تبیان، دستیار زندگی

سرمشقهای آب بابا یادمان رفت
رسم نوشتن با قلمها یادمان رفت
 
گل کردن لبخندهای همکلاسی
در یک نگاه ساده حتی یادمان رفت

 ترس از معلم، حل تمرین، پای تخته
 آن روزهای بی کلک را یادمان رفت
 

راه فرار از مشقهای زنگ اول
 ای وای ننوشتیم آقا یادمان رفت
 
 آنروزها را آنقدر شوخی گرفتیم
 جدیت تصمیم کبری یادمان رفت
 
 شعر خدای مهربان را حفظ کردیم
 یادش بخیر اما خدا را یادمان رفت
 
 در گوشمان خواندند رسم آدمیت
 آن حرفها را زود اما یادمان رفت
 
فردا چه کاره می شوی؟ موضوع انشا
 ساده نوشتیم آنقدر تا یادمان رفت
 
 دیروز تکلیف آب بابا بود و خط خورد
 تکلیف فردا نان و بابا یادمان رفت
 

شعر از : حسین جعفرزاده آرایی

برگرفته از کتاب : معلم دوم نوشته حسین معلم

 از بیابان بوی گندم مانده است

عشق روی دست مردم مانده است

آسمان بازیچه ی طوفان ماست

ابر نعش آه سرگردان ماست....

باز هم یک روز طوفان می شود

هر چه می خواهد خدا آن می شود

می روم افتان و خیزان تا غدیر

باده ها می نوشم از جوشن کبیر

آب زمزم در دل صحرا خوش است

باده نوشی از کف مولا خوش است

فاش می گویم که مولایم علیست

آفتاب صبح فردایم علیست

هر که در عشق علی گم می شود

 مثل گل محبوب مردم می شود

تا علی گفتم زبان آتش گرفت

پیش چشمم آسمان آتش گرفت

.......

آسمان رقصید و بارانی شدیم

موج زد دریا و طوفانی شدیم

بغض چندین ساله ی ما باز شد

یا علی گفتیم و عشق آغاز شد

یا علی گفتیم و دریا خنده کرد

عشق ما را باز هم شرمنده کرد

یا علی گفتیم و گلها وا شدند

عشق آمد قطره ها دریا شدند

یاعلی گفتیم و طوفانی شدیم

مست از آن دستی که می دانی شدیم

یاعلی گفتیم و طوفان جان گرفت

کوفه در تزویر خود پایان گرفت

کوفه یعنی دستهای ناتنی

کوفه یعنی مردهای منحنی

کوفه یعنی مرد آری مرد نیست

یا اگر هم هست صاحب درد نیست

عده ای رندان بازاری شدند

عده ای رسوایی جاری شدند

آن همه دستی که در شب طی شدند

ابن ملجم های پی در پی شدند........

از سکوت و گریه سرشارم علی

تا همیشه دوستت دارم علی

-دکترمحمود اکرامی فر -

میخوام یه صخره باشم              نه دولا شم نه تا شم
یه کوه سخت و محکم               نه اینکه کله پا شم

میخوام که چشمه باشم            از دل کوه جدا شم
برم تا پیش دریا                          قاطی ماهیا شم

میخوام که باده باشم                 رفیق آسیاب شم
تو پره هاش بچرخم                    نون واسه مردما شم

میخوام که ابره باشم                  از روی دریا پا شم
برم کویر تشنه                            ببارم و فنا شم

میخوام پرنده باشم                     رفیق بچه ها شم
از قفسای بسته                         پر بکشم رها شم

میخوام ستاره باشم                   نور همه جا بپاشم
تو باغ مه گرفته                          مثل شکوفه وا شم

خلاصه چیزی باشم                     که دردا رو دوا شم
حتی شده یه دکمه                     رو پیرهن شما شم

پیش از اینها فکر می کردم خدا                 خانه ای دارد میان ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها                         خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور                    بر سر تختی نشسته با غرور

ماه، برق کوچکی از تاج او                         هر ستاره، پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او، آسمان                          نقش روی دامن او، کهکشان

رعد و برق شب، طنین خنده اش               سیل و طوفان، نعره توفنده اش

هیچ کس از او آگاه نیست                         هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود                    از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین                خانه اش در آسمان، دور از زمین

بود، اما در میان ما نبود                           مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت                 مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم، از خود، از خدا            از زمین، از آسمان، از ابرها

زود می گفتند: این کار خداست                 پرس و جو از کار او کاری خطاست

هر چه می پرسی، جوابش آتش است       آب اگر خوردی، عذابش آتش است

تا ببندی چشم، کورت می کند                  تا شدی نزدیک، دورت می کند

کج گشودی دست، سنگت می کند            کج نهادی پا، لنگت می کند

تا خطا کردی، عذابت می کند                    در میان آتش، آبت می کند

با همین قصه، دلم مشغول بود                 خوابهایم، خواب دیو و غول بود

خواب می دیدم که غرق آتشم                  در دهان شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین                     بر سرم باران گرز آتشین

محو می شد نعره هایم، بی صدا              در طنین خنده خشم خدا

نیت من، در نماز و در دعا                         ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می کردم، همه از ترس بود             مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه                     مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ، مثل خنده ای بی حوصله                   سخت، مثل حل صدها مسأله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود                   مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر             راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه، در یک روستا                        خانه ای دیدیم، خوب و آشنا

زود پرسیدم: پدر، اینجا کجاست؟              گفت: اینجا خانه خوب خداست!

گفت اینجا می شود یک لحظه ماند           گوشه ای خلوت، نمازی ساده خواند

با وضوئی، دست و رویی تازه کرد              با دل خود، گفتگویی تازه کرد

گفتمش: پس آن خدای خشمگین             خانه اش اینجاست؟ اینجا، در زمین؟

گفت: آری، خانه او بی ریاست                  فرشهایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است                 مثل نوری در دل آئینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی               نام او نور و نشانش روشنی

خشم، نامی از نشانیهای اوست              حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی، شیرین تر است                مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست، معنی می دهد            قهر هم با دوست، معنی می دهد

هیچ کس با دشمن خود، قهر نیست         قهری او هم نشان دوستی است

تازه فهمیدم خدایم، این خداست              این خدای مهربان و آشناست

دوستی، از من به من نزدیکتر                  از رگ گردن به من نزدیکتر

آن خدای پیش از این را باد برد                 نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود                  چون حبابی، نقش روی آب بود

می توانم بعد از این، با این خدا               دوست باشم، دوست، پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد                   سفره دل را برایش باز کرد

می توان درباره گل حرف زد                    صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت                  با دو قطره، صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد               مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند               با الفبای سکوت، آواز خواند

می توان مثل علفها حرف زد                   با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره هر چیز گفت                   می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا :                     «پیش از اینها فکر می کردم خدا ...»

قیصر امین پور

خواهم امشب با خدا خلوت کنم

از درون خود کمی صحبت کنم

از نواقص ها و رنجش های خود

از قضاوت ها و سنجش های خود

از غرورو حرص و آزو کینه ام

از صفا و عشق و مهر در سینه ام

از توقع های بیجای خودم

از حماقت های پیدای خودم

از خدا خواهم مرا یاری کند

نقص هایم گیرد و کاری کند

ای خدا درد دلم را گوش کن

شعله های حسرتم خاموش کن

پرواز در هوای خیال تو دیدنی ست

حرفی بزن که موج صدایت شنیدنی ست

شعر زلال جوشش احساس های من

از موج دلنشین کلام تو چیدنی ست

یک قطره عشق کنج دلم را گرفته است

این قطره هم به شوق نگاهت چکیدنی ست

خم شد ، شکست پشت دل نازکم ولی

بار غمت ـ عزیز تر از جان ـ کشیدنی ست

من در فضای خلوت تو خیمه می زنم

طعم صدای خلوت پاکت چشیدنی ست

تا اوج ، راهی ام به تماشای من بیا

با بالهای عشق تو پرواز دیدنی ست

شاعر : ناشناس