تبیان، دستیار زندگی

باعجله به طرف قفسه کتاب­هایم می روم و کتاب شریف میزان الحکمه را بر می­دارم موضوع غیبت را پیدا می­کنم و وشروع می­کنم به یادداشت برداری ...

آخه تو یه مسجد پرجمعیت و معتبر شهر دعوت سخنرانی دارم ؛ اولین باریه که برای سخنرانی تو این مسجد دعوت شده­ام باید سنگ تمام بگذارم ...

روایت رو یادداشت می­کنم و به طرف مسجد راه می­افتم ، مسجد شلوغ است ، وارد مسجد که می­شوم ،

روحانی دیگری قبل از من بالای منبر درحال افاضه است و باحضور من صلواتی ختم می­کند و ادامه می­دهد ...

مجلسش که تمام می­شود شروع می­کند به خواندن روضه و البته از بد روزگار صدای زیبایی هم ندارد .

در ذهنم می­گذرد که صدای حاج آقا خودش مصیبت دومی است که مردم باید تحمل کنند، همین­طور که به این مسئله فکر می­کنم مسئول هیئت که در کنارم نشسته است لبخند معنا داری می­زند و دهانش را به گوشم نزدیک می­کند و آرام می­گوید: حاج آقا ان شاء الله جبران کنید کم و کسری­های روضه حاج آقا محمدی رو.

آرام و زیر لب می­گویم : اتفاقا داشتم با خودم فکر می­کردم که مصیبت خوندن حاج آقا هم خودش مصیبتیه ...

مسئول هیئت خنده معنا داری می­کنه ، به شکلی که شونه­هاش به لرزه در میان ...

چند نفری که اطراف نشستن زیر چشمی متوجه ما می­شن ...

نوبت سخنرانی من می­شود ؛ مردم صلواتی می­فرستند و من بالای منبر مستقر می­شوم ...

بسم الله الرحمن الرحیم ...

پیامبر صلى الله علیه و آله:

مَنِ اغتابَ مُسلِما أَو مُسلِمَةً لَم یَقبَلِ اللّه صَلاتَهُ وَلاصیامَهُ أَربَعینَ یَوما وَ لَیلَةً إِلاّ أَن یَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ؛

هر كس از مرد یا زن مسلمانى غیبت كند، خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه او را نپذیرد مگر این كه غیبت شونده او را ببخشد.

روایت را که قرائت می­کنم نوبت به ترجمه روایت می­رسد ...

ناگهان نگاهم به چهره مسئول هیئت می­افتد که دقیقا روبروی منبر نشسته است و مستقیم چشم در چشمم انداخته است ...

 یاد چند لحظه پیش می­افتم که با غیبت حاج آقا محمدی کلی خندیده بودیم...

مکثی می­کنم و بلافاصله می­گویم: در خانه اگر کس است یک حرف بس است .

بدون هیچ توضیح اضافه از منبر پایین می­آیم و سریع به طرف خانه راه می­افتم ... 

اسماعیلی

شاید هر روز این اتفاق برای ما بیفتد مهم اینکه یه بار درس بگیریم و دیگه تکرار نکنیم

.........