تبیان، دستیار زندگی

آیا مى توان گفت فرشتگان و جنّیان هم در انتظار بسر مى برند؟

 1- صدوق، كمال الدین تمام النعمه ، ج 2، ص 672.
2 - حر عاملى، اثبات الهداه، قم ، ج 3، ص 549.
3 - حر عاملى، اثبات الهداه، ج 3، ص 523.
4- حسینى، حصینى، الهدایه الكبرى ، 1406 هـ ق، ص 31.
5 - و. ك، یوسف بن یحیى مقدسى سلمى شافعى، عقد الدرر فى اخبار المنتظر، ص 149 و 84، عالم الفكر، قاهره ; ر ك، جلال الدین سیوطى، در المنثور، بیروت، دار الامر، ج 6، ص 50.
6 - محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 53، ص 85 - 86، ب 29، ح 86.
 منبع:http://www.tebyan-zn.ir 

سلام

(مرسی نکا, دیروز به فکرت بودم که شاید رفتین مسافرت نیستی, ممنون از مطلب جدید و خوبت)

ابتدا مقاله نوشته تمامی جنیان و فرشتگان نیستند

خب جنیان که مشخصه مومن و غیر مومن دارند ولی بنظرتون چرا فرشتگان هم جمع بسته؟

سلام

ممنون... برام جالب بود

میشه در مورد حدیث سوم هم توضیحی بدید؟ همیشه برام سوال بود....

سلام

دهکده جان والا ازون وقتی سوال کردی من پیگیر هستم

ولی موردی نیافتم فقط یکی از متخصصین تنها چیزی که گفت, گفتن شاید این از احادیث رمزی باشد!

بنام خدا

سلام

سلام

براتون ممکن هست که حدیث کاملتر رو اینجا نیز قرار بدین؟(اگه زحمتی نیس)

خیلی ممنونیم

بنام خدا

سلام

طبیه گرامی با تشكر از توجه تون....

محمد بن مسلم مى‏گوید: از امام صادق(ع) درباره میراث علم و اندازه آن پرسیدم؟ حضرت در پاسخ فرمود: «خداوند، دو شهر یكى در شرق زمین و دیگرى در غرب آن دارد، در آن دو شهر گروهى سكونت دارند كه نه ابلیس را مى‏شناسند و نه از آفرینش او آگاهى دارند. هر چند مدّت یك‏بار با آنان دیدار مى‏كنم. آنان درباره مسائل مورد نیاز خود و چگونگى دعا از ما مى‏پرسند و ما به آنان مى‏آموزیم. هم‏چنین آنان درباره زمان ظهور حضرت قائم(عج) مى‏پرسند. آنان عبادت و كوشش بسیارى در پرستش خداوند دارند.
آن شهر درهایى دارد كه بین هر یك از لنگه‏هاى آن صد فرسنگ فاصله است. آنان پرستش، تمجید، دعا و كوشش بسیارى دارند. اگر آنان را ببینید، كردار و رفتار خود را دربرابر آنان كوچك مى‏شمارید. وقتى برخى از آنان به نماز مى‏ایستند، یك ماه در حال سجده هستند. خوراك آنان ستایش خداست و لباسشان برگ و رخسارشان از نور مى‏درخشد. اگر با یكى از ما (امامان) رو به رو شوند، گرداگرد او را مى‏گیرند و خاك جاى پاى او را برمى دارند و به آن تبرّك مى‏جویند. در هنگام نماز، زارى و ناله‏اى دارند كه از صداى طوفان سهمگین‏تر است. گروهى از آنان - از روزى كه به انتظار حضرت قائم(عج) بوده‏اند - هرگز سلاح خود را بر زمین نگذاشته‏اند و وضع آنان همین گونه بوده است. آنان همواره از خدا مى‏خواهند كه صاحب الامر(ع) را به آنان بنمایاند.
هر یك از آنان، هزار سال زندگانى مى‏كند و آثار فروتنى و پرستش و تقرّب به خداوند عزّوجل، در رخسار آنان آشكار است. وقتى نزد آنان نمى‏رویم، مى‏پندارند ما از ایشان خشنود نیستیم و زمانى را كه ما به دیدارشان مى‏رویم، در نظر مى‏گیرند و در همان زمان به انتظار ما مى‏نشینند و هرگز از كار خسته نمى‏شوند.
همان گونه كه به آنان آموختیم، قرآن مى‏خوانند و پاره‏اى از قرائت‏ها كه به آنان آموخته‏ایم، اگر بر مردم خوانده شود، آن را نمى‏پذیرند. مطالبى را كه از قرآن مى‏پرسند، وقتى پاسخ مى‏دهیم، سینه‏ها (و فكر و اندیشه) را براى گرفتن آن چه مى‏شنوند، باز مى‏كنند. براى ما از خداوند، طول عمر مى‏خواهند تا ما را از دست ندهند. آنان مى‏دانند، آن چه را از ما مى‏آموزند، منّتى از خداوند بر آنان است.
هنگامى كه حضرت قائم قیام كند، آنان به همراه حضرت خواهند بود و از دیگر سپاهیان امام(ع) پیشى مى‏گیرند و از خداوند مى‏خواهند دینش را به وسیله آنان یارى‏نماید.
اجتماع آنان متشكّل از پیر و جوان است. اگر یك جوان، پیرى را ببیند، به احترام او همانند غلام مى‏نشیند و بدون اجازه‏اش ازجا برنمى خیزد. از راهى كه خودشان بهتر مى‏دانند، بر اندیشه‏هاى امام(ع) آگاه مى‏شوند. اگر امام به آنان دستورى دهد، تا آخر بر آن پابرجا هستند؛ مگر این كه حضرت خودش كار دیگرى به آنان واگذار كند.
اگر به جنگ مردم شرق و غرب روند، همگى را در لحظه‏اى نابود مى‏كنند و هرگز اسلحه بر آنان تأثیر نمى‏كند. شمشیرها و سلاح‏هایى از آهن دارند؛ امّا آلیاژش غیر از آهن است. اگر با شمشیر بر كوهى بزنند، آن را دو نیم مى‏كنند و ازجا برمى‏دارند. امام(ع) این سپاهیان را به جنگ هند، دیلم، كرد، روم، بربر، فارس، جابرسا و جابلقا - دو شهر در شرق و غرب - مى‏فرستد.
بر هیچ یك از پیروان ادیان وارد نمى‏شوند، مگر آن كه آنان را به اسلام دعوت مى‏كنند و به یكتاپرستى و نبوت پیامبر و ولایت ما اهل بیت مى‏خوانند. پس هر كس اجابت كرد، او را رها مى‏كنند و هر كس نپذیرفت، او را به قتل مى‏رسانند؛ به گونه‏اى كه در شرق و غرب زمین كسى نمى‏ماند، مگر آن كه ایمان مى‏آورد».(14)

بصائر الدرجات، ص‏144؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏523؛ تبصرة الولى، ص‏97؛ بحارالانوار، ج‏27، ص‏41 و ج‏54، ص‏334.

بنام خدا

سلام

طبیه گرامی با تشكر از توجه تون....

محمد بن مسلم مى‏گوید: از امام صادق(ع) درباره میراث علم و اندازه آن پرسیدم؟ حضرت در پاسخ فرمود: «خداوند، دو شهر یكى در شرق زمین و دیگرى در غرب آن دارد، در آن دو شهر گروهى سكونت دارند كه نه ابلیس را مى‏شناسند و نه از آفرینش او آگاهى دارند. هر چند مدّت یك‏بار با آنان دیدار مى‏كنم. آنان درباره مسائل مورد نیاز خود و چگونگى دعا از ما مى‏پرسند و ما به آنان مى‏آموزیم. هم‏چنین آنان درباره زمان ظهور حضرت قائم(عج) مى‏پرسند. آنان عبادت و كوشش بسیارى در پرستش خداوند دارند.
آن شهر درهایى دارد كه بین هر یك از لنگه‏هاى آن صد فرسنگ فاصله است. آنان پرستش، تمجید، دعا و كوشش بسیارى دارند. اگر آنان را ببینید، كردار و رفتار خود را دربرابر آنان كوچك مى‏شمارید. وقتى برخى از آنان به نماز مى‏ایستند، یك ماه در حال سجده هستند. خوراك آنان ستایش خداست و لباسشان برگ و رخسارشان از نور مى‏درخشد. اگر با یكى از ما (امامان) رو به رو شوند، گرداگرد او را مى‏گیرند و خاك جاى پاى او را برمى دارند و به آن تبرّك مى‏جویند. در هنگام نماز، زارى و ناله‏اى دارند كه از صداى طوفان سهمگین‏تر است. گروهى از آنان - از روزى كه به انتظار حضرت قائم(عج) بوده‏اند - هرگز سلاح خود را بر زمین نگذاشته‏اند و وضع آنان همین گونه بوده است. آنان همواره از خدا مى‏خواهند كه صاحب الامر(ع) را به آنان بنمایاند.
هر یك از آنان، هزار سال زندگانى مى‏كند و آثار فروتنى و پرستش و تقرّب به خداوند عزّوجل، در رخسار آنان آشكار است. وقتى نزد آنان نمى‏رویم، مى‏پندارند ما از ایشان خشنود نیستیم و زمانى را كه ما به دیدارشان مى‏رویم، در نظر مى‏گیرند و در همان زمان به انتظار ما مى‏نشینند و هرگز از كار خسته نمى‏شوند.
همان گونه كه به آنان آموختیم، قرآن مى‏خوانند و پاره‏اى از قرائت‏ها كه به آنان آموخته‏ایم، اگر بر مردم خوانده شود، آن را نمى‏پذیرند. مطالبى را كه از قرآن مى‏پرسند، وقتى پاسخ مى‏دهیم، سینه‏ها (و فكر و اندیشه) را براى گرفتن آن چه مى‏شنوند، باز مى‏كنند. براى ما از خداوند، طول عمر مى‏خواهند تا ما را از دست ندهند. آنان مى‏دانند، آن چه را از ما مى‏آموزند، منّتى از خداوند بر آنان است.
هنگامى كه حضرت قائم قیام كند، آنان به همراه حضرت خواهند بود و از دیگر سپاهیان امام(ع) پیشى مى‏گیرند و از خداوند مى‏خواهند دینش را به وسیله آنان یارى‏نماید.
اجتماع آنان متشكّل از پیر و جوان است. اگر یك جوان، پیرى را ببیند، به احترام او همانند غلام مى‏نشیند و بدون اجازه‏اش ازجا برنمى خیزد. از راهى كه خودشان بهتر مى‏دانند، بر اندیشه‏هاى امام(ع) آگاه مى‏شوند. اگر امام به آنان دستورى دهد، تا آخر بر آن پابرجا هستند؛ مگر این كه حضرت خودش كار دیگرى به آنان واگذار كند.
اگر به جنگ مردم شرق و غرب روند، همگى را در لحظه‏اى نابود مى‏كنند و هرگز اسلحه بر آنان تأثیر نمى‏كند. شمشیرها و سلاح‏هایى از آهن دارند؛ امّا آلیاژش غیر از آهن است. اگر با شمشیر بر كوهى بزنند، آن را دو نیم مى‏كنند و ازجا برمى‏دارند. امام(ع) این سپاهیان را به جنگ هند، دیلم، كرد، روم، بربر، فارس، جابرسا و جابلقا - دو شهر در شرق و غرب - مى‏فرستد.
بر هیچ یك از پیروان ادیان وارد نمى‏شوند، مگر آن كه آنان را به اسلام دعوت مى‏كنند و به یكتاپرستى و نبوت پیامبر و ولایت ما اهل بیت مى‏خوانند. پس هر كس اجابت كرد، او را رها مى‏كنند و هر كس نپذیرفت، او را به قتل مى‏رسانند؛ به گونه‏اى كه در شرق و غرب زمین كسى نمى‏ماند، مگر آن كه ایمان مى‏آورد».(14)

بصائر الدرجات، ص‏144؛ اثبات الهداة، ج‏3، ص‏523؛ تبصرة الولى، ص‏97؛ بحارالانوار، ج‏27، ص‏41 و ج‏54، ص‏334.