تبیان، دستیار زندگی

خداوند می فرماید:« و ما خلقت الجنّ و الانس الاّ لیعبدون،ذاریات، 56»: من جن و انس را نیافریدم جز براى اینكه عبادتم كنند

پارسال برای زیارت به حرم مقدس حضرت علی بن موسی الرضا (ع) رفته بودم. کمی دقت کردم دیدم افق مشهد با افق تهران حدود نیم ساعت فرق دارد و با افق ارومیه حدود یکساعت.
بیشتر که دقت کرده دیدم به فاصله ی هر 5 دقیقه یک افق جدید داریم و در هر افق جدید اگر یک مسلمان داشته باشیم و شروع به خواندن نماز اول وقت نماید در تمام ساعات شبانه روز مردم در دنیا میتوانند در حال عبادت باشند.!
نظر شما چیست؟!

دیروز سه شنبه 1391/05/03 از اخبار ساعت 19 رادیو فرهنگ این مطلب را شنیدم:
یک محقق اماراتی طی بررسی های طولانی این نکته را دریافته است که مدت زمان لازم برای گفتن هر اذان حدود 4 دقیقه است و ما در کره ی زمین 360 مدار (افق) مختلف داریم
حاصل ضرب 360 در 4 دقیقه میشود 1440 دقیقه که اگر آنرا بر 60 دقیقه (یک ساعت ) تقسیم کنیم میشود 24 ساعت یعنی در طول شبانه روز در دنیا اذان پخش میشود و به محض تمام شدن یک اذان، اذان بعدی شروع میشود و ...
پس انسانها برای عبادت خلق شده اند و آن به آن خداوند سبحان در دنیا عبادت میشود و این آیه محقق شده است.!
نظر شما چیست؟!

خدایی که آن به آن عبادت میشود نیازی به عبادت ما ندارد و این ماییم که به او نیازمندیم
انتم الفقراء
و اگر ما او را عبادت نکنیم یا درست عبادت نکنیم این ماییم که قافیه را باخته ایم و دچار خسران خواهیم شد.
نظر شما چیست؟!

پرتوى از فلسفه آفرینش انسان‏
در ادامه آیات، قرآن شریف به ترسیم پرتوى از فلسفه ی آفرینش انسان پرداخته و می ‏فرماید:
وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ‏
و من پریان و آدمیان را جز براى اینكه مرا بپرستند، نیافریدم.
از دیدگاه «ربیع»، واژه «لیعبدون» به معناى «لعبادتهم ایاى» آمده و منظور این است كه: و من پریان و آدمیان را جز به خاطر یكتاپرستى آنان و به خاطر رسیدن به پاداش شایسته و در خور نیافریدم.
امّا از دیدگاه «مجاهد» منظور این است كه: و من آنان را جز براى اینكه آنان را به ارزش‏ها و كارهاى شایسته فرا خوانم و از گناه و ستم هشدار دهم و آنان مرا بپرستند، نیافریدم.
«لام» در واژه «لیعبدون» براى هدف آمده و نشانگر آن است كه هدف و غرض از آفرینش پریان و آدمیان این است كه آنان در مسیر پاداش شكوه بار خدا قرار گیرند، و این پاداش تنها با پرستش آگاهانه و خالصانه او حاصل می شود.
با این بیان می‏توان گفت كه هدف خدا از آفرینش انسان و پریان، پرستش خالصانه و آگاهانه ذات پاك و بی ‏همتاى اوست؛ بر این اساس كسانى كه خدا را نشناسند، و یا او را آن گونه كه شایسته و بایسته است، نپرستند و مقرارت عادلانه و نجات‏بخش او را رعایت ننمایند، از هدف آفرینش دور افتاده ‏اند؛ امّا این انحراف از هدف آفرینش، نه به اصل آن زیان می رساند و نه به حكمت و فرزانگى آفریدگار فرزانه هستى. این كار، به كار كسى می ماند كه غذایى سودبخش و حیاتى را براى مردمى فراهم آورده و آنان را براى خوردن آن فرا می ‏خواند و آنان نیز دعوت او را می ‏پذیرند، امّا پاره‏ اى از آن غذا نمی ‏خورند. روشن است كه در این صورت آن میزبان و دعوت‏ كننده، به عدم حكمت و خرد وصف نخواهد شد و هدف او درست جلوه خواهد كرد، چرا كه خوردن غذا در گرو آزادى و گزینش میهمانان است. در آفرینش انسان و هدف آن نیز خداى فرزانه انسان را آفرید، به او قدرت مقایسه و گزینش و خرد و اندیشه ارزانى داشت و در حق او مهر و لطف بسیارى نمود و همه موانع رشد و كمال را از سر راه او برداشت و به او روشنگرى فرمود كه راه رسیدن به اوج نیك‏بختى و سعادت و هدف آفرینش این است؛ حال اگر گروهى با نافرمانى و بیداد از آن هدف دور افتند و خود را به تیره‏ روزى و نگونسارى گرفتار سازند، این دیگر به آزادى و گزینش ناشایسته آنان مربوط است، نه آفریدگار آنان.
به باور «ابن عباس» منظور این است كه: ما پریان و آدمیان را - جز براى اینكه به هر صورت با اختیار و یا ناخواسته به بندگى خدا اقرار كنند - نیافریدیم.
و می افزاید:
ما أُرِیدُ مِنْهُمْ مِنْ رِزْقٍ وَ ما أُرِیدُ أَنْ یُطْعِمُونِ‏
من هرگز از آنان نمیخواهم كه به من رزق و روزى دهند و هیچ گاه نمى خواهم كه به من خوراك بدهند.
در این آیه آفریدگار انسان روشنگرى می ‏كند كه: اگر آنان را براى پرستش و بندگى آفریده است، نه به خاطر آن است كه از این راه سودى به آن بی ‏نیاز برسد؛ نه هرگز! بلكه به خاطر رشد و تكامل انسان و سود رساندن به اوست و نه آفریدگار هستى، چرا كه ذات بی ‏همتاى او بی ‏نیاز است و كران تا كران هستى و همه پدیده ‏ها آفریده و نیازمند او.
از دیدگاه پاره ‏اى از مفسران پیشین منظور این است كه: من، نه از آنان می ‏خواهم كه هیچ یك از بندگانم را رزق و روزى دهند و نه خودشان را و نه می ‏خواهم كه كسى از بندگان مرا غذا دهند؛ و بدان دلیل غذا را به خود نسبت داده است كه همه بندگان را خاندان خویش می ‏شمارد و روشن است كه هر كس عیال و خانواده كسى را غذا بدهد، چنان است كه گویى خود او را غذا داده است.
نقل از تبیان