تبیان، دستیار زندگی

اخلاص یعنی عمل برای ببه معبودی ختم شود که دیگران در مقابلش به نظر نیایند.
یعنی فقط خدا را دیدن و کسی را مد نظر من نداشتن
یعنی عالم را محضر خدا دیدن و فقط از او شرم و حیا کردن

امام صادق (ع) فرمود:
بنده باید در تمام حرکات و سکنات خود نیت خالص داشته باشد زیرا اگر چنین نباشد غافل است و غافلان را خداوند چنین وصف کرده است که « آنان همچون چارپایانند و بلکه گمراه ترند.»

میزان الحکمه/جلد سوم/ص 1425

امام علی (ع) فرمود:

غایت یقین، اخلاص است.

میزان الحکمه/جلد سوم/ ص 1425

امام علی (ع) فرمود:

اخلاص، عالی ترین هدف است.
اخلاص، نهایت دین است.
اخلاص، عبادت مقربان است.
اخلاص، ملاک و معیار عبادت است.
اخلاص،  اوج ایمان است.
رهایی و نجات در اخلاص است.

میزان الحکمه/جلد سوم/ ص 1425

جبرئیل در پاسخ به سؤال پیامبر از اخلاص:
مخلص کسی است که از مردم هیچ نخواهد تا خود بدان دست یابد و هرگاه بدان دست یافت خشنود شود و هرگاه چیزی از آن نزدش باقی ماند به دیگران بخشد زیرا کسی که از مخلوق چیزی نخواهد به عبودیت برای خدای عز و جل اقرار کرده است و چون به نیاز خود رسید و خشنود گشت از خدا خشنود شده است و هرگاه آنچه برایش باقی مانده برای خدای عز و جل ببخشد به مرتبه ی اعتماد به پروردگارش رسیده است.

خالص یعنی خدا و دیگر هیچ
ممنون ازمطلب زیبای شما
موفق باشید

yamohammad133yaali گرامی
خیلی از حضور شما و پاسخهاتون ممنونم. بحث رو تکمیل کردید.

جناب ولایت از حضور شما نیز سپاسگزارم

با سلام..
خیلی خیلی متشکرم از هیون عزیز بخاطر ثبت این مبحث بسیار زیبا و مفید و بسیار بسیار مهم..

میدونید اکثر مطالب پیرامون این بحث خب درسته حقه حرفی توش نیست..یعنی حداقل فکر میکنم که میفهمم در حد خودم..و در حد خودم سعی میکنم خلوص عملی وحقیقی داشته باشم..
فقط..
یه چیزی برام سنگینه..وقتی بهش فکر میکنم تا یه جایی میرسم بعد توقف..برام شده یه چالش..یه شبهه..دغدغه..یه سوال..
ببینید تا اونجا که ریا نداشته باشیم درست..اینو میفهمم که به جای ماسوا باید خالص برای خدا باشیم..اما..

مگر نه اینکه خداوند به ما هیچ نیازی نداره؟ غنی مطلقه..خب پس وقتی خودمون رو برای خدا میخوایم در حقیقت برای نیاز خودمونه..یعنی حقیقتا اخلاص چه معنی ای میده وقتی من میدونم که بود و نبود من برای خدا فرقی نداره از اون جهت که نه نیازی به من داره و نه خوبی من به او سودی میرسونه و نه بدی من ضرری به او وارد میکنه..میخوام بگم حقیقتا ما اگه خدا رو پرستش میکنیم بخاطر به سعادت رسیدن و به کمال رسیدن خودمون هست..پس در نتیجه عملا خدا رو برای خودمون میخواهیم نه خودمان را برای خدا..

با توجه به این که گفتید:

سلام..

صدبار اومدم ثبت کنم هی خطا داد:((

بله دیگه یه مسئله رو آدم هرجور به کسی بگه و جواب قانع کننده دریافت نکنه..یا اکثرا منظورت رو درک نکنن وسواس تو توضیح میاد سراغ آدم و..
سرخودمون رو کلاه گذاشتن نیست..به شرطی که..
نه...هنوزم شرطتوت واسم کامل نیست..میگم حتی وقتی نه عذاب رو میبینیم نه پاداش رو حتی وقتی فقط خدا رو میبینیم بازم داریم سرخودمون کلاه میذاریم..چون ته ته ته دل و مقصود ما از همون رضای خدا رسیدن به خداست که برای خودمون سعادت اصلی و ابدیه لذت جاودانه
برای اینکه تکرار حرفام نشه..تنها مثالی که میتونم تقریب کنم: حتی یه عاشق نسبت به معشوق خودش صددرصد به خلوص نمیرسه..چون تو اوج عاشقیش بازم به حسب نیاز عاشق شده..(وگرنه اصلا عاشق نمیشد)..آره تمام زندگیش و تمام وجودش رو فنای اون معشوق میکنه ولی چرا اینکارو میکنه؟چون فرمان دلشه..چون این طوری تو اوج رنج و عذاب دیدن از دردسرهای همین عشق، باز هم درونش با این کار به آرامش میرسه..اگه عاشقی نکنه احساس مخالفت با طبع و نیازش رو خواهد کرد..اصلا عاشق یه کمالاتی رو درون معشوق میبینه که جذبش میشه چرا؟ چون کمال طلبه..چون این عشق میتونه این فطرت رو این نیاز رو تامین کنه..
بازم پر گو شدم..منو ببخشید..
خلاصه اخلاص رو در درجات پایین میفهمم، اتفاقا اون آخرین درجه اخلاصه که نمیفهممش!
شاید بهتر باشه مثل قضیه "اراده" بجای بحثای نظری به دنبال عملی کردن اینا باشم..شاید فقط با "خالص شدن" بشه اخلاص رو کامل فهمید! فقط با همت پیشه کردن بشه چالش های "اراده و همت" رو فهمید.
----------
از شما بسیار متشکرم..بابت اون مبحث جواب خوشگل بده هم که پاسخ به اون خوبی دادید تشکر بدهکار بودم..سر همون (اراده) مسائلی ذهنم رو اذیت کرد که تصمیم گرفتم از بحث بیشتر روش صرف نظر کنم..
نظراتتون همیشه عالی هستن..و همیشه رو کمک فکری شما حساب میکنم:)