تبیان، دستیار زندگی

• برخورد با بدگویان
  
  یکی از فرزندان عمر بن خطاب که در مدینه زندگی می کرد امام کاظم (ع) را آزار می داد و هر گاه به او میرسید بدگویی می کرد وامیرالمومنین (ع) را نیز مورد شماتت قرار می داد.
  بعضی از یاران حضرت عرض کردند اجازه دهید ما این فاسق را بکشیم ، امام (ع) به شدت آنها را نهی کردند و آدرس محل کار و مزرعه آن مرد را سوال کردند .گفته شد او در ناحیه ای از مدینه کشاورزی می کند .
  امام (ع) به سوی مزرعه او رفت تا این که اورا پیدا کرد و با مرکب خود وارد مزرعه شد ، آن مرد گفت : از میان زراعت من حرکت نکن اما امام (ع) هم چنان حرکت کرد تا به او رسید و از مرکب خود پیاده شد و نزد او نشست و با رویی گشاده با او صحبت کرد و خندید.
  آنگاه سوال کرد : چقدر برای زراعت خود خرج کرده ای ؟
  او در جواب گفت : صد دینار
  حضرت فرمود : امیدداری چقدر سود نصیب تو گردد؟
  گفت : علم غیب نمی دانم .
  حضرت فرمود ، گفتم : امید داری چه اندازه سود ببری ؟
  گفت : امیدوارم دویست دینار سود ببرم .
  امام (ع) کیسه ای به او داد که سیصد دینار در آن بود و فرمود : زراعتت هم مال خودت باشد و خداوند آنچه امیدداری نصیبت می کند.
  آن مرد سر حضرت را بوسید و ازاو خواست که از خطاهایش در گذرد.
  امام (ع) به مسجد رفت آن مرد رادید که نشسته است ، وقتی چشمش به حضرت افتاد،گفت :
  خداوند داناتر است که رسالتش را در چه کسی قرار دهد.
  اصحاب پرسیدند قضیه چیست ؟
  امام (ع) فرمود : شما چیزدیگری می گفتید حال شنیدیدچه گفت ؟
  وقتی امام (ع) به منزل خود رفت به یارانش که از او خواسته بودند اجازه دهد آن مرد را بکشند،فرمود : کدام بهتر بود آنچه شما می خواستید انجام دهید یا آنچه من می خواستم انجام دهم ؟
  من با مبلغی او را اصلاح کردم و با این پول شر او را از خود دور کردم.
  
  بحارالانوار ، ج48،ص102و103.
  

سجده شکر

هشام بن احمر گوید : همراه امام کاظم (ع) در اطراف مدینه حرکت می کردم که نا گاه از بالای مرکب زانوان خود را خم کرد و برروی زمین به سجده افتاد و مدتی طول داد سپس سربلند کرد و سوار شد عرض کردم : فدایت شوم چه سجده طولانی کردی ؟
فرمود : به یاد نعمتی افتادم که خدا به من عطا فرموده است ، دوست داشتم پروردگارم را شکر نمایم.

اصول کافی ، باب الشکر