موسیقی بومی مازندران دارای تاریخ مدونی نیست اما با توجه اشعار موجود می توان به قدمت آن پی برد این موسیقی را صاحب نظران ، موسیقی مقامی می شناسند ترانه ها و تصانیف را در مازندران مقام می نامند . که در شرق مازندران به کیجاجان و غرب به کیجا جانک مشهور است . در موسیقی مازندران مفهرم حال بیشتر کاربرد دارد . مثل امیری حال – کتولی حال – کله حال
برخی از هنرمندان موسیقی بومی معتقدند مقام در گذشته به معنای صدا بوده است و تعلقی به آواز ندارد . مثلاً کوتر مقوم یعنی صدای کبوتر مقام یعنی ادا در آوردن یا تقلید صدا معنی می دهد .
موسیقی بومی مازندران معمولاً در دستگاههای شور – دشتی – و سه گاه نواخته می شود . گونه های موسیقی مقامی شامل : موسیقی آوازی – موسیقی آنینی – موسیقی گوداری – موسیقی سازی – تصنیف ها
1 – موسیقی آوازی ریتم و متر دخالتی ندارد و زیر بنای فرهنگی دارد – مثل کتولی – طوری یا امیری – نجما – صنم .
2 – موسیقی آئینی : مثل نوروز خوانی – چاووش خونی .
3 – تصنیف ها – مثل طالبا – آق ننه .
4 – موسیقی سازی : این نوع موسیقی شامل 2 قسمت است : موسیقی چوپانی آهنگهای ویژه سرنا
- موسیقی چوپانی : این نوع موسیقی توسط لَله وا اجرا می شد و لَله وا در این نوع موسیقی نقش اصلی دراد . نمونه های این موسیقی مثل به زاری ح کمر سری – غریب حال – دختر عمو جان
- آهنگهای ویژه سرنا که شامل پیشنمازی – کتولی – یک چوبه – دو چوبه – سه چوبه – ترکمنی
5 – موسیقی گوداری : شامل هراتی – طبیب – مسکین – فاطمه
گودار : به معنی گاو دار است .
در واقع گودار تیره ای از خنیا گران هستند که در مقاطع مختلف زمانی تاریخ همراه با آهنگران از شبه قاره هند به سرزمین ما کوچ کردند و عمدتاً در روستاها و محلات حد فاصل شهرستان بهشهر تا گرگان ساکن می باشند .
6 – سازهای آئینی saz haye aiiny بق ( bog ) – زنجیر