نظر کن به معاویه پسر یزید پلید که بعد از آنکه پدر او به جهنم واصل شد خلایق به او بیعت کردند. چون چهل روز از خلافت او گذشت روز جمعه به منبر بر آمد بعد ازحمد الهی و درود بر حضرت رسالت پناهی گفت: ای مردمان! بدانید که: بدن من جزپوستی و استخوانی نیست و طاقت آتش جهنم ندارد. و ای قوم! آگاه باشید که: امرخلافت به من و آل ابوسفیان نسبت ندارد و هر که امام به حق واجب الاطاعه می خواهدباید به نزد امام زین العابدین که دخترزاده پیغمبر خدا است برود و با او بیعت کند که اوست سزاوار خلافت. این بگفت و از منبر به زیر آمد و به منزل خود رفته در به روی خلایق بست. و دیگر از خانه بیرون نیامد تا به عالم آخرت پیوست.
و در بعضی کتب روایت شده است که: «در منبر، لعن به جد و پدر خود کرد. و چون مادر او از وضع او مطلع شد نزد او آمده گفت: «یا بنی لیتک کنت حیضة فی خرقة» .
یعنی: «کاش نطفه تو خون حیض می شد و به کهنه می ریخت و ننگ دودمان خودنمی شدی» .
گفت: «لیتنی کنت کذلک» . یعنی: «ای کاش چنانکه گفتی بودمی و به ننگ فرزندی یزیدی گرفتار نگشتمی» .
مجملا ای برادر! پست و بلند روزگار، چون برق خاطف درگذر، و دولت و نکبت زمانه غدار در اندک فرصتی یکسان است.
ز حادثات جهانم همین پسند آمد
که خوب و زشت و بد و نیک در گذر دیدم
هیچ آفتاب دولتی از افق طالع برنیامد که به اندک زمانی سر به گریبان مغرب فنادر نکشید. و هیچ شام تیره روزی بر بیچاره ای وارد نشد که به قلیل وقتی به صبح فیروزی مبدل نگشت. نه از آن خرم باید بود و نه از این در غم.
خیاط روزگار بر اندام هیچ کس
پیراهنی ندوخت که آخر قبا نکرد
از این رباط دو در چون ضرورت است رحیل
رواق طاق معیشت چه سر بلند و چه پست
پس ای برادر! زندگانی پنج روزه دنیا را به هر طریق که بگذرد بگذران. و ناهمواری اوضاع زمانه
به هر نحو که باشد بر خود هموار کن.
چنان کش بگذرانی بگذرد زود.
از برای شکمی که از دو لقمه نان سیر تواند شد چه لازم است که خود را به صد هزاربلا افکنی. و از جهت بدنی که به پنج «گز» کرباس توان پوشید چه افتاده است که به هزار اضطراب اندازی.
هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است
گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایوان رابرو
از خانه گردون به در و نان مطلب
کاین سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
و حال آنکه هرگاه جاه او در دنیا بیشتر و منصب او بلندتر، از راحت و عیش دورترو بی نصیب تر است. در کاخ سلطنت صد هزار آفت است که در کنج ویران فقر یکی ازآنها نیست. و از برای فقیر بینوا عیشی که مهیاست هرگز از برای صاحب منصب و جاه میسر نه.
بخسبند خوش روستائی و جفت
ندانی که سلطان در ایوان نخفت
گدارا کند یکدرم سیم، سیر
فریدون به ملک عجم نیم سیر
کسانی را که چنان پنداری که به واسطه جاه و منصب به لذت و راحت می گذراننداگر به حقیقت امر ایشان رسی می دانی که چگونه از زندگانی خود سیر، و از اوضاع خوددلگیرند.
کسی را که بر تخت زرجای اوست از آهن یکی کنده بر پای اوست
