تبیان، دستیار زندگی

از ژاکلین زکریای ثانی تا زهـــــــرا علمـــــــــدار

روایت زیر،روایت«ژاکلین زکریای ثانی»دختر تازه مسلمانی است که نام «زهرا علمدار» را برای خود برگزید.

ژاکلین پس از قرار گرفتن در جاذبه معنوی دختری به نام مریم و آشناییش با دین اسلام در سفری به جبهه های جنوب

متحول شده،سرگذشتش را این گونه بیان می کند...

خاطرات و با هم بخونیم...

سلام

پس کو خاطراتش؟؟؟؟؟؟؟؟

همان زمان که مسیحی بودم،نسبت به شهدا ارادت خاصی داشتم.خیلی به آنها که برای دفاع از کشور

شهید شده بودند،علاقه داشتم.هر وقت جایی نمایشگاه عکس جنگ بود،می رفتم و خوب تماشا می کردم.

شهید از نظر من یک گل پر پر است...

اواخر سال77 بود که برای سفر به جنوب ثبت نام می کردند.مریم خیلی اصرار کرد که همراه آن ها به

منطقه جنگی بروم. به پدر و مادرم نگفتم که سفر زیارتی است.گفتم که یک سفر سیاحتی از طرف مدرسه است.

ولی آن ها مخالفت کردند.دو روز با آنها قهر کردم و لب به غذا نبردم،ضعف بدنی شدیدی پیدا کرده بودم،

روز 28اسفندماه ساعت3 نصف شب بود که یادم افتاد دعای توسل بخوانم.کتاب دعایی را که داشتم باز کردم

وشروع کردم به خواندن.هرچه بیشتر در دعا غرق می شدم،احساس می کردم که حالم دارد عوض می شود.

نمی دانم در کدام قسمت دعا بود که خوابم برد.

در خواب دیدم که در بیابانی برهوت ایستاده ام،دم غروب بود.مردی به طرفم آمد و رو به من گفت:

«زهرا بیا...بیا...می خواهم چیزی نشانت بدهم»با تعجب گفتم:«آقا ببخشید...من زهرا نیستم...اسم من ژاکلینه...»

ولی گوشش بدهکار نبود و مدام مرا زهرا خطاب می کرد.دیدم چاره ای نیست،راه افتادم دنبالش.

در نقطه ای از زمین چاله بود که اشاره کرد به آن داخل شوم.گفتم که این چاله کوچک است،ولی او گفت

دستم را بر زمین بگذارم،سُر بخورم و بروم پایین،به خودم جرات دادم و این کار را کردم.

آن پایین جای خیلی عجیبی بود.یک سالن بزرگ با دیوارهای بلند و سفید که از عکس شهدا نور آبی رنگ می تراوید.

آخر آن ها هم یک عکس از آقا سید علی خامنه ای مولا و سرورم بود.به عکس ها که نگاه می کردم،

احساس می کردم دارندبا من حرف می زنند ولی من چیزی نمی فهمیدم،تا این که رسیدم به عکس آقا،

آقا هم شروع کرد به صحبت کردن.این جمله را خوب یادم هست که گفت:

«شهدا یک سوزی داشتند که همین سوزشان آن ها را به مقام شهادت رساند،مثل شهید جهان آرا،همت،باکری و علمدار...»

همین که آقا اسم شهید علمدار را آورد،پرسیدم که او کیست؟چون اسم آن شهدا را شنیده بودم ولی اسم علمدار

به گوشم نخورده بود.آقا نگاهی انداخت و گفت:

«علمدار همانی است که نزد تو بود،همانی که ضمانت تو را کرد که بتوانی به جنوب بیایی.»

به یک باره از خواب پریدم،خیلی آشفته بودم،نمی دانستم چه کار کنم.هنگام صبحانه، به پدرم گفتم که فقط به

این شرط صبحانه می خورم که بگذاری بروم جنوب.او هم گفت به این شرط می گذارم بروی که باز اول و آخرت

باشد.خیلی خوشحال شدم.پدرم را خوب می شناسم.او کسی نبود که به این سادگی چنین اجازه ای بدهد.

 سردار عشق عزیم خاطرات زیبایی متشکرم

ساعت10 صبح بود که به مریم زنگ زدم و این مژده را به او هم دادم که خیلی خوشحال شد.هنگامی که خواستم برای سفر

ثبت نام کنم،با اسم مستعار«زهرا علمدار» خودم را معرفی کردم.اول فروردین ماه سال78 بود که بعد از نماز مغرب و عشا

همراه بچه های بسیجی عازم جنوب شدیم.در آن کاروان کسی نمی دانست که من مسیحی هستم جز مریم.در راه

به خوابی که دیده بودم ،خیلی فکر کردم.از بچه ها درباره شهید علمدار پرسیدم،ولی کسی چیز زیادی از او نمی دانست.

وقتی اتوبوس ها به حرم امام خمینی(ره)رسیدند،از نوار فروش که آن جا بود،سراغ نوار شهید علمدار را گرفتم که خوشبختانه

نوار را داشت.از خوشحالی بال در آوردم.هرچه بیشتر نوار شهید«سید مجتبی علمدار»را گوش می دادم بیشتر متوجه می شدم

که آقا چه گفت.در طی 10 روز سفری که به جنوب داشتیم،تازه فهمیدم که اسلام چه دین شیرینی است،چقدر قشنگ است.

وقتی بچه ها نماز جماعت می خواندند،من یک کناری می نشستم،زانوهایم را بغل می گرفتم و گریه می کردم.

گریه به حال بد خودم،به این که آن ها آدم بودند و من هم آدم،ولی با آن ها زمین تا آسمان فرق داشتم.

با نام خدا و سلام

ممنون از یاجاد این تاپیک

راستی که ما غرق نعمتیم ولی از این همه نعمت غافل.

خدایا ما را شکرگزار نعمتهایت قرار بده.

به شلمچه رسیدیم.خیلی با صفا بود.نگفتم که مریم خواهر سه تا شهید است.دوتا از برادرهایش در شلمچه و عملیات

کربلای پنج شهید شده اند.آن جا بود که احساس کردم خاک شلمچه دارد با او حرف می زند.مریم صدای خوبی داشت.

باهم رفتیم گوشه ای نشستیم و او شروع کرد به خواندن زیارت عاشورا،انگار توی یک عالم دیگری بودم که وجود خارجی ندارد،

یک لحظه احساس کردم که شهدا دور ما جمع شده اند،دارند زیارت عاشورا می خوانند.آن جا بود که حالم خیلی منقلب شد.

به حدی که از هوش رفتم و به بیمارستان در خرمشهر منتقل شدم.نیمه های شب بود که سرمم تمام شد و به اردوگاه کاروان

برگشتم.بعداز اذان صبح مسئول کاروان گفت که امروز دوباره به شلمچه می رویم،خیلی عجیب بود.دیشب آن جا بودیم،

ولی ایشان گفت که قرار است آیت الله خامنه ای بیاید شلمچه و قرار بود نماز عید قربان به امامت ایشان خوانده شود.

از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدم.به همه چیز رسیده بودم.شهداء،جنوب،شلمچه،شهید علمدار و حالا آقا.

ساعت 9صبح که راهی شلمچه شدیم،آن جا بود که مزه انتظار را فهمیدم. فهمیدم که انتظار چقدر تلخ و سخت است.

شیرین هم هست.این انتظار، بهترین و بدترین لحظه های عمرم بود.بدترین از این لحاظ که هر لحظه اش برایم یک سال

می گذشت و شیرین از این لحاظ که امید داشتم پس از انتظار،یار را از نزدیک ببینم.