تبیان، دستیار زندگی

یکصد سال پیش آلبرت اینشتین سه مقاله منتشر کرد که دنیا را تکان داد این مقاله ها وجود اتم را به اثبات می رساند، نظریه نسبیت را ارائه و مکانیک کوانتومی را توصیف می کرد.
ارائه این مقالات شروع خوبی برای یک دانشمند جوان بیست وشش ساله بود. معادلات نسبیت او نشان داد که جهان در حال گسترش است. البته این موضوع او را نگران می کرد. چرا که این گسترش نشان دهنده این بود که کیهان باید یک شروع و یک شروع کننده داشته باشد. از آنجا که هیچ کدام از این دو دلیل برای او قابل قبول نبود، اینشتین پای عاملی به نام "عامل فرضی"(fudge factor) را وسط کشید که وجود یک حالت پایدار برای جهان را تضمین می کرد؛ جهانی که نه شروعی داشت و نه پایانی.
اما در سال1929، "ادوین هابل" نشان داد که دورترین منظومه های کیهان در حال دور شدن از یکدیگر هستند. بنابراین در سال1931 اینشتین آنچه را که بعدها با عنوان نظریه مه بانگ خوانده شد، پذیرفت و این جمله را در مورد آن ابراز داشت:"این نظریه زیباترین و ساده ترین نظریه ای است که در شرح چگونگی پیدایش جهان شنیده ام." اما وی بزرگ ترین اشتباه طول عمر خود را مرتکب شد و همچنان برای توجیه وجود یک جهان پایدار، به "عامل فرضی" پای بند ماند.
همان طور که در ادامه توضیح داده خواهد شد، نظریه های اینشتین با آزمایش و اندازه گیری های دقیق به اثبات رسیده اند. اما کشف اینشتین یک معنی مهم دیگر هم دارد:نه تنها جهان شروعی دارد، بلکه زمان (که به نظام علت ومعلول معنا می بخشد) نیز با مه بانگ شروع شده است. درست است. زمان به تنهایی قبل از مه بانگ وجود نداشته است. خط ممتد زمان با وقوع خلقت شروع شد. ماده، انرژی، زمان و فضا در یک لحظه از یک هیچ فراتر از فضا و زمان به وجود آمد.
اینشتین در کتاب خود به نام"جهان، آن گونه که من می شناسم" درباره این هوش برتر چنین می نویسد:"نظم قوانین طبیعی چنان هوشی را به نمایش می گذارد که در مقایسه با آن، تمام تفکر و عملکرد نوع بشر یکسر تلاش عبث و ناچیزی بیش نیست."
او در ادامه می نویسد:" هرکسی که به طور جدی در وادی علوم فعالیت می کند، متقاعد می شود که یک روح واحد ومتمایل به قوانین هستی وجود دارد ؛ روحی بسیار فراتر از روح انسان و با چنان عظمتی که ما با توانایی ناچیز خود باید در مقابل آن زانو بزنیم." در ابتدا، تعداد بسیار کمی از دانشمندان نظریه مه بانگ را پذیرفتند، اما آنهایی که به مه بانگ اعتقاد داشتند، پیش بینی می کردند که این پدیده از خود نوعی تشعشعات بر جای گذاشته است. اگر یک اجاق هیزمی گرمایی تولید می کند که ما قادر به احساس آن هستیم، در حالتی مشابه، مه بانگ نیز باید نوعی گرما یا چیزی شبیه به آن تولید کرده باشد که بازتاب آن در تمامی کیهان قابل دریافت باشد. بالاخره در سال1965 دو فیزیکدان در آزمایشگاه های بل به صورت تصادفی این تشعشعات را کشف کردند. در ابتدا توجه "آرنوپنزیاس" و"رابرت ویلسون" به امواج نویز مانندی که توسط حساس ترین آنتن رادیویی جهان در آن زمان ثبت می شد، جلب شد. آنها نمی توانستند این نویز را حذف کنند. جالب این که این امواج در همه جهاتی که آنتن قرار می گرفت، قابل دریافت بود. آنها ابتدا گمان کردند که فضله پرندگان روی سطح بشقابی آنتن باعث این مشکل شده است؛ زیرا آنتن به قدری حساس بود که می توانست تشعشعات گرمایی فضله پرنده را حس کند! اما بعد از تمیز کردن سطح آنتن، باز هم همان نویز مشاهده شد.
در واقع این نویز توسط سایر اخترشناسان به صورت دقیق پیش بینی شده بود و بعد از یک سال بررسی دقیق و آزمایش های بسیار، آنها به نتیجه رسیدند که نظریه مه بانگ درست بوده است. پنزیاس در یک مصاحبه به این سوال که چرا در برابر نظریه مه بانگ این همه مقاومت وجود دارد، چنین پاسخ داد: "بیشتر فیزیکدانان تمایل داشتند جهان را به نحوی توصیف کنند که نیاز به توضیحی در چگونگی پیدایش آن نباشد، و از آنجایی که علم نمی تواند همه چیز را توضیح دهد- بلکه فقط می تواند تبیین کند- این تمایل دانشمندان کاملا قابل درک است. اگر شما در جهانی زندگی می کنید که ظاهرا از ازل وجود داشته است، لزومی برای توضیح پیدایش یا به وجود آمدن آن احساس نمی کنید؛ این طور نیست؟ به عبارتی، وجود داشتن جهان آن قدر برای ما بدیهی و مسلم است که کسی راجع به پیدایش یا نحوه پیدایش آن نمی پرسد. این یک راه اجتناب از تشریح به وجود آمدن جهان است. به همین شیوه، نظریه هایی که نیازی به توضیح ندارند، توسط علم پذیرفته می شوند؛ که البته کاملا قابل قبول و یکی از بهترین راه هایی است که استفاده از علم را ممکن و منطقی می کند." وی در مورد نظریه ابدی بودن جهان می گوید:"عدم پذیرش مردم درباره کشف جدید، خیلی غیرمنصفانه و به نظر من ناپسند بود. کشف ما این بود که جهان از هیچ به وجود آمده و در واقع خلق شده است."
پنزیاس و همکارش رابرت ویلسون به خاطر کشف تشعشعات کیهانی جایزه نوبل را از آن خود کردند. نظریه مه بانگ در حال حاضر یکی از معتبرترین و خدشه ناپذیرترین نظریات تمام علوم است. یک روزنامه نگار به نام"فرد هیرن" از رابرت ویلسون پرسید که آیا نظریه مه بانگ وجود یک خالق را به اثبات می رساند؟ ویلسون ابتدا به شوخی جواب داد:"قطعا باید کسی ماشین هستی را روشن می کرد!" و سپس ادامه داد: "بدون شک اگر شما آدم مذهبی ای هستید، چه نظریه ای بهتر از مه بانگ می تواند شروع خلقت را[آن طور که در کتب آسمانی بیان شده] به اثبات برساند؟" 
شاید شما هم در خانه خود یک آب پاش داشته باشید که نازل یا افشانک قابل تنظیم داشته باشد. اگر نازل را دودور در یک جهت بچرخانید، آب را به صورت نسبتا مناسبی پودر و در هوا پخش می کند. اگر آن را دودور در جهت عکس بچرخانید، میزان نسبتا زیادی آب را با سرعت زیاد و در یک خط ممتد، مانند سوزن، به بیرون می فرستد. بنابراین برای این که آب را به میزان مورد نیاز پودر کنید، باید پیچ نازل را تنظیم کنید. اگر جهان ما کمی سریع تر رشد می کرد و در فضا پخش می شد(مانند آبی که از سوراخ ریز آبپاش خارج می شود)، ماده به قطعات ریزی تبدیل می شد که با سرعت در فضا و در همه جهت پخش می شد؛ آنقدر سریع که میلیون ها میلیون ذره گرد و غبار به سرعت در فضای لایتناهی پخش می شد و هرگز حتی یک ستاره هم به وجود نمی آمد.
برعکس اگر جهان کمی کندتر رشد می کرد، ماده مانند یک قطره درشت آب از سر آبپاش خارج می شد و سپس به خاطر نیروی جاذبه مجددا به نقطه ای که از آن خارج شده بود باز می گشت؛ درست مانند قطره آبی که به راحتی از شیر آب جدا نمی شود. پس در صورتی که سرعت انفجار کمی زیاد بود، ذراتی ریز به وجود می آمد که نمی توانست مستعد چنین تکاملی و در نهایت پیدایش جهان فعلی شود. اگر هم سرعت انفجار کم بود، نتیجه مه بانگ به وجود آمدن یک توده عظیم بی جان و بی خاصیت بود که وضعیتی بهتر از حالت قبل نداشت. در واقع جهان تبدیل به یک توده بزرگ سیاه چاله می شد.
شگفت انگیز این است که حد بالا و پایین این سرعت بسیار به هم نزدیک است. به عبارتی، دقتی فوق العاده لازم است تا پس از مه بانگ چنین جهانی حادث شود و هستی چنین مسیری را طی کند. اگر بخواهیم دقت نیرویی که ماده را در فضا پخش کرده به صورت دقیق بیان کنیم، باید بگوییم که باید دقتی معادل با یکصد و بیست و چهار رقم اعشار داشته باشد. فیزیکدانان این نیرو را با نام"انرژی تاریک" می شناسند.
دو دانشمند از دانشگاه استنفورد که منکر وجود خالق برای جهان بودند، در مقا له خود به نام "نتایج نگران کننده ثابت کیهان شناسی" بیان داشتند که وجود انرژی تاریک بدون رخ دادن یک معجزه امکان ندارد؛ به عبارتی، یک عامل ناشناخته به دلایلی که بر هیچ کس روشن نیست، در تاریخ کائنات دخالت کرده است. 
در مقام مقایسه با عدد بالا، بهترین سازه مهندسی ساخت دست بشر، تلسکوپ امواج گرانشی است که با دقت بیست و سه رقم اعشار ساخته شده است. طراح کائنات، همان عامل ناشناخته، باید قاعدتا تریلیون ها تریلیون برابر نوع بشر بینش، دانش، خلاقیت و قدرت داشته باشد. فوق العاده نیست؟
اینک کسی که به وجود خدا معتقد نیست، باید راهی برای توجیه و توضیح این موضوع بیابد. یکی از متداول ترین توضیحات این است که:"بی نهایت جهان وجود دارد. بنابراین این که در یکی از این جهان ها، وضعیت به این گونه پیش رفته باشد، امری اجتناب ناپذیر خواهد بود."
نظریه بی نهایت بودن جهان ها نظریه جالبی است. اما بیایید کمی بیشتر در مورد آن تعمق کنیم. اگر بی نهایت جهان داشته باشیم، بنابراین هر آنچه که تصور کنید، نه تنها امکان تحقق دارد، بلکه بر پایه قضایای ریاضی در مبحث بی نهایت ها، حتما و حتما رخ داده است. آیا چنین چیزی ممکن است؟ و آیا اصولا اعتقاد به جهان های بی شمار در تضاد با اعتقاد به وجود خالقی هوشمند است؟ اینها پرسش هایی است که دانش کنونی هنوز پاسخی برای آنها ندارد

سلام

کافیه فقط به ندای درونمون گوش فرا بدیم این همون چیزیه که خدا در وجود همه ی انسان ها  قرار داده و هرکسی انکار کنه به خودش بدی کرده و اون انکار فقط نتیجه ی عناد و تکبر این افراد هست که دامانشون رو هم در نهایت میگیره.