تبیان، دستیار زندگی

اهمیت یاری امام عصر علیه السلام

 نخستین مطلبی كه باید متوجه آن بود ، اهمیت یاری امام عصر علیه السلام است خداوند متعال روزی بخش همه‌ی مخلوقات و غنی و بی‌نیاز است و به هیچ همراهی و كمكی محتاج نیست ،‌هدفی كه خداوند از خلقت جن و انس بیان داشته و آن را « بندگی » خود معین فرموده در حقیقت هدف او نیست ، بلكه نتیجه‌ی مطلوبی است كه باید مخلوقات مختار به آن برسند . هدف خلقت ، بندگی و سرافكندگی انسان‌ها بوده است و در حقیقت برنامه و دستورالعملی‌ كه با پیگیری آن میتوانند به سعادت برسند . با این اوصاف ، اگر خداوند از كسی یاری خواست در حقیقت برای امتحان خود اوست .

به فرموده‌ی امیرالمومنین علیه السلام :

 « ( خدا ) از روی خواری و ضعف از شما یاری نخواسته ... او در حالی از شما یاری طلبیده كه لشكریان آسمان‌ها و زمین از آن اوست و او عزیز و حكیم می‌باشد ... خواسته است شما را آزمایش كند كه كدام یك عمل نیكوتر دارید .»

نهج البلاغه – ترجمه فقیهی ، خطبه 181

رفع غربت با معرفت

سه معنای اولیه‌ی غربت « ناشناختگی » ، « یاد مرگی » و « فرو نهادگی » به عدم معرفت انسان‌ها به امامشان باز می گردد اگر افراد امامشان را نشناسند به یاد كرد او اهمیت لازم را نمی‌دهند و قهراً شكر عملی اوصاف امامشان نیز تحقق پیدا نمی‌كند لذا نخستین وظیفه‌ای كه برگرده‌ی انصار آن حضرت قرار می گیرد ،

این است كه اولاً با عمل خود نشان دهند كه در حد توان ، به شكر مولایشان و اشاعه‌ی یاد او اقدام می‌كنند ،

ثانیاً به دنبال تقویت معرفت در وجود خود ، دیگران را نیز به این راه بكشانند و مزه‌ی شناخت صحیح امام را در كام آنها بگذارند و در واقع به معرفی امامشان بپردازند .

 شیعیان باید خود را نسبت به دیگران مسؤول بدانند .

هر یك از ما در شناخت اماممان دارای رتبه‌ای هستیم . امام شناسی امری گسترده و نسبی است و افراد در معرفت نسبت به امام ، در مراتب مختلفی قراردارند .

لذا هر كس در هر پله‌‌ای هست باید برای ارتقای معرفتی دیگران تلاش نماید و آنان را از معرفتی كه دارد بهره ور كند اگر این معرفت برای افراد حاصل شود ، طبعاً نتیجه ی آن شكر قلبی و محبت وشوق نسبت به آن وجود مبارك است به دنبال می آید و شكر قلبی و محبت ، بانفوذ به زبان و دیگر اعضاء و جوارح از كفران این نعمت بزرگ بازمان خواهد داشت .

این تكلیف ( شناساندن امان زمان علیه السلام ) از جانب خداوند بر عهده‌ی انبیاء و در رتبه‌ی نازل‌تر بر گردن ما نهاده شده است و به فضل الهی ثواب فراوانی برای آن قرار داده‌اند .

امام حسن عسكری علیه السلام از قول امام سجاد علیه السلام چنین نقل می‌كنند :

خدای متعال به حضرت موسی علیه السلام وحی كرد كه : ای موسی !

مرا نزد آفریدگانم محبوب ساز و آنها را هم محبوب‌ من كن !

حضرت موسی علیه السلام پرسید : ای پروردگار من چگونه عمل كنم ؟!

فرمود : نعمت‌های مرا به یاد آنها بیاور تا مرا دوست بدارند . این كه تو یك بنده‌ی فراری از درگاه من ،یا كسی را كه درگاه مرا گم كرده به من بازگردانی، برای تو بهتر است از این كه صد سال عبادت كنی به طوری كه روزها روزه‌ بگیری و شبها به عبادت بایستی ...

( حضرت موسی علیه السلام ) پرسید : كسی كه درگاه تو را گم كرده كیست ؟

خدای متعال فرمود : الجاهل بإمام زمانه و الغائب عنه بعد ما عرفه ، الجاهل بشریعه دینه وتعرفه شریعته و ما یعبد به ربه و یتوصل به إلی مرضاته.بحارالانوار ، ج2 ، ص4

كسی كه امام زمانش را نمی شناسد و بعد از این كه او را شناخت از او غایب است . كسی كه به آیین دین خود آگاه نیست ، شریعتش را و راه بندگی پروردگارش را به او یاد بدهی و از طریق جلب رضایت خدا را به او بشناسانی.

امام عصر علیه السلام باب خداست كه اگر كسی جز راه او راهی برای درك معرفت خداوند برگزیند ، به هلاك افتاده است .در واقع « ضالّ » یا گمراه كسی است كه نسبت به امام عصر علیه السلام خویش جاهل است و وظیفه‌ی دیگران این است كه راه و رسم دین و شریعت را به او بیاموزند نو از سرگردانی و بلاتكلیفی نجاتش دهند .پس اهل معرفت نسبت به دو دسته - البته به قدر تبحر و آگاهی و معرفت خود - مسوولیت دارند . نخست كسانی كه امام خود را می‌شناسند و دوم افرادی كه با وجود این شناخت به وظیفه‌ی خود جاهل و ناآگاهند .