فضیلت قرآن
فضیلت قرآن در عالم هستی هیچ كتابی در فضیلت و برتری به پایة قرآن نمی‌رسد؛ زیرا نه تنها قرآن خلاصه و عصارة تعلیمات همة انبیاء الهی است، بلكه از همة موجودات آفرینش برتر و والاتر است. پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ در این باره فرمود:
القُرْآنُ اَفْضَلُ كَلِّ شَیءٍ دُونَ الله؛ فضیلت قرآن به جز خدا از همه چیز برتر و بالاتر است.[1]
فضیلت قرآن از همه كتابهای آسمانی بیشتر و بالاتر است؛ زیرا كتابهای دیگر آسمانی برای برهه‌ای از زمان و مردم خاصّی فرود آمده بود. امّا قرآن برای همة زمان‌ها تا روز قیامت و برای همه انسان‌ها در همه مكان‌ها حتی برای غیر انسان‌ها مانند جنّ نازل شده و همه موظّف هستند به دستورات آن عمل كنند.
قرآن بهترین كلام و هدیه اوست، و نیز تكلم خدا با بشر است. انسان عاقل و فهمیده به هیچ عنوان حاضر نیست بین او و قرآن فاصله بیفتد. مگر نه این است كه گوش و چشم انسان می‌خواهند لذت ببرند. چرا لذّت را با شنیدن و دیدن آیات و كلام الهی تأمین نكنند تا بخواهند از راه باطل چشم و گوش را به لذّت مادّی سرگرم كنند.
اگر برای انسان، روشن و واضح شد كه قرآن، هم كلام الهی و هم تكلم خداوند با بشر است ، چرا به استقبال آن نمی‌شتابد!
اگر كسی مزاج روحی خود را با گناه مسموم كند از شهد و شیرینی قرآن لذّت نمی‌برد. همان طور كه انسان معتادی كه مزاجش را مسموم كرده است، نمی‌تواند از عسل لذّت ببرد و فقط از آن سمّ، لذت می‌برد لذا كسی هم كه مزاج روحی خود را مسموم كند از تلاوت قرآن لذّت نمی‌برد؛ چرا كه گناهان مانع می‌شوند وی طعم گوارای كلام الهی را بچشد.
قرآن اثر جود و بخشش الهی است كه بر قلب بهترین افراد بشر نازل شده است، و پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ هم در رساندن این بخشش الهی كوتاهی نكرده، بلكه همة آن عطایا و مواهب الهی را به انسان‌های مستعد و قابل، ابلاغ كرده است.
قرآن به منزلة یك تكلیف محض نیست، بلكه عطای خاص الهی است و چون آن حضرت در رساندن بخشش و بذل خداوند كوتاهی نكرده است، شما هم در پذیرش و فهمیدن آن كوتاهی نورزید.
پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمود:
قرآن در گمراهی، مایة هدایت و در نابینایی، مایة روشنی و موجب بخشش لغزش‌ها است. قرآن انسان را از نابودی حفظ می‌كند و از انحراف رهایی می‌بخشد، فتنه‌ها را روشن می‌سازد، آدمی را از دنیا به آخرت می‌رساند، و كمال دین در آن نهفته است. هر كس از قرآن فاصله گرفت در آتش افتاده است.[2]
قرآن همان قانون خدایی و ناموس آسمانی است كه اصلاح دین و دنیای مردم را به عهده گرفته و سعادت جاودانی آنان را تضمین كرده است.
آیات آن سرچشمة هدایت، راهنمایی و كلماتش معدن ارشاد و رحمت است. كسی كه به سعادت همیشگی علاقمند است، و سعادت و خوشبختی هر دو جهان را می‌خواهد داشته باشد، بر وی لازم است كه روز و شب با قرآن تجدید عهد كرده و ارتباطش را با آن محكم و استوارتر سازد، و آیاتش را به حافظة خود سپرده و با مغز و فكر خویش در آمیزد تا در پرتو آن كتاب آسمانی، به سوی رستگاری و سعادت جاودانی رهنمون شود.
[1] . مستدرك الوسایل، ج 4، ص 236.
[2] . مستدرك حاكم، ج 1، ص 571.
