1- دو روز پیش سایت معتبر و آمریكایی بلیچر ریپورت كه تخصصش عمدتا پرداختن به رشته‌های پرهوادار و حرفه‌ای ینگه‌دنیا مثل بسكتبال NBA و هاكی NHL است، فهرستی جدید از 50 ورزشگاه برتر دنیا را ارایه كرد كه در میان اسامی ذكر شده در آن، نامی دیرآشنا و به شدت دوست‌داشتنی برای ایرانیان به چشم می‌خورد؛ استادیوم آزادی تهران!
این پایگاه اینترنتی مشهور، از ورزشگاه قدیمی و خاطره‌انگیز پایتخت ایران، به عنوان یكی از 50 استادیومی نام برده است كه هواداران فوتبال قبل از مرگ‌شان باید آنها را ببینند. كرنش مراجع بین‌المللی و موثق خبری – تحلیلی در قبال آزادی 40 ساله ایرانیان، در حالی همچنان ادامه دارد كه این ورزشگاه به تازگی آماج حملات بی‌رحمانه برخی از مسوولان كشور خودمان قرار گرفته است. الان مدت‌هاست كه دعوا بر سر كاستن از ظرفیت آزادی ادامه دارد و هر روز تخمین تحقیرآمیز جدیدی در این مورد به گوش می‌رسد؛ اول می‌گفتند 90 هزار نفری است، بعد رفته رفته كاشف به عمل آمد كه این بنای عظیم ورزشی 80 تا 85 هزار نفر گنجایش دارد و تازگی‌ها حتی اعدادی مثل 75 هزار نفر هم به گوش می‌رسد! در مملكتی كه مدیران پرمدعایش حتی توانایی یك دور چاپ و توزیع دقیق بلیت برای آگاهی از گنجایش واقعی استادیوم آزادی را ندارند، آقایان هر روز به حربه‌ای جدید برای كوچك جلوه دادن این ورزشگاه متوسل می‌شوند. یك روز سكوها را متر می‌گیرند و عدد حاصله را بر ابعاد بدن انسان تقسیم می‌كنند و روزی دیگر، دست به دامان «گوگل‌ارث» می‌شوند تا چه بسا این فناوری قبیحه غربی از آن بالا ثابت كند اجداد ما چقدر ساده‌لوح بودند كه اسم این بنا را گذاشته بودند «یكصد هزار نفری»! اگر این تقلاها و به در و دیوار كوبیدن‌ها صرفا جنبه علمی و حقیقت‌جویانه داشت، می‌شد راحت‌تر تحمل‌شان كرد، اما لحن تحقیرآمیز بسیاری از این دوستان محاسبه‌گر، نشان می‌دهد مشكل احتمالا از جای دیگری است و نوعی لجاجت و عناد در این میان به چشم می‌خورد.
