكنیك‌های كسب آرامش (Relaxation) و ماساژ می‌توانند موثر باشند افراد زیادی از این روشها سود می‌برند. خود را تنها نگه ندارید با دیگران رابطة اجتماعی برقرار كنید. با دوستان خود به گردش روید و كارهایی كه دوست دارید انجام دهید. اجازه ندهید ناراحتی شما در مورد بیماری خود مانع از انجام كارهای معمولی شما شود.
مثبت اندیش باشید: بسیاری از بیماران مبتلا به هپاتیت C زندگیهای طولانی دارند و برای سالها علائم بیماری را نشان نمی‌دهند. مرتب به خود یادآوری نمائید كه تشخیص زودرس بیماری می‌تواند به نفع زندگی شما باشد و به این نتیجه برسید كه تشخیص دادن بیماری شما می‌تواند باعث شود تا شما زندگی سالمتر و كاملتری چه از لحاظ فیزیكی و جسمی و چه از لحاظ عاطفی داشته باشید.
آلودگی همزمان به HIV و ویروس هپاتیت C
1. افرادی که حامل HIV می باشند، به خصوص معتادانی که مواد مخدر تزریقی استفاده می کنند، ممکن است که ویروس هپاتیت C (التهاب کبد) را نیز با خود حمل کنند.
2. بیماری هپاتیت C در افرادی که حامل HIV هستند، جدی تر و خطرناک تر است.
3. بسیاری از بیماران مبتلا به هپاتیت C هیچگونه علایمی از این بیماری نشان نمی دهند.
4. بیماری هپاتیت C (التهاب کبد) قابل معالجه است.
1. یکی از راه های آلودگی به HIV تزریق مواد مخدر است. تزریق مواد مخدر همچنین یکی از راه های اصلی شناخته شده آلودگی به ویروس هپاتیت C نیز است. در حقیقت 50 درصد تا 90 درصد افرادی که از طریق تزریق مواد مخدر آلوده به HIV شده اند، همزمان مبتلا به بیماری هپاتیت C می باشند.
عفونت به ویروس هپاتیت C در اشخاصی که آلوده به HIV می باشند جدی تر می باشد.
2. ویروس هپاتیت C می تواند به کبد آسیب رساند و همچنین در معالجه HIV می تواند تاثیر منفی داشته باشد. بنابراین افرادی که آلوده به HIV می باشند، باید مطمئن شوند که ناقل ویروس هپاتیت C نمی باشند و تمام پیشگیری ها و اقدامات لازم برای جلوگیری از آلوده شدن همزمان به ویروس هپاتیت C را به عمل آورند.
3. بسیاری از افرادی که دچار بیماری هپاتیت C می باشند، هیچگونه علایمی از این بیماری را در خود بروز نمی دهند. بنابراین خون این افراد باید مورد آزمایش قرار گیرد اگر جواب آزمایش نشان دهنده آلودگی به ویروس هپاتیت C باشد، پزشک می بایست قطعه کوچکی از کبد را برداشته (بیوپسی Biopsy/ ) تا از این راه میزان خسارت وارده به کبد را مشخص کند.
4. معالجه ویروس هپاتیت C در بیماران مزمن (بیمارانی که این ویروس را برای مدت طولانی با خود حمل کرده اند)، حتی برای افراد آلوده به HIV ، انجام پذیر است.

عوامل‌ افزایش‌ دهنده‌ خطر

• مسافرت‌ به‌ مناطقی‌ که‌ بهداشت‌ نامناسبی‌ دارند.
• بی‌بندوباری‌
• تزریق‌ موادمخدر داخل‌ رگ‌
• مصرف‌ الکل
• تزریق‌ خون
• کارکنان‌ پزشکی‌ و سایر حرفه‌های‌ خطرزا
• مهد کودک‌ها یا مراکز نگهداری‌
• دیالیز
• تغذیه‌ نامناسب‌
• وجود بیماری‌ که‌ باعث‌ کاهش‌ مقاومت‌ بدن‌ شده‌ باشد.

چگونه کبد به هپاتیت C مبتلا می‌شود؟

از بین بیماریهاى ویروسى، بیمارى هپاتیت یكى از شایع‌ترین‌هاست. با وجود اینكه ویروس‌هاى عامل هپاتیت همگى به بافت كبد حمله می‌کنند اما به دلیل ساختار ژنتیكى متفاوتشان منجر به بروز انواع مختلف هپاتیت مثل A، B، C و D مى‌شوند.
در این میان هپاتیت سی در اغلب موارد بدون آنكه با نشانه خاصى همراه باشد كبد را آلوده می كند و بدون كه فرد متوجه شده باشد در مراحل پیشرفته منجر به سرطان کبد می‌شود.
ابتلا به این بیماری از عمده‌ترین علل زمینه‌ساز پیوند کبد در جهان به شمار می‌رود. درسال گذشته میلادی نزدیک به یک میلیون مورد هپاتیت سی در سراسر جهان گزارش شد. در حال حاضر دارو یا روش درمانى مشخصى براى درمان و یا تحت كنترل در آوردن این بیمارى ویروسى وجود ندارد در درجه نخست به دلیل اینكه تا كنون روشن نبود که ویروس هپاتیت سی چطور وارد سلول سالم می‌شود.
متخصصان ژنتیک دانشگاه کلن در آلمان مدتهاست كه بر روى این ویروس تحقیق مىكنند. این متخصصان معتقدند حضور یا عدم حضور یک پروتئین مشخص درون سلولهای کبد،نقش مهمی در بروز بیماری هپاتیت سی بازی می‌کند. این پروتئین که آنرا Nemo نام گذاشته‌اند هدایت کننده یك سیگنال مشخص در سلولهای کبدی است. شناسایی این پروتئین پژوهشگران را به براى ساخت داروی كه هپاتیت سی تحت کنترل درآورد امیدوار كرده است.
Mikroskopپروفسور مانولیس پاسپاراکیس مدیر این پروژه در مورد Nemo می‌گوید: «Nemo پروتئینى است که یک مرحله بسیار مهم را درون سلول كنترل می‌کند. این پروتئین مثل کلیدی است که یک در مشخص را قفل مى‌كند. تصور كنید درون هر كدام از سلولهاى كبدى درى وجود دارد كه مانع ورود عوامل خارجی به درون سلول مى‌شود. اگر این در قفل نشود سلول در برابر حمله عوامل خارجی مثل ویروس‌ها بی‌دفاع می‌ماند.»
عدم حضور Nemo و غیرفعال شدن این پروسه دفاعى راه را براى ورود ویروس‌هاى مختلف از جمله ویروس هپاتیت سى باز می گذارد. حمله ویروس هپاتیت سى به سلولهاى كبدى تعداد زیادى از سلولهای این اندام را از بین مىبرد. در نتیجه بافت كبد برای جبران سلولهای از دست رفته شروع به تقسیم پر سرعت و سلول سازی می‌کند. حالتی که در طولانی مدت منجر التهاب این بافت و بیماری مضمن كبد می‌شود. اكنون این سوال مطرح است كه چطور و چه زمانى میتوان داروى موثر علیه هپاتیت سى تهیه كرد.
پروفسور پاسپاراكیس مى‌گوید: «در حال حاضر فقط می شود امیدوار بود و احتمال داد كه در مسیر درستى هستیم. اما با قطعیت می توانم بگویم كه بسیارى از ویروس‌ها با بلوكه كردن این پروتئین وارد سلول می‌شود. ما در مدل‌هاى آزمایشگاهى‌مان توانستیم ثابت كنیم كه غیر فعال شدن پروتئین Nemo عامل اصلى سرطانى شدن سلولهاى كبدى در اثر حمله ویروس هپاتیت C است. حال باید دنبال راهى باشیم كه پروتئین غیرفعال را دوباره فعال كند.»
با اینكه یافتن این پروتئین و نحوه عمل آن درون سلولهاى كبدى گام بزرگى در راه شناخت بیمارى هپاتیت سى است پروفسور پاسپاركیس و گروه تحقیقاتى او معتقدند دست كم پنج تا ده سال زمان نیاز دارند تا بتوانند به مدل آزمایشگاهى‌شان را به نسخه داروخانه‌اى تبدیل كنند.

منابع :

هپاتیت C ، علت ، پیشگیری ، علائم ، تشخیص ، درمان http://ylym.wordpress.com
بیماری هپاتیت C چیست؟ http://www.birtak.com
هپاتیت C- زندگی با یك بیماری مزمن و بیصدا http://publicrelations.tums.ac.ir
آن چیزی كه هر بیمار مبتلا به هپاتیت احتیاج به دانستن آن دارد http://publicrelations.tums.ac.ir
چگونه کبد به هپاتیت C مبتلا می‌شود؟ http://www.dw-world.de
آلودگی همزمان به HIV و ویروس هپاتیت C http://www.iranhiv.com
هپاتیت ویروسی http://daneshnameh.roshd.ir
هپاتیت C http://aftab.i

انواع هپاتیت ها و راه های جلوگیری از آن 

هپاتیت آ

هپاتیت نوعی التهاب کبدی است که می تواند توسط مشروبات الکلی یا برخی از داروها ایجاد شود، اما معمولا در اثر عفونت ویروسی به وجود می آید.
انواع مختلفی از ویروسها می توانند این بیماری را ایجاد کنند که روش بیماری زایی هرکدام متفاوت است.
نحوه ابتلا به این بیماری ویروس هپاتیت آ (اچ آ وی) یکی از عمومی ترین عوامل عفونتزا در بسیاری از نقاط جهان است و می تواند از طریق خوردن یا آشامیدن غذا ویا آب آلوده نیز سرایت کند. این ویروس در مدفوع یافت شده و در صورت تماس مقدار اندکی از مدفوع فرد مبتلا به هپاتیت آ با دهان فرد دیگر می تواند منتقل شود. این سخن بدان معنی است که ویروس مذکور می تواند از طریق برخی فعالیتهای جنسی نیز انتقال یابد.
رعایت مسایل بهداشت فردی و شستشوی کامل دستها می تواند خطر سرایت این ویروس را به حداقل برساند.
علایم و نشانه ها ممکن است افراد بدون داشتن هیچ گونه علامتی، ناقل این بیماری به دیگران باشند.
برخی از علایمی که ممکن است بروز کند عبارت است از:
* داشتن کسالتی شبیه به سرماخوردگی مختصر و متوسط
* تهوع و استفراغ
* اسهال
* بی اشتهایی
* کاهش وزن
* زردی یا یرقان (زرد شدن پوست و سفیدی چشمها، زرد تیره شدن ادرار و کمرنگ شدن مدفوع)
* خارش پوست برخی از افراد هم ممکن است به بستری شدن در بیمارستان نیاز پیدا کنند.
آزمایشهای طبی برای تشخیص بیماری با انجام آزمایشهای خون پزشک می تواند وجود بیماری هپاتیت آ را تشخیص دهد. وی برای کشف عامل عفونت از شما سوالاتی نیز خواهد پرسید.

مثبت بودن نتیجه آزمایش خون به چه معناست؟

مثبت بودن نتیجه آزمایش خون می تواند معانی زیر را داشته باشد:

عفونت سابق:

این بدان معنی است که شما قبلا در معرض ویروس هپاتیت آ قرار داشته و بدنتان آنرا از میان برده است. به این ترتیب بدنتان دارای ایمنی طبیعی دربرابر ابتلای مجدد به این بیماری است.

عفونت فعلی:

هنگامی که علایم بیماری هپاتیت آ در فردی ظاهر می شود احتمال آنکه در هفته های پیش از آن، ویروس این بیماری به دیگران نیز سرایت کرده باشد وجود دارد.
بنابراین پزشک برای جلوگیری از ابتلای دیگران به این بیماری پرسشهایی از شما خواهد پرسید. در صورتیکه این ویروس به دیگران هم منتقل شده باشد، پزشک برای کاستن از شدت علایم بیماری برای آنها آمپول تجویز می کند.
بسیاری از نشانه های بیماری هپاتیت آ پس از گذشت چند هفته برطرف می شود، اگرچه برخی از افراد ممکن است تا ماهها بعد احساس خستگی در خود حس کنند. به احتمال کم، امکان بروز آسیب های مزمن به کبد وجود دارد.
منفی بودن نتیجه آزمایش خون به چه معناست؟ این نتیجه به این معنی است که شما تاکنون در معرض این ویروس نبوده و بالتبع از ایمنی در برابر آن برخوردار نیستید. چنانچه در معرض ابتلا به این بیماری قرار داشته باشید پزشک به شما توصیه می کند که خود را در برابر آن واکسینه نمایید.
تشخیص و درمان عفونت هپاتیت آ معمولا شدید نیست اما گاهی باعث التهابات شدید کبدی می شود که سبب بستری شدن فرد در بیمارستان می شود.
واکسیناسیون با تزریق واکسن هپاتیت آ در بازو می توان به مدت یکسال دربرابر این بیماری ایمن شد. تزریق آمپول ثانوی در مدت ۶ تا ۱۲ ماه بعد می تواند تا ۱۲ سال در برابر این بیماری ایمنی ایجاد کند. غالبا ایمن سازی در برابر این بیماری در مورد افرادی انجام می شود که قصد مسافرت به کشورهای آلوده از نظر هپاتیت آ را دارند. چنانچه اخیرا در معرض تماس با ویروس این بیماری قرار گرفته اید می توانید برای جلوگیری از پیشرفت آن خود را واکسینه نمایید.
مصرف مشروبات الکلی برای مبتلایان به بیماری هپاتیت آ فوق العاده خطرناک است. پزشک به شما توصیه های تغذیه ای مناسب و پیشگیریهای لازم برای جلوگیری از سرایت بیماری به دیگران را خاطر نشان خواهد کرد.

هپاتیت ب

هپاتیت نوعی التهاب کبدی است که می تواند توسط مشروبات الکلی یا برخی از داروها ایجاد شود، اما معمولا در اثر عفونت ویروسی به وجود می آید.
انواع مختلفی از ویروسها می توانند این بیماری را ایجاد کنند که روش بیماری زایی هرکدام متفاوت است.
نحوه ابتلا به این بیماری ویروس هپاتیت ب (اچ بی وی) که بسیار مسری است، شیوع زیادی در سرتاسر نقاط جهان دارد.

روشهای سرایت این ویروس عبارت است از:

* انجام فعالیتهای جنسی (بدون کاندوم) نافذ (یعنی ادخال آلت در مهبل، مقعد یا دهان) با همسر
مبتلا. همچنین انجام آمیزش جنسی با کسی که خون آلوده به این بیماری به وی تزریق شده است.
* استفاده مشترک از سرنگ یا دیگر لوازم تزریقی با فرد آلوده
* استفاده از وسایل غیر استریل برای خالکوبی، حجامت یا طب سوزنی
* سرایت از مادر به کودک که عمدتا هنگام تولد رخ می دهد. واکسینه کردن کودک هنگام تولد از سرایت هپاتیت ب به وی جلوگیری می کند.
*تزریق خون آلوده به این ویروس (در انگلستان تمامی خونهای تزریقی از نظر وجود این ویروس تحت آزمایش قرار می گیرد).
علایم و نشانه ها گاهی ممکن است هیچ نوع نشانه ای از این بیماری در فردی ظاهر نشده اما با این وجود وی ناقل ویروس آن به دیگران باشد.
علایمی که ممکن است این بیماری از خود نشان دهد عبارتند از:
* داشتن کسالتی شبیه به سرماخوردگی مختصر و متوسط
* تهوع و استفراغ
* اسهال
* بی اشتهایی
* کاهش وزن
* زردی یا یرقان (زرد شدن پوست و سفیدی چشمها، زرد تیره شدن ادرار و کمرنگ شدن مدفوع)
* خارش پوست برخی از افراد هم ممکن است به بستری شدن در بیمارستان نیاز پیدا کنند.
بسیاری از افراد بالغی که دچار ویروس هپاتیت ب می شوند کاملا بهبود یافته و تا آخر عمر در برابر آن ایمن می شوند. بین ۲% تا ۱۰ % از این دسته از افراد ناقل مزمن این بیماری می شوند، این بدان معنی است که آنها ویروس این بیماری را به دیگران منتقل خواهند کرد و کبدشان نیز ممکن است دچار آسیبهای مزمن شود.
چنانچه کودکان به ویژه نوزادان دچار این بیماری شوند احتمال آنکه ناقل مزمن آن شوند زیاد است.
اگر شخصی چند سال مبتلا به ویروس هپاتیت ب باشد ممکن است دچار عوارض زیر شود:
* هپاتیت مزمن
* التهاب کبد
* سرطان کبد
آزمایشهای طبی برای تشخیص بیماری با انجام آزمایشهای خون پزشک می تواند وجود بیماری هپاتیت ب را تشخیص دهد. وی برای کشف عامل عفونت از شما سوالاتی نیز خواهد پرسید.

مثبت بودن نتیجه آزمایش خون به چه معناست؟

u۱۶۰۵ مثبت بودن نتیجه آزمایش خون می تواند معانی زیر را داشته باشد:

عفونت سابق:

این بدان معنی است که شما قبلا در معرض ویروس هپاتیت ب قرار داشته و بدنتان آنرا از میان برده است. به این ترتیب بدنتان دارای ایمنی طبیعی دربرابر ابتلای مجدد به این بیماری است.

عفونت فعلی:

این به معنی آن است که شما حامل ویروس هپاتیت ب بوده و می توانید آن را به دیگران سرایت دهید. همچنین شما در معرض خطر بیماری کبدی مزمن قرار داشته و بهتر است برای انجام دیگر معاینات به یک مرکز تخصصی مراجعه کنید.
از نتیجه مثبت آزمایش می توان با انجام آزمایشهای دیگر و مراجعه به متخصص مطمئن شد. برای تشخیص میزان تاثیرگذاری هپاتیت ب بر روی کبد و تجویز بهترین روش درمان، ممکن است نیاز به برداشتن نمونه کوچکی از بافت کبد باشد (بافت برداری یا بیوپسی کبد).
منفی بودن نتیجه آزمایش خون به چه معناست؟ این نتیجه نشان می دهد که شما تاکنون در معرض این ویروس نبوده و بالتبع از ایمنی در برابر آن برخوردار نیستید. چنانچه در معرض ابتلا به این بیماری قرار داشته باشید پزشک به شما توصیه می کند که مجددا آزمایش را تکرار کرده و خود را در برابر آن واکسینه نمایید.
تشخیص و درمان چنانچه التهاب کبد شدید نباشد بسیاری از افراد به درمان نیاز پیدا نمی کنند. در صورتیکه نیاز به درمان التهاب کبد داشته باشید برای مداوای کامل به یک مرکز تخصصی معرفی خواهید شد.
واکسیناسیون با سه بار تزریق واکسن هپاتیت ب در زمان ۳ تا ۶ ماه می توان دست کم به مدت پنج سال دربرابر این بیماری ایمن شد.
با اتمام تزریق واکسنها آزمایش خون گرفته شده تا از کارآیی واکسنها اطمینان حاصل شود
آمپول ثانوی در مدت ۶ تا ۱۲ ماه بعد می تواند تا ۱۲ سال در برابر این بیماری ایمنی ایجاد کند. غالبا ایمن سازی در برابر این بیماری در مورد افرادی انجام می شود که قصد مسافرت به کشورهای آلوده از نظر هپاتیت آ را دارند.
چنانچه اخیرا در معرض تماس با ویروس این بیماری قرار گرفته اید می توانید برای جلوگیری از پیشرفت آن خود را واکسینه نمایید. مصرف مشروبات الکلی برای مبتلایان به بیماری هپاتیت آ فوق العاده خطرناک است.
پزشک به شما توصیه های تغذیه ای مناسب و پیشگیریهای لازم برای جلوگیری از سرایت بیماری به دیگران را خاطر نشان خواهد کرد.
چنانچه وجود بیماری هپاتیت ب در شما تایید شد توصیه می شود که به طور مداوم آزمایش خون انجام داده و تحت معاینه قرار گیرید.
از مصرف مشروبات الکلی اجتناب نمایید. ممکن است پزشک به شما توصیه کند که غذاهای کم چرب و کم نمک مصرف کنید.
به منظور جلوگیری از سرایت ویروس، برای انجام فعالیتهای جنسی نافذ از کاندوم استفاده کنید. همسرتان در صورت ایمن نبودن در برابر این بیماری باید واکسینه شود.
پزشک به شما توصیه های لازم از قبیل عدم استفاده مشترک از مسواک یا تیغ موتراشی را برای جلوگیری از انتقال این ویروس به دیگران خواهد گفت. همواره باید به خاطر داشت که استفاده از کاندوم هنگام آمیزش جنسی، خطر سرایت بیماریها و عفونتهای مقاربتی را کاهش می دهد.

هپاتیت ث

هپاتیت نوعی التهاب کبدی است که می تواند توسط مشروبات الکلی یا برخی از داروها ایجاد شود، اما معمولا در اثر عفونت ویروسی به وجود می آید.
انواع مختلفی از ویروسها می توانند این بیماری را ایجاد کنند که روش بیماری زایی هرکدام متفاوت است.
نحوه ابتلا به این بیماری روشهای سرایت ویروس هپاتیت ث (اچ سی وی) عبارت است از:
* استفاده مشترک از سرنگ یا دیگر لوازم تزریقی با فرد مبتلا
* استفاده از وسایل غیر استریل برای خالکوبی، حجامت یا طب سوزنی
* انجام فعالیتهای جنسی (بدون کاندوم) نافذ (یعنی ادخال آلت در مهبل، مقعد یا دهان) با همسر مبتلا.
همچنین انجام آمیزش جنسی با کسی که خون آلوده به این بیماری به وی تزریق شده است.
البته حالت مذکور روش عمده سرایت این بیماری محسوب نمی شود.
* در موارد نادر، سرایت از مادر مبتلا به کودک که عمدتا هنگام تولد رخ می دهد.
واکسینه کردن کودک هنگام تولد از سرایت هپاتیت ب به وی جلوگیری می کند. خطر سرایت آن زمانی که مادر به ویروس ایدز هم مبتلا باشد افزایش می یابد.
*تزریق خون آلوده u۱۵۷۶ به این ویروس (در انگلستان تمامی خونهای تزریقی از نظر وجود این ویروس تحت آزمایش قرار می گیرد).
علایم و نشانه ها گاهی ممکن است هیچ نوع نشانه ای از این بیماری در فردی ظاهر نشده اما با این وجود وی ناقل ویروس آن به دیگران باشد.
علایمی که ممکن است این بیماری از خود نشان دهد عبارتند از:
* داشتن کسالتی شبیه به سرماخوردگی مختصر و متوسط
* تهوع و استفراغ
* اسهال
* بی اشتهایی
* کاهش وزن
* زردی یا یرقان (زرد شدن پوست و سفیدی چشمها، زرد تیره شدن ادرار و کمرنگ شدن مدفوع)
* خارش پوست برخی از افراد هم ممکن است به بستری شدن در بیمارستان نیاز پیدا کنند.
مطالعات نشان می دهد که تنها در ۲۰ % از مبتلایان به هپاتیت ث، ویروس از خون پاک می شود و در حدود ۸۰ % از آنها همچنان باقی مانده و می تواند به دیگران هم سرایت کند.
اگر شخصی چند سال مبتلا به ویروس هپاتیت ث باشد ممکن است دچار عوارض زیر شود:
* هپاتیت مزمن
* التهاب کبد
* سرطان کبد
آزمایشهای طبی برای تشخیص بیماری آزمایشهای طبی برای تشخیص این بیماری از سال ۱۹۸۹ امکان پذیر شده است.
با انجام آزمایشهای خون پزشک می تواند وجود بیماری هپاتیت ث را تشخیص دهد. وی برای کشف عامل عفونت از شما سوالاتی نیز خواهد پرسید.

مثبت بودن نتیجه آزمایش خون به چه معناست؟

به این معنی است که شما حامل ویروس هپاتیت ث بوده و می توانید آنرا به دیگران منتقل کنید. ابتدا یک آزمایش برای تشخیص وجود پادتنهای ویروس هپاتیت ث انجام می شود. مثبت بودن نتیجه این آزمایش نشان می دهد که شما در معرض این ویروس قرار گرفته و بدنتان با تولید پادتن واکنش نشان داده است. البته این آزمایش مشخص نمی کند که آیا به این بیماری مبتلا هستید یا خیر.
معمولاً به شما توصیه می شود که برای انجام آزمایشهای تکمیلی به پزشک متخصص مراجعه کنید.
انجام می دهد. اگرچه ویروس هپاتیت ث در بعضی (HCV-RNA) پزشک متخصص برای تشخیص وجود ویروس هپاتیت ث آزمایش خون دیگری از بیماران کاملا برطرف می شود، اما در بدن بسیاری از مبتلایان به صورت مزمن باقی مانده و می تواند به دیگران هم سرایت کند.
ممکن است پزشک برای تشخیص میزان تاثیرگذاری هپاتیت ث بر روی کبد یکسری از آزمایشهای بررسی عملکرد کبد بافت کبد نمونه برداری کند (بافت برداری یا بیوپسی کبد).
نتایج این آزمایشها به پزشک در تصمیم گیری درباره انتخاب روش مناسب درمان کمک می کند.
البته باید به این مساله هم اشاره شود که برطرف شدن ویروس نیز به معنی ایمن شدن در برابر ابتلای مجدد به این بیماری نیست.

منفی بودن نتیجه آزمایش خون به چه معناست؟

این نتیجه احتمالاً به معنی آن است که شما هیچگاه در تماس با ویروس هپاتیت ث قرار نداشته اید. البته از آنجا که این آزمایشها بر مبنای یافتن پادتنهای ویروس هپاتیت ث استوار بوده و تولید پادتنها هم ممکن است چند ماه طول بکشد، چنانچه اخیراً در معرض تماس با این ویروس قرار گرفته باشید، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که آزمایش را تکرار نمایید.
در حال حاضر واکسنی برای محافظت در برابر این بیماری وجود ندارد.
چنانچه وجود عفونت فعال هپاتیت ث در شما تایید شد توصیه می شود که به طور منظم آزمایش خون داده و به پزشک مراجعه کنید.
همچنین باید از مصرف مشروبات الکلی جداً پرهیز کنید. همچنین پزشک ممکن است به شما توصیه کند که غذاهای کم چرب و کم نمک بخورید. ویروس هپاتیت ث با انجام فعالیتهای جنسی نافذ می تواند منتقل شود، از اینرو هنگام ابتلا به این بیماری برای جلوگیری از سرایت آن به همسرتان از کاندوم استفاده کنید.
پزشک کلیه توصیه های لازم برای جلوگیری از سرایت بیماری به دیگران (مانند عدم استفاده مشترک از مسواک یا تیغ موتراشی) را به شما یاد آوری خواهد کرد.
همواره به خاطر داشته باشید که استفاده از کاندوم خطر سرایت بیماریهای مقاربتی را کاهش می دهد.
ویروسی شدن(هرپِس)ناحیه تناسلی،هرپِس تناسلی در اثر ویروسهای نوع ساده هرپس ایجاد می شود. این ویروس می تواند دهان، ناحیه تناسلی، پوست اطراف مقعد و انگشتها را آلوده کند.
با اتمام نخستین فعالیت هرپس، این ویروس می تواند در رشته های عصبی پنهان شود، به این ترتیب کلاً غیر قابل تشخیص شده و علایمی از خود ظاهر نمی کند. البته در برخی از افراد ممکن است ویروس مجددا به سطح پوست یا محل ابتلا برگردد (عود کند).
این پدیده ممکن است هنگام بیماری یا از کار افتادگی رخ دهد. بعضی از افراد هم ممکن است هیچگاه مجددا به آن مبتلا نشوند.
انواع ویروس دو نوع ویروس هرپس وجود دارد که هردوی آنها عفونی اند اما نوع یک دهان یا بینی را آلوده کرده، درحالیکه نوع دو عمدتا ناحیه تناسلی و مقعد را آلوده می کند.
عمدتاً عفونت ناحیه تناسلی و مقعد در اثر ویروس نوع دو تولید شده که البته گاهی هم ممکن است در اثر انجام فعالیتهای جنسی با دهان، در اثر نوع یک هم ایجاد شود.
علایم و نشانه ها علایم این بیماری در زنان و مردان می تواند یک یا چند مورد از موارد زیر باشد:
* احساس خارش یا سوزش در ناحیه تناسلی یا مقعد.
* ایجاد تاولهای حاوی مایع که پس از ترکیدن زخمهای کوچکی برجای گذاشته و می تواند دردناک باشد. این تاولها پس از خشک شدن، جدا شده و بهبود می یابند که بهبود یافتن آنها می تواند بین ۲ تا ۴ هفته طول بکشد.
* احساس درد هنگام ادرار کردن در صورت تماس ادرار با زخمهای گفته شده.
* ناخوشی شبیه به سرماخوردگی، کمردرد، سردرد، غدد متورم و یا تب.
ظاهر شدن علایم فوق نشان دهنده آن است که ویروس بسیار عفونی شده است. البته عود مجدد این بیماری معمولاً خفیفتر است؛ زخمهای ایجاد شده کمتر، کوچکتر و با درد کمتری بوده و سریعتر بهبود می یابد. همچنین علایم سرماخوردگی نیز ظاهر نمی شود.
نحوه ابتلا به این بیماری هرپس از طریق تماس پوستی با شخص مبتلا منتقل می شود. این ویروس قسمتهایی که از طریق آنها وارد بدن شده را آلوده می کند.
راهنماییهایی برای کاهش عوارض بیماری هنگام ابتلا به این بیماری می توانید

برای کاستن از عارضه های آن و برخورداری از احساس بهتر از راهنماییهای زیر استفاده کنید:

* در صورت داشتن درد می توانید داروهای مسکن (مانند آسپیرین یا پاراسماتول) مصرف کنید.
* روزی دوبار شستشوی ملایم قسمتهای که دچار جراحت شده اند در محلول آب نمک (نصف قاشق چایخوری نمک در ۲۸۰ سی سی آب گرم) می تواند تسکین دهنده بوده و به خشک شدن جراحتها کمک کند.
* یک تکه یخ که درون پارچه یا هوله تمیزی پیچیده شده را روی قسمتهای مربوطه قرار دهید.
* چنانچه دفع ادرار رایتان با درد همراه است سعی کنید درون تشتی از آب ادرار کنید و یا هنگام دفع ادرار بر روی خود آب بریزید.
* برای خنثی شدن ادرار آب و مایعات زیاد بنوشید. همچنین هرگز ادرار خود را نگه ندارید زیرا ممکن است مشکلات دیگری ایجاد کند.
* از آفتاب گرفتن پرهیز کنید.
* به اندازه کافی استراحت کنید.
مراقبت از خود و همسرتان هنگام ابتلا به هرپس، تاولها و زخمها بسیار عفونی بوده و ویروس می تواند با تماس مستقیم به دیگران سرایت کند.

برای جلوگیری از آن باید از انجام کارهای زیر خودداری کنید:

* بوسیدن زمانی که شما یا همسرتان جراحتهایی در اطراف دهان دارید.
* انجام فعالیت جنسی با دهان هنگامی که شما یا همسرتان جراحتهایی در اطراف دهان یا ناحیه تناسلی دارید.
* انجام هرگونه تماس ناحیه تناسلی یا مقعد (حتی با وجود استفاده از کاندوم) هنگامی که شما یا همسرتان جراحتهایی در ناحیه تناسلی دارید.
* استفاده از آب دهان برای مرطوب کردن لنز چشم درصورتی که جراحتهایی در اطراف دهان دارید.
فراموش نکنید که قبل و بعد از دست زدن به جراحتها، حتماً دستهایتان را با صابون بشویید.
در فاصله زمانی بین عود کردن مجدد هرپس احتمال سرایت آن بسیار کاهش می یابد، اگرچه گاهی ممکن است اتفاق بیافتد. با این وجود ابتلای به هرپس به معنی پایان یافتن دوران فعالیت جنسی شما نیست.
برای کسب اطلاعات بیشتر در این باره به یک مشاور درمانی مراجعه کنید.
به خاطر داشته باشید که کاندوم تنها زمانی می تواند از سرایت هرپس جلوگیری کند که روی تمام تاولها را بپوشاند. بیماری هرپس از طریق فعالیتهای جنسی غیر نافذ نیز می تواند منتقل شود.
عوارض بیماری هرپس تناسلی و سرطان گردن رحم هیچ گونه ارتباطی میان هرپس تناسلی و سرطان گردن رحم وجود ندارد. با این وجود توصیه می شود که هر خانمی به طور منظم آزمایشهای اسیمر را انجام دهد.
هرپس تناسلی و بارداری داشتن هرپس تناسلی تاثیری بر قابلیت باروری زن نمی گذارد. اگر هرپس در سه ماهه اول بارداری عارض شود به احتمال کم، خطر سقط جنین وجود دارد. ابتلا به هرپس در اواخر بارداری هم ممکن است باعث تولد زودهنگام نوزاد شود.
با این وجود بیشتر خانمهایی که در طول بارداری چندین بار هرپس آنها عود کرده، زایمانی طبیعی داشته اند.
منبع : سایت پزشکان بدون مرز

 سه علامت بیماری در پایان زندگی افراد 

مقدمه:

انجمن پزشکی آمریکا (ACP) خط مشی های جدیدی را به منظور پیشرفت در کاهش درد بیماران در مراحل پایانی زندگی (EOL) انشار داد.
خط مشی های ارائه شده حاکی از آنند که پزشکان باید مرتباً به ارزیابی بیمارانی بپردازند که به بیماری های جدی دچار بوده و از علایمی همانند درد، کوتاهی تنفس و افسردگی در مراحل پایانی زندگیشان رنج می برند.
پزشکان باید از درمان های تایید شده به منظور درمان چنین شرایطی بهره گیرند و همچنین مطمئن باشند که چنین درمان هایی برای همه بیماران مبتلا به بیماری های جدی به کار گرفته می شود.
بر اساس گفته دکتر امیر قاسم عضو ارشد برنامه های بالینی و کیفیت مراقبت دپارتمان انجمن پزشکی آمریکا بسیاری از آمریکایی ها در مراحل پایانی زندگی خویش به بیماری های جدی مبتلا هستند و در این بین خانواده های بیماران نیز از این درگیری و گرفتاری به وجود آمده مستثنی نیستند.
او گفت: «ما خواهان آنیم تا از بهترین امکانات و شواهد موجود در پیشرفت و توسعه درمان این بیماران و تسکین نشانه های بیماران در مراحل پایانی زندگی آن ها استفاده کنیم. مروری بر مدارک به دست آمده نشانگر این مطلب است که سه نشانه معمول در این بیماران شامل درد، مشکلات تنفسی و افسردگی هستند از این رو خط مشی تدوین شده توجه و تمرکز خود را بر روی این سه مساله معطوف می سازد.»
توصیه های ارائه شده در این خط مشی ها استفاده از داروهای تایید شده را در کنترل درد، کوتاهی تنفس و افسردگی در مراحل پایانی زندگی بیمار، ضروری می داند. این خط مشی ها هم چنین بر این نکته تاکید دارد که پزشکان باید مرتباً بیماران خود را در مراحل پایانی زندگی ارزیابی و کنترل کنند.
درد بیماران مبتلا به سرطان می تواند از طریق داروهای ضد التهاب، نارکوتیک ها و بیس فسفونات ها کنترل شود.
بیمارانی که در مراحل پایانی زندگی با مشکلات تنفسی همانند تنگی نفس دست و پنجه نرم می کنند می توانند از نارکوتیک ها و اکسیژن برای مدت کوتاهی برای رهایی از هیپوکسی بهره گیرند.
بیماران مبتلا به افسردگی نیز می توانند به وسیله داروهای ضد افسردگی و سایر مداخله گرهای روانی مداوا شوند.

انجمن پزشکان آمریکا از سال ۱۹۸۱ از طریق ارزیابی تاثیرات بالینی روش های انجام شده، در صدد گسترش و پیشرفت هر چه بهتر خطی مشی های صادر شده از سوی این انجمن است. انجمن پزشکان آمریکا بیشتر توجه و عنایت به رضایت و موافقت عموم و عقیده کارشناسان بر اسناد و شواهد بالینی به دست آمده تکیه دارد.
تجدید نظر کمیته مذکور بر این نکته دلالت دارد که شواهد به دست آمده در مراحل پایانی زندگی بیماران از کیفیت بالایی برخوردار نبوده و عمده شواهد دریافت شده برگرفته از زندگی بیماران مبتلا به سرطان است که روزهای پایانی عمر خود را سپری می کنند.
از این رو خط مشی جدید که بر اساس این شواهد بنیان نهاده شده به خوبی به ارزیابی مراحل پایانی زندگی بیماران مبتلا به مشکلات قلبی، بیماری های ریه، یا زوال عقل یا درمان هایی از قبیل حمایت های تغذیه ای ، درمان های مکمل یا جایگزین و مراقبت های روحی و روانی نمی پردازد.
خطی مشی مراقبت های مراحل پایانی زندگی به وسیله انجمن پزشکان آمریکا در ۱۴ جولای ۲۰۰۷ تصویب شد. مراقبت های پایانی زندگی افراد بر اساس نظر انیستیتو پزشکی که یکی از پیشگامان در پیشرفت کیفیت مراقبت های بهداشتی است، مشخص شده است. این انیستیتو امیدوار است که این خط مشی ها بتوانند به پزشکان در چگونگی مراقبت از بیماران غیر قابل علاج یا دارای شرایط مزمن بیماری کمک کنند.
درجه بندی چگونگی و اهمیت به کار بستن توصیه های ارائه شده در خط مشی انجمن پزشکان آمریکا بر اساس درجه بندی های استاندارد پایه ریزی شده است. تمام توصیه های ACP در خصوص مراحل پایانی زندگی افراد جزو توصیه های اکید و قوی درجه بندی می شود و این درجه بندی به آن معناست که به کار بستن این توصیه ها و مزایای حاصله از آن ها بر خطرات احتمالی ایجاد شده برتری دارد.
تمام توصیه های EOL بر اساس شواهد با کیفیت متوسط طبقه بندی می شود زیرا بیشتر شواهد به دست آمده برگرفته از زندگی بیماران سرطانی در مراحل پایانی زندگی است.

خلاصه ایی از خط مشی های انجمن پزشکان به شرح زیر است:

▪ توصیه ۱:
پزشکان باید بیماران مبتلا به امراض جدی را در مراحل پایانی زندگیشان از نظر نشانه هایی همانند درد، تنگی نفس و افسردگی دائماً ارزیابی و کنترل کنند ( درجه بندی: توصیه اکید، کیفیت متوسط در شواهد به دست آمده ).
▪ توصیه ۲ :
پزشکان باید برای بیماران مبتلا به امراض جدی در مراحل پایانی زندگی از درمان های مناسب تایید شده به منظور کنترل دردشان بهره گیرند. این درمان ها برای بیماران مبتلا به سرطان شامل داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی، اوپیوئیدها و بیس فسفونات ها است (درجه بندی: توصیه اکید، کیفیت متوسط در شواهد به دست آمده ).
▪ توصیه ۳ :
پزشکان باید برای بیماران مبتلا به بیماری های جدی در مراحل پایانی زندگی از درمان های تایید شده ای به منظور تنگی نفس استفاده کنند. این درمان ها برای بیماران مبتلا به تنگی نفس غیر قابل تسکین شامل استفاده از اوپیوئیدها و برای بیماران با هیپوکسی کوتاه مدت بهره گیری از اکسیژن است ( درجه بندی: توصیه اکید، کیفیت متوسط در شواهد به دست آمده ).
▪ توصیه ۴ :
پزشکان برای کنترل افسردگی بیماران مبتلا به عوارض و بیماری های جدی در مراحل پایانی زندگی باید از درمان های تایید شده استفاده کنند. این درمان ها برای بیماران مبتلا به سرطان شامل استفاده از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مهار کنندگان بازجذب مجدد سروتونین یا مداخله گرهای روانی است ( درجه بندی: توصیه اکید، کیفیت متوسط در شواهد به دست آمده ).
▪ توصیه ۵ :
پزشکان باید مطمئن باشند که چنین درمان هایی برای تمام بیماران مبتلا به بیماری های جدی به کار گرفته می شود ( درجه بندی: توصیه اکید، کیفیت ضعیف در شواهد به دست آمده )

/ن