بزرگ‌ترین خوشنویسان خط‌شكسته نستعلیق
درویش عبدالمجید طالقانی، خوشنویس، شاعر و عارف شهیر ایرانی است. او متخلص به «مجید» بود و از بزرگ‌ترین خوشنویسان خط‌شكسته نستعلیق در تاریخ خوشنویسی ایران به شمار می‌رود. وی در خط‌شكسته مانند میرعماد در نستعلیق استاد بوده است و به‌زعم منتقدان عرصه خوشنویسی در تعالی این خط تاثیر بسزایی داشته است. وی حدود سال ۱۱۵۰ هجری قمری در روستای مهران از توابع طالقان تهران دیده به جهان گشود.در بدو ورود به عرصه خوشنویسی، از روی خط میرعماد به تمرین و تعلم پرداخت و در این تجربه به كمال رسید و بعد از آن، به خط‌شكسته روی آورد. او استعداد شگرف خود را در كامل كردن این خط زیبا به كار آورد. درویش، مردی عارف و منزوی بود و عمر را به تجرد سپری كرد. دوران زندگی او مصادف با افول ام‍پراتوری صفوی و هرج و مرج‌های سیاسی و اجتماعی آن دوران بود. وی سال ۱۱۸۵ بر اثر ابتلا به بیماری مالاریا چشم از دنیا فرو پوشید و پیكرش در فضای جلوخان «تكیه میر» در تخت فولاد اصفهان به خاك سپرده شد. این مكان بعدها به «تكیه درویش عبدالمجید» شهرت یافت.درویش اوایل كار از روی خط «میرزا حسن كرمانی» و «شفیعا» مشق می‌كرده، ولی در اندك زمانی به درجه استادی رسیده و سرآمد استادان شكسته‌نویسی شده‌است.
عمر استاد كوتاه و محنت‌بار بود، ولی در همین فرصت كم توانست در خط‌شكسته تحول ایجاد كند.او نه‌تنها قواعد خط‌شكسته نستعلیق را استوار كرد، بلكه زیبایی و شیوایی آن را به حد اعلی رسانید. چنان‌كه ششدانگ جلی را چون كتاب خفی و غبار، استوار و شیرین می‌نوشت. بسیاری از خوشنویسان معاصر عبدالمجید، وی را به استادی خود قبول كرده بودند و برای تصدیق و حكمیت زشت و زیبایی خط خود، او را برمی‌گزیدند. درویش عبدالمجید از اركان چهارگانه خوشنویسان عالم و جزو خدایگان خط است و قطعاتش در حال حاضر زیوردهنده بزرگ‌ترین كتابخانه‌های دنیاست. با این كه درویش در جوانی درگذشته است، همتراز با آثار باقیمانده او از كمتر خوشنویسان این خط در دست است. درویش عبدالمجید طالقانی در شعر نیز دارای تبحر فراوان بود. او از اعضای انجمن ادبی مشتاق به شمار می‌رفت و از سبك بازگشت پیروی می‌كرد. در شعرهایش «خموش» و «درویش» تخلص وی بود و دیوان غزلیاتی نیز از او مانده است. افرادی چون سیدعلی‌اكبر گلستانه، میرزاغلامرضا اصفهانی در دوره قاجار و از معاصران استادان محمدحسین عطارچیان، یدالله كابلی خوانساری و رضا مشعشعی را می‌توان از شاگردان او نام برد. هرچند مستقیما محضر او را درك نكردند. در این میان میرزا غلامرضا و عطارچیان بیش از دیگران به شیوه درویش نزدیك شده‌اند.
همه آثار خطوط باقیمانده از او مربوط به 15 سال آخر عمر اوست. از او آثار فراوانی شامل كتاب، قطعه و مرقع به جای مانده است. از گرانبهاترین آثار وی قطعات و مرقعات متعدد نسخه كلیات سعدی است كه در موزه كاخ گلستان تهران (كتابخانه سلطنتی سابق) نگهداری می‌شود و دیگری نگارش 12 بند از «تركیب‌بند محتشم كاشانی» در رثاء و شهادت سیدالشهداست. طی ماه‌های اخیر، كتاب مرقع خجسته، شاهكار درویش عبدالمجید طالقانی به كوشش غلامرضا مشعشعی از سوی كتابخانه مجلس منتشر شده است. این مرقع یكی از زیباترین آثار استاد عبدالمجید طالقانی به شمار می‌رود. استاد مشعشعی، سال‌هاست مشغول گردآوری آثار عبدالمجید طالقانی است و در مقدمه این اثر زیبای هنری كه یكی از شگفتی‌های خط درایران اسلامی است، شرح حال كوتاهی از استاد به دست داده و شرحی درباره این مرقع آورده است. مرقع خجسته شامل 34 قطعه هنری نفیس با صفحه‌آرایی‌های گوناگون و چشم‌نواز و دلپذیر است كه چشم با نگاه به آن هیچ‌گاه خسته نمی‌شود. چاپ این مرقع به شكل زیبایی و به صورت اصل عرضه شده و از جلد و محتوا سعی شده تمام ویژگی‌های آن حفظ شود.
منبع: جام جم
