تبیان، دستیار زندگی

پرداختن به کارهای بیهوده که یکی از محبوبترین آنها فوتبال است امری رایج در دنیای بی حساب و کتاب امروز است اگه در کشورهای غربی مردم تیم فوتبال مورد علاقشون رو از خانوادشون بیشتر دوست دارند باعث تعجب نیست چون اونها نه دلخوشی تو زندگی دارن و نه آرمانی که باید بهش برسن و مجبورن وقتشون رو به امور بیهوده‌ای از این قبیل بگذرونن اما ما دیگه چرا؟

 در نتیجه تبدیل امور بی‌ارزش به دغدغه‌ها و ارزشهای ما ، آرمانها و ارزشهای واقعی در چشم ما اهمیت خودشون رو از دست میدن و همین طور که میبینیم هر ساله صدها میلیارد تومان در این زمینه هزینه میشه و صدها میلیارد دقیقه وقت ما برای این مسئله تلف میشه

معنای جدید عدالت رو میشه از قراردادهای بازیکنان فوتبال فهمید
باشگاه سپاهان: مهدی رحمتی هفتصد میلیون تومان، هادی عقیلی ششصد میلیون

تومان، سید جلال حسینی پانصد میلیون تومان، امیر قلعه نوعی چهارصد و پنجاه

میلیون تومان و...
مس کرمان: علی سامره پانصد میلیون تومان و...
تراکتور سازی تبریز: عباس آقایی دویست و هشتاد میلیون تومان و...
سایپا: حسین کعبی پانصد میلیون تومان و...
استقلال و پرسپولیس هم که مشخص با اون به اصطلاح ستاره‌هایی که جذب میکنن

چه قراردادهای نجومی میبندن به طور مثال پرسپولیس با دوازده میلیارد تومن بدهی

چند سال پیش با قرارداد یک و نیم میلیارد تومنی مربی خارجی استخدام کرد و این

کار رو زمانی انجام داد که آقای احمدی‌نژاد سه میلیارد تومن کمک بلا عوض به

استقلال و پیروزی هدیه کردند
همه میدونیم که این باشگاه‌ها دولتین و مستقیما از بیت‌المال خرج میکنن و درآمدشون

یک هزارم ولخرجیشون هم نیست و این در صورتی که یه جوون اگه یک ساعت

بخواد بره کلاس شنا باید چند هزار تومن پول بده در حالی که در قانون اساسی اومده

که ورزش عمومی باید رایگان باشه
این جاست که باید فریاد زد رئیس جمهور عدالت طلب کجایی؟ هیچکس شک نداره

که شما دنبال گسترش عدالت هستین اما بی عدالتی باید از این بیشتر باشه که شما

وارد عمل بشین؟

شاید کسی بگه این افراد حقشون که اینقدر درآمد داشته باشن در جواب باید گفت اگر

ما حق رو تا حد نیاز این افراد در نظر بگیریم روشن که با درآمد خیلی خیلی کمتر

از این هم نیازشون رفع میشه اگر حق رو سودآوری این افراد برای کشور و مردم

تعریف کنیم باید گفت که سودآوری این افراد خیلی کمتر از یه کارمند ساده دولت و

اصولا در فوتبال هیچ تولیدی صورت نمیگیره که منفعتش به مردم برسه
در کل الان دیگه به فوتبال نمیشه گفت تفریح سالم به طور مثال یکی از مصادیق

تفریح سالم دیدن یه فیلم خوب نه فوتبالی که همش پوچه و خیلی هم هزینه‌بر کاشکی

ما تفریخات دیگه‌ای برای خودمون در نظر میگرفتیم تا علاقه ما باعث توجه

مسئولان و سرمایه‌های کشور به سمت فوتبال نشه

به نام خدا

سلام

دوست خوبم من کاملا با شما موافقم خصوصا با درامد زیاد فوتبالیستها

به نام خدا

سلام دوستان 

جنابsajasshعزیز:

در کشورهای غربی مردم تیم فوتبال مورد علاقشون رو از خانوادشون بیشتر دوست دارند باعث تعجب نیست چون اونها نه دلخوشی تو زندگی دارن و نه آرمانی که باید بهش برسن و مجبورن وقتشون رو به امور بیهوده‌ای از این قبیل بگذرونن اما ما دیگه چرا؟

ببینید  من تاحدی بااین حرفتون موافقم یکی ازاصلی ترین دلایل اینکه اونوریا فیلم های تخیلی زیادمیسازن همینه ولی اینکه همه روبخوای بایه چوب برونی کاردرستی نیست.

اصولا در فوتبال هیچ تولیدی صورت نمیگیره که منفعتش به مردم برسه

دوست عزیز جهت اطلاعتون باید بگم فوتبال به نوعی تجارته وقتی یه تیم محبوب اونطرفی یه محصولی رو روی پیرهنشون درج میکنن و یا امضای یه بازیکن روروی یه جنسی چاپ میکنن میدونین چقدرفروش داره وباعث بازارگرمی اونا میشه؟متاسفانه هنوز مونده که ماهابه اونجابرسیم.

دوست عزیزفقط میخوام یه چیزی روبگم (((اینو تویه کلاسی ازبه روحانی شنیدم که واقعا خوشم اومدایشون میگفتند)):کی گفته فوتبال بده ؟فوتبال خیلی هم خوبه همین که یه ساعت و نیم دوساعت جوون ما رونگهش میداره پای تلویزیون (((حداقل))وباعث میشه که اون لااقل دوساعت نره پای ماهواره دوساعت ازتوخیابونا جمع بشه خودش کلیه.

درکل باید بگم فوتبال یه ورزش خوبه وچون هرکسی که بتونه راه بره اولین چیزی که داره یه توپه پس همه طعم شیرین بازی فوتبالو چشیدن بهمین خاطر بیشتربهش رسیدگی میشه وموردتوجهه ((توآمریکا فوتبال آمریکایی ورزشه اولهچون اوناازبه درودیوارزدن خوششون میاد))

فوتبال ورزش خوبیه ولی مامعمولا توکارامون یا افراط داریم یا تفریط.

منتظرپاسختون هستم.

اولا باید خیلی ازتون عذرخواهی کنم که اینقدر دیر جواب میدم چون تا حالا نظرتون رو ندیده بودم و امروز خیلی اتفاقی متوجه شدم و نمیدونم چرا نظرتون تو صندوق پیامهای من نیومده حالا بگذریم
در مورد اول منم با شما موافقم که همه یه جور نیستن
در مورد کارکردهای اقتصادی که برای فوتبال برشمردین باید عرض کنم که اینا در صورتی که فوتبال خیلی محبوب باشه و خیلی مهمتر از یه ورزش باشه و به عبارتی  همون مشکلاتی که نباید رو، داشته باشه البته اگه همه مسائل فوتبال از جمله مسائل اقتصادی در حد یه ورزش باشه مشکلی نیست
در کل من نظرم اینه که در حال حاضر دیگه به فوتبال نمیشه گفت یه سرگرمی سالم (البته منظورم تماشای فوتبال نه بازی کردن فوتبال) چون پیش‌آمد و پیامدهای منفی‌ای که داره خیلی بیشتر از اثرات مثبت کوتاه مدتی که احتمالا داره به عنوان مثال همین جوانی که مثال زدین اگه کار و زندگیش رو به راه بود هیچوقت خودش رو با این جور مسائل سرگرم نمیکرد و یکی از دلایلی که این جوان بیکار اینه که پولی که باید صرف تولید شغل یا صرف تفریح واقعا سالم همین جوان بشه صرف فوتبال شده و از طرفی این جوان خودش هم نمیدونه چه بلایی داره سرش میاد
محض اطلاع دوستان باید بگم که من خودم زخم خوردم و یه مدتی خیلی به فوتبال علاقه‌مند شده بودم اما به مرور تونستم این علاقه رو بزارم کنار ولی با این تبلیغاتی که صدا و سیما برای فوتبال انجام میده و این کمبودهایی که در مورد تفریحات سالم وجود داره خیلی سخت که توجه آدم جلب نشه من فکر میکنم ما باید اول خودسازی کنیم و بعد هم اون چیزایی که درست، رو مطالبه کنیم تا این وضعیت عوض بشه

محمد دادکان رئیس پیشین فدراسیون فوتبال:
در فوتبال کشور هر ساله ۴۰۰ میلیارد تومان هزینه می‌شود، بازده فوتبالی که این همه هزینه می‌شود، چیست؟

یالثارات

400میلیارد.....................................

اونوقت این همه مستضعف و مستمند داریم.......

آیا نخبگان باید فوتبالیست باشند تا ...

یکی از پر هزینه‌ترین فعالیت‌ها در جهان انجام فعالیت‌های تحقیقاتی و اختراع است که بسیاری از محققان کشور تحقیقات ارزشمندی را با هزینه‌های شخصی خود انجام می‌دهند و با هزینه شخصی خود در مسابقات علمی معتبر دنیا شرکت می‌کنند و این در حالی است که تیم‌های ورزشی ما برای شرکت در مسابقات نه چندان معتبر هم نه تنها هزینه‌ای پرداخت نمی‌کنند، بلکه پول تو جیبی هم برای حضور در اردوهای خود دریافت می‌کنند.

همچنین مقایسه جوایز ورزشکاران و به خصوص فوتبالیست‌های کشور با جوایز نخبگان، محققان و پژوهشگران کشور خالی از لطف نیست.

در حالی که بسیاری از افتخارات ایران در عرصه‌های جهانی در حوزه علم و فناوری است و این عرصه به اقتدار و استقلال کشور کمک شایانی می‌کند، شاهد آن هستیم که بخش زیادی از بودجه و سرمایه کشورمان صرف فوتبالیست‌هایی می‌شود که در سال‌های اخیر با به جیب زدن رقم‌های نجومی از جیب بیت‌المال، تنها یأس و ناامیدی و شکست را به جامعه ارزانی داشته‌اند.

همچنین علاوه بر هزینه‌هایی که صرف فوتبالیست‌های کشور می‌شود، مقایسه جوایز ورزشکاران با جایزه بزرگ "صفر " تومانی برگزیدگان خوارزمی نیز جالب است.

بر اساس این گزارش، مدال آورندگان طلا در بازیهای آسیایی گوانگجو 150 سکه، مدال آورندگان نقره در بازیهای آسیایی گوانگجو 100 سکه،‌مدال آورندگان برنز در بازیهای آسیایی گوانگجو 70 سکه، قهرمان طلایی المپیک 500 سکه، صاحب مدال نقره المپیک 250 سکه و صاحب مدال برنز المپیک 150 سکه دریافت کرده‌اند.

از این روی به نظر می‌رسد محققان و نخبگان کشورمان بهتر است به منظور تأمین معاش و هزینه زندگی خود، فوتبالیستی را به عنوان شغل دوم خود برگزیده و پول‌هایی که از این راه به دست می‌آورند را هزینه تحقیقات خود کنند.

منبع

آنچه که در ابتدای هفتادمین شهرآورد قرمز و آبی های پایتخت اتفاق افتاد به زعم نگارنده ناله از نهاد بسیاری از دوستداران انقلاب بلند کرد. هنگامی که برادران مسلمان ما در لیبی و یمن و بحرین به دست تیغ مستکبران سلاخی می شوند، آن وقت فدراسیون محترم فوتبال به نشانه ی احترام به قربانیان زلزله و سونامی ژاپن یک دقیقه سکوت قبل از شروع بازی در ورزشگاه اعلام می کند و هیچ یادی هم از برادران دینی خود نمی کنند، گویی که اصلا در منطقه خاور میانه خبری نیست. حال از این می گذریم که همین فرهنگ یک دقیقه سکوت کردن، فرهنگی غربی است و هیچ تناسبی با آموزه های اسلامی برای یاد کردن از درگذشتگان ندارد. 

البته این تاسف خوردن تا جایی ادامه دارد که شب همان بازی نگاهی به برنامه نود بیندازی و ببینی که تماشگران قرمز چگونه از باخت تیمشان زانو غم بغل گرفته اند و اشک ماتم می ریزند که؛ واویلا منی که این همه راه برای پیروزی پرسپولیس آمده بودم با چه رویی به شهرم برگردم. 

اوج ماجرا آنجا بود که نوجوانی روی زمین افتاده بود و می گفت به خاطر این مصیبت نمی توانم از جایم بلند شوم. بعد از این که می بینی وقت رسانه ی ملی صرف این چنین موضوعات با ارزشی! می شود آن وقت است که می فهمی تاسف خوردن دیگر جایی ندارد. 

وقتی که برای جوانان این کشور باخت تیم مورد علاقه شان آنچنان سنگین است که این چنین ماتم می گیرند، مشخص است که نباید از آنان انتظار داشت که از اوضاع منطقه با خبر باشد و یا اگر هستند زانوی غم را برای مسلمان در زیر توپ و آتش بگیرند. وقتی که کاپیتان تیم پرسپولیس، تیم استقلال را به طعنه با تیم ملی بحرین مقایسه می کند، آن وقت از مسئولین ورزشی کشور که به نوعی در عرصه فرهنگ هم دخیل هستند توقع بیش از نیست. 

وقتی که فوتبال در ایران اسلامی روز به روز از مدل غربیش بیشتر الگوگیری می کند، مشخص است که در آن یاد کردن از برادران مسلمانشان، که به دست ایادی غربی در حال سرکوب هستند دیگر جایی ندارد. و وقتی هم که می خواهند به حادثه دیدگان زلزله ی ژاپن احترام بگذاردند (که کاری است قابل تقدیر به شرط رعایت اولویت در مورد کشورهای همسایه و هم آیین ) با یک دقیقه سکوت این کار را انجام می دهند، چون در این فرهنگ فاتحه خواندن برای گذشتگان بی معنی است. 

آنچه که باید به عنوان واقعیت پذیرفت این است که فوتبال امروزه به عنوان یکی از مهمترین سرگرمی ها و فوتبالیست ها (متاسفانه) الگویی برای بخش قابل توجهی از قشر جوان کشور محسوب می شود، و این فرصتی بسیار مناسب برای متولیان ورزش و به خصوص مدیران فوتبالی کشور فراهم می آورد تا حداقل از این ظرفیت برای آموزش های مورد نظر فرهنگ انقلاب اسلامی به فوتبال دوستان استفاده کنند. اما متاسفانه شاهد هستیم که از این ظرفیت نه تنها چنین استفاده نمی شود بلکه فوتبال و به خصوص فوتبالیست های محترم، امروزه به صورت معضلی برای فرهنگ کشورمان درآمده اند. و شاهد این ادعا همین بس که هر هفته در نود اخباری را در رابطه با مشکلات (شما بخوانید فساد) مالی فلان مربی و فوتبالیست، و به خصوص فساد اخلاقی و فراخوانی فلان بازیکن و مربی به کمیته ی انظباطی فدراسیون فوتبال می شنویم. 

با تمامی این شرایط امیدوار بودیم که حداقل در مدیریت فوتبال کشور افرادی قرار دارند که با یقه ی بسته به عنوان افراد انقلابی مدیریت را در دست گرفته و خط ترمزی برای آسیب های این ورزش می شوند، اما با برنامه ریزی که در شهرآورد هفتادم روی داد که به طور مشخص برنامه ¬ریزان آن مدیران فراسیون فوتبال و سازمان لیگ بودند، مشخص شد که کسانی که ابتدا نیاز به آموزش آموزه های انقلاب و فرهنگ مسلمانی دارند همین مدیران محترم هستند.

سرویس جامعه جهان-مجید مربایان