«دستگیری از نیازمندان»نخستین و عام ترین هنر دوستداران حضرت مهدی(ع) است.
ایشان هر کجا نیازمندی را بیابند حتّی بی آن که تقاضای او را بشنوند برای یاری رساندن به او مهیّا شده، از ریختن آبروی دیگران سخت پرهیز می کنند.
مسکین و بی کس و فقیر را اطعام می نماید، در راه ماندگان را بی نیاز می سازند و قرض وامداران را ادا می کنند. اینان از احوال خویشان و همسایگان و دوستان و رفقای خود، آگاه اند و هرگز خود را به بی خیالی نمی زنند.
از ثروت و دارایی و علم و هنر خود به دیگران می بخشند و آن گاه که چیزی برای عطا ندارند کلام شیرین و لبخند مهربانشان، دل درمندان را تسکین می دهد.
دستان پر برکتشان، تواناتر باد!
«گشاده دستی» نیز از دیگر هنرهای یاران حضرت قائم(ع) است. اینان به وقت دارایی از آن چه روزی شان شده به دیگران انفاق کرده و صدقه می دهند و یقین دارند هر عمل خیرشان چون بذری است که هفتصد دانه می دهد و این همه برای خداوند که بخشنده ی مطلق است البتّه گران نیست.
شایان ذکر است که آن ها در این مورد نیز همچون موارد دیگر رعایت اعتدال را می نمایند و نه چندان خسّت و بخل به خرج می دهند که گویی دستشان به گردنشان آویخته باشد و نه آن قدر بی حساب و
کتاب می بخشند که در آینده به حسرت بنشینند و انگشت ندامت به دندان گزند. ناگفته پیداست که این مخلصان، هنر معنویشان را با منّت و اذیّت باطل نکرده و بی ریا و بی چشم داشت، به سوی نیکی شتابانند.
«دست بر سر یتیم کشیدن » یکی دیگر از هنرهای یاران امام مهدی (ع)است و پیروان ایشان بالاترین و ارزنده ترین رتبه های این رشته را از آن خود ساخته اند. اینان باور دارند که یتیمان در اموالشان حقّی دارند، پس حق آن ها را با مهربانی و عطوفت ادا می کنند و نه تنها از نظر اقتصادی و مالی تلاش می کنند تا یتیمان را بی نیاز سازند، بلکه از لحاظ روحی نیز پیوند عاطفی با آن ها برقرار کرده و بر سرشان دست نوازش می کشند.
«دست به دعا برداشتن »از قدیمی ترین هنرهای بشری است امّا یاران مهدی(ع) وقتی دستان سبزشان به دعا برداشته می شود و وجود جاریشان چون رودی پرتلاطم به دریای بیکران عظمت سبحانی متصل می گردد، زبانشان عاشقانه ترین کلمات را بر زبان می راند و فرشتگان الهی را به تحسین و ستایش وا می دارد. دعای «عرفه»(1)شان غوغایی در سکوت برپا می کند، «مناجات خمس عشر» (2) شان عرش را به لرزه می اندازد، «مناجات امام علی(ع)در مسجد کوفه»(3) را که قرائت
می کنند، جبرئیل امین لذّتی بی حدّ و حصر می برد و...
از سوی دیگر وجود خالص آن ها، خود دعای مجسّم شده است. «کمیل»اند و«آل یاسین»(4)، «رجبیّه »اند(5) و «امّ داوود»(6)، «رمضان»اند و«مجیر»(7). اینان خود، خود «مکارم اخلاق »اند.(8)
«دست به سلاح بودن » نیز از هنرهای دستی یاران حضرت حجّت (ع)است. آنان که به واقع نه در شعار، از پیروان به حقّ امامند همواره از آمادگی نظامی برخوردارند و اگر در شرایطی، زر و زور و تزویر، بخواهند ایشان را به زیر سلطه ی خود درآورند از نثار خونشان هیچ دریغ نمی کنند و وارد معامله ای بزرگ با خداوند می شوند. جان را می دهند و بهشت را می خرند و از زمین تا ملکوت در حالی که فریاد «هیهات منّا الذّلِِة»شان به گوش می رسد، با پای سر می دوند.
پیشانی بندهای «یا زهرا»یشان همیشه دم دست است. زبانشان یکسره لبّیک «هل من ناصر ینصرنی»حسین را زمزمه می کند، مظلومیت حسین را تاب نمی آورند و پای در رکاب امام زمانشان دارند. چقدر خدا به ایشان مباهات می کند!
پی نوشت ها :
1. اشاره به دعای معروف «عرفه»امام حسین(ع) که در روز عرفه نهم ذی حجّه خوانده می شود.
2. «مناجات خمس عشر »پانزده دعا از امام سجاد (ع ) است که با عناوین مناجات التائبین، مناجات الشاکین، مناجات الخائفین و در اوایل کتاب مفاتیح الجنان ذکر شده است.
3. این مناجات در مفاتیح الجنان، در ضمن «اعمال مسجد بزرگ کوفه » آمده است.
4. «آل یاسین » نام یکی از زیارت های معروف امام زمان(ع)است که بسیار به خواندن آن سفارش شده است.
5. اشاره به دعاها و زیارت های ماه رجب است.
6. «امّ داوود »نام دعایی است که در نیمه ی ماه رجب خوانده می شود.
7. «مجیر»نام دعای مشهوری از پیامبر اکرم (ص) که در اوایل مفاتیح الجنان آمده است.
8. اشاره به دعای معروف «مکارم الاخلاق »امام سجّاد (ع) که در انتهای کتاب مفاتیح الجنان آمده است.
منبع: نشریه موعود نوجوان، ش24.
نویسنده: سهیلا صلاحی اصفهانی
