تبیان، دستیار زندگی

چهار سال از نبود عمو خسرو سینمای ایران، «خسرو شكیبایی» گذشت.

این بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون ایران كه سال ها با حمید هامون در فیلم «هامون» داریوش مهرجویی باورش كردیم جمعه، ۲۸ تیرماه سال ۸۷، در سن ۶۴سالگی بر اثر سكته ی قلبی از دنیا رفت و پیكرش در مراسم تشیع باشكوهی در قطعه هنرمندان بهشت زهرا(س) به خاك سپرده شد.

شكیبایی كه برای «هامون» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد را در هشتمین دوره ی جشنواره فجر گرفت، سال ها بعد به خاطره فیلم «كیمیا»ی احمدرضا درویش، دوباره این سیمرغ را به خانه برد. او سومین سیمرغ خود را هم را برای بازی در نقش عادل مشرقی فیلم «سالاد فصل» فریدون جیرانی گرفت و از آخرین افتخارات شكیبایی هم دریافت دیپلم افتخار برای فیلم «اتوبوس شب» كیومرث پوراحمد بود.

او با بازی در نقش كوتاهی در فیلم «خط قرمز» (مسعود كیمیایی، ۱۳۶۱) اولین حضورش را در سینما رقم زد و در ادامه در فیلم هایی همچون «پری»، «رابطه»، «سایه به سایه»، «درد مشترك» و «خواهران غریب» مقابل دوربین رفت و با فیلم سازان شاخصی چون داریوش مهرجویی، ناصر تقوایی و مسعود كیمیایی همكاری داشت.

عمو خسرو می گفت: «مردم بدون من، همیشه مردم اند؛ من اما بدون مردم، مُرده ام.ما ماحصل نیروی ذهنی و خاطرات عزیز مردم هستیم. هنر بدون مردم مثل درخت بدون ریشه است بازیگر بدون تماشاگر یعنی هیچ.»

شكیبایی متولد سال ۱۳۲۳ در تهران، فارغ التحصیل بازیگری از دانشكده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود.

خودش می گفت:«خسرو شكیبایی، زاده خاك پاك تهرون، بزرگ شده بازارچه قنات آباد، مخلص تمام عاشقای ایرون و همین حالای ایرون. متولد هفتم فروردین ۱۳۲۳.

و الآن هم آدمی هستم ساده و معمولی. از كرم خدا و لطف مردم یك تیمچه هنری داریم پیشكش همین مردم. نمی دانم شاید این یك بیوگرافی باشد بیوگرافی كه نه؛ شرح حالی از ما باشد برای شما به یادگار... »

زنده یاد حمید سمندریان كه چند روز قبل از دنیا رفت، در مراسم بزرگداشت شكیبایی گفته بود: « اتفاقی می افتد و این اتفاق به ذهن سپرده می شود كه نام آن خاطره است و زمان خاطره ها را كم رنگ می كند و به مرور از بین می برد، اما طبیعت هنر این است كه می تواند انسان را در خاطره جاودانه كند.»

او می گفت: «هنر، ما را در شرایطی كه دوست داشتیم و زندگی كردیم، زنده می كند.»

سعید راد هم گفته بود:« ما بازیگر مانند پرستویی و شكیبایی نداریم و ممكن است هر بیست سال یكبار هم یك نفر در این سطح و لیاقت به وجود نیاید كه متاسفانه شكیبایی از خودش مواظبت نكرد و متولیان سینما هم از او مواظبت نكردند.»

به گزارش ایسنا، در زندگی نامه ی او به این موارد اشاره شده است: علاقه به كشتی كچ و شركت در چند مسابقه ی آماتوری و غیرحرفه یی (۱۳۴۰)، عضو گروه نمایشی توسكا و بازی در نمایش پنجه ی عدالت، گوینده ی فیلم در استودیو شهاب (۴۹ ۱۳۴۷)، فعالیت در تئاتر (۱۳۵۴) و انتشار چند نوار از شعرهای شاعران معاصر.

از نمایش های او می توان به این موارد اشاره كرد؛پنجه ی عدالت، زیر گذر لوطی صالح، تراژدی كسری، هنگامه ی شیرین وصال، بلیت تئاتر، پنجه به دست آوردن، صیادان، با خشم به یاد آر، بازرس، سنگ و سرنا، همه ی پسران من، شب بیست و یكم و بیا تا گل برافشانیم.

از فیلم ها، نمایش ها و مجموعه های تلویزیونی اش هم به این موارد می توان اشاره كرد: زیر گذر لوطی صالح، سنگ و سرنا، لحظه، كتیبه، سمك عیار، لحظه، كوچك جنگلی، مدرس، تهران ۵۳، روزی روزگاری، میثاق خون، خانه ی سبز، میراث مشترك (گوینده گفتار متن)، سرزمین سبز، كاكتوس، در كنار هم، پهلوانان نمی میرند و سرزمین سبز.

و خط قرمز، دادشاه، صاعقه، دزد و نویسنده، رابطه، ترن، شكار، هامون، عبور از غبار، ابلیس، جست وجو در جزیره، بانو، پرواز را به خاطر بسپار، سارا، یك بار برای همیشه، بلوف، پری، درد مشترك، لژیون، كیمیا، عاشقانه، خواهران غریب، سایه به سایه، سرزمین خورشید، روانی، زندگی، میكس، كاغذ بی خط، دختری به نام تندر، مزاحم، صبحانه ای برای دو نفر و اتوبوس شب و... از جمله آثار سینمایی اش است.

سلام
روحش شاد
یادش بین مردم همچنان گرامی ست

دختر خسرو شكیبایی در سالروز درگذشت پدرش گفت: خوشحالم هنوز یاد پدرم در خاطره ها زنده است و كسی كه خاطره اش زنده باشد انگار كه خودش هم زنده است.

پوپك شكیبایی در چهارمین سالروز درگذشت خسرو شكیبایی با بیان اینكه از نظر هنری جای پدرم در سینما بسیار خالی است، ادامه داد: هر بار كه از مقابل سینمایی رد می شوم همیشه احساس می كنم ای كاش این اتفاق نیفتاده بود و باز می توانستم عكس و اسم پدرم را در سردر سینما ببینم.

وی افزود: هر چقدر بگویم چقدر جایش خالی است كافی نیست و با هیچ جمله ای نمی توانم شرایط روحی ام را توضیح دهم. فقط چیزی كه من را تسكین می دهد علاقه مردم به پدرم است و همین باعث شده در خاطره ها زنده بماند.

پوپك شكیبایی با بیان اینكه بعد از فوت پدرش نتوانسته فیلم های او را در سینما ببیند، ادامه داد: برای فیلم «نسكافه داغ داغ» به سینما رفتم كه حالم به شدت بد شد و بعد از آن دیگر نگذاشتند به سینما بروم و تنها چندی پیش «ستاره بود» را در خانه دیدم كه باز هم بسیار اذیت شدم.

دختر خسرو شكیبایی كه حاصل ازدواج پدرش با تانیا جوهری است با گله از برخوردهایی كه با او بعد از فوت پدرش شد اظهار كرد: متاسفانه در این سال ها جوری با من برخورد شد كه انگار هیچ نسبت خونی با خسرو شكیبایی نداشتم و این من را بسیار آزرده خاطر كرد.

وی كه فعالیت های هنری نیز داشته است خاطرنشان كرد: در رادیو كار گویندگی می كردم و در انجمن گویندگان جوان هم به عنوان دوبلور مشغول شده بودم اما متاسفانه دی ماه سال ۸۹ همسرم در حادثه ای فوت كرد كه بعد از آن دیگر نتوانستم فعالیتی داشته باشم و خانه نشین شدم.

حامد بهداد بازیگر جوان سینمای ایران که خود را از جمله مریدان خسرو شکیبایی می داند به تازگی در گفتگویی با «هفت صبح» از این مساله سخن گفته که شکیبایی تنها بازیگری بود که درصد خشم و خشونت را در جامعه ما پایین آورد. بخشهایی از گفته های بهداد درباره شکیبایی را در ادامه می خوانید:

قسم می خورم تنها بازیگری که درصد خشونت و خشم را در جامعه ما پایین آورد کسی نبود جز خسرو شکیبایی

قسم می خورم تنها بازیگری که درصد خشونت و خشم را در جامعه ما پایین آورد کسی نبود جز خسرو شکیبایی. خسرو یک راست می رود سراغ عشق و آرامش. اصلا خشونت و خشم را دور می زند. ممکن نیست شما بازیگری داشته باشید که این همه عاطفه داشته باشد. خسرو دریغ شد از سینمای ما.

دوا و درمان خسرو کاری نداشت. مداوای خسرو برعهده وزارت ارشاد و خانه سینما بود. او میلیارد میلیارد سود به همه ما رسانده بود و ما از دستش دادیم. چون مثل انسانهای دیگر مریض بود و ما به همین دلیل که او را یک آدم مریض می دانیم با او معمولی برخورد کردیم. آیا او باید از جیب خودش خرج مداوا می داد؟ مفت خسرو را از دست دادیم، مفت. چنین طلایی را مفت از دست دادیم.

وقتی خبر فوت خسرو را شنیدم شتابان رفتم به سمت خانه اش. افراد خیلی زیادی آنجا بودند. یادم هست که حبیب رضایی به دیوار تکیه داده بود و بلند می گفت:ای وای، ای وای، ای وای

سلام
ایشون انقدر در عرصه ی سینما و تلویزیون فعال بودن که هنوز هم فیلم های بسیاری در تلویزیون پخش میشه که در زمان حیات در اون فیلم ها به زیبایی نقش ایفا کردن.