تبیان، دستیار زندگی

 همان چیزی است که همه ما در هر سنی که هستیم به آن نیاز داریم، منتهی به اشکال متفاوت. هم نیاز داریم که دیگران را نوازش کنیم و هم نیاز داریم که دیگران ما را نوازش کنند. اگر دقت کنید در روابط انسانی، همین موارد کوچک و به ظاهر ساده نقش مهمی ایفا می‌کنند. اما اینکه این نقش، مثبت یا منفی است ، برمی‌گردد به اینکه ما چقدر به آن توجه داریم؛ ابعاد آن را می‌شناسیم و تا چه اندازه به قواعد بازی احترام گذاشته و در واقع به آن تن می‌دهیم.

نوازش در لغت‌نامه دهخدا، این گونه تعریف شده است: مهربانی، مرحمت، شفقت، خوش‌رویی، انسانیت، تسلی و دلجویی و با ذکر بیتی از نظامی، به ابعاد مفهومی این واژه پرداخته است : 

بدیهی‌ترین مورد نوازش، همان نوازش نوزاد است.

برخی او را در آغوش می‌گیرند و با تماس جسمی این نوازش را بارز می‌کنند و برخی ممکن است به شوخی او را نشگون بگیرند. حتی عده‌ای نیز امکان دارد تنها با سخنان خود او را نوازش کنند.

اریک برن می گوید : " نوازش را می‌توان اصطلاحا هرنوع حرکتی به حساب آورد که حضور دیگری را تایید می‌کند. تبادل "نوازش"ها یک رفتار متقابل را تشکیل می‌دهد که واحد آمیزش اجتماعی است.

اریک برن در یک جمله، اهمیت "نوازش" در یک زندگی عادی را بیان می‌کند: "اگر نوازش نشوی، مخت می ُپکد".

 بعد از آنکه دوران صمیمیت دامان مادر به پایان می‌رسد، فرد بقیه عمر را هر روز با این معما مواجه است که دست تقدیر چه شاخی بر سر راهش سبز خواهد کرد.

در بسیاری موارد، فرد بنابر نیازش به نوعی سازگاری نشان می‌دهد. یاد می‌گیرد که با کمترین نوازش، حتی با نوع سمبلیک آن، خود را راضی کند؛ تا آنجا که گاهی حتی مشاهده ی یک سر‌تکان دادن در تایید کارهای او و شناخته شدن موجودیتش، برایش کافی‌است. اگرچه آرزوی اولیه او برای صمیمیت جسمانی کاهش‌ ناپذیر باقی خواهد ماند.

بنابراین مشاهده می‌کنید که تبادل"نوازش" یک اصل انکارنشدنی و مهم در روابط انسانی است که باید بهتر از این ها مورد توجه ( به خصوص والدین ) قرار گیرد.