دختر فداکار (حتما بخونید)
همسرم با صدای بلند گفت: تا کی می خوای سرتو توی اون
روزنامه فرو کنی؟
می شه بیای و به دختر عزیرت بگی غذاشو بخوره؟
من روزنامه رو به کناری انداختم و بسوی آنها رفتم.
تنها دخترم آوا، به نظر وحشت زده می آمد. اشک در چشمهایش پر
شده بود.
ظرفی پر از شیربرنج در مقابلش قرار داشت.
آوا دختری مودب و برای سن خود بسیار باهوش هست.
گلویم رو صاف کردم و ظرف را برداشتم و گفتم:
چرا چند قاشق نمی خوری عزیزم؟ فقط به خاطر بابا.
آوا کمی نرمش نشان داد و با پشت دست اشکهایش را پاک کرد و
گفت:
باشه بابا، می خورم، نه فقط چند قاشق، همه شو می خوردم. ولی
شما باید... آوا مکث کرد.......
بابا، اگر من تمام این شیر برنج رو بخورم، هرچی خواستم بهم می دی؟
دست کوچک دخترم رو که به طرف من دراز شده بود گرفتم و گفتم: قول
می دهم.
بعد باهاش دست دادم و تعهد کردم.
ناگهان مضطرب شدم. گفتم: آوا، عزیزم، نباید برای خرید کامپیوتر یا یک
چیز گران قیمت اصرار کنی. بابا اونقدر پول نداره. باشه؟
"نه بابا. من هیچ چیز گران قیمتی نمی خوام." و با حالتی دردناک تمام
شیربرنج رو فرو داد.
در سکوت از دست همسرم عصبانی بودم که بچه رو وادار به خوردن
چیزی که دوست نداشت کرده بود.
وقتی غذا تمام شد آوا نزد من آمد. انتظار در چشمانش موج می زد.
همه نوجه ما به او جلب شده بود.
آوا گفت: من می خوام سرمو تیغ بندازم. همین یکشنبه!
همسرم جیغ زد و گفت: وحشتناکه. یک دختر بچه سرشو تیغ بیاندازه؟
غیرممکنه! نه در خانواده ما. و مادرم با صدای گوشخراشش گفت:
فرهنگ ما با این برنامه های تلویزیونی داره کاملا نابود می شه!
گفتم، آوا، عزیزم، چرا یک چیز دیگه نمی خوای؟ ما از دیدن سر تیغ
خورده تو غمگین می شیم.
خواهش می کنم، عزیزم، چرا سعی نمی کنی احساس ما رو بفهمی؟
سعی کردم از او خواهش کنم. آوا گفت: "بابا، دیدی که خوردن اون
شیربرنج چقدر برای من سخت بود؟" آوا در حالی که اشک می ریخت
ادامه داد: "و شما به من قول دادی که هر چی می خوام بهم بدی. حالا
می خوای بزنی زیر قولت؟"
حالا نوبت من بود تا خودم رو نشون بدم. گفتم: مرده و قولش!
مادر و همسرم با هم فریاد زدن: "مگر دیوانه شده ای؟"
پاسخ دادم: "نه. اگر ما به قولی که می دیم عمل نکنیم، اون هیچ وقت
یاد نمی گیره به قول خودش احترام بذاره. آوا! آرزوی تو برآورده می شه"
آوا با سر تراشیده شده و صورت گرد، چشمهای درشت زیبائی پیدا
کرده بود.
صبح روز دوشنبه آوا رو به مدرسه بردم. دیدن دخترم با موی تراشیده در
میون بقیه شاگردها تماشائی بود. آوا بسوی من برگشت و برایم دست
تکان داد. من هم دستی تکان دادم و لبخند زدم.
در همین لحظه پسری از یک اتومبیل بیرون آمد و با صدای بلند آوا را صدا
کرد و گفت، آوا، صبر کن تا من هم بیام.
چیزی که باعث حیرت من شد، دیدن سر بدون موی آن پسر بود. با
خودم فکر کردم، پس موضوع اینه...
خانمی که از آن اتومبیل بیرون آمده بود، بدون آن که خودش رو معرفی
کنه گفت: دختر شما، آوا، واقعا فوق العاده است. و در ادامه گفت:
پسری که داره با دختر شما می ره پسر منه.
اون سرطان خون داره. زن مکث کرد تا صدای هق هق خودش رو آروم
کنه. در تمام ماه گذشته پسرم نتونست به مدرسه بیاد. بر اثر عوارض
جانبی شیمی درمانی تمام موهاشو از دست داده.
نمی خواست به مدرسه برگرده. آخه می ترسید هم کلاسی هاش
بدون اینکه قصدی داشته باشن مسخره اش کنند.
آوا هفته پیش اون رو دید و بهش قول داد که ترتیب مسئله اذیت کردن
بچه ها رو بده. اما، حتی فکرش رو هم نمی کردم که اون موهای
زیباشو برای پسر من فدا کنه.
آقا! شما و همسرتون از بنده های محبوب خداوند هستین که دختری با
چنین روح بزرگی دارین.
سر جام خشک شده بودم و... شروع کردم به گریستن. فرشته
کوچولوی من، تو به من یاد دادی که عشق واقعی یعنی چه...
خوشبخت ترین مردم در روی این کره خاکی کسانی نیستن که آن جور
که می خوان زندگی می کنن. بلکه کسانی هستن که خواسته های
خودشون رو به خاطر کسانی که دوستشون دارن تغییر می دهند.
به این مسئله فکر کنین.
