تبیان، دستیار زندگی

خبر آنلاین- ظهیرالدینی، محمود - فرض کنیم من عکاس نیستم، ازعکاسی هم چیزی نمی دانم و برای اولین بار صفحه عکس خبرگزاری یا وب سایت یک روزنامه را بازمیکنم و عکس جرثقیل هایی که از هرکدام یکنفر اعدام شده است ، می بینم.

(البته تاثیرهنری عکسی که ضد نور عکاسی شده و نور خورشید را از بین پاهای یکی از ماموران یامتهمان در کادر جای داده در ضمیر ناخودآگاه نقشی می آفریند که متوجه نمی شوم چرا باید این عکس اینقدر دلنشین! باشد) بدین ترتیب نتایج زیر برایم متصور است.

1- بدکاران به سزای اعمال خود رسیدند

2-عده دیگری که همین راه را می روند با دیدن این عکس ها متنبه می شوند

3- کج سلیقگی مدیران رسانه ای در اولین ساعات  یک روز تعطیل تابستانی (البته هنگام نوشتن این مطلب چهار روز است که این عکس تغییر نکرده و همچنان عکس اول این رسانه است)

4- نکند من به اشتباه یک سایت ضد انقلاب را باز کردم که سیاه نمایی کرده است

ثبت صحنه های اعدام در کار عکاسی خبری علی رغم رنجش روحی برای عکاس، نوعی حس رضایت و احساس  موفقیت  در ثبت واقعه ای مهم را به همراه  دارد.

حضور در صحنه های مهم خبری آرزوی هر عکاس خبری در جهان است و بدون شک ارایه عکس از هر لحظه ای که ثبت کرده تنها  دلیل به جان خریدن خطرات این کار است.

برای نمونه عکس هایی که از جنگ بین کشورهای  دنیا در طول تاریخ گرفته شده تاثیر به سزایی در زمینه های مختلف داشته و در بسیاری موارد از تحریف تاریخ جلوگیری کرده است؛ یا عکس هایی از اتفاقات سال 88 که به دلیل عدم اجازه فعالیت قانونی به عکاسان خبری از مسیر های غیر مجاز به رسانه های خارج از کشور ارسال شد، در مواردی به اغراق و یا تحریف واقعیت انجامید .این دو برش است از عکاسی خبری

انتشار عکس هایی با متنی کوتاه و غیرموثر در کنار داده های بصری مخرب مصداق مشخص دمیدن سرنا از سر گشاد آن است که به مدریت رسانه برمی گردد. گردن آویزبودن تعدادی از آدم ها، نگاه های خشمگین حاضرین ، گریه و روی گرداندن زنانی که از سر کنجکاوی، صحنه را برای تماشا انتخاب کرده بودند ، نگاه معصومانه کودکی که بغض آلود و وهم زده به صحنه اعدام نگاه میکند وتصاویر احساسی آمیخته با ذوق عکاس، صرف نظر از محتوای خبر و علت اعدام، در یک جمع بندی دل هر بیننده ای را به رحم می آورد

 انتخاب این عکس ها به عمد یا اشتباه  انسان را دچار شک می کند که این پروسه و مجموعه عکس چه هدفی را دنبال میکند

اگر بخواهیم به اخبار روزهای گذشته استناد کنیم بسیار روشن است که خبر این واقعه تاثیر جداگانه اش را گذشته و از ابتدا هم، خبر در کنار عکس ها نبوده و از این پس هم نخواهد بود . در مسیردیگری، عکس  به تنهایی در محیط وب می ماند و در گوشه گوشه جهان ذیل نام ایران بازیابی شده و مخاطبان بدون توجه به شرح مختصر کنار عکس، آن هم به زبان فارسی، با استفاده از زبان مشترک رسانه  "عکس" آن جلوه های بصری را به شکلی دریافت می کنند که شرح آن رفت.

این تصمیم فراتر از خواست عکاس است و دراین وضعیت با نگاه بد بینانه اگر فرض کنیم هدف از انتشارهمین بوده ، این سوال پیش می آید که مدیران رسانه چه مسولیتی درقبال امنیت و سلامت روانی جامعه دارند و از ترویج این صحنه ها در فضای اینترنت چه هدفی را دنبال می کنند

ذکر این نکته لازم است که قشر متجاوز و قاچاقچی قطعا مخاطب این رسانه ها نیستند تا عبرت بگیرند.