تبیان، دستیار زندگی

با سلام طاعات و عبادات قبول
نیمه رمضان مصادف است با میلاد کوثر آل الله، کریم اهل بیت حضرت امام حسن مجتبی (ع)
ضمن تبریک پیشاپیش این خجسته میلاد از دوستان عزیز انجمن تقاضا دارم دلنوشته ها و اشعار خودشان را در این مبحث قرار دهند
یا علی
کریم اهل بیت

کریم اهل بیتی، بی نظیری

تو فرزند برومند غدیری

امیر ما شدی از بعدِ حیدر

به جنت هم جوانان را امیری

وزیر مصطفی گردید حیدر

وزیر مصطفی را تو وزیری

به توصیف تو کوثر گشته نازل

بقرآن تو همان ،خیرِ کثیری

تو شیر بیشه ی شیر خدایی

ز صفین یاد دارم، بس دلیری

تو با صلحی که با خصمت نمودی

نشان دادی ز نسلی بس کبیری

تو با صلح و بِصَبرت کردی اثبات

امام تیز بین، روشن ضمیری

ز حلمت گشته عالم در تعجب

صبوری بُرده ای اندر اسیری

همین بس تا که در وصف تو گویم

تو شاه کربلا را هم امیری

تو مظلومی به عالم یا حسن جان

به قبرت نیست حتی یک حصیری

به پیش مادرت در کوچه ی تنگ

چه دیدی،  دائما آتش بگیری

«مبینا» زاده ی زهرا غریب است

روا باشد اگر بهرش بمیری

 نصرالدین کریمی (مبین) از زیاران

وزن شعر:مفاعیلن مفاعیلن فعولن

سلام
خیلی زیبا بود.

گل ها به عطر عود تنت گیر می دهند

پروانه ها به سوختنت گیر می دهند

منبر ندیده های نماز خلیفه ها

حتی به شیوه ی سخنت گیر می دهند

 دیروز اگر به صلح شما گیر داده اند

امروز هم به سینه زنت گیر می دهند

زهرا! چرا همیشه در این کوچه های تنگ

غم ها به خنده ی حسنت گیر می دهند؟

اصلا فدک بهانه ی شان بود ای غریب

بی برگه هم به رد شدنت گیر می دهند

ای یوسف مدینه چرا جای پیرهن

با تیرو تیغ بر کفنت گیر می دهند؟

این چند تیر مانده دگر قسمت تو نیست!

وقتش به پاره های تنت گیر می دهند

زیر پایش خدا غزل می ریخت

غزلی را که از ازل می ریخت

آن امامی که تا سحر امشب

روی لب های من غزل می ریخت

 شب شعر مرا چه شیرین کرد

بین هر واژه ای عسل می ریخت

آن که در جیب کودکان یتیم

قمر و زهره و زحل می ریخت

آن کریمی که در پیاله ی دست

هر چه می ریخت لم یزل می ریخت

از هر آن کوچه ای که رد می شد

حُسن یوسف در آن محل می ریخت

تیغ خشمش ولی به وقت نبرد

رنگ از چهره ی اجل می ریخت

شتر سرخ را به خون غلتاند

لرزه بر لشگر جمل می ریخت

آن امامی که روز عاشورا

از لب قاسمش عسل می ریخت

شاعر: سید حمید رضا برقعی

ای دل زمان عرض تشکر به کبریاست

جشن عموم شکرگذاری بنده هاست

ماه خدا سفره ی عام ضیافت است

ماه حسن نگاه حسن ماه مجتباست

 توحید را که شرط ولایش نوشته اند

اینک حسن امام بشر حجت خداست

برخاک دوست ناصیه ی شکر می نهیم

ابن بوتراب در این سجده ذکر ماست

نوری که سجده گاه ملائک شود چه باک

آدم اگر به خویش کند سجده پس رواست

اسما را به معنی تام و تمام اوست

یعنی که اسم اعظم اسما کبریاست

شیرینترین عسل دم افطار نام اوست

یارب چقدر نام حسن با دل آشناست

اهل بهشت سید خود را صدا کنند

او سرور تمام جوانان باصفاست

وقتی به نیمه ماه شب چارده رسید

دیدند مجتبی همه ی سر هل اتاست

در بیت اهل بیت ملائک در ازدحام

زهرا سرور دارد و خرسند مرتضاست

ورد فرشته های خدا این سرود شد

میلاد سبز پوش نبی سبط مصطفاست

با اینکه قاصریم زتوصیف روی او

اما جمال احمدیش عین مصطفاست

با این که قاصر است بیان از ثنای او

اما به تشنه قطره ای از بحر پر بهاست

زیباترین شکوه، جلال خدا حسن

نیکوترین جمال و کمال خدای ماست

با این که قاصر است بیان از مقام او

اما حسن به ملک خدا پرچم هداست

باغ و بهار پیش حسن کم می آورد

او برترین شکوفه میان شکوفه هاست

یوسف زروی یوسف زهرا خجل شود

این ماه اولیاء و شهنشاه انبیاست

وقتی که نسل فاطمه را جستجو کنی

سادات کوثری همه از نسل مجتباست

سادات فاطمی، حسنی نسل اولند

جا پای سید حسنی روی چشم ماست

با این که قاصر است قلم از نوشتنش

باید نوشت نام حسن مشتق از خداست

تمثال او به سینه ی ما نقش بسته است

این دل نگار خانه ی زیبای اولیاست

وقتی حسن تلاوت آیات می کند

داود انبیاست که حیران این صداست

موسی به طور مست تجلای او شود

خضر نبی ملازم این چشمه ی بقاست

قالیچه ی رفیع سلیمان روان از اوست

کشتی نوح از نفسش فارغ از بلاست

آتش که بر خلیل گلستان نمی شود

این معجز بزرگ از آن منشاء ولاست

در جایگاه نور الهی ظهور کرد

آن جلوه ای مه مظهر تطهیر وانماست

گل بر دهان من اگر از خاک خانمش

پا تاسر وجود حسن شمس والضحاست

جایی برای یافتنش جز دلت مجوی

صحن دل محب حسن عرش کبریاست

وحی از لب مبارک او طعم تازه یافت

آیات او رطب شد و اینک به سفره هاست

کوثر حسن بهشت حسن هل اتا حسن

هرجا سخن زخیر شود زیر این لواست

جود و کرم زسفره ی او توشه می برند

خلق کریم و خوی حسن خالق سخاست

ما ریزه خوار سفره ی احسان این دریم

هرکس گداست در بزند شب شب عطاست

غربت یگانه لشکر پیروزمند اوست

تنهاترین امام بدنیای ماسواست

یاری کنیم راه حسن را به معرفت

راه حسن بصیرت دین درک مقتداست

آری حسن امام زمان حسین بود

یعنی حسین شیعه و تسلیم مجتباست

عشق حسین گرچه دل انگیزتر کند

مهر حسن برابر این عشق کیمیاست

باشد حسین یکه علمدار مجتبی

عباس اگر امیر و علمدار کربلاست

شاعر:محمود ژولیده

کوثر طاها

مژده ایدل که ز ره کوثر طاها آمد

هدهد خوش خبر ام ابیها آمد

بهترین خیر خدا گشته هویدا امشب

ابتری ننگ به پیشانی اعدا آمد

آمده قبله نمای دیگری بر قبله ام

شیعیان را به جهان رهبر والا آمد

شد نهان یوسف مصر از رخ زیبای حسن

مژده وصل عزیزی به زلیخا آمد

نیمه ی ماه خدا مهر خدا شد کامل

نور یزدان ز سما بر سر دنیا آمد

روزه را بشکن تو با لعل لبش یا مصطفی

باده ی جام ولا بر دل شیدا آمد

ای «مبین» شد بند قنداقش برت حبل المتین

چنگ زن محکم برت توشه ی فردا آمد

نصرالدین کریمی (مبین) از زیاران

وزن شعر: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد

باید که تو را فاطمه مادر شده باشد

جد تو نبی بود نه اینطور بگویم

شک نیست که جد تو پیمبر شده باشد

 جز بر در این خانه ندیدیم امامت

تقسیم میان دو برادر شده باشد

خورشید سفالی است که در سیر جمالی

از بوسه بر این گونه منور شده باشد

بو میکشم ایام تو را- باید از اخلاق

یک تکه تاریخ معطر شده باشد

ای حوصله محض چه تشبیه سخیفی است

با حلمت اگرکوه برابر شده باشد

با اینکه قضا دست تو را بست ندیدیم

جز آنچه بخواهی تو مقدر شده باشد

از عمر تو یک روز جمل آیه فتح است

با صلح اگر مابقی اش سر شده باشد

فریاد سکوت تو چه آهنگ رسایی است

شاید پس از آن گوش جهان کر شده باشد

دق داد محبان تو را گرچه سکوتت

غوغای تو روزی است که محشر شده باشد

روزی که به اعجاز تو مبهوت بمانند

شک ها همه تبدیل به باور شده باشد

خون جگرت ریخت نه در تشت که در دشت

داغ گل سرخیست که پرپر شده باشد

در مکتب تو رشد سریع است عجب نیست

فرزند تو هم قامت اکبر شده باشد

آن چشم که گریان نشود روز قیامت

چشمیست که از غصه تو تر شده باشد

باور نتوان کرد که خاکیست مزارت

جز آنکه ضریح تو کبوتر شده باشد

ای جان علی ریشه غم را بکن از دل

هرچند که اندازه خیبر شده باشد

 شاعر:هادی جانفدا

سلام طاعات قبول زیبا بود
سپاسگزارم