تبیان، دستیار زندگی

تو جبهه یه سری بازی های جذاب هم بین رزمنده ها رایج بوده كه من تعدادی از اون ها رو براتون معرفی می كنم .

فكر می كنم براتون جالب باشه

یا علی مدد

هفت سنگ

برای بازی هفت سنگ در جبهه گاهی از قوطی‌های خالی کمپوت و کنسرو استفاده می‌شد. هفت قوطی خالی را روی هم می‌چیدند و به فاصله هفت متر یک نفر از دو گروه، ‌توپی را به طرف آن هفت سنگ پرتاب می‌کرد.

6 نفر پشت سر او از دسته‌ اول قرار داشتند که به ترتیب توپ را به سنگ ها می‌زدند. به محض اینکه توپ به سنگها اصابت می‌کرد و انها را بر زمین می‌ریخت، بقیه افراد به سرعت فرار می‌کردند چون بلافاصله بچه‌های دسته دیگر توپ را بر می داشتند و آنها را هدف قرار می‌دادند.

 در این فاصله دوباره گروه اول باید سعی می‌کرد به هر نحو برگردد و سنگها را روی هم قرار دهد و گاهی در همین شرایط هواپیماهای دشمن محل بازی را گلوله باران می‌کردند یا با توپ‌خانه و خمپاره انداز می‌زدند و همه چیز به هم می‌ریخت. در یکی از همین بازیها، قاسم غفاریان از بچه‌های جهرم به شهادت رسید و دوستان او دیگر در منطقه هفت‌سنگ بازی نکردند.

باستانی  

روایت اول: در تیپ زرهی 20رمضان قبل از عملیات والفجر  در جفیر، برادران برای اولین بار با پوکه توپ به شماره‌ها و اندازه‌های مختلف میل ورزش باستانی درست کردند. این ورزش تا حد لشکر و قرارگاه توسعه یافت.

روایت دوم: در اوضاع و احوالی که سخت نیاز به تحرک بود، کاستی‌های لوازم جنگی نمود نداشت. بعضی باستانی کار می‌کردند و در حالی که قابلمه غذا، ضربشان بود و تفنگ، میل و تخته، شنایشان و قبضه آر.پی.جی، کباده‌شان.

از پوکه نوپ 106 میل درست می‌کردیم، دسته‌ای به آن جوش می‌دادیم و اگر قابلمه غذا نبود منبع آبی را که با ترکش ضدهوایی آبکش شده و بلا استفاده بود،‌ طبل می‌کردیم و به هر تیب خودمان را حرکت می‌دادیم.

گردو بازی

 از جمله اقلام اهدائی گردو بود که بچه‌ها با آن گردو بازی راه می‌انداختند. گردو بازی مثل تیله بازی به چند روش معمول بود. گذاشتن گردو به صورت افقی  و از فاصله چندمتری با گردوی دیگری با دست و از روی زمین( دو انگشتی) شوت زدن و در صورت برخورد، تصاحب همه گردوهای توافقی دیگر و گاهی  به صورت ایستاده و پرتابی و سایر روشها.

لیوان پر و خالی 

دو نفر از جا بلند می‌شدند. قرار بازی  این بود که هریک هرکاری می‌کرد دیگری نیز همان کار را بکند. اولی یک لیوان آب بر می‌داشت، ‌دومی همین کار را می‌کرد. اولی شروع می کرد که به نوشیدن آب، ‌دومی در حالی که چشمش به دست و دهان اولی بود، لیوان آب را نزدیک دهان خود می‌برد و به همان نسبت و سرعت آب را در دهان نگه‌داشته و ننوشیده بود، ‌آن را به داخل لیوان برمی‌گرداند و دومی که دیگر آبی در بساط نداشت،‌ هاج و واج او را تماشا می‌کرد. اولی آب ذخیره شده را می پاشید به او و دومی کنف می شد و بازی خاتمه می‌یافت.

کشتی

در جبهه روزهایی که هوا خیلی گرم نبود و منطقه نسبتا آرام بود و می شد رفت بیرون سنگر، گوشه خلوتی پیدا می‌کردیم و مشغول بازی می‌شدیم.

بعضی‌ها گل یا پوچ بازی می‌کردند. ما هم با هم کشتی می‌گرفتیم. هر کس برنده می‌شد باید از همه کسانی که آنها را خواسته یا ندانسته در حین بازی ضرب و شتم کرده بود و معذرت خواهی می‌کرد و با اظهار خشوع از دلشان در می‌آورد.

کلاغ پر

نیروی باقی‌مانده از گردان وقتی از خط مقدم برمی‌گشتند، با هم کلاغ پر بازی می‌کردند. منتها با سبک و سیاق منطقه‌ای.

به این ترتیب که یک نفر از بچه‌ها شروع می‌کرد به ذکر نام دوستان شهید و غیرشهید. با شنیدن نام شهید مثلا سراج و یا حکیمی، باید جواب می‌دادند "پر"، یعنی شهید پرواز کرده و از زمسن کنده شده است و اگر در پاسخ نام کسی که هنوز زنده بود، گفته می‌شد پر، طرف می‌سوخت و جریمه‌اش این بود یک خاطره از جبهه تعریف کند.

کفش گردانی

از جمله بازیهای ساده قرار دادن یک جفت کفش به حالت افقی و عمودی روی هم بود. یعنی یکی را ستون عمودی و دیگری را ستون افقی کردن و دست به دست چرخاندن در نهایت آرامش و تمرکز حواس.

این کفش‌ها به ترتیب روی دست بچه‌ها حرکت می کرد. وقتی کسی تعادلش را از دست می داد و کفش‌ها از دستش می‌افتاد، بقیه با مشت بر پشتش می‌کوبیدند و می‌گفتند:« کدیگو می‌کوبیم اندر مصلا» که اصطلاحی محلی بود.

قطار بازی

در این بازی و سرگرمی، به نوبت یک دسته، دسته دیگر را کولی می‌داد. از هر دسته یک نفر جای لکوموتیو می‌ایستد و بقیه اعضای گروه خم می‌شدند و هر کدام پشت پیراهن نفر جلوئی خود را می‌گرفت. آن وقت افراد دسته دوم به ترتیب سوار آنها می شدند.

قطار حرکت می‌کرد و به ستون یک همه راه می‌افتادند. کسانی که سوار بودند از شادی مثل قطار سوت می‌کشیدند و بعضی‌ها هم صدای هم صدای حرکت واگن‌ها را روی ریل تقلید می‌کردند.

نوع دیگر: قطار سواری روی سوار برف قرار می گرفت، بچه‌ها می‌رفتند روی ارتفاعاتو یک نفر  با چوب بلند نقش لکوموتیوران را بازی می کرد. همه پشت سر او می‌نشستند، وقتی کاری فوری پیش می‌آمد و قرار بود قطار بایستد، همه با علامت راننده قطار، پاهای خود را داخل برف می کردندو دوباره بیرون می‌آوردند و با سرعت به سمت دره سرازیر می‌شدند.

وقتی همه بادگیر پوشیده بودند، البته بازی لذت بخش‌تر می‌شد. خصوصا اگر بعضی واگن‌ها (افراد گروه) از ریل خارج می‌شدند و به صورت سر و ته به پائین غلت می خوردند.

سیاه بازی

غیر از رسم خواندن دعا قبل و بعد از غذا و در آخر مراسم سوگواری و مجالس قرآن یا شبهای مخصوص دعا و ایام آن، گاهی که فرصتی دست می‌داد و همه دور هم جمع بودند، دایره‌وار هر کس دستش را رو به آسمان بلند می‌کرد و دعا و خواسته‌ای را بر زبان می‌آورد و بعد دستش را به صورت بغل دستی خود می‌کشید و به این ترتیب، نوبت او بود که دعا کند.

 در میان بچه‌ها، بعضی پیشاپیش دستهای خود را با دوده ته کتری چای و یا وسایل دیگر، سیاه‌ کرده و منتظر بودند تا نوبت به آنها برسد، آن وقت چهره کسی که تبرکا و تمینا! بچه‌ها دست‌ها را به صورتش کشیده بودند، دیدن داشت!

به کلی آن حال و فضای دعا به هم می‌ریخت و آنچه نباید بشود،‌ می‌شد.

پتو پتو

برای شروع بازی چهارنفر کافی بود. از دو نفر اول معمولا یکی را که کارکشته‌تر بود به بازی دعوت می‌کردند.

ظاهر قضیه این بود که باید دو نفر بازیکن زیر پتویی می‌رفتند و دو نفر دیگر بالای سر آنها می‌ایستادند و آن دو را با دمپایی می‌زدند و آنها باید می‌گفتند که از چه کسی کتک می‌خوردند و در صورت تشخیص درست، طبیعتا جایشان را با یکدیگر عوض می‌کردند.

بعضی مواقع شخص زرنگی می‌کردو با تبانی قبلی دستش را از زیر پتو دراز می‌کرد و یک دمپایی از کسی که بیرون پتو بود، می‌گرفت و آن را بر سر نفر دوم ازهمه جا بی‌خبر می‌زد و به این ترتیب، او هیچ وقت نمی توانست بفهمد چه‌ کسی بر سر او ضربه می زند.

یا اینکه دمپایی را به زمین می‌زد و داد و فریاد راه می‌انداخت و به دروغ نام کسی را به عنوان ضارب می‌برد و ودیگران که مثلا ناظر بودند، می‌گفتند "درست نیست". در ضمن اگر کسی به هر دلیلی سرش را زیر پتو بیرون می‌آورد، او را "خاطی" قلمداد و تنبیه می‌کردند و این وضع ادامه داشت تا قضیه لو برود.