تبیان، دستیار زندگی

ایام شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) تسلیت باد.

ای منتقم پهلوی بشکسته زهرا

تا چند بگویند علی یار ندارد

بر حاشیه برگ شقایق بنویسید

گل تاب فشار در و دیوار ندارد

باز هم فاطمیه، پیش از منتقمش آمد. باز هم فاطمیه آمد تا پنهان بودن مزار بانوی دو عالم، افتخار خلقت را به رخ جهانیان بکشد و بگوید:

آخر ای مردمان! با زهرا (سلام الله علیها) چه کردند که که مزارش باید پنهان باشد و ما سرگردان باشیم. سرگردان از اینکه در فاطمیه، کجا باید اشک ریخت؟ کجا باید برای مادر شیعه زار زد و گریه کرد و گریبان درید. کجا باید یاد در افتاد و مادر؟ کجا باید ذکر از دیوار گفت و مسمار؟

روزی منتقم پهلوی شکسته ی زهرا (سلام الله علیها) می آید و بارگاهی برای مادر مظلومش درست می کند. همان روز است که می توانیم دستانمان را به ضریحش بیاوازیم و گریه کنیم. با مادرمان درد و دل کنیم. و با افتخار بگوییم اینجا بارگاه سرور زنان اهل بهشت است. بارگاه مادر شیعه. بارگاه افتخار خلقت

کدامین شب از آن شب تیره تر بود
که زهرا حایل دیوار و در بود
شبی کاندر هجوم تیغ بیداد
سرت را سینه زهرا سپر بود

ماگوشه نشینان غم فاطمه ایم
محتاج عطا و کرم فاطمه ایم
عمریست که ازداغ غمش سوخته ایم
دلسوخته ی عمر کم فاطمه ایم

در حریم فاطمیّه مرغ دل پر می زند
ناله از مظلومی زهرای اطهر می زند
فاطمیه قصه گوی رنجهاست
فاطمیه تفسیر سوز مرتضی ست

قلبی شکسته بود، وضویی جبیره شد
سروی نشسته بود، عشایی وتیره شد

اشکی کنار پنجره غلتید، گر گرفت
آهی به روی آینه افتاد، تیره شد

پهلویی از شقاوت نامحرمی شکست
اشکی برای محرم دردی ذخیره شد

بانویی از تمام دلش چشم بست و رفت
مردی تمام وسعت غم را پذیره شد

اف گفت بر سکوت بنی آدم آسمان
نسلی نگاه کرد، گناهی کبیره شد

امید مهدی نژاد

شعری است از سید حمیرضا برقعی درباره‌ی حضرت زهرا سلام‌الله علیها که در دیدار دوم با رهبر معظم آن را خوانده اند.

شنیده می‌شود از آسمان صدایی که…

کشیده شعر مرا باز هم به جایی که …

نبود هیچ کسی جز خدا،خدایی که…
نوشت نام تو را، نام آشنایی که -

پس از نوشتن آن آسمان تبسم کرد
و از شنیدنش افلاک دست و پا گم کرد

نوشت فاطمه، شاعر زبانش الکن شد
نوشت فاطمه هفت آسمان مزین شد

نوشت فاطمه تکلیف نور روشن شد
دلیل خلق زمین و زمان معین شد

نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته است
غزل قصیده‌ی نابی که در ازل گفته است

نوشت فاطمه تعریف دیگری دارد
ز درک خاک مقام فراتری دارد

خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد
درون خانه بهشت معطری دارد

پدر همیشه کنارت حضور گرمی داشت
برای وصف تو از عرش واژه بر می‌داشت

چرا که روی زمین واژه‌ی وزینی نیست
و شأن وصف تو اوصاف اینچنینی نیست

و جای صحبت این شاعر زمینی نیست
و شعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست

خدا فراتر از این واژه‌ها کشیده تو را
گمان کنم که تو را، اصلاً آفریده تو را

که گرد چادر تو آسمان طواف کند
و زیر سایه‌ی آن کعبه اعتکاف کند

ملک ببیند و آنگاه اعتراف کند
که این شکوه جهان را پر از عفاف کند

کتاب زندگی‌ات را مرور باید کرد
مرور کوثر و تطهیر و نور باید کرد

در آن زمان که دل از روزگار دلخور بود
و وصف مردمش الهاکم‌التکاثر بود

درون خانه‌ی تو نان فقر آجر بود
شبیه شعب ابی‌طالب از خدا پر بود

بهشت عالم بالا برایت آماده است
حصیر خانه‌ی مولا به پایت افتاده است

به حکم عشق بنا شد در آسمان علی
علی از آن تو باشد… تو هم از آن علی

چه عاشقانه همه عمر مهربان علی!
به نان خشک علی ساختی، به جان علی

از آسمان نگاهت ستاره می‌خواهم
اگر اجازه دهی با اشاره می‌خواهم-

به یاد آن دل از شهر خسته بنویسم
کنار شعر دو رکعت، نشسته بنویسم

شکسته آمده‌ام تا شکسته بنویسم
و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم

به شعر از نفس افتاده جان تازه بده
و مادری کن و این بار هم اجازه بده

به افتخار بگوییم از تبار توایم
هنوز هم که هنوز است بی‌قرار توایم

اگر چه ما همه در حسرت مزار توایم
کنار حضرت معصومه[س] در کنار توایم

فضای سینه پر از عشق بی‌کرانه‌ی توست
“کرم نما و فرود آ که خانه خانه‌ی توست”

ارسال کننده: نصرالدین کریمی (مُبین)