كرج كه هم اكنون قسمت قابل توجهی از فشار جمعیت و كم آبی تهران را تحمل می كند، از دوران پیش از تاریخ و باستان نیز سرزمینی پرجاذبه و مركز آب و آبادانی بوده است. استعدادهای طبیعی و منابع آبی فراوان سلسله جبال البرز، همچنین خاك حاصلخیز دامنه های البرز و دشت منتهی به آن برای اجتماعات بشری مناسب بوده است و دلیل آن آثار باستانی ارزشمندی است كه در گوشه و كنار این جلگه وسیع و در حاشیه راههای ارتباطی كهن قابل مشاهده است. تپه های آق تپه، مراد تپه و تپه مردآباد، قلعه های تاریخی تنگ گسیل و شهرستانك و آثار دوران اسلامی همچون برج میدانك مغولی، پل و كاروانسرای صفوی، كاخ های قاجاری و كاخهای رضا شاهی و محمدرضا شاهی حكایت از استمرار استقرارهای پی در پی در این منطقه دارد. اطلاعات موجود حاكی است كه كرج مدتی جزء مازندران و زمانی قسمتی از ری بوده است و گاهی از روستاهای طالقان یا شهرستانك محسوب می شده است. تا پیش از حمله مغول رفت و آمد كاروانها بیشتر از راهی بوده كه از طریق سگزآباد و شهریار به ری می رفته. از این دوره به بعد راه قزوین – كرج – ری به قبلی ترجیح داده شده است ولی اهمیت كرج در دوره صفوی به دلیل قرار گرفتن بر سر راه قزوین به تهران و تبریز بیشتر شده و كاروانسراها، پلها و قلعه های ایجاد شده در حاشیه این جاده به آن هویت بخشیده است. از مورخین معتبری كه از كرج یاد كرده، مقدسی است. وی در قرن چهارم هجری قمری از كرج به عنوان یكی از قرای ری نام برده است
