تبیان، دستیار زندگی

سرویس بین الملل «فردا»؛ پایه‌های سیاست رژیم صهیونیستی این روزها بیش از هر زمان دیگری متزلزل به نظر می‌رسد و در این میان دولتمردان این رژیم با چالش‌های پیچیده‌ای رو‌به‌رو شده‌اند؛ از اتهام قاچاق «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر فعلی تا پرونده فساد «ایهود اولمرت» نخست‌وزیر سابق، از خودسوزی یكی از شهروندان معترض اسرائیلی تا خارج شدن حزب راست میانه «كادیما» از دولت ائتلافی.

هر چند هر كدام از بحران‌های جدید دولتمردان صهیونیست به اندازه كافی دردسرساز هست، اما آنچه بیش از همه اذهان جامعه بین‌الملل را به خود جلب كرده، تظاهرات اعتراضی ساكنان سرزمین‌های اشغالی است؛ تظاهراتی كه در اعتراض به سیاست‌های دولت و شرایط نامناسب اجتماعی صورت می‌گیرد.

این تظاهرات كه جرقه آن توسط افراد تحصیل‌كرده، نخبگان دانشگاهی، کسانی که خدمت نظامی گذرانده بودند و افراد طبقه متوسط زده شد، در ابتدا در واكنش به افزایش قیمت مواد آغاز شد، سپس به بحران مسكن كشیده شده و در نهایت به بحرانی عمومی تبدیل شد. جای تعجب نیست در جامعه‌ای كه حداقل یك سوم از نیروی كار آن حداقل دستمزد را دریافت می‌كنند، افزایش روزافزون مواد غذایی و مسكن كه نیازهای اولیه بشر به شمار می‌رود چنان طاقت‌فرسا باشد كه خشونت پلیس و شرایط نامناسب جوی بر عزم معترضان برای ادامه حضور خیابانی تاثیر نگذارد.

در تمامی اعتراض‌های صورت گرفته در اسراییل، خواسته‌ها، شکایات و نگرانی‌های معترضان بر محور «انقلاب» و «عدالت اجتماعی» متمرکز بوده است.

جمعیت تظاهرکنندگان روز به روز افزایش پیدا کرده است. گسترش دامنه تظاهرات به شهرهای پیشرفته نشان‌دهنده این است که این تظاهرات دارای مبنای اقتصادی – اجتماعی گسترده‌تری است.

نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که 87 درصد صهیونیست ها كه بیشتر از آنها از طبقه متوسط رو به بالا هستند، از این اعتراض‌ها حمایت می‌كنند.

در مورد این اعتراض‌ها می‌توان دو پیش‌بینی کرد: نخست این‌که، این جنبش ساختار قدرت در اسراییل را نخواهد شکست و دوم این‌که، شکستی زودهنگام در انتظار درونی‌ترین لایه‌های صهیونیسم است و تكلیف نهایی سیاستمداران این رژیم كه هر بیشتر در باتلاق فساد و سوء مدیدت فرو می‌روند را روشن خواهد كرد. با توجه به این كه شكاف‌های در جامعه اسرائیل واقعی و به اندازه كافی عمیق است، پیش‌بینی دوم محتمل‌تر به نظر می‌رسد. در واقع بحران اعتراض‌های مردمی تا حدی شدید است كه بسیاری از تحلیل‌گران نسبت به «فروپاشی و سائیده شدن انسجام اجتماعی» در اسرائیل هشدار می‌دهند.

آنچه بیش از همه در ارتباط با اعتراض‌های اجتماعی در اسرائیل جلب توجه می‌كند، اقرار معترضان به الگوبرداری از قیام‌های مردمی در خاورمیانه و شمال آفریقا است.

به عبارت دیگر، معترضان اسرائیلی با بیان این­که «بهار عرب» در «تابستان اسراییل» گل کرده است، جامعه عرب را مثال زدند. به گفته یکی از افراد طبقه متوسط  «ما باید همان کاری را انجام دهیم که آن‌ها در مصر انجام دادند.»

یکی از جالب توجه­ ترین جنبه­های این اعتراض­ها در این است که معترضان، مصر را الگویی می­دانند که تابوهای اجتماعی اسراییل را در هم می­شکند.

مساله مهم دیگری كه در ارتباط با این اعتراض‌ها وجود دارد، برخورد خشونت‌بار نیروهای امنیتی رژیم صهیونیستی با تظاهركنندگان است. به‌رغم پافشاری اسراییلی­ها روی این مساله که این اعتراض­ها «اجتماعی» بوده نه «سیاسی»، نیروهای پلیس با معترضان وارد درگیری و زدوخورد شده­اند و ده‌ها تن را با توسل به خشونت دستگیر كردند.

فارغ از این‌كه برای  اعتراضات در اسرائیل چه آینده‌ای رقم خواهد خورد، بازگشت شرایط به دوران پیش از این اعتراض‌ها دور از ذهن به نظر می‌رسد. در واقع کسانی كه برای تامین اولیه‌ترین نیازهای خود دچار مشكل بوده و بین افزایش قیمت كالاهای مصرفی با دستمزدهایشان كوچك‌ترین سنخیتی نمی‌بینند، نمی‌توانند به سیاستمدارانی كه هر روز با اتهام فساد جدیدی رو‌به‌رو شده و تنها به دنبال قبضه قدرت هستند، اعتماد كنند و به این ترتیب آینده‌ای هر چه تاریك‌تر را پیش روی خود می‌بینند؛ آینده‌ای كه حتی خورشید تغییر دولت فعلی هم نخواهد توانست آن را روشن كند.

منبع: پایگاه خبری پولتیكو