ادب
ادب باشد کمالِ آدمی ای نور دیده
کسی بهتر ز آن چیــــــــزی ندیده
ادب ای جــان من باشد نشانه
نماید بـــــــــــا ادب را جاودانه
خرد شد مــایه ی سامان هرکس
شــــــرافت از ادب میباشد و بس
ادب ارزش فزاید نــــه زر و سیم
ز ثروت دائما باشی تـــــو در بیم
مکن از حــــد خـــود هرگز تجاوز
بنه بر نفس خود جــانـــا تو ترمز
ز دانش بــــــر ادب هر دم بیفزا
بدین زیـــــور وجود خـــــود بیارا
ادب گنجی بود ای جــــان بابا
نگهدارد تــــــو را از نـــارواها
نباشد بــــــد زبان هرگز مؤدب
زبانِ بـــد، کند محرومت از رب
به ترس از حق دل خود تربیت کن
به پرهیز از بـــدی، خود تقویت کن
ادب تصویر عقل عاقــــلان است
ادب تکثیر فهم عالمــــــان است
بدی در بــی ادب چون لانه کرده
دل آن بی خـــــــرد، ویرانه کرده
ادب گـــر با خردمندی عجین شد
مؤدب در جهــــــان بــالاترین شد
ادب بــــا دین بود زاییده ی عقل
زمولایم علـــــی گردیده این نقل
بــرای تربیت کن کوشش و جهد
ادب را کسب کن با جهد بی حـد
نظر کن حــــال و احــوال بزرگان
خرد افزون نما از حـــــالِ ایشان
اگر خـــواهی عزیز و خوب باشی
به نزد مردمــــــان محبوب باشی
به هر جــا از کسی زشتی بدیدی
ز دوری از بــــــــدی، نیکی گزیدی
به گفتار و به کـــــــردارت نظر کن
«مبین» دائم سخن را مختصر کن
نصرالدین کریمی (مبین) از زیاران
وزن شعر: مفاعیلن مفاعیلن فعولن
در تهیه ی این منظومه از روایات 61 تا75 کتاب میزان الحکمه صفحات 93 تا 109 جلد اول استفاده شده است.
