تبیان، دستیار زندگی

  این بوی ناب وصال است یاعطر گل های سیب است

                         این نفخه ی آشنایی بوی کدامین غریب است؟

امشب از این کوی بن بیت باپای سر می توان رشت

                        روشن چراغ دل ودست بانور ((امن یجیب)) است

درسوگ گل های پرپر گفتی وبسیارگفتیم

                         امروز می بینیم اما مضمون گل ها غریب است

در مسجد سینه چندی است تامسجدم نوحه خوانی است

                         برمنبر گونه شب ها این گونه اشکم خطیب است:

((ازسنگ های بیابان خاموش بودن عجیب است

                      از ما که هم کیش موجیم این گونه ماند نعجیب است))

خشکید جوی ترانه بی گریه های شبانه

                       این نغمه ی عاشقانه سوز دلی بی شکیب است

با اشتیاق زیارت یاران هم دل گذشتند

انگار تنها دل من از عاشقی بی تصیب است

در شـعـلـه و شـور عـشـق پـــروانـه‌صـفـت بـودنـد
تـــا کـرب‌وبـلا مـی‌رفـت آن بـــــال کـه بـگـشـودنـد

از آن هـمـه خـــون صـحـرا شـد بـاغ شقـــایـق‌هـا
در معرکه می‌رفتند با نغمه‌ی یا زهرا(سلام‌الله‌علیها)

دیدند گلستان را در شعله چو ابراهیم(علیه‌السلام)
گـــفـتـــــنـد خـــداونـــدا آمـــــاده‌ی ایـن راهـــیـــم

هــرکس که سعادت داشت بر جبهه ارادت داشت
ایــن خـانـه مصفا بـود تـــا بـوی شـهـــادت داشت

دیـــدنـد شـکـــوفـا شـد گل‌هـــــای اجـــابـت زود
معـــــراج دعـــاهـاشـان در صـبـح دوکـــوهـه بـود

آن سینه‌ی پراحساس شد مست شمیم یـاس
تا علقمه می‌رفتند با پرچم یا عبــاس(علیه‌السلام)

بر غـنچه‌‏ی لب‌هاشان لبیک حسینی بود
امیـد دل آن‌ها لـبـخـنـد خـمـیـنـی(ره) بود

در مـعرکه‌هـا رفتند تـــا پـیـش خـــدا رفتند
بــــا تـشـنـه‌لـبـی آخـر تـــا کـرب‌وبـلا رفتند

گفتـــند که ما رفتیم از کـــرده‌ی خود شـادیم
این نهـــضت خـونـیـن را در دست شما دادیم

تـــــا زنده به ایمانیــــم تـــــا در خـط قـرآنیـــم
بــــا لطـف امـام عصـــر(عج) در راه شهیدانیــم

من تشنه‌ی‌خورشیدم، در این شب‌بارانی
دل‌تنگ تـوام بـرگـرد، ای مــــاه جمـــارانی

ایام خوش‌آن روزی، که سینه‌حسینی بود
شـــــب‌ها دلم روشن، بـا نور خمینی بود

ما شـــــمع ولایت را، هستیــــم چو پروانه
در قـــــافله‌ی عشقیـم، بـا رهــــبـر فـرزانه

دلم شکسته تراز شیشه های شهرشماست

                           شکسته باد کسی کاین چنینمان می خواست

شما چقدر صبور وچقدر خشماگین

                           حضورتان چوتلاقی صخره بادریاست

به استواری معیار تازه بخشیدید

                           شمانه مثل دماوند اوبه مثل شماست

بیا که ازهمه ی دشت ها سوال کنیم:

                            کدام قله چنین سرافراز وپابرجاست؟

به یک کرامت آبی نگاه دوخته اید

                            کدام پنجره این گونه باز سوی خداست؟

میان معرکه لبخند می زنیدبه عشق

                             حماسه چون به غزل ختم می شود زیباست

شما که اید؟صفی از گرسنگی وغرور

                             که استقامت وخشم از نگاهتان پیداست

اگر چه باغچه ها راکسی لگدکرده است

                            ولی بهار فقط در تصرف گل هاست

تخلص غزلم چیست غیرتام شما؟

                           ز یمن نام شما خودزبان من گویاست

به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک              

دسته گل ها دسته دسته  می روند از یادها

                            گریه کن ای آسمان در مرگ طوفان زادها

  سخت گمنامید اما ای شقایق سیرتان

                             کیسه می دوزند با نام شما شیادها

  با شما هستم که فردا کاسه ی سرهایتان

                             خشت می گردد برای عافیت آبادها

  غیر تکرار غریبی ،هان چه معنا می کنید

                              غربت خورشید را در آخرین خردادها؛

  با تمام خویش نالیدم چو ابری بی قرار

                              گفتم ای باران که می کوبی به طبل بادها

  هان! بکوب اما به آن عاشق ترین عاشق بگو !

                              زنده ای ،ای زنده تر از زندگی در یادها

  مثل دریا ناله سر کن در شب طوفان و موج

                              هیچ چیز از ما نمی ماند مگر فریادها

این پلاک و استخوان از من به صف جا مانده است
نقطه پرواز سرخى بود، آنجا مانده است
من خودم از شوق مى‏رفتم تنم افتاده بود
در مقام وصل فهمیدم که سرجا مانده است
بى نشانى را خود من خواستم باور کنید
نام گمنامى اگر دیدید تنها مانده است
من رفیقى داشتم همسنگرم جانباز شد
دست‏هایش یادگارى پیش مولا مانده است
آن بسیجى هم که معبر را برایم باز کرد
دیدمش آن روز در تشییع بى‏پا مانده است
یادتان باشد سلاح و کوله و فانسقه‏ام
زیر نور ماه سرخ ، از بهر فردا مانده است
پاسداریدش مبادا غفلتى خاکسترى
گیرد عزمى را که آن از راز زهرا (س) مانده است

خاطرات جبهه ها یادش به خیر ... ای بسیجی ها خدا یادش بخیر

در سرم دیگر نباشد شور خون ... یاوران سر جدا یادش به خیر

عهد ما بین خدا و من شکست ... عهدهای با وفا یادش بخیر

اشک من دیگر ندارد آبرو ... اعتبار ناله ها یادش بخیر

سینه ام یا رب نمی سوزد چرا ... لذت سوز و دعا یادش بخیر

جبهه لبخندش میان اشک بود ... خنده های بچه ها یادش بخیر

صوت زیبای اذان بچه ها ... رفته آن حال و هوا یادش بخیر

در بیابان روی خاک قبر ها ... ذاکرین خوش صدا یادش بخیر

چادر پاره ز ترکش ها چه شد ... خانه آل عبا یادش بخیر

صبح حمله دور قبر هر شهید ... یاد خاک مجتبی یادش بخیر

دست زهرا(س) دست عباس (ع)و علی(ع) ... می گرفت دست مرا یادش بخیر

از شلمچه بوی خون می شد بلند ... دومین کرب و بلا یادش بخیر

بوی فکه بوی نهر علقمه ... دشت عباس آن سرا یادش بخیر

نور اخلاص و عمل را داشتیم ... رمز و راز آن بقا یادش بخیر

رد اشکم می نوشت بر گونه ام ... یا ابا صالح(عج) بیا یادش بخیر

صاحبم بر روی سربندم نوشت ... می شوی آخر فدا یادش بخیر