كلسیم برای تقویت استخوان‌ها ضروری است، اما برای افزایش میزان كلسیمی كه به استخوان‌های ما می‌رسد، به ویتامین D نیز احتیاج داریم. بدن ما ویتامین D را از دو منبع به دست می‌آورد: نور خورشید و غذا. قسمت عمده ویتامین D بدن ما حاصل قرار گرفتن در معرض نور خورشید است، زمانی كه ما در معرض پرتوهای فرابنفش خورشید قرار می‌گیریم، نوعی ماده شیمیایی موجود در پوست ما، به شكلی از ویتامین D تبدیل می‌شود. سپس كبد و كلیه این ماده را به شكل فعال ویتامین D تبدیل می‌كنند كه قابل استفاده در بدن است.
زرده تخم‌مرغ و ماهی روغنی مثل شاه‌ماهی و ماهی آزاد، به شكل طبیعی مقادیری ویتامین D در خود دارند. تعدادی از فرآورده‌های غذایی را به كمك ویتامین D مقوی‌سازی می‌كنند، مانند شیر و برخی از خوراك‌های صبحانه (خوراك غله).
برخی افراد مقادیر كافی ویتامین D دریافت نمی‌كنند كه علت آن قرار نگرفتن در معرض نور خورشید یا مصرف نكردن غذاهای حاوی این ویتامین است. به علاوه، با افزایش سن، پوست‌‌كارایی خود را برای ساخت ویتامین D از دست می‌دهد و بدن هم دیگر توانایی سابق را در جذب آن از غذا نخواهد داشت. چنانچه غذاهای حاوی ویتامین D نمی‌خورید یا به ندرت در هوای آزاد می‌روید، در صورت تمایل می‌توانید برای برآورده ساختن نیازهای روزانه خود، از مكمل‌های ویتامین D استفاده كنید.
افراد 70ساله و زیر 70 سال نباید بیش از 400 واحد بین‌المللی (IU) در روز ویتامین D مصرف كنند. مگر اینكه پزشك بیش از این مقدار را تجویز كند. در افراد بالای 70 سال مقدار دوز پیشنهادی 600 واحد در روز است.
اگرچه مقادیر زیاد نور خورشید برای پوست مضر است، اما مقدار كم آفتاب (یعنی حدود 15 دقیقه در روز) تاثیر خوبی بر استخوان‌های ما دارد.
