مسئول جزیره مینو گفت:امشب به علت کمی نیرو هر نفر ۲ کشیک خواهد داشت یکی جلوی مقر و یکی در خط(کنارشط).

برادران همگی پذیرفتند، در نتیجه یک نوبت نگهبانی از ساعت ۲ تا ۱۲ جلوی مقر گذاشتند که به اتفاق یک برادر بسیجی نگهبانی بدهیم.

تاریکی مطلق باعث می شد که ۲ نفر فقط سیاهی یکدیگر راببینیم و چهره ها به هیچ وجه مشخص نبود. پس از کلام ابتدایی دیگر حرفی بینمان رد و بدل نشد.

او یک طرف من هم یک طرف، مدّتی این چنین گذشت و جز صدای جیرجیرک و گاهی شلیک گلوله صدایی نمی آمد.پس از مدت زمانی برادر بسیجی حرکتی کرد برخاست و پرسید آب نمی خورید؟

گفتم: متشکرم، خیر . پرسیدیخ چی؟ با تعجب جواب دادم متشکرم نه.

عجب، یخ خوردن مال بچه هاست.و گاهی من هم در زمان بچگی می خوردم ولی الآن ....

صدای باز شدن درب کلمن را شنیدم و دست داخل آن کرد و پس از چرخی یک تکه یخ بیرون آورد و درب کلمن را بست و شروع به جویدن کرد، از رفتار بی ادبانه و بچگانه و غیربهداشتی اش خوشم نیامد ولی تحمّل کردم تا یخ را تماماً جوید،مثل بچه ها. حدود۱۰ دقیقه ای که باز هم پس از سکوت گذشت دوباره رفت عمل اولیّه اش را تکرار کرد با خود گفتم از ادب بویی نبرده ولی بازهم تحمّل کردم و گفتم از آب کلمن نمی خورم بگذار هرکار می خواهد بکند.پس از این که یخ را کاملاً جوید و سکوت دوباره حاکم شد. پرسیدم: اهل کجایی؟گفت: آبادان.

پرسیدم چند وقت است جبهه ای؟ گفت درست نمی دانم. با اصرار گفتم حدوداً؟ گفت حدود دو سال و نیم.

تعجّب کردم با این سابقه طولانی چطور این کارها را انجام می دهد.

گفتم عجب، عملیات هم بوده ای؟ گفت تقریباً در همۀ عملیات های جنوب. می خواستم کم کم نهی از منکر را با صحبت به او حالی کنم..گفتم: خاطره ای داری؟گفت جبهه همه اش خاطره است و باز سکوت.

احساس کردم نمی خواهد ادامه بدهد. پرسیدم: زخمی هم شده ای؟گفت: بله. گفتم ظاهراً که الحمدلله سالم هستید.

سرش را بلند کرد و گفت: دعا کنید خداوند به همه رزمندگان سلامتی دهد.

اصرار کردم ادامه دهد.ساکت بود.

کجایتان؟ شکمم.

گوشم با شماست. با اصرار من ادامه داد.

با ترکش دیافراگم شکمم پاره شد، الان هم پاره است. در ایران قابل معالجه نیست و می گویند باید برم خارج ولی الآن زمان جنگ است و خرج از بیت المال مسئولیت بیشتری دارد.

گفتم: حالا که الحمدلله مشکلی ندارید؟ گفت نه زیاد فقط همین پارگی باعث شده که در معده ام سوزش شدیدی احساس کنم طاقتم که تمام می شود یک تکه یخ می جوم شاید آرام گیرد.

آن شب از آب کلمن خود را سیراب کردم به این نیّت که دلم شفا یابد از آب مطهری که او به یخ هایش دست زده بود.روحش شاد...

علی سلیم زاده

شخصی نزد قاضی بصره رفت و از او پرسید: اگر کسی خرما خورد اشکال دارد؟

گفت: نه. پرسید بعد از خرما قدری آب روی آن خورد چطور؟

گفت: نه اشکالی ندارد. پرسید چرا همین آب و خرما را وقتی در آفتاب گذارند(و شراب شود) و بعد خورند اشکال دارد؟

ایاس گفت: اگر قدری آب بر تو ریزند به تو صدمه ای می زند؟

گفت:نه.

گفت: اگر بعدش قدری خاک بر تو ریزند چطور؟

گفت:نه.

ایاس گفت: اگر خاک و آب را به هم آمیزند و سپس خشک سازند و سپس بر سرت زنند چه شود؟

گفت: سرم بشکند و صدمه وارد آید. قاضی گفت: همچنان که ترکیب آن دو چیز سر تو را بشکند ترکیب آن دو چیز هم قانون شرع را بشکند.

در زمان فتح علی شاه قاجار در یزد عالمی بود به نام «ملاحسن یزدی» که مورد احترام مردم بود. فرماندار شهر یزد به مردم ظلم و بدی می کرد.

ملا حسن ایشان را به کردار ناپسندش تذکّر داد ولی سودی نبخشید. شکایت او را برای فتح علی شاه نوشت باز فایده ای نداشت.

چون در امر به معروف و نهی از منکر ساعی بود، مردم یزد را جمع کرد و همگی فرماندار را به دستور او از شهر بیرون کردند.

جریان را به فتح علی شاه گزارش دادند. بسیار ناراحت شد و دستور داد ملا حسن یزدی را به تهران احضار کردند.

شاه به آخوند گفت: حادثه یزد چه بوده است؟

گفت: فرماندار تو در یزد حاکم ستمگری بود، خواستم با اخراج او شرّ او را از سر مردم رفع کنم.

شاه عصبانی شد و دستور داد چوب و فلک بیاورند و پاهای آخوند را به فلک ببندند و همین کار را کردند.

امین الدوله به شاه گفت: ایشان تقصیری ندارد و اخراج فرماندار بدون اجازه او توسط مردم انجام شد.

آخوند با اینکه پاهایش به چوب و فلک بسته بود، گفت: چرا دروغ بگویم، فرماندار را من به خاطر ظلم از یزد اخراج نمودم.

سرانجام به اشاره شاه، امین الدوله وساطت کرد و پای آخوند را از بند فلک باز کردند.

شب شاه در عالم خواب پیامبر(ص) را دید که دو انگشت پای مبارکش بسته شده است . پرسید: چرا پای شما بسته شده است؟

فرمود : تو پای مرا بسته ای.

شاه گفت هرگز من چنین بی ادبی نکردم.

فرمود: آیا تو فرمان نداده ای که پاهای آخوند ملا حسن یزدی را در بند فلک نمودند؟

شاه وحشت زده از خواب بیدار شد و دستور داد لباس فاخری به او بدهند و با احترام به وطنش بازگرداند. آخوند آن لباس را نپذیرفت و به یزد بازگشت و پس از مدتی به کربلا رفت و تا آخر عمر در کربلا بود.

چراغ اوّل رو که رد کرد آقای بهشتی خیلی تحمّل کردند که چیزی نگویند، دوّمین چراغ قرمز بود که صداشون در اومد گفتند: اگر از این هم بگذری دیگه نمیشه پشت سرت نماز خوا.ند با تکرار گناه صغیره که میشه گناه کبیره.

طرف با حالت حق به جانبی گفت اینها قانون طاغوته، باید سرپیچی کرد؛ آقای بهشتی با ناراحتی دست گذاشتند روی داشبورد و محکم گفتند: اینها قوانین انسانیه، عین انسانیّت.

روزی حضرت کاظم (ع) از در خانه «بشر حافی» در بغداد می گذشتند که صدای ساز و آوازو رقص را از آن خانه شنیدند.

ناگاه کنیزی از آن خانه بیرون آمد و در دستش خاکروبه بود و بر کنار در خانه ریخت.

امام فرمودند: ای کنیز صاحب این خانه آزاد است یا بنده؟

عرض کرد: آزاد است.

فرمود: راست گفتی اگر بنده بود از مولای خود می ترسید.

کنیز چون برگشت«بشر حافی» بر سر سفره شراب بود و پرسید: چرا دیر آمدی؟

کنیز جریان ملاقات با امام را نقل کرد.

بشر حافی با پای برهنه بیرون دوید و خدمت آن حضرت رسید و عذر خواست و اظهار شرمندگی نمود و از کار خود توبه کرد.

امر به معروف کردن ستمکاران

گویند روزی مگسی بر صورت منصور خلیفه نشست، آن را از خود دور ساخت ولی دوباره برگشت و بر چهره اش فرود آمد و آنقدر این کار را تکرار کرد که او به تنگ آمد.

در همین موقع امام جعفر صادق(ع) بر او وارد شدند، منصور ایشان را مخاطب ساخته گفت: ابا عبدا... خدای عزّ و جلّ به چه منظور مگس را خلق کرد؟

امام فرمود: برای این که ستمکاران را خوار کند و از کبر و نخوت آنها بکاهد

رسول اکرم (ص) در یکی از مسافرت ها با اصحاب در سرزمین خالی و بی علف فرود آمدند، به هیزم و آتش احتیاج داشتند، فرمودند: هیزم جمع کنید، عرض کردند یا رسول ا... این سرزمین خالی است، هیزمی دیده نمی شود. حضرت فرمودند: در همین حال هرکس هر اندازه می تواند جمع کند.

اصحاب روانه صحرا شدند، با دقّت روی زمین نگاه می کردند و اگر شاخه کوچکی می دیدندبرداشتند. هرکس هر اندازه توانست جمع کرد و با خود آورد، همین که همه افراد هر چه جمع کردند روی هم ریختند مقدار زیادی هیزم شد. در همین حال حضرت ختمی مرتبت فرمودند:« گناهان کوچک هم مثل هیزم های کوچک است». ابتدا به نظر نمی آید ولی وقتی جمع و احصاء می شود، یک روز می بینید از همان گناهان خرد که به چشم نمی آید انبوه عظیمی جمع شده.